2) Przebudzenie Tomka [Zuzaa].pdf

Zwykły Anioł

Zuzaa

Sinful Flower i The Cold Desire

część 2

Przebudzenie Tomka

Epizod 20

- Tomek, proszę przestań się wygłupiać - cicho narzekał Dawid. - Złaź z tego drzewa, ale już!

Ludzie się na nas gapią!

- Właź i nie pękaj! Dzisiaj jesteśmy panami świata!

- Rozumiem, że się cieszysz, ale bez przesady. Chodź lepiej uczcić to w jakiejś ciastkarni...

- Ty to byś się tylko słodyczami opychał! Zaliczyliśmy, rozumiesz? Ostatnie koło w tym

semestrze! Juuuhuuuu! - Tomek zrobił fikołka na gałęzi i zawisł głową w dół. Robiąc bardzo poważną

minę spoglądał uważnie na czarnowłosego chłopaka. - A może powinniśmy uczcić to po studencku,

ne? Urżniemy się w pubie i wyrzucą nas stamtąd dopiero rano. Co ty na to, Malinka?

- Phi! - Prychnął Dawid składając ręce na piersi i odwracając się do niego plecami. - Złaź z

drzewa, bo mi obciach robisz! - Tomek zaczął wywijać zwisającymi w dół rękami - I nie mów do

mnie Malinka! Wiesz, że tego nie lubię!

- Jeeeezu! Jaki ty poważny jesteś! Nie poznaję cię! - Tomek nie doczekał się reakcji. Dawid stał

niedaleko drzewa, na którym wisiał jego przyjaciel. Był zamyślony. Nieobecny. Tomek nie lubił tracić

z nim kontaktu. Był człowiekiem, który przeżywa swoje życie tylko wtedy, gdy ktoś jest obok. Musi

mieć kogoś, z kim mógłby dzielić się wrażeniami, radościami i smutkami. To dodawało im nowej,

większej intensywności. Teraz by zwrócić na siebie uwagę przyjaciela, obmyślił misterny plan.

Zaśmiał się w duchu i podjął ryzyko. Wyprostował nogi w kolanach i z przeciągłym wyciem spadł z

drzewa.

Dawid zareagował natychmiast. Doskoczył do leżącego na trawie, pod drzewem Tomka i

przerażony pytał, co się stało...

- Tomek, słyszysz mnie? Tomek! Nie wygłupiaj się. - Dawid wstrząśnięty spoglądał na nieruchome

ciało kolegi. Ludzie przechodzący nieopodal zatrzymali się i spoglądali wyczekująco na parę

studentów. Kilku ruszyło już w ich stronę.

Tomkowi oczywiście nic nie było, ale chciał podroczyć się trochę z przyjacielem. Leżał więc bez

ruchu i udawał, że jest nieprzytomny. Gdy poczuł głowę chłopca przy swojej twarzy, zerwał się i

przewrócił Dawida na plecy. Usiadł na nim okrakiem i śmiejąc się przytrzymał wyrywającego się

chłopaka za ręce. Rozłożył go na łopatki i śmiał się jak nawiedzony.

- Wiśnia, ty... ty... ty wiśnio! Złaź ze mnie! - wściekał się Dawid. Po chwili przestał się wyrywać i

obrażony odwrócił głowę, demonstrując jak bardzo poczuł się urażony.

- Co ty, Malinka! Znowu się obrażasz? Przestań, pożartować sobie nie można? - urażonym głosem

wycedził Tomek. W końcu zszedł z Dawida i pomógł mu wstać z trawnika. Ludzie zaczęli się już

rozchodzić, jedni śmiejąc się pod nosem, inni zbulwersowani.

Całą tą sytuację od dłuższego czasu obserwowała jeszcze jedna osoba. Mężczyzna skupił na nich

swoją uwagę dużo, dużo wcześniej, ale starał się pozostać niezauważony. Złożył teraz gazetę i

poszedł w kierunku parkingu.

Chłopcy szli w ciszy, nie odzywali się do siebie. Obaj z trudem powstrzymywali się od śmiechu. W

końcu Tomek stwierdził, że Dawid naprawdę nie ma poczucia humoru, na co czarnowłosy chłopak

odparł:

- Bo ja jestem śmiertelnie poważnym człowiekiem!

Potem obaj wybuchnęli śmiechem. Przeszli kilka ulic śmiejąc się jak wariaci. Potem Tomek

zaciągnął Dawida do kafejki.

- Ja stawiam!

- Takich rzeczy nie mówi się głośno... - zwrócił mu uwagę Dawid, starając sie przy tym brzmieć

śmiertelnie poważnie.

- Dawid! Na Boga! - zerwał się Tomek oburzony a Dawid go wyśmiał.

- Dobra, dobra. Uspokój się już i usiądź spokojnie. Już i tak zrobiliśmy wystarczające

przedstawienie... - hamował go przyjaciel.

- Co chcesz? Lody? Ciasto?

Dawid usiadł naprzeciwko niego, położył łokcie na stole i w romantycznej pozycji obejmował

swoją buzię dłońmi. Mruknął przeciągle. Rozmarzonym wzrokiem spoglądał na coś za plecami

przyjaciela.

- Marka... - wyrwało mu się.

- Eee? - Tomkowi zdawało się, że się przesłyszał. Mina mu zrzedła.- Daaaawiid! Śpisz? - wrzasnął

i trzepnął pięścią w stół. Dawid podskoczył na siedzeniu.

- Co? Mówiłeś coś? - spoglądał na niego smutnym wzrokiem - A, tak, no zjadłbym coś słodkiego...

Coś bardzo, baaardzo słodkiego...

- Co się z tobą dzieje, Malinka? Zakochałeś się czy jak?

- Nioooo...

- W... W facecie? - nieśmiało zapytał Tomek. Serce tłukło mu się w piersi, choć nie bardzo

wiedział, dlaczego.

-No przecież, że nie w kobiecie! - oburzył się na niego Dawid. Po chwili znowu wyciągnął się na

stole i zamruczał rozkosznie.

- No jasne, że nie! To przecież oczywiste! - Podsumował ironicznie Tomek. Rozmowa się urwała.

Rzeczywiście chłopak zauważył zaraz po powrocie do akademika, że w zachowaniu przyjaciela coś

się zmieniło. Był nieobecny, całymi dniami potrafił milczeć. Raz nawet rozpłakał się w środku nocy.

Tylko na uczelni zachowywał się inaczej. Odżywał. Biegał po korytarzu, chciał wszystko na przód

wiedzieć, co dotyczyło przyszłego semestru i zajęć. Wieczorami siadywał przy oknie i nucił sobie

jakiś pioseneczki dla dzieci, obejmując ramionami kolana i kołysząc się w przód i w tył. Widać było,

że bardzo za czymś lub za kimś tęskni. Teraz wyszło szydło z worka. Dawid się zakochał. Wreszcie!

Choć to wreszcie dotyczyło raczej uczuć Dawida niż Tomka. Ten miał mieszane odczucia.

Co on teraz zrobi? Zostawi mnie? - myślał. Na pewno dużo się zmieni! Do tej pory byliśmy

nierozłączni. Teraz jednak oddaliliśmy się od siebie. Dawid ucieka ode mnie myślami. Chce być z

tamtym mężczyzną... Nie! Ja nie chcę cię stracić, Dawidzie. Jesteś moim przyjacielem, a to

zobowiązuje.

A może... może skorzystać z okazji i postarać się o panienkę? Eee, jakoś mi się to nie uśmiecha.

Cholera, ale se humor popsułem.

Do stolika podeszła kelnerka i przyjęła zamówienie. Dawid zaślinił całą kartkę menu, na której

znalazły się słodkie pozycje ( bez głupich skojarzeń ; ) ). Po chwili wybrał kilka z nich a Tomek w

pamięci przeliczył ile zabrał ze sobą kasy. Zamówił więc tylko dla siebie piwo i za chwilę kelnerka

przyniosła zamówienie.

Dawid rzucił się na ciastka. Jadł trzy jednocześnie, a Tomek widząc to nie mógł powstrzymać się

od śmiechu i złośliwych komentarzy.

- Tomek? - zaczął Dawid, gdy pochłonął już połowę ze wszystkich słodkich wypieków.

- Co?

Dawid złożył buzię w ciup i dziecinnym cieniutkim głosikiem poprosił:

- Czy będziesz się gniewał, jeśli poproszę cię byś pozwolił mi wyjść dziś samemu? - wyrzucił

jednym tchem mało się przy tym nie dławiąc.

Przy stoliku zapadła głęboka, nieprzyjemna cisza.

Dawid zaskomlał składając przy tym rączki w błagalnym geście. Tomek nie mógł znieść jego

spojrzenia. Wypuścił głośno powietrze z płuc, zabrał chłopcu jedno ciastko i zaczął je pożerać.

Chłopak nie zwrócił na to uwagi, co zaniepokoiło Tomka jeszcze bardziej. Dawid nigdy by przecież

dobrowolnie nie zrezygnował z podarowanego mu ciastka czy cukierka. A teraz? Może rzeczywiście

się zakochał?...

- Nie - odpowiedział po chwili siląc się na zdecydowany poważny ton. Minka chłopaka wzruszyła i

rozbawiła go. Nadzieja w dużych oczkach chłopca zgasła i po chwili leżał już na blacie stołu, a nad

jego załamaną, smutną główką krążyły już czarne chmury rozpaczy.

- Nie mam nic przeciwko temu abyś się zapytał... - kontynuował poważnym głosem Tomek.

Dawid oderwał ze stołu głowę i skierował na niego zrozpaczone spojrzenie.

Nee... Tooomeeek! Please! Mogę?!

- No... ale nie do późna! I zadzwoń jak będziesz wracał to po ciebie wyjdę. A jak wrócisz to

wszystko mi opowiesz, zgoda?

Dawid wesoło zamrugał oczkami. Buzię miał roześmianą, wesołe oczka. Czarne loki tańczyły

wokół jego jasnej twarzyczki.

- Tomek! Jesteś kochany! - Zerwał się z miejsca, ale Tomek w ostatnim momencie chwycił go za

fraki i posadził z powrotem przy stoliku.

- Będziesz mógł iść, ale teraz masz zjeść do końca ciastka i świętować ze mną nasze stopnie,

zrozumiano?

- Tak! Sorki! - powiedział Dawid słodko się przy tym rumieniąc. Próbował zachowywać się

naturalnie, żartować i rozmawiać z przyjacielem na różne tematy tak jakby nigdy nic. Jasne jednak

dla Tomka się stało, że jego przyjaciel się zmienił i do szczęścia potrzebuje teraz kogoś jeszcze poza

nim.

Ale jak tu się dziwić Dawidowi. Dziś był wszak czwartek. Mijał tydzień od czasu, gdy poznał

profesora, i cztery dni od niedzieli, gdy widział go po raz ostatni...

Już do ciebie biegnę, kochany... - myślał, gdy wreszcie wyrwał się Tomkowi. Tak bardzo byłem

samotny, tak bardzo tęskniłem, ale zaraz będę przy tobie... Marku... Kochany, najmilszy Marku.

Epizod 21

Marek wyciągnął się na krześle. Zaburczało mu w brzuchu. Chyba setny już raz w tym tygodniu

jego myśli powędrowały do Dawida. Tęsknił za nim. Dom bez niego wydawał mu się teraz taki pusty,

nieprzyjazny. Tylko kot zapewniał mu jako takie towarzystwo. Marek dbał o niego lepiej niż o siebie

samego. Szczerze mówiąc to od poniedziałku chodził głodny. Tracił apetyt zanim jeszcze zabrał się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: