Michael Newton - Przeznaczene dusz tom 1.pdf - michael_newton - misiczka1974

Dr Michael Newton

PPRZEZNACZENIE DUSZ

Nowe badania nad życiem pomiędzy wcieleniami

Tom I

Przełożyła Barbara Górecka

Skanowała : Hurka

Kim jesteśmy? Dlaczego się tu znaleźliśmy? Dokąd zmierzamy?

Starałem się odpowiedzieć na te odwieczne pytania w mojej pierwszej

książce „Wędrówka dusz", opublikowanej w 1994 r. przez wydawnictwo

Llewellyn. Wielu jej czytelników mówiło mi, że książka ta pobudziła

duchowo ich wewnętrzną jaźń oraz że nigdy wcześniej nie zetknęli się

z tak szczegółowym opisem bytowania w świecie dusz. Zapewniali mnie

również, że zawarte w niej informacje potwierdziły ich własne

głęboko zakorzenione przeświadczenia dotyczące egzystencji dusz po

fizycznej śmierci i celu ich powrotu na Ziemię.

Kiedy książka została wydana, a następnie przetłumaczona na inne

języki, z całego świata zaczęły napływać do mnie pytania od

czytelników o to, czy planuję napisanie jej kontynuacji. Przez

długi czas opierałem się tym sugestiom. Poświęciłem wiele lat

ciężkiej pracy na przeprowadzenie pionierskich badań, zebranie i

uporządkowanie uzyskanego materiału i wreszcie ujęcie go w formę

wyczerpującego studium dotyczącego naszego nieśmiertelnego

bytowania, toteż miałem poczucie, że zrobiłem wystarczająco wiele.

We wstępie do „Wędrówki dusz" przedstawiłem siebie jako hipno-

terapeutę o tradycyjnym nastawieniu i zwierzyłem się ze swego

początkowego sceptycyzmu co do możliwości zastosowania hipnozy dla

osiągnięcia regresji metafizycznej. Po raz pierwszy wprowadziłem

pacjenta w stan hipnozy w roku 1947, kiedy miałem zaledwie 15 lat,

tak więc mogłem się zdecydowanie uważać za przedstawiciela starej

szkoły, nie zaś ruchu New Age. Toteż kiedy pewnego razu podczas

seansu hipnotycznego z jednym z pacjentów nieświadomie uchyliłem

wrota do świata dusz, byłem ogromnie zaskoczony. Odniosłem wrażenie,

że większość osób cofniętych przy pomocy hipnozy do swego

poprzedniego życia traktuje egzystencję między kolejnymi wcieleniami

wyłącznie jako rodzaj bliżej nieokreślonego okresu przejściowego,

pomostu prowadzącego od jednego życia do następnego. Wkrótce

oczywiste stało się dla mnie, że muszę samodzielnie wypracować

metodę pozwalającą odkryć i odblokować wspomnienia moich pacjentów

dotyczące ich pobytu w tym tajemniczym miejscu. Po wielu latach

badań prowadzonych bez rozgłosu udało mi się w końcu zbudować

wiarygodny model struktury świata dusz; zarazem uświadomiłem sobie

korzyści terapeutyczne, jakie mogą odnieść pacjenci uczestnicząc w

tym poznawczym procesie. Stwierdziłem też, że nie ma znaczenia, czy

dana osoba jest głęboko religijna, nastawiona ateistycznie, czy też

wyznaje dowolne poglądy filozoficzne zawierające się między tymi

skrajnościami - świadectwa wszystkich osób znajdujących się w od-

powiednim nadświadomym stanie hipnozy całkowicie się ze sobą pokry-

wały. Właśnie dlatego zostałem - jak to ostatnio określiłem -

spirytualnym regresjonistą, to znaczy hipnoterapeutą specjalizującym

się w problematyce życia po śmierci.

Napisałem „Wędrówkę dusz" po to, by publicznie przedstawić - w

spójnej, uporządkowanej formie następstwa wydarzeń - podstawowe

informacje na temat tego, czym jest umieranie i przekraczanie

progu śmierci, kogo za nim spotykamy, dokąd się następnie udajemy i

co czynimy jako dusze w świecie dusz, zanim wybierzemy nasze

następne ciało przed kolejną inkarnacją. Książka została zatem

pomyślana jako rodzaj dziennika podróży przez czas,

wykorzystującego relacje pacjentów o ich wcześniejszych

doświadczeniach z okresu bytowania między kolejnymi wcieleniami. A

zatem „Wędrówka dusz" nie była jeszcze jedną książką o poprzednich

żywotach i reinkarnacji, lecz raczej wyznaczała nowy obszar

metafizycznych badań, w istocie nie eksploatowany dotychczas przy

użyciu hipnozy.

Kiedy w latach 80. pracowałem nad stworzeniem adekwatnego obrazu

świata pomiędzy wcieleniami, zrezygnowałem w mojej praktyce

medycznej ze wszystkich innych rodzajów hipnoterapii. Ogarnęło

mnie bez reszty pragnienie odkrycia sekretów świata dusz.

Zgromadzenie bogatego zbioru relacji mych pacjentów upewniło mnie o

wartości i wiarygodności moich wcześniejszych odkryć. Podczas tych

lat specjalistycznych badań nad światem dusz pracowałem praktycznie

w odosobnieniu, ograniczając się do kontaktów jedynie z tymi

pacjentami, którzy byli wtajemniczeni w cel moich wysiłków, i

tylko w zakresie odnoszącym się do nich i ich przyjaciół.

Trzymałem się nawet z dala od księgarń specjalizujących się w

problematyce metafizycznej, ponieważ pragnąłem uwolnić się od

wszelkich zewnętrznych wpływów. Dzisiaj nadal uważam, że moja

dobrowolna izolacja i powstrzymywanie się od publicznych wystąpień

były słusznym wyborem.

Kiedy porzuciłem praktykę, wyjechałem z Los Angeles, osiadłem w

górach Sierra Nevada i napisałem „Wędrówkę dusz", miałem nadzieję,

że spędzę resztę życia spokojnie, z dala od wszelkiego rozgłosu.

Okazało się, że byłem w całkowitym błędzie. Większość materiału za-

wartego w tej książce nigdy wcześniej nie była przedstawiona

publicznie, toteż wkrótce za pośrednictwem mojego wydawcy zacząłem

otrzymywać ogromne ilości listów od czytelników. Mam wobec

Llewellyna dług wdzięczności za jego dalekowzroczność i odwagę

opublikowania rezultatów moich badań. Wkrótce po ukazaniu się

książki odbyłem serię odczytów oraz udzieliłem wywiadów dla radia i

telewizji.

Ludzie chcieli poznać więcej szczegółów o świecie dusz i wciąż

pytali mnie, czy dysponuję jakimiś dalszymi wynikami badań. Byłem

zmuszony odpowiadać twierdząco. Istotnie, posiadałem obszerny zbiór

rozmaitych nie ogłoszonych drukiem informacji, które, jak sądziłem,

podane przez nieznanego autora, będą zbyt trudne do zaakceptowania

dla odbiorców. Pomimo, iż czytelnicy uznali „Wędrówkę dusz" za

książkę bardzo inspirującą, wzdragałem się przed napisaniem dal-

szego ciągu. Zdecydowałem się na rozwiązanie kompromisowe. Piąte

wydanie „Wędrówki dusz" zostało zaopatrzone w indeks, nową okładkę,

a także uzupełnione na prośbę czytelników o kilka nowych roz-

działów, wyjaśniających szerzej pewne szczegółowe kwestie. Okazało

się, że to nie wystarczy. Z każdym tygodniem gwałtownie rosła

liczba otrzymywanych przeze mnie listów z zapytaniami o życie po

śmierci.

Ludzie zaczęli obecnie szukać kontaktu ze mną, postanowiłem więc

w ograniczonym zakresie wznowić praktykę. Zauważyłem, że odwiedza

mnie teraz więcej dusz na wyższym poziomie rozwoju. Ponieważ

pracuję na pół etatu i znacznie zredukowałem ilość przyjmowanych

osób, pacjenci muszą długo oczekiwać na termin wizyty. W kon-

sekwencji przyjmuję mniej młodych dusz przeżywających kryzysy

psychologiczne, a więcej pacjentów zdolnych wykazać cierpliwość.

Ci drudzy pragną odkryć głębsze znaczenie pewnych kwestii poprzez

wniknięcie w swe duchowe wspomnienia, po to by właściwie ustalić

swoje życiowe cele. Wielu z nich, sami będąc uzdrowicielami lub

nauczycielami, nie waha się powierzyć mi dodatkowych informacji o

swym życiu jako dusz między kolejnymi wcieleniami. Żywię nadzieję,

że ja ze swej strony pomagam im w ich życiowej wędrówce.

Przez cały ten czas panowało powszechne przekonanie, że nie wy-

jawiłem wszystkich sekretów. Aż zacząłem zastanawiać się nad zabra-

niem się do drugiej książki. Wszystko, co wyżej opisałem, zaowoco-

wało narodzinami „Przeznaczenia dusz". Uważam, że moja pierwsza

książka była pielgrzymką przez świat dusz po wielkiej rzece

wieczności. Wędrówka rozpoczęła się u jej źródeł, z chwilą

fizycznej śmierci, a skończyła się w miejscu, gdzie powracamy w

nowe ciało. W „Wędrówce dusz" podążyłem w górę rzeki, w kierunku

Źródła, tak daleko, jak tylko mogłem. Pod tym względem nic się nie

zmieniło. Chociaż w pamięci każdej osoby tkwi wspomnienie odbycia

takiej podróży niezliczoną ilość razy, wydaje się, że nikt, kto

nadal inkarnuje, nie potrafi zaprowadzić mnie dalej.

„Przeznaczenie dusz" zamierza zabrać podróżnych na drugą wyprawę

wzdłuż rzeki, z wypadami w bok w kierunku większych dopływów dla

przeprowadzenia bardziej szczegółowych poszukiwań. Na szlaku tej

naszej drugiej wspólnej podróży zamierzam odnaleźć więcej ukrytych

aspektów, aby dać ludziom szerszy ogląd całości. Zaplanowałem tę

książkę tak, iż rządzą nią raczej aktualne kategorie niż następstwo

czasu i miejsca. A zatem objąłem w niej ramy czasowe zwykłego ruchu

duszy między duchowymi stacjami, aby dogłębnie zanalizować te

doświadczenia. Starałem się także zaprezentować czytelnikom

spojrzenie na te same, co w poprzedniej książce, elementy duchowego

życia z odmiennej perspektywy, w świetle innych przykładów. Zamiarem

„Przeznaczenia dusz" jest poszerzenie naszego zrozumienia tego

niewiarygodnego poczucia porządku i planu, istniejących dla dobra

istot ludzkich.

Pragnę zarazem, aby ta druga wędrówka po cudach świata dusz była

zajmująca i przyjemna również dla niedoświadczonych podróżników.

Czytelnikom, którzy po raz pierwszy stykają się z moją pracą, roz-

dział wstępny dostarczy skondensowanego przeglądu tego, co odkry-

łem o bytowaniach między wcieleniami. Mam nadzieje, że to streszcze-

nie pomoże wam lepiej zrozumieć dalsze rozdziały, a może także za-

chęci do przeczytania mojej pierwszej książki.

Tak więc, skoro zaczynamy tę naszą wspólną drugą podróż, pragnę

podziękować tym wszystkim spośród was, którzy udzielili mi tyle

wsparcia podczas ciężkiej pracy prowadzącej do otwarcia duchowych

wrót umysłu. Wsparcie to, jak również wyrozumiałość wielu przewod-

ników, zwłaszcza mojego własnego, dało mi siłę niezbędną do konty-

nuowania mych starań. Czuję się prawdziwie błogosławiony, iż wybra-

no mnie na jednego z posłańców w tym ważkim dziele.

ŚWIAT DUSZ

R OZDZIAŁ 1

W momencie śmierci dusza opuszcza ciało, w którym przebywała.

Jeżeli jest starsza i ma doświadczenie z wielu poprzednich wcie-

leń, orientuje się natychmiast, że zyskała wolność i powraca do

domu. Jednak większość dusz, z którymi miałem do czynienia,

spotykała się z przewodnikami tuż poza ziemskim planem astralnym.

Młoda dusza, czyli inaczej dziecko, które wcześnie zmarło, może być

nieco zdezorientowana, dopóki nie pojawi się ktoś, kto się nią

zajmie. Są dusze, które przez pewien czas pragną pozostać na

miejscu swojej śmierci. Większość woli odejść natychmiast. W

świecie dusz czas nie ma znaczenia. Istoty bezcielesne, które wolą

pocieszyć rozpaczających bliskich lub też z jakichś innych powodów

pragną pozostać jeszcze przez chwilę w pobliżu miejsca swojej

śmierci, nie mają poczucia utraty czasu. Staje się to po prostu

przeciwieństwem czasu linearnego.

Oddalając się od Ziemi, dusze postrzegają wokół siebie coraz ja-

śniejsze światło. Niektóre mogą na mgnienie oka ujrzeć szarawą

ciemność i odczuć przemieszczanie się przez tunel lub przekraczanie

bramy. Różnica między tymi dwoma zjawiskami zależy od tempa

poruszania się duszy, co z kolei ma związek z jej doświadczeniem.

Dusza może odnosić wrażenie, iż przewodnik ciągnie ją łagodnie lub

mocno, zależnie od jej dojrzałości i zdolności do nagłej przemiany.

Na wczesnych etapach odchodzenia wszystkie dusze napotykają wokół

siebie jakby „obłoki waty", lecz wkrótce wszystko się przejaśnia i

dusze mogą widzieć na wielkie odległości. W tym właśnie momencie

przeciętna dusza dostrzega zbliżanie się przypominającej ducha

formy energii. Postacią tą może być kochająca nas bratnia dusza

(jedna bądź kilka), lecz częściej jest to nasz przewodnik. W

sytuacji, kiedy spotyka nas małżonek lub przyjaciel, który odszedł

przed nami, nasz przewodnik także znajduje się w pobliżu, by

nadzorować proces przejścia. W ciągu wielu lat moich badań nigdy

nie zetknąłem się z pacjentem, którego spotkałaby jakaś znacząca

postać religijna w rodzaju Jezusa czy Buddy. Jednakże przypisani

nam osobiści przewodnicy uosabiają esencję nauk wielkich

nauczycieli religii na Ziemi.

Kiedy dusze „przeorientują się" z powrotem na miejsce, które na-

zywają domem, ich ziemskość ulega zmianie. Nie są już dłużej ludz-

kie w tym znaczeniu, w jakim myślimy o istotach ludzkich z ich

szczególną emocjonalną i fizyczną naturą czy temperamentem. Na

przykład nie rozpaczają nad swoją niedawną śmiercią fizyczną w

taki sposób, jak pozostawieni przez nie bliscy. To nasze dusze

czynią nas ludzkimi na Ziemi, lecz bez naszych ciał przestajemy

zaliczać się do gatunku homo sapiens. Dusza posiada majestat

wymykający się wszelkim opisom. Skłonny jestem uważać duszę za

obdarzoną inteligencją energię w postaci światła. Tuż po śmierci

dusze nagle ulegają przemianie, bowiem nie znajdują się już dłużej

w klatce tymczasowego ciała wyposażonego w mózg i centralny układ

Michael Newton - Przeznaczene dusz tom 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: