Clancy Tom - Bez skrupułów.pdf - Tom Clancy - obudzsie

Tom Clancy

Bez skrupułów

Tłumaczył: Szymon Maślicki

Data wydania: 1999

Data wydania oryginalnego: 1993

Tytuł oryginału: Without Remorse

Podziękowania

Bez ich pomocy nic by z tego nie wyszło: dziękuję więc Billowi, Darrellowi i Pat za

ich „profesjonalne” porady — a także, za to samo, Craigowi, Gurtowi i Gerry’emu.

Aha, i Russellowi, za jego zaskakującą wiedzę.

Już ex post facto podziękowania największego kalibru składam: Shelly, za jej wkład

pracy, Craigowi, Gurtowi, Gerry’emu, Steve’owi P., Steve’owi R. i Victorowi za

wyjaśnienie mi najprostszych spraw.

Przeprosiny

W pierwszym wydaniu „Bez skrupułów” znalazł się fragment wiersza, który trafił do

mnie przypadkiem, i którego tytułu ani nazwiska autora nie byłem w stanie ustalić.

Wiersz ten wydał mi się idealny jako epitafium dla mojego przyjaciela Kyle’a

Haydocka, który zmarł na raka w wieku 8 lat i 26 dni — dla mnie zawsze będzie z

nami.

Później dowiedziałem się, że tytuł tego wiersza brzmi „Ascension”, a autorką tych

wspaniałych strof jest Colleen Hitchcock, niezwykle utalentowana poetka z

Minnesoty. Chciałbym skorzystać z okazji i polecić jej wiersz wszystkim studentom

literatury. Mam nadzieję, że jej poezja wywrze na nich równie wielkie wrażenie, tak

jak to się stało w moim przypadku.

Pamięci Kyle’a Haydocka

(5 lipca 1983 — 1 sierpnia 1991)

Zważ, gdzie kres, a gdzie źródło jest człowieczej sławy. Mojej — w przyjaciołach,

przez los mi zesłanych.

William Butler Yeats

Arma virumque cano

Wergiliusz

Biada ci wzbudzić gniew w ludziach cierpliwych

John Dryden

Prolog

Punkty styku

Listopad

Nie było tak do końca jasne, czy „Camille” był najpotężniejszym huraganem w

historii czy tylko największym tornadem, ale tak czy owak, poradził sobie bez trudu z

platformą wiertniczą, nad którą mozolił się teraz Kelly. Nieważne. Butle na plecy,

ostatnie zanurzenie w falach Zatoki Meksykańskiej, i po robocie. Huragan zdruzgotał

wszystkie nadbudówki platformy i nadwerężył wszystkie cztery potężne podpory,

wyginając ich stalowe słupy i kratownice jak makaron. Wszystko, co dało się

bezpiecznie wymontować, już dawno wycięto palnikami i opuszczono na pokład

barki, służącej zarazem jako baza dla ekipy nurków. Nad falami sterczała teraz goła,

stalowa konstrukcja, w której za parę dni mogły się zagnieździć pierwsze ryby. Kelly

dobrze życzył rybom i rozmyślał o nich zeskakując na pokład kutra, którym mieli

dopłynąć do platformy. Zadanie wymagało pracy aż trzech nurków, Kelly był z nich

najważniejszy — był szefem. Płynąc, omówili jeszcze raz kolejność prac. Krążący w

oddali drugi kuter próbował odpędzić licznych rybaków, którzy nie mieli tu

wprawdzie czego szukać — Kelly miał im spłoszyć ryby na najbliższych parę godzin

— ale koniecznie chcieli zaspokoić ciekawość. Faktycznie, będzie na co popatrzeć.

Kelly uśmiechnął się krzywo i z ustnikiem w zębach, wywinął kozła w tył, za burtę.

Pod wodą wszystko wyglądało zawsze trochę niesamowicie, ale także przytulnie.

Słoneczne światło błądziło pod sfalowaną powierzchnią, układając się w kurtyny

promieni wokół stalowych podpór podwodnej konstrukcji. Za dnia widzialność była

w tych wodach doskonała. Wszystkie ładunki wybuchowe czekały przytwierdzone we

właściwych miejscach. Każda kostka miała wymiary piętnaście na piętnaście

centymetrów przy ośmiu centymetrach grubości. Materiał C-4. Kelly i pozostała para

przez ostatnie dni przymocowali ładunki do podpór i ustawili zapalniki tak, aby całą

falę uderzeniową skierować na słupy. Na początek Kelly sprawdził pierwszy rząd

kostek, ten o trzy metry nad dnem, śpiesząc się, bo nie było czasu, żeby marudzić.

Pozostała dwójka płynęła za nim, rozwijając kable i mocując je do kolejnych

zapalników. Nurkowie, którzy pracowali z Kellym, byli miejscowi, zaprawieni w

wyburzaniu podwodnym i wyszkoleni prawie tak dobrze, jak sam Kelly, co nie

zmieniało faktu, że wszyscy skrupulatnie sprawdzali nawzajem swoją robotę. W tej

branży prawdziwego mistrza można poznać po ostrożności i metodycznym stylu

pracy. Z niższym poziomem ładunków uwinęli się w dwadzieścia minut i z wolna

podpłynęli wyżej, raptem trzy metry pod falami, gdzie dokładnie, powoli i starannie

powtórzyli to samo z drugim rzędem. Przy C-4 nie ma co się śpieszyć ani ryzykować.

* * *

Pułkownik Robin Zacharias skupił całą uwagę na zadaniu, bo bateria rakietowych

pocisków przeciwlotniczych SA-2 czekała za najbliższym łańcuchem wzgórz. Jej

wietnamska obsługa zdążyła do tej pory wystrzelić salwę trzech pocisków w

poszukiwaniu myśliwców bombardujących, które Zacharias miał dzisiaj ochraniać.

Nawigatorem-obserwatorem pułkownika, czyli człowiekiem na tylnym siedzeniu

jednosilnikowego F-105G Thunderchief, był Jack Tait, podpułkownik i skądinąd

specjalista w zwalczaniu systemów obrony powietrznej. Tait i Zacharias zaliczali się

do współautorów doktryny, którą sami wprowadzali dzisiaj w życie, doktryny

nazywanej Wild Weasel — „Dzika łasica”. Samolot pułkownika zmienił się w łasicę,

która miała przemknąć przez niebo, sprowokować Wietnamczyków do odpalenia

salwy rakiet, a potem zanurkować pod wystrzelonymi pociskami i dopaść wyrzutni

zanim ich obsługa zdąży wystrzelić ponownie. Gra była ostra i bezlitosna. W niczym

nie przypominała łowów, wyścigu między myśliwym i ofiarą. Najbardziej była

podobna do pojedynku dwóch myśliwych, z których jeden jest mały, śmigły i

wrażliwy na każdy cios, a drugi potężny, gruboskórny i nieruchawy. Stanowisko

wietnamskich wyrzutni doprowadzało kolegów Zachariasa do białej gorączki.

Wietnamski dowódca umiał wyczyniać ze swoim radarem prawdziwe cuda i dobrze

wiedział, kiedy go włączać, a kiedy siedzieć cicho. Robin nie wiedział, z którym kon-

kretnie wietnamskim sukinsynem ma do czynienia, lecz wystarczała mu w zupełności

wiedza, iż ten sam przeciwnik w zeszłym tygodniu strącił już dwa F-105G z

dywizjonu pułkownika. Nic dziwnego, że gdy tylko góra wydała rozkaz, by wznowić

naloty w tym sektorze, Zacharias sam przydzielił sobie to zadanie, zresztą

najzupełniej zgodne z jego wiedzą i umiejętnościami. Zacharias specjalizował się w

rozpracowywaniu, forsowaniu i niszczeniu systemów obrony powietrznej. Zajęcie

wymagało szybkości, refleksu i wyobraźni przestrzennej, a dla zwycięzcy główną

nagrodą było to, że przeżył.

Zacharias ciągnął nisko, na stu pięćdziesięciu metrach, i nie żałując ciągu. Dłoń, na

dobrą sprawę, przesuwała drążek odruchowo, bo wzrok Zacharias zdążył skupić na

białych krasowych pagórkach przed nosem, a słuch na tym, co meldował mu z

tylnego fotela jego obserwator.

— Mamy go na dziewiątej, Robin — usłyszał od Jacka. — Maca teren, ale nas

jeszcze nie wyłapał. To co, w skręt i niżej, nie?

Zacharias wiedział już w tym momencie, że nie zrobią „skoku tygrysa” i nie znurkują

na wyrzutnię ze średniego pułapu. Próbowano tego tydzień temu. Błąd był

kosztowny: zginął jeden kapitan, jeden major, maszyna strącona... Al Wallace

pochodził z tego samego miasta, z Salt Lake City... Znali się z Zachariasem od lat...

Niech to diabli! Pułkownik zagryzł wargi, zapominając nawet, że zwykle stara się nie

przeklinać, nawet łagodnie.

— Spróbuję go podbechtać — oznajmił i przyciągnął do siebie drążek sterowy.

Thunderchief wyskoczył prosto w niewidzialny stożek radarowych promieni nad

doliną i czekał cierpliwie, co dalej. Dowódcę baterii z pewnością wyszkolono w

Rosji. Nikt nie wiedział dokładnie, ile samolotów ma na koncie Wietnamczyk — na

pewno więcej niż powinien — lecz skoro tak było, z pewnością odczuwał z tego faktu

wielką dumę, a duma potrafi w takich sytuacjach doprowadzić do nieuwagi i zguby.

— Odpalili... Puścili w nas dwie rakiety, Robin — ostrzegł Tait znad swej konsoli za

plecami Zachariasa.

Clancy Tom - Bez skrupułów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: