0907-kp.pdf

KRÓTKOFALOWIEC

POLSKI nr 9 (512)/2007 ISSN 1230-9990

„Krótkofalowiec Polski”- organ prasowy

ZG PZK ukazuje się od 1928 roku

Wydawca ZG PZK

Druk: Wydawnictwo AVT Warszawa

Od Redakcji

Witam wszystkich po wakacyjnych wędrówkach. W eterze było aż gęsto od stacji łamiących się

przez wszystkie okręgi SP. Nie zabrakło także naszych stacji pracujących z zagranicznych QTH.

Wrześniowy numer poświecony jest XV Zjazdowi ŚZPŻŁ i II Zjazdowi SP5PSL po reaktywacji

oraz jubileuszowi 50-lecia Lubelskiego Klubu Krótkofalowców. Zanlazła się tu też relacja z wypra-

wy majowej, tym razem na Baranią Górę oraz Hamfestu we Friedrichshafen. Są też inne bieżące

wydarzenia, które miały miejsce lub odbędą się we wrześniu, tak jak kolejne spotkanie miłośników

małych mocy.

Miłej lektury.

Redaktor Naczelny

Wiesław Paszta SQ5ABG

sq5abg@tlen.pl

Polski Związek Krótkofalowców

Sekretariat ZG PZK

ul. Modrzewiowa 25, 85-635 Bydgoszcz

adres do korespondencji:

skr. poczt. 54, 85-613 Bydgoszcz 13

Tel/fax (52) 372-16-15,

e-mail: hqpzk@pzk.org.pl,

strona internetowa www.pzk.org.pl

Konto bankowe:

33 1440 1215 0000 0000 0195 0797

Vy! 73 Wiesław SQ5ABG

SP5PSL – tradycja i współczesność

W dniach 29-30 czerwca

w Zegrzu odbył się zjazd z okazji

15-lecia utworzenia w sierpniu

1992 roku Światowego Związku

Polskich Żołnierzy Łączności.

Dzięki przychylności Kolegów

ze ŚZPŻŁ udało się zorgani-

zować II Zjazd SP5PSL (po-

przedni zjazd również z pomocą

ŚZPŻŁ odbył się w ubiegłym

roku), a do porządku obrad oraz

do papierowych biuletynów

zjazdowych włączono sprawy

krótkofalarskie. Obok Komuni-

katu nr 18 wydano Zarys historii

krótkofalarstwa w Zegrzyńskim

Ośrodku Łączności . ŚZPŻŁ jest

organizacją społeczną, która jed-

noczy wszystkich kombatantów

i rezerwistów łączności rozsia-

nych po całym świecie. Zarząd

główny ma siedzibę w Zegrzu,

a swoje oddziały w Sieradzu,

Śremie, Warszawie, Wrocławiu

oraz Oddział Autonomiczny

w Londynie. Gromadzi rów-

nież pojedynczych weteranów

mieszkających w różnych zakąt-

kach Polski i świata. Jednym ze

statutowych zadań związku jest

integracja polskich środowisk

łącznościowych, odtwarzanie

i popularyzacja historii Wojsk

Łączności. Służy temu wyda-

wanie Komunikatów (wydano

ich 18), redagowanie Przeglądu

Łączności i Informatyki oraz me-

rytoryczna opieka nad Muzeum

Wojsk Łączności w Zegrzu.

Wystąpienie prezesa ŚZPŻŁ,

płk. Stanisława Markowskie-

go, było nadzwyczaj ciekawe

i obejmowało całokształt dzia-

łalności związku i najważniejsze

wydarzenia z życia niektórych

jego członków. Sporo uwagi Pan

Pułkownik poświęcił wspaniale

rozwijającej się współpracy po-

między ŚZPŻŁ, a radioklubem

SP5PSL.

Serdecznie dziękujemy Pre-

zesowi Wszystkich Prezesów,

czyli Prezesowi PZK SP2JMR,

za uświetnienie swoją obecno-

ścią uroczystości oraz za wzo-

rowe prezentowanie naszych

krótkofalarskich spraw na tak

dostojnym forum, a to stanowi-

ło trudne zadanie – na sali było

czterech generałów (w stanie

spoczynku) Wojsk Łączności

i Informatyki, gospodarz – ko-

Centralne Biuro QSL – adres jw.

Prezydium ZG PZK

Prezes:

Piotr Skrzypczak SP2JMR

sp2jmr@pzk.org.pl

Wiceprezesi:

Ewa Kołodziejska SP1LOS

sp1los@pzk.org.pl

Tadeusz Pamięta SP9HQJ

Sekretarz generalny:

Bogdan Machowiak SP3IQ

sp3iq@pzk.org.pl

Skarbnik:

Aleksander Markiewicz SP2UKA

W SP5PSL – oczekiwanie na prelekcję

Główna Komisja Rewizyjna

Przewodniczący:

Maciej Kędzierski SP9DQY

sp9dqy@pzk.org.pl

Członkowie GKR: Zdzisław Chyba SP3GIL,

Bogdan Trych SP9VJ,

Jarosław Dyś SP5CTD,

Marek Ruszczak SP5UAR

Inne funkcje przy ZG PZK

Award Manager:

Augustyn Wawrzynek SP6BOW

sp6bow@pzk.org.pl

ARDF Manager:

Krzysztof Słomczyński

SP5HS ardf@pzk.org.pl

IARU-MS Manager:

Jerzy Gierszewski SP3DBD

sp3dbd@poczta.onet.pl

IARU Liason Ofﬁcer:

Wiesław Wysocki SP2DX

sp2dx@chello.pl

VHF Manager:

Zdzisław Bieńkowski SP6LB

pkukf@pzk.org.pl

KF Manager:

Adam Perz SP5JTF sp5jtf@pzk.org.pl

QTH Manager:

Grzegorz Krakowiak SP1THJ

qth@pzk.org.pl

Packet Radio Manager:

Marek Kuliński SP3AMO

sp3amo@pzk.org.pl

Manager OH PZK:

Andrzej Wawrzynkiewicz SP3TYC

sp3tyc@pzk.org.pl

Wręczenie listu od płk. S. Markow-

skiego dla PZK

mendant CSŁiI płk Marek Sto-

larz i aktualny dowódca Wojsk

Łączności i Informatyki – Szef

Zarządu Dowodzenia i Łącz-

ności Sztabu Generalnego WP

– płk Andrzej Brzoza oraz wielu

oﬁcjeli wojskowych, ale Piotr

miał bardzo ładne wystąpienie,

a ponadto uhonorował grawer-

tonem ŚZPŻŁ za działalność

prowadzoną dla upowszech-

niania i popularyzacji historii

oraz Komendę Zegrzyńskiego

Ośrodka Łączności za ponad

Założyciele

klubu

SP5PSL

Program TV o krótkofalowcach

„Krótkofalowcy Bis” www.videoexpres.pl

KRÓTKOFALOWIEC POLSKI

40-letnią opiekę nad SP5PSL,

wręczył Odznaki Honorowe

PZK – Staszkowi SP5COC, Józ-

kowi SP1QW oraz grawertony

założycielom klubu w 1964 roku

– Tomkowi SP7BCA, Andrzejo-

wi SP7RFD i Józkowi SP1QW.

Z rąk prezesa ŚZŻŁ, puł-

kownika Stanisława Markow-

skiego PZK otrzymało ozdobny

uroczysty list od ZG Światowe-

go Związku Żołnierzy Łączno-

ści, w którym czytamy: „Zarząd

Główny Światowego Związku

Polskich Żołnierzy Łączno-

ści w dowód szacunku wyra-

ża słowa najwyższego uznania

i podziękowania Polskiemu

Związkowi Krótkofalowców za

popularyzację historii wojen-

nej radiokomunikacji i wydat-

ną pomoc w doprowadzeniu

do odbudowy i przekazania do

Muzeum Powstania Warszaw-

skiego replik wojennych ra-

diostacji fonicznych »Burza«

i »Błyskawica«, życząc jedno-

cześnie satysfakcji z rezultatów

tej działalności”.

Ważnym elementem było

uroczyste przecięcie wstęgi na

otwarciu drugiej siedziby klubu

SP5PSL na terenie Zegrzyń-

skiego Ośrodka Łączności. Ma

to szczególne symboliczne i hi-

storyczne znaczenie.

Janusz SP5JXK

Na zakończenie tego arty-

kułu szczególnie ciepłe słowa

należą się Januszowi Czerwiń-

skiemu SP5JXK i Stanisławowi

Lamentowi SP5COC za pomysł

i realizację reaktywacji klubu

– kolebki wielu wspaniałych

krótkofalowców, jaką jest ra-

dioklub SP5PSL. Ta wskazana

przez naszych Kolegów droga

do reaktywacji i rozwoju klubów

krótkofalarskich powinna być

wzorem do naśladowania wszę-

dzie tam, gdzie to tylko możli-

we. Mnie osobiście reaktywacja

i zjazdy SP5PSL dodały sił do

dalszej pracy i wiary w możliwo-

ści naszego środowiska.

Januszu i Staszku, jeszcze raz

dziękuję!

Piotr SP2JMR prezes PZK

Współpraca krótkofalowców

z innymi organizacjami za-

wsze dobrze rzutowała na ima-

ge PZK, tak jest i tym razem.

Krótkofalowcy zyskali poważ-

nego sojusznika w dążeniu do

przywrócenia wiodącej roli PZK

w popularyzacji technik łączno-

ści w szerokich kręgach społe-

czeństwa z jednej strony i kul-

tywowania tradycji łączności

w siłach zbrojnych RP z drugiej.

Założyciele i seniorzy SP5PSL

Jubileusz półwiecza działalności oddziału PZK w Lublinie

Powstanie Lubelskiego Od-

działu PZK w roku 1957 jest

podobne do historii wielu po-

wołanych w tamtym okresie

oddziałów, co miało związek

z reaktywacją wówczas działal-

ności Polskiego Związku Krót-

kofalowców po siedmioletnim

okresie niebytu z uwagi na włą-

czenie PZK w roku 1950, po-

dobnie jak innych organizacji

i stowarzyszeń, w struktury Ligi

Przyjaciół Żołnierza. Dopiero

zapoczątkowane przemiany spo-

łeczno-gospodarcze w roku 1956

pozwoliły na podjęcie prób re-

aktywacji PZK czego wynikiem

była niespodziewana uchwa-

ła Naczelnej Rady Radioklu-

bów przy Zarządzie Głównym

LPŻ o reaktywacji Polskiego

Związku Krótkofalowców, co

miało miejsce 11 stycznia 1957

roku. Trzeba zaznaczyć, że trzon

Rady stanowili przedwojenni

krótkofalowcy na czele z Ana-

tolem SP5CM. Oni to właśnie

zdecydowali, ku zaskoczeniu

kierownictwa LPŻ, o wyjściu

PZK ze struktur LPŻ. Powo-

łany natychmiast Komitet Or-

ganizacyjny w terminie iście

ekspresowym, jak na ówczesne

czasy, przygotował i uzgodnił

z odpowiednimi wówczas orga-

nami państwowymi niezbędne

dokumenty i dokonał innych

czynności organizacyjnych łącz-

nie z opracowaniem projektu

statutu PZK. Wynikiem tego 23

czerwca 1957 r. zwołany został

zjazd, który wybrał władze sta-

tutowe związku, a następnie po-

rządkując sprawy organizacyjne,

podzielił kraj na 20 oddziałów

terenowych, w których struktu-

rach znalazł się również Lublin.

Następstwem było zaangażo-

wanie się kol. Edwarda SP8CK w

powołanie PZK na Lubelszczyź-

nie. Wynikiem tego było powsta-

nie Lubelskiego Klubu Krót-

Stoisko lubelskiego klubu, 1960 rok

2 KRÓTKOFALOWIEC

9/2007

POLSKI

Edward SP8-506, 1954 rok

Pod opiekuńcze skrzydła przyjął

nowy oddział PZK Wojewódzki

Dom Kultury (WDK) z siedzibą

na Zamku Lubelskim, a następ-

nie wydzielony z WDK Mło-

dzieżowy Dom Kultury (MDK).

Rozpoczęta praca z młodzieżą

w ramach MDK i popularyza-

cja krótkofalarstwa na zewnątrz

wśród społeczeństwa przyniosła

niespodziewane rezultaty. Klub

do późnych godzin nocnych tęt-

nił życiem. Radiostacja klubowa

SP8PLU była słyszana w eterze

całą dobę. Prowadzone zajęcia

dały efekt w postaci otrzymywa-

nych masowo nowych zezwoleń,

z których wielu kolegów do dnia

dzisiejszego korzysta. Nie sposób

nie pochwalić się, że prawdzi-

wym „samorodkiem” z tamtego

okresu jest kol. Tadeusz SP7HT,

wówczas mieszkaniec odległego

Chełma, posiadający wtedy znak

SP8HT, który wyrósł na niedo-

ścigłego DX-mena ubiegłego

wieku. Natomiast ścisła i i stała

współpraca z LOK i ZHP, któ-

ra trwa do dnia dzisiejszego na

terenie woj. lubelskiego, dopro-

wadziła do powołania w każdym

powiecie klubów LOK, ZHP

lub PZK. Wynikiem tego był

olbrzymi wzrost liczby wydawa-

nych zezwoleń, a co zatem idzie

aktywności na pasmach amator-

skich. Można z całą odpowie-

dzialnością stwierdzić, że oddział

lubelski w sposób pozytywny na

trwałe wpisał się w historię roz-

woju krótkofalarstwa polskiego

w minionym 50-leciu.

Opracował:

Jerzy Miśkiewicz SP8TK

kofalowców PZK (skrót nazwy

„LKK” na wzór przedwojennego

Lwowskiego Klubu Krótkofa-

lowców) oraz utworzenie oddzia-

łu lubelskiego PZK, co miało

miejsce 27 października 1957 r.

50 lat Oddziału Terenowego PZK w Lublinie

Oddział Wojewódzki PZK

w Lublinie został powołany

uchwałą Zarządu Głównego

PZK 23 czerwca 1957 roku. Na

mocy tej uchwały 27 paździer-

nika 1957 roku odbyło się ze-

branie założycielskie Oddziału

Wojewódzkiego PZK w Lu-

blinie. Jednocześnie powołano

Lubelski Klub Krótkofalow-

ców ze stacją klubową SP8PLU.

Stacja ta była przez wiele lat

jedną z wiodących w wojewódz-

twie lubelskim. Pierwszy Zarząd

Oddziału Wojewódzkiego PZK

w Lublinie w roku 1957 stano-

wili:

 Edward Kawczyński SP8CK

– prezes zarządu

 Zbigniew Rybka SP8HR – wi-

ceprezes zarządu

 Władysław Socha SP8SZ – se-

kretarz zarządu

 Jerzy Miśkiewicz SP8TK –

skarbnik zarządu

Wkrótce do tego składu dołą-

czył SP8TM – Wiesław Wolski,

który po powrocie ze studiów

w Gdańsku bardzo aktywnie

przyczynił się do rozwoju dzia-

łalności krótkofalarskiej.

Z powyższego grona do dziś

żyje jedynie Jurek Miśkiewicz

SP8TK.

Nie sposób wymienić wszyst-

kie osoby, które wniosły istotny

wkład w rozwój krótkofalarstwa

na Lubelszczyźnie. Oprócz wy-

żej wymienionych warto jed-

nak choćby odnotować znaki

wywoławcze, które dla wielu są

kamieniami milowymi krótko-

falarstwa w województwie lubel-

skim: SP8CP, SP8TL, SP8HT

(obecnie SP7HT), SP8AIZ,

SP8UJ, SP8AVC. Wielu obec-

nych krótkofalowców zawdzię-

cza wyżej wymienionym swe

szlify krótkofalarskie i dzisiaj,

mimo upływu wielu lat, może

uważać się za uczniów i spadko-

bierców tradycji krótkofalarskiej

na Lubelszczyźnie.

Z licznego grona osób mają-

cych niekwestionowany wkład

w rozwój Oddziału Wojewódz-

kiego PZK w Lublinie w latach

pięćdziesiątych XX w. roku przy-

bliżmy czytelnikom dwie posta-

ci: Władysława Sochę SP8SZ

oraz Michała Bartnika SP8CP.

Zamieszczone poniżej infor-

macje są autorstwa Andrzeja

Koby SP8BWR i pochodzą z je-

go strony internetowej www.

sp8-ral.com. Informacje za-

mieszczono za zgodą autora.

Władysław Socha SP8SZ

urodził się 20 lipca 1909 r. w By-

strzejowicach, z której to miej-

scowości wyszedł po ukończeniu

szkoły powszechnej, aby podjąć

naukę w Liceum im. Zamoj-

skiego w Lublinie, a następnie

w Szkole Techniczno-Przemy-

słowej zlokalizowanej również

w Lublinie. Szkołę tę ukoń-

czył z wyróżnieniem w 1928

r. i natychmiast, jako bardzo

dobry fachowiec znalazł pracę

w Biurze Techniczno-Handlo-

wym Inżynierów w Lublinie.

W tej ﬁrmie pracował do 1934

r., początkowo jako radiotech-

nik a w następnych latach jako

kierownik Działu Radiowego.

W roku 1930 czyli wtedy gdy

był już szefem działu „radio”,

statecznym pracownikiem i bar-

dzo poważanym człowiekiem,

połknął bakcyla radioamator-

skiego i zaczął eksperymentować

na falach krótkich oraz na QRG

56 MHz. Przez 5 następnych lat

czyli do 1939 r. inż. Władysław

Socha pracował w przemyśle

lotniczym jako starszy kontroler

lotniczy, początkowo w PZL-

-Warszawa, a następnie w Lu-

belskiej Wytwórni Samolotów.

Trzeba podkreślić, że w tamtych

czasach na pracę w Zakładach

Lotniczych mogli liczyć wyłącz-

nie specjaliści o najwyższych

kwaliﬁkacjachzawodowychoraz

wykazujący się niezachwianym

patriotyzmem. Mimo bardzo

odpowiedzialnej pracy i związa-

nych z nią rozlicznych obowiąz-

ków, Pan Władysław znajdował

czas na ukochane radioamator-

stwo. Owocem tych głębokich

zainteresowań była licencja na-

słuchowca oraz znak SPL-44,

a w później licencja nadawcy

Zarząd Lubelskiego Klubu

Krótkofalowców 1960 r

9/2007

KRÓTKOFALOWIEC

POLSKI

KRÓTKOFALOWIEC POLSKI

i znak SP3AS. Był bardzo ak-

tywnym radiooperatorem, a jego

umiłowaniem stała się praca te-

legraﬁą, której tajniki przeka-

zywał młodszym kolegom. Jego

społeczne działania, jak również

fakt, że był jednym z pierwszych

krótkofalowców Lubelszczyzny

doprowadziły do tego, iż stał

się współorganizatorem i zało-

życielem Lubelskiego Klubu

Radionadawców, a fakt ten miał

miejsce w 1938 r.

Praktycznie niczego nie

wiemy o Jego losach w latach

1939-1944. Możemy się tylko

domyślać, że ze swoimi kwaliﬁ-

kacjami znalazł się w centrum

uwagi władz Polski Podziemnej,

a fakt ten zdaje się potwierdzać

brak jakiejkolwiek informacji

o tych latach w pisanych przez

Niego życiorysach... W latach

1944–1950 pracował jako kie-

rownik techniczny w Wytwórni

Maszyn i Aparatów dla Przemy-

słu Spożywczego. Przez następ-

nych 10 lat, tzn. do roku 1960,

Pan Władysław jest głównym

doradcą technicznym w Insty-

tucie Hematologii w Warszawie.

W tym czasie otrzymuje 3 pa-

tenty za wynalazki oraz konstru-

uje pierwszą w kraju aparaturę

do lioﬁlizacji plazmy leczniczej.

Zawodowe sukcesy nie odsuwają

na plan dalszy Jego fascynacji

krótkofalarstwem. To wszystko,

co z tym pojęciem jest związane

– tkwi w Nim bardzo głęboko.

Niestety, uwarunkowania poli-

tyczne nie pozwalają na szybkie

odzyskanie licencji i aktywną

pracę eterową. W końcu Jego

działania i zabiegi doprowa-

dzają do tego, że otrzymuje na

nowo licencję i znak SP8SZ.

Od 1961 r. Pan Władysław jest

konsultantem do spraw projek-

towania i budowy aparatury do-

świadczalnej w Zjednoczeniu

Wytwórni Surowic Szczepionek

w Lublinie, a równocześnie jest

przewodniczącym Komisji Egza-

minacyjnej w Izbie Rzemieślni-

czej Lublina. Ukochaniem Pana

Władysława, już jako SP8SZ,

stała się praca DX-owa. W krót-

kim czasie staje się członkiem

SPDX-Clubu a następnie zostaje

wpisany na Listę Honorową, co

jest równoznaczne ze swego ro-

dzaju nobilitacją krótkofalarską.

Pan Władysław używał pro-

stych anten dipolowych, do

których doprowadzał pokaźną

moc w.cz. Piszący te słowa miał

możność obejrzeć z bliska le-

gendarną aparaturę SP8SZ-ta.

Szczególnie nadajnik o budowie

panelowej, którego wysokość się-

gała 2 metrów, którego wszystkie

uchwyty i śruby lśniły chromem

– budził niekłamany podziw.

Podobno konstruktor tego cac-

ka poświęcił na jego budowę

ogromną ilość czasu a za pienią-

dze jakie weń włożył w tamtych

czasach można było kupić samo-

chód m-ki „Syrena”. Waga tego

„nadajniczka” też była słuszna

– bowiem przed ostateczną jego

lokalizacją trzeba było dokonać

obliczeń wytrzymałości stropów

w mieszkaniu Pana Władysława.

Władysław Socha SP8SZ zmarł

9 stycznia 1968 roku.”

Michał Bartnik SP8CP uro-

dził się 31 lipca 1939 r w położo-

nym kilkanaście kilometrów od

Lublina – Miłocinie. Tam upły-

nęło Jego dzieciństwo, bowiem

dopiero w 10 lat później rodzice

Pana Michała przeprowadzili się

na stałe do Lublina. Po ukoń-

czeniu szkoły powszechnej Pan

Michał był uczniem, początko-

wo Liceum Biskupiego a następ-

nie Liceum im. Zamoyskiego

i wydawało się iż Jego młodzień-

cze lata będą pozbawione trosk

i zmartwień. Pamiętajmy jednak,

że te lata to właśnie najmrocz-

niejszy okres stalinizmu, kie-

dy zniewolenie i indoktrynacja

młodzieży sięgały zenitu. Pan

Michał, wychowany w rodzinie

katolickiej, znalazł odskocznię

od otaczającej rzeczywistości

– a było nią Koło Ministrantów

przy kościele katedralnym, czyli

nieformalna organizacja będą-

ca przedmiotem szczególnego

zainteresowania Urzędu Bezpie-

czeństwa.

W 1950 r. został powołany do

wojska i skierowany do służby

w WOW. W 1953 r., po zakoń-

czeniu służby wojskowej wraca

do Lublina wraz z nakazem pra-

cy w Lidze Przyjaciół Żołnierza

i prawie natychmiast daje się

poznać jako doskonały organi-

zator i szkoleniowiec. Zdobywa

licencję nasłuchową i pod zna-

kiem SP8-520 w krótkim cza-

sie zapisze w swoim logu ponad

3000 nasłuchów. Pierwszą licen-

cję i znak SP8CP uzyskuje Pan

Michał 30 września 1955 r. i od

tego momentu na zawsze już

staje się czynnym nadawcą. Ta

pierwsza licencja pozwalała Mu

na pracę mocą zaledwie 10 wa-

tów – ale dla wirtuoza telegraﬁi

mała moc nie stanowiła żadnej

bariery, a łączności na RBM-1

np. z EA8 nie były czymś nie-

zwykłym. W rok później Pan

Michał jest już posiadaczem li-

cencji kat. II a tym samym ma

możność pracy mocą aż 40 wa-

tów. To szczęśliwe połączenie

i wzajemne przeplatanie się pra-

cy i hobby powoduje, że klub

staje się Jego drugim domem,

a znaki SP8CP i SP8KAF bry-

lują w czołówce wszelkiego typu

zawodów krajowych i zagranicz-

nych. Z czasem LPŻ zmienia

nazwę na LOK, rodzą się nowe

klub,y których organizatorem

jest SP8CP, przybywa licencjo-

nowanych wychowanków, przy-

chodzą osobiste sukcesy np.

w postaci członkostwa w DXCC

– a Pan Michał jest wierny Klu-

bowi SP8KAF, gdzie działa, pra-

cuje, szkoli, nadaje i wychowu-

je młodych. W tamtych latach

Klub SP8KAF był nazywany

wiodącym i postrzegano go jako

swego rodzaju sanktuarium

krótkofalarskie, a Pan Michał

bardzo dbał o klubowe image.

W zasadzie nie do pomyślenia

było, aby młodego człowieka

zajęcia klubowe tak oderwały

od rzeczywistości, że zaczynały

Władysław SP8SZ

się problemy z nauką. Jeśli już

taki fakt sporadycznie zaistniał,

to Pan Michał reagował natych-

miast – a nieszczęsny delikwent

dostawał zakaz wstępu do po-

mieszczeń klubowych do czasu,

aż udokumentuje poprawienie

ocen niedostatecznych. Stąd też

od czasu do czasu miały miejsce

wizyty rodziców, którzy tylko

w osobie Pana Michała widzieli

autorytet mogący zagonić swoją

pociechę do intensywnej nauki.

W społeczności krótkofalarskiej

Pan Michał to był ktoś, z które-

go zdaniem się liczono a wydane

opinie bardzo ceniono, nato-

miast Jego przełożeni z LOK

z premedytacją Go nie docenia-

li, a powodem tego był fakt, że

stale odmawiał wstąpienia do

„przewodniej siły narodu” czyli

do PZPR. Pewno to było również

powodem, iż licencję kat. I czyli

prawo do nadawania mocą 250

watów, uzyskał po licznych sta-

raniach dopiero w październiku

1964 r., a następny stopień czyli

750 watów w 1968 r.

Michał Bartnik SP8CP od-

szedł na wieczną wartę nasłucho-

wą w dniu 9 maja 1975.

Więcej informacji o SP8CP,

SP8SZ można znaleźć na stro-

nach: www.sp8-ral.com oraz

www.sp8bwr.com

Na podstawie następujących

źródeł: P.Z.K. Okręg SP8 – Lu-

blin. Zarys działalności i rozwoju

w latach 1957–1967 , niepubliko-

wane opracowanie Władysława

Sochy SP8SZ oraz informacje

uzyskanych od Jurka SP8TK

i Andrzeja SP8BWR, którym

dziękuję serdecznie z pomoc.

Opracował: Jerzy Kowalski

SP8HPW

Edward SP8CK, 1956 rok

Zdjęcia do obu artykułów

pochodzą z prywatnych zbiorów

Wiesława SQ5ABG, przekaza-

nych przez Witolda Iwanickiego

SP5FDA (pasierba Wacława Po-

nikowskiego SP5FD).

4 KRÓTKOFALOWIEC

9/2007

POLSKI

Ekspedycja na Baranią Górę maj 2007

Na pomysł uaktywnienia Ba-

raniej Góry (1220m n.p.m.) na

pasmach amatorskich wpadli-

śmy ze Zdzisławem SQ9NRR

już rok temu, kiedy to wypo-

sażeni w akumulatory żelowe

i sprzęt na KF i UKF przeby-

waliśmy kilka godzin na szczy-

cie. Padł wtedy pomysł, by za

rok spotkać się ponownie w tym

miejscu. Tym razem postano-

wiliśmy zabrać ze sobą nieco

więcej sprzętu i lepsze źródła za-

silania, bowiem zaplanowaliśmy

zostać na szczycie przez całą

noc. Na kilka dni przed wyj-

ściem spotkaliśmy się u Zdzisła-

wa by omówić szczegóły, ustalić

wyposażenie naszej wyprawy

i listę osób, które zdecydowały

się wejść na Baranią Górę.

Wyprawa rozpoczęła się

w mroźny poranek 2 maja z mo-

jego QTH w Kamesznicy. Po

gorącej kawie wrzucamy cały

sprzęt do UAZ-a, którym rusza-

my wyboistą drogą w kierunku

schroniska na Przyłupiu. Jazda

po wertepach pod górkę trwała

tylko około dwudziestu minut,

gdy natknęliśmy się na drzewa

leżące w poprzek szlaku. Dalsza

jazda nie była możliwa. Wysiad-

ka, podział ekwipunku między

siebie i ruszamy w kierunku

schroniska. Dotarcie tam z ca-

łym sprzętem, z którego najbar-

dziej ciążył agregat, zajęło nam

około 40 minut. Zatrzymujemy

się na krótki odpoczynek przed

ostatnią częścią drogi na szczyt.

Na szczycie stajemy parę mi-

nut po ósmej. Całą drogę poko-

naliśmy w czasie dwukrotnie

dłuższym niż normalnie, ale

wiadomo, że powodem tego było

obciążenia sprzętem który wzię-

liśmy. Chwila wytchnienia na

złapanie właściwego oddechu

i niezwłocznie robimy przygoto-

wywania do nadawania. Rozwie-

szamy anteny, ustawiamy sprzęt

i uruchamiamy agregat.

Zaczynam ze Zdzisławem

pracę na 80m i 2m. a Sebastian

SQ5MGE zajął się ogniskiem.

Pracujemy na zmiany z przerwa-

mi na jedzenie i krótki odpo-

czynek. Późnym popołudniem

docierają świeże siły w postaci

Stanisława oraz Alka, obydwaj

nasłuchowcy z klubu SP9PSB.

Z Baraniej Góry nadają Sebastian SQ5MGE i Zdzisław SQ9NRR

Wraz z nimi dotarły na szczyt

skrzydełka, które z apetytem

zjedliśmy na kolację. Pracę na

pasmach kończymy późnym

wieczorem i jeszcze długi czas

siedzimy przy ognisku.

Drugi dzień na Baraniej Gó-

rze zaczynamy wcześnie. Poran-

ny chłód wygonił nas z namio-

tów. Szybkie śniadanie i uru-

chamiamy ponownie agregat,

by rozpocząć pracę na pasmach.

Z krótkimi przerwami pracu-

jemy do południa i następnie

przygotowujemy się do zejścia.

Powrót ze szczytu był równie

męczący, jak wejście, jednak-

że tym razem mieliśmy jedną

osobę więcej do pomocy (Alek

opuścił nas już wcześniej). Oko-

ło godziny piętnastej zmęczeni

wsiadamy w umówionym miej-

scu do UAZ-a.

W wyprawie udział wzięli:

SQ9MDD Rysiek, SQ9NRR

Zdzisław, SQ5MGE Sebastian

oraz SWL-owcy: Aleksander

i Stanisław z klubu SP9PSB.

Nawiązano ponad 750 QSO,

z tego ok. 450 na KF i 300 na

UKF-ie.

Sprzęt: agregat prądotwórczy

o mocy 650W, Yaesu 757GX,

Alinco DR 510, zasilacz „home

made” 10A, zasilacz impulso-

wy Telecom 25A, ﬁder ok. 80m

w czterech odcinkach, maszt

antenowy 6,6m, dipol 2x19,5m.

i 5-el. Yagi na 2m. Dodatkowo:

paliwo 5l, przedłużacze, reﬂek-

tory, namioty, śpiwory, prowiant

itd.

Dziękuję wszystkim, którzy

brali udział w wyprawie i do

następnej.

Uczestnicy wyprawy Barania Góra 2007 z wyposażeniem

Ryszard SQ9MDD

9/2007

KRÓTKOFALOWIEC

POLSKI

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: