17108728-Ahern-Jerry-Krucjata-23-Legenda.pdf

Jerry Ahern

LEGENDA

z serii Krucjata (the survivalist)

#23: The Legend (1991)

Przełożył

Aleksander Holec

skanował czyli namęczył się :)

RottinG

Prolog

DZIAŁ ANIA WOJENNE

Stalowoszare niemieckie śmigłowce skupiły się nie opodal maszyny

Rourke'a. John obrócił o sto osiemdziesiąt stopni zdobyczny sowiecki

helikopter i wpadł w środek ich szyku. Pociski wystrzeliwane z

samobieżnych dział przeciwlotniczych oraz wyrzutni rakietowych rozrywały

się w powietrzu. Ogień narastał z sekundy na sekundę. Kilka maszyn

zostało uszkodzonych, jedna stanęła w płomieniach, ale żadna jak dotąd

nie roztrzaskała się o pokrytą lodem rozciągającą się daleko jak okiem

sięgnąć równinę. Z nabrzmiałych śniegiem chmur na pomocy wyskoczyły z

rykiem silników niemieckie J-7V i rozpoczęły bombardowanie z niskiego

pułapu. Celem Sprzymierzonych było zdobycie jak największej liczby

sprawnych urządzeń i instalacji Korpusu Elitarnego zgrupowanego wokół

Gurjew, przy ujściu rzeki Ural do Morza Kaspijskiego. Zdobyte

oprzyrządowanie i broń wraz z ogromnymi zapasami syntetycznego paliwa

miały zostać użyte w przygotowywanym właśnie ataku na sowieckie

Podziemne Miasto. Gdyby ta akcja, połączona z atakiem na rosyjską

podmorską bazę na Pacyfiku, zakończyła się powodzeniem, mogła to być

ostatnia bitwa tej wojny, wojny, która od ponad pięciuset lat pustoszyła

planetę.

Rourke prowadził, wsłuchując się w podekscytowane głosy Michaela i

Paula, którzy siedząc w tylnej części maszyny, ładowali bron. Spojrzał w

dół, na dopalające się resztki sowieckiego hangaru dla helikopterów, dru-

giego, mniejszego, przeznaczonego dla myśliwców, oraz na kłęby dymu,

wydobywające się z głównej wieży kontrolnej. Znowu udało im się uciec,

narobiwszy przedtem niezłego zamieszania.

Siedząca obok Johna w fotelu drugiego pilota Natalia Tiemierowna

zdjęła krótką blond perukę, którą miała na głowie, od czasu kiedy wkradli

się do bazy nieprzyjaciela przebrani za personel Korpusu Elitarnego. Jej

ciemne włosy opadły kaskadami na ramiona. Założyła słuchawki i spojrzała

na niego. Rourke z ociąganiem odwrócił od niej wzrok i podjął obserwację

tego, czemu powinien teraz poświęcić całą swoją uwagę - przyrządów

kontrolnych śmigłowca.

Natalia założyła słuchawki.

- John! - Podniecenie sprawiło, że jej głos brzmiał o ton wyżej niż

zwykle. -Słuchaj! To Sam! Przełączę go na głośnik.

Kręciła gałką, szukając częstotliwości, na której pracowały

radiostacje oddziałów atakujących. Z głośnika odezwał się głos Aldridge'a

- „Nokaut Jeden" do „Śnieżnego Ptaka". Mamy całkowitą kontrolę

nad obiektem " Alfa". Powtarzam: całkowita kontrola nad obiektem "Alfa".

Odbiór.

Rozległy się trzaski, a następnie odezwał się głos pułkow nika Wolfganga

Manna:

- „Nokaut Jeden", tu „Śnieżny Ptak". „Nokaut Dwa" donosi o

podobnych rezultatach. Czy możecie utrzymać pozycję? Odbiór.

- „Śnieżny Ptak", tu „Nokaut Jeden". Opór minimalny. Możemy się

utrzymać, ale przydałoby się wsparcie z powietrza. Mamy przed sobą

oddział w sile jednego plutonu zbliżający się szybko do kwadratu G-15.

Potrzebujemy wsparcia. Nieprzyjaciel uzbrojony jest w broń energetyczną,

a w tej chwili znajdujemy się pod ciężkim ostrzałem z moździerzy. Co

robić? Odbiór.

Rourke sięgnął po mikrofon Natalii.

- „Śnieżny Ptak"! Tu John Rourke z sowieckiego śmigłowca KHR

333658. Możemy powstrzymać nieprzyjaciela przy kwadracie G-15, jeśli

„Nokaut Jeden" nas naprowadzi. Odbiór.

- Tak, panie doktorze. Ale... - Mann zawahał się. - Słyszałeś, „Nokaut

jeden"? Odbiór.

- Zgadzam się. Potwierdzam. Możemy naprowadzić doktora. Odbiór.

- Bardzo dobrze, doktorze. Bez odbioru.

- Sam, będziemy za dwie minuty. Odbiór.

- Rozumiem. Bez odbioru.

- Rourke bez odbioru. -John oddał mikrofon Natalii .

- Mogę na chwilę zmienić częstotliwość? - zapytała.

- Jasne. - Skinął głową.

Przełączyła radio na pasmo używane przez Niemców. Słychać było

rozmowę pomiędzy powietrznymi siłami uderzeniowymi a eskadrą

transportowców, nadlatujących na większej wysokości, by koordynować

odwrót i przygotować desant spadochroniarzy.

Michael wychylił się zza fotela.

- Zamierzasz wypróbować broń energetyczną, tato?

- O tym właśnie myślę, Mikę.

Z tylnej części kadłuba usłyszeli wołanie Paula:

- John, myślisz, że po tej ilości energii, którą zużyliśmy kilka minut

temu, silnik wytrzyma użycie działa, które mamy na pokładzie?

- O ile wiem - odkrzyknęła Natalia - obroty głównego wirnika stale

uzupełniają zapasy energii! Wszystko powinno być w porządku!

Zaraz po rozmowie z Mannem doktor poderwał śmigłowiec, byli więc

teraz wystarczająco wysoko, by mógł położyć go w ostrym skręcie,

zostawiając w dole resztę niemieckich maszyn. J-7V odlatywały na

południe i tam rozpoczynały manewr, który miał osłonić lądujących

spadochroniarzy, w momencie gdy ci znajdą się na ziemi. Już teraz,

patrząc przez kopułę obserwacyjną, Rourke widział pierwsze czasze

spadochronów, otwierające się wysoko ponad nimi. Wielu z tych

„skoczków" nie było wcale żywymi spadochroniarzami, a tylko

manekinami, podobnymi do tych użytych przez aliantów w czasie inwazji

na Normandię pod koniec drugiej wojny światowej. Kukły zrzucano

równocześnie z prawdziwymi spadochroniarzami, by dostarczyć więcej

celów dla nieprzyjacielskiej artylerii przeciwlotniczej, zmniejszyć liczbę

strat, a jednocześnie utrzymać wroga w przekonaniu, że ma do czynienia z

liczniejszymi siłami, niż to było w istocie.

Na niebie pojawiało się coraz więcej spadochronów, więc Rourke

zwiększył prędkość. Chciał znaleźć się poza obszarem zrzutu, zanim

którykolwiek ze skoczków zbliży się zanadto do płatów wirnika jego

maszyny.

- Wracam na częstotliwość Aldridge ' a, John - powiedziała Rosjanka.

- A my z Paulem zamontujemy karabiny maszynowe - zaproponował

Michael.

- Dobrze. - Rourke skinął głową, sprawdzając wskazania kompasu.

Następnie zwrócił się do Natalii: - Złap Sama, niech nas naprowadzi na ten

pluton.

Podczas gdy Natalia próbowała namierzyć Aldridge'a, Rourke obniżył

pułap lotu, ponieważ byli już daleko poza obszarem bezpośrednich

zmagań. Wykorzystywał każdą nierówność terenu, by zmniejszyć do

minimum prawdopodobieństwo wykrycia ich przez nieprzyjaciela.

Wreszcie z głośnika odezwał się głos Sama Aldridge'a, zagłuszany od

czasu do czasu wybuchami pocisków moździerzowych. Kapitan dyktował

współrzędne lotu. Doktor włączył komputer pokładowy, wyszukał na mo-

nitorze odpowiedni wycinek mapy, a następnie w myślach zaznaczył na

nim prawdopodobną, aktualną pozycję maszerującego przeciwnika.

Ustawił system auto-nawigatora na wyliczenie koordynaty, po czym po raz

pierwszy, od czasu gdy opuścili bezpośrednie sąsiedztwo lotniska, odwrócił

się i zajrzał do ładowni.

Ciężkie karabiny maszynowe, montowane zwykle na obrotowych

podstawach, leżały zabezpieczone pasami po obu stronach kadłuba, tuż

przy otwartych drzwiach. Podłogę zaopatrzono w specjalne zaczepy, ale

samych podstaw najwyraźniej nie było. Prawdopodobnie broń miała być

tylko transportowana, a nie zamontowana na pokładzie śmigłowca.

Rourke spojrzał na ekran komputera. Autonawigator kierował

śmigłowiec na spotkanie wroga. Nagle doktorowi przyszedł do głowy

lepszy pomysł. Wprowadził nowe dane, korzystając z tego, że na razie nie

musi przejmować pełnej kontroli nad sterami. Chciał zajść od tyłu tyralierę

sowieckich piechurów. Nie było potrzeby sprawdzać na własnej maszynie

siły ognia dział energetycznych nieprzyjaciela.

- Widzę ich, John - powiedziała po chwili Natalia.

Rourke skinął głową. On też widział sowieckich żołnierzy. Przełączył

instrumenty na sterowanie ręczne.

- Działo nastawione na pełną siłę rażenia - odezwała się znowu

Rosjanka.

Z tylnej części kadłuba dobiegł ich głos Paula, próbującego

przekrzyczeć świst powietrza:

- Jesteśmy gotowi, John!

Rourke nigdy nie lubił wojny. Uważał, że żaden rozumny człowiek nie

może jej lubić. Wiedział, że gdy rozum śpi, budzą się upiory. Obudziły się w

dniach bezpośrednio poprzedzających Noc Wojny. Rozum spał wtedy.

Zawiódł, jak tyle razy przedtem.

A teraz on za parę sekund miał zaatakować zupełnie nie znanych mu

ludzi i przy użyciu najnowszej broni zniszczyć ich. Nienawidził wojny. Ale ta

wojna miała się wkrótce skończyć.

- Ruszamy - szepnął. Przechylił helikopter w lewo, następnie

wyrównał lot i sięgnął do mechanizmu spustowego broni energetycznej. -

Pełna moc?

- Pełna moc - odpowiedziała N atalia.

Dostrzegł Rosjan obserwujących z ziemi nadlatującą maszynę.

Pchnął dźwignię mechanizmu spustowego. Karabiny maszynowe z obu

burt plunęły ogniem. Odniósł wrażenie, że ziemia skręca się w potwornej

agonii. Błękitna fala czystej energii przeszła przez nieprzyjacielski oddział.

Kule karabinowe rozrywały tych, których nie dosięgnął śmiertelny ogień.

John poderwał helikopter w górę, zadowolony, że jego plan się

powiódł. Wyrównał lot, obrócił maszynę i spojrzał w dół, obserwując

uciekające w popłochu ni edobitki.

Z głośnika dobiegł podniecony głos Sama Aldridge'a:

- Dopadłeś ich, doktorze. Resztki uciekają. Czy możesz ich...

Rourke wyłączył głośnik.

Dosyć - wyszeptał.

To były wydarzenia, które w przyszłości mogłyby stać się legendą.

Pod warunkiem, że dla Ziemi istniała jeszcze jakaś przyszłość.

Armia formowała się w pobliżu wejścia do sowieckiego Podziemnego

Miasta w górach Ural. Większość sił zebrała się na pokrytej śniegiem

wyżynie, omiatanej przez lodowate wiatry, które nigdy nie przestawały

wiać. Były tu oddziały islandzkiej policji, bataliony Niemców, urodzonych i

wychowanych pod nazistowską dyktaturą, którzy wyzwoliwszy się spod

niej, zjednoczyli się w walce przeciwko Sowietom; Amerykanie, Chińczycy,

nawet nieliczni przedstawiciele Dzikich Szczepów Europy, nie umiejący

walczyć, nie obeznani z techniką, często niezdolni nawet do

porozumiewania się, przenoszący na własnych plecach broń i amunicję,

pomagający tam, gdzie tylko mogli być przydatni.

Paul Rubenstein wolałby przeznaczyć czas, który spędzał w wieży

kontrolnej lotniska, na opisanie tych wszystkich wydarzeń w swoim

dzienniku, ale, niestety, nie mógł sobie na to pozwolić. W czasie długich lat

wojny, która, miał nadzieję, zmierzała ku końcowi, został kimś w rodzaju

eksperta od sowieckich komputerów i urządzeń elektronicznych. Teraz

pracował z Natalią, ciesząc się, że chwilowo nie musi wpatrywać się w

zielone ekrany, przed którymi spędził kilka ostatnich godzin.

- Myślę, że mam to! - zawołała Rosjanka.

Paul westchnął ciężko, pomasował bolące plecy, opadł na kolana

obok niej i potarł oczy zaciśniętymi w pięści dłońmi.

Rzeczywiście, wyglądało na to, że udało jej się wreszcie podłączyć

radiowy system autonawigacyjny, w który wyposażone były zdobyczne

sowieckie śmigłowce, do niemieckiego komputera, używanego przez

obsługę wieży. Gdyby system ten akurat pracował, byłoby możliwe -

przynajmniej teoretycznie - wyśledzenie każdego wrogiego helikoptera,

wysłanego przeciw Sprzymierzonym, a następnie połączenie go z

systemem naprowadzania pocisków.

Rezultaty byłyby oczywiste. Operator komputera mógłby

zlokalizować, śledzić i zniszczyć każdą sowiecką maszynę po prostu przez

nastawienie pocisku na jej autonawigacyjny program unikania rakiet.

Zanim piloci zorientowaliby się, że ich własny system obronny naprowadza

na nich pociski, byłoby już za późno. W końcu naj l epsi z nich

zorientowaliby się, w czym rzecz, ale przez ten czas większość

śmigłowców zostałaby zniszczona.

- Faktycznie - zgodził się Paul, sprawdziwszy wydruk na ekranie. -

Wypróbujmy to .

Przeszedł na drugą stronę przydzielonego im pomieszczenia i

podniósł mikrofon, by połączyć się z oddalonym od nich o ponad pięć mil

Michaelem Rourke'em.

- Tu „Siedząca Kaczka" – powiedział Michael.-Słyszę cię głośno i

wyraźnie. W tej chwili uruchamiam system autonawigatora. Bez odbioru.

Pchnął dźwignię standardowego sowieckiego programu unikania

pocisków rakietowych i obserwował przyrządy, które nagle ożyły, jakby

miały własny umysł i wolę. Śmigłowiec wzniósł się na wyższy pułap i

rozpoczął nieregularny, zygzakowaty lot. Po mniej więcej minucie na

ekranie radaru zobaczył zapowiedziany pocisk -świetlny punkt, początkowo

bardzo mały, ale rosnący z każdą sekundą. Sowiecka maszyna, której już

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: