01 - Zdrada w Krondorze.pdf - E-Book - RasCichy

Raymond E. Feist

ZDRADA W KRONDORZE

Księga I

DZIEDZICTWA WOJNY ŚWIATÓW

Tłumaczył Andrzej Sawicki

Prolog

OSTRZEśENIE

Wiatr zawył okrutnie.

Owinięty grubą opończą Locklear, giermek dworu Księcia Krondoru, siedział

zgarbiony na swym koniu. W Krajach Północnych i na przełęczach Kłów Świata lato trwało

bardzo krótko. Na południu jesienne noce były łagodne i ciepłe, tu jednak, na północy, jesień

gościła niedługo i wcześnie zjawiała się zima, która lubiła zwlekać z odejściem. Locklear w

myślach przeklął swą głupotę, która sprowadziła go do tego zapomnianego przez bogów i

ludzi miejsca.

- Robi się nieco chłodno, mości giermku - stwierdził sierŜant Bales. Podoficer słyszał

plotki o powodach pojawienia się młodego szlachcica w Tyr-Sog. Wiązały one Lockleara z

młodą kobietą, poślubioną wpływowemu kupcowi z Krondoru. Młody panicz nie byłby

pierwszym, którego wysłano na pogranicze, usuwając go tym samym z zasięgu wpływów

rozjuszonego małŜonka. - Przykro mi rzec, ale nie jest tu tak ciepło jak w Krondorze...

- Doprawdy? - zdziwił się uprzejmie młody szlachcic.

Patrol podąŜał wąską ścieŜką wiodącą wzdłuŜ łańcucha pagórków, będącego północną

rubieŜą Królestwa Wysp. Po tygodniu pobytu Lockleara na dworze w Tyr-Sog Baron Moyiet

zasugerował, Ŝe młody giermek mógłby dobrze wykorzystać czas, towarzysząc lotnemu

patrolowi, który wysyłano na wschód od miasta. Pojawiły się pogłoski mówiące o tym, Ŝe pod

osłoną deszczu i śnieŜnych zamieci na południe zaczęły przemykać grupy renegatów i

moredhelów - mrocznych elfów znanych pod nazwą Bractwa Mrocznego Szlaku. Tropiciele

nie znaleźli wielu śladów, ale wobec uporczywych nalegań wieśniaków utrzymujących, Ŝe

widzieli ciągnące na południe grupy odzianych w czerń wojowników, Baron polecił rozesłać

patrole.

Locklear wiedział równie dobrze jak jego towarzysze, Ŝe wskutek wczesnego

nadejścia zimy mieli niewielkie szansę na odkrycie jakiejkolwiek aktywności pośród wąskich

przełęczy. Na równinach pojawiły się przymrozki, ale górskie przełęcze musiały juŜ być

pokryte grubą warstwą śniegu, który, gdyby nadeszła choć lekka odwilŜ, szybko mógł się

przekształcić w błotnistą bryję.

Z drugiej strony od czasu Wielkiego Buntu - jak w Krondorze przed dziesięcioma laty

nazwano najazd na Królestwo armii Murmandamusa, charyzmatycznego przywódcy

mrocznych elfów - Król Lyam rozkazał, by dokładnie badano wszelkie ślady oŜywienia

wśród moredhelów.

- Owszem, musi tu być inaczej niŜ na dworze ksiąŜęcym - pokpiwał sierŜant. Kiedy

Locklear pojawił się w Tyr-Sog, wyglądał jak typowy krondorski dandys - był wysokim,

szczupłym, pięknie odzianym, dwudziestokilkuletnim człowiekiem, chełpiącym się wąsikiem

i długimi, pozwijanymi w kunsztowne loki włosami. UwaŜał, Ŝe wąsy i piękny strój dodadzą

mu powagi i wieku - ale osiągnął efekt w najlepszym razie przeciwny do zamierzonego.

Teraz jednak poczuł, Ŝe ma dość kąśliwych uwag podoficera.

- Mimo wszystko jest tu cieplej niŜ po drugiej stronie.

- O jakiej drugiej stronie mówicie, sir? - spytał sierŜant.

- O Ziemiach Północnych - odpowiedział Locklear. - Tam noce są chłodne nawet

wiosną i latem.

SierŜant obrzucił młodzika nieufnym spojrzeniem.

- Byliście tam, mości giermku? Niewielu ludzi, oprócz renegatów i handlarzy bronią,

odwiedziło Kraje Północne i przeŜyło, by o tym opowiadać po powrocie do Królestwa.

- Towarzyszyłem Księciu - odparł Locklear. - Byłem z nim pod Armengarem i

Wysokim Zamkiem.

SierŜant umilkł i wbił wzrok w przestrzeń przed nimi. Wojownicy jadący obok

Lockleara wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Jeden odwrócił się do jadącego za nim i

szeptem przekazał mu wiadomość. W Krajach Północnych nie było Ŝołnierza, który nie

słyszał o upadku Armengaru pod naporem hord Murmandamusa, potęŜnego wodza

moredhelów, który zniszczywszy Armengar, najdalej na północ wysunięte ludzkie siedlisko,

poprowadził armię na Królestwo. Powstrzymano go dopiero pod Sethanonem, przed

dziesięcioma laty - co zapobiegło spustoszeniu Królestwa przez mroczne elfy, gobliny, trolle i

olbrzymów.

Ci, którzy zdołali wyjść z Armengaru, osiedlili się w Yabonie, niezbyt odległym od

Tyr-Sog. Ich opowieści o bojach w mieście, ucieczce przez góry i roli, jaką w tym wszystkim

odegrali Arutha i jego towarzysze, zataczały coraz szersze kręgi i przechodząc z ust do ust,

zyskiwały nowe szczegóły. KaŜdy człowiek, który wtedy słuŜył pod rozkazami Księcia

Aruthy i Guya du Bas-Tyra, był uwaŜany za bohatera. SierŜant obrzucił młodego szlachcica

pokornym wzrokiem i umilkł.

Locklear niedługo cieszył się wraŜeniem, jakie jego słowa wywarły na zarozumiałym

podoficerze, bo znów zaczął sypać śnieg, z minuty na minutę coraz bardziej gęsty i

dokuczliwy. W najbliŜszych dniach garnizonowi Ŝołnierze moŜe i będą go traktować z

większym szacunkiem i powaŜaniem, ale dwór w Krondorze, wina i piękne dziewczęta były

równie odeń odległe jak przedtem. Do odzyskania łask Aruthy przed nadejściem kolejnej

zimy potrzebował cudu i wyglądało na to, Ŝe na dobre ugrzęźnie na tym wsiowym dworze

wśród tępaków.

- Sir... - odezwał się sierŜant po dziesięciu minutach. - Jeszcze dwie mile i moŜemy

wracać.

Locklear zbył tę uwagę milczeniem. Do zameczku wrócą pewnie juŜ po zmroku,

kiedy zrobi się jeszcze zimniej niŜ teraz. Z radością powita ciepło kominka w Ŝołnierskiej

izbie, ale prawdopodobnie będzie się musiał zadowolić posiłkiem w towarzystwie kompanów.

Uznał za mało prawdopodobne, Ŝeby Baron zaprosił go na kolację domową. Miał on bowiem

przedsiębiorczą córeczkę, która zagięła parol na młodego szlachcica od pierwszego wieczoru,

kiedy pojawił się w Tyr-Sog, Baron zaś doskonale znał przyczyny, dla których Lockleara

zesłano na jego dwór. Podczas następnych dwu okazji, kiedy podejrzliwy gospodarz gościł

młodzika u siebie, córka się nie pokazała.

Nieopodal zamku znajdowała się oberŜa. Locklear wiedział jednak, Ŝe gdy wrócą,

będzie zbyt zmarznięty i znuŜony, by choć na krótko ponownie stawić czoło Ŝywiołom - a

zresztą usługujące tam dziewki były tłustawe i głupie. Młody szlachcic westchnął na myśl, Ŝe

pod koniec zimy obie mogą wydać mu się nader atrakcyjne.

Pomyślał, Ŝe byłby wdzięczny losowi, gdyby udało mu się wrócić do Krondoru przed

poświęconym Banapisowi Świętem Letniego Przesilenia. Postanowił napisać do swego

najlepszego przyjaciela, Jamesa zwanego Rączką, aby uŜył on wszelkich sposobów w celu

skłonienia Aruthy do zmiany decyzji dotyczącej jego wygnania. Pół roku było dostateczną

karą.

- WielmoŜny panie... - odezwał się Bales, uŜywając formalnego tytułu Lockleara. - Co

to moŜe być? - Wyciągnął rękę, wskazując ścieŜkę. Uwagę sierŜanta przyciągnął jakiś ruch

wśród skał.

- Nie mam pojęcia - stwierdził Locklear. - Podjedźmy i zobaczmy...

Bales skinął ręką i patrol skręcił w lewo, podąŜając wzdłuŜ szlaku. Po chwili wszyscy

zobaczyli samotnego piechura, biegnącego ku nim ścieŜką. Za nim słychać było wrzawę

wzniecaną przez ścigających.

- Wygląda na to, Ŝe któryś z renegatów poróŜnił się ze swoimi kompanami z Bractwa

Mrocznego Szlaku - stwierdził Bales.

- Renegat czy nie, nie moŜemy dopuścić do tego, by wpadł w ręce mrocznych elfów -

stwierdził Locklear, wyciągając miecz. - JeŜeli nie damy im nauczki, to zaczną sobie

wyobraŜać, Ŝe mogą się tu zjawiać i nękać naszych ziomków, kiedy im przyjdzie na to

ochota...

- Gotuuuj się! - wrzasnął podoficer i wszyscy Ŝołnierze sięgnęli po broń.

Samotny uciekinier zauwaŜył Ŝołnierzy i po chwili rozterki skierował się ku nim.

Locklear zdąŜył spostrzec, Ŝe był to człek wysoki, okryty szarą opończą z kapturem, który

skutecznie krył jego rysy. Ścigało go kilku pieszych członków Bractwa Mrocznego Szlaku.

- Weźmy go pomiędzy siebie - polecił spokojnie sierŜant.

Choć teoretycznie patrolem dowodził Locklear, młody szlachcic miał dość rozumu, by

się nie sprzeciwiać rozkazom doświadczonego weterana.

Jeźdźcy ruszyli wzdłuŜ przełęczy i minąwszy samotnego zbiega, runęli na

moredhelów. Członków Bractwa Mrocznego Szlaku róŜnie nazywano, nie sposób im jednak

było zarzucić tchórzostwa czy nieznajomości wojennego rzemiosła. Rozpoczął się zajadły

bój. Królewscy mieli podwójną przewagę: byli na koniach, a pogoda pozbawiła przeciwników

moŜności uŜycia łuków. Moredhele nawet nie próbowali zakładać mokrych cięciw, wiedząc,

Ŝe nawet jeśli uda im się posłać grot ku nieprzyjacielowi, pocisk nie przebije tłoczonych w

skórze pancerzy.

NajwyŜszy z elfów wskoczył na głaz i wbił wzrok w uciekającego. Locklear spiął

konia i wjechał pomiędzy obu adwersarzy... i wtedy stojący na głazie moredhel spojrzał na

młodego szlachcica.

Przez chwilę patrzyli sobie w oczy i Locklear mógł wyczytać otwartą nienawiść we

wzroku prześladowcy. Moredhel milczał, jakby chciał sobie utrwalić w pamięci rysy

przeciwnika. Potem głośnym okrzykiem wydał jakiś rozkaz i Bracia zaczęli się szybko

wycofywać.

SierŜant Bałeś doskonale wiedział, Ŝe ściganie moredhełów przełęczą, gdzie

widoczność nie sięgała kilkunastu kroków, mogłoby zakończyć się dla nich poraŜką. Pogoda

zresztą szybko się pogarszała.

Locklear odwrócił się w siodle i spojrzał na samotnego piechura, który opierał się o

głaz kilkanaście kroków za nimi. Podjechał do niego bliŜej.

- Jestem Locklear, giermek Księcia Krondoru. Dobrze byłoby, gdybyś miał dla nas

jakąś przekonującą historyjkę, zdrajco.

Nieznajomy nie odpowiedział, nadal ukrywając twarz pod kapturem. Odgłosy walki

przycichły tymczasem, bo moredhełe, oddaliwszy się od nieprzyjaciół, czmychały przełęczą,

skacząc pomiędzy skały i głazy, w które nie mogli się zapędzać jeźdźcy. Stojący przed

Locklearem osobnik patrzył nań przez chwilę, a potem powoli sięgnął do kaptura i odrzucił

go. W twarz młodego szlachcica wbiło się spojrzenie dwojga ciemnych oczu. Locklear

01 - Zdrada w Krondorze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: