Montgomery+Lucy+Maud+-+Emilka+01+-+Emilka+ze+srebrnego+nowiu.pdf

Lucy Maud Montgomery

Emilka ze Srebrnego Nowiu

Tom 1

Całość w tomach

Polski Związek Niewidomych

Zakład Wydawnictw i Nagrań

Warszawa 1990

Przełożyła -

Maria Rafałowicz_Radwanowa

Tłoczono w nakładzie 20 egz.

pismem punktowym dla niewidomych

w Drukarni PZN,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9

Pap. kart. 140 g kl. Iii_Bą1

Przedruk z wydawnictwa

„Krajowa Agencja Wydawnicza”,

Warszawa 1988

Całość nakładu 100 egz.

Pisała K. Pabian

Korekty dokonały

U. Maksimowicz

i B. Krajewska

Domek w wąwozie był położony o „milę drogi od zewsząd”, jak mówili mieszkańcy

Boru Majowego. Wąwóz ten stanowiła trawą porosła dolinka; domek wyglądał na tym

tle, jakby nie był dziełem rąk ludzkich, tak jak inne budynki, lecz jakby wyrósł

tam nagle jako wielki, brunatny grzyb. Prowadziła do niego wąska, zielenią

zarośnięta ścieżka, ukryta przed ludzkim okiem przez zwarty szereg młodych

krzewów. Nie było stamtąd widać żadnego innego domostwa, chociaż miasteczko

położone było na wzgórzu.

- Helena Greene mówiła, że jest to najbardziej samotne miejsce na świecie i zapewniała, że

nie pozostałaby tam ani przez jedną dobę, gdyby jej nie było żal dziecka.

Emilka nie wiedziała, że jest przedmiotem współczucia; nie wiedziała również, co znaczy

samotność. Ona miała towarzystwa pod dostatkiem: ojciec, Kicia, Nieznośnik; Królowa

Wichrów też jest w pobliżu; a drzewa: Adam i Ewa, Świerk Wyniosły, a wszystkie te

zaprzyjaźnione z nią dzieci_krzewy!

Nie zapominajmy też o „promyku”. Nigdy nie wiedziała, kiedy on zabłyśnie, a ciągła

możliwość napełniała ją radością wyczekiwania.

Emilka wymknęła się o zmierzchu na przechadzkę. Chłodno było. Przez całe życie pamiętać

będzie ową przechadzkę, może dlatego, że opromieniona była jakimś feerycznym pięknem, a

może dlatego, że po raz pierwszy owego tygodnia rozbłysnął „promyk”, ale

najprawdopodobniej dlatego, że zdarzyło się to, co się zdarzyło, gdy wróciła z tej właśnie

przechadzki.

Był to posępny dzień pierwszej

połowy maja; chmury ustawicznie groziły deszczem, ale deszcz nie spadł ani razu.

Ojciec spędził cały dzień na szezlongu w saloniku. Dużo kaszlał, rozmawiał

niewiele. Dla Emilki było to rzeczą niezwykłą. Tego dnia leżał przeważnie z

rękami podłożonymi pod głowę, a jego wielkie, podkrążone oczy utkwione były z

sennym wyrazem, jak gdyby nic nie widziały, w zachmurzone niebo, którego skrawek

widoczny był pomiędzy gałęziami sosen, rosnących przed gankiem. Sosny te

nazywano Adamem i Ewą, gdyż Emilka zauważyła niegdyś wybitne podobieństwo między

ich stosunkiem do trzeciego drzewa, małej jabłoni, a pozycją Adama i Ewy wobec

drzewa wiadomości dobrego i złego, odmalowaną na staroświeckim obrazku w książce

Heleny Greene. Drzewo wiadomości dobrego i złego wyglądało zupełnie tak samo,

jak ta krępa jabłoń, a Adam i Ewa stali po obu stronach, sztywni, jakby

zastygli, zupełnie tak jak te dwie sosny.

Emilka zastanawiała się, o czym ojciec myśli, ale nigdy nie nudziła go

pytaniami, gdy kaszel się wzmagał. Pragnęła tylko mieć kogoś do rozmowy. Tego

dnia Helena Greene też nie była usposobiona do pogawędki. Wciąż zrzędziła, a to

znaczyło, że Helena była czymś strapiona. Poprzedniego wieczora też zrzędziła

po odejściu doktora, który szeptał coś do niej w kuchni; zrzędziła, podając

Emilce przed spaniem kolacyjkę, złożoną z chleba i z syropu cukrowego. Emilka

nie lubiła chleba z syropem, ale jadła i piła, aby nie urazić Heleny. Helena

nieczęsto pozwalała jej jeść przed spaniem; skoro to uczyniła, to widocznie

odczuwała potrzebę okazania jej szczególnych względów.

Emilka miała nadzieję, że ten

Domek w wąwozie

atak zrzędzenia minie do wieczora. Zwykle tak bywało. Ale dzisiaj i to zawiodło,

tak że Helena nie mogła być brana w rachubę jako towarzystwo. Nie znaczy to, że

kiedy indziej była ona idealną towarzyszką. Douglas Starr powiedział razu

pewnego w przystępie uniesienia, że Helena Greene jest „nudną, starą zrzędą bez

rozumu”; ilekroć Emilka patrzyła na Helenę, przychodziło jej na myśl to

określenie, które wydawało jej się uderzająco trafne.

Tak więc przez całe popołudnie bujała się Emilka na fotelu na biegunach,

czytając „Podróż Pielgrzyma”. Emilka ogromnie lubiła „Podróż Pielgrzyma”.

Niejednokrotnie przechadzała się po ciasnym wąwozie z Krystynem i z Krystyną;

ale bez porównania bardziej podobały jej się przygody Krystyna, niż przygody

Krystyny. Bo przede wszystkim tak tłoczno było wiecznie dokoła Krystyny! Nie

wywierała ona ani w części tego uroku, jakim była opromieniona samotna,

nieustraszona postać, stawiająca czoło wszystkim cieniom Ponurej Doliny i

spotkanemu tam Apollinowi. Ciemności i widma są niczym, kiedy człowiek jest w

towarzystwie. Ale być samą, och, Emilka wzdrygała się na tę myśl!

Gdy Helena oznajmiła, że kolację już podała, Douglas Starr polecił Emilce

przejść do jadalni.

- Ja nie będę jadł dzisiaj.

Będę leżał tutaj i odpoczywał. A kiedy wrócisz z kolacji, porozmawiamy poważnie.

Uśmiechnął się swym dawnym,

pięknym uśmiechem, pełnym

uczucia, słodkim, jak mówiła w

swych myślach Emilka. Zjadła

szybko kolację, uszczęśliwiona,

jakkolwiek kolacja nie była

dobra. Chleb był zeschły, jajka

niedogotowane, ale cudownym

jakimś zrządzeniem losu

pozwolono jej mieć przy boku

Kicię i Nieznośnika: siedzieli przy niej, jedno po lewej, drugie po prawej ręce,

a Helena zrzędziła tylko wtedy, kiedy Emilka karmiła ich oboje, rzucając im

kawałki chleba z masłem.

Kicia miała taki zabawny sposób siadania na tylnych łapkach i chwytania chleba

przednimi łapkami, a Nieznośnik tak umiał trącać nogę Emilki niemal ludzkim

dotykiem, gdy zbyt długo dawała mu czekać na jego kolejkę. Emilka lubiła ich

oboje, ale Kicia była jej ulubienicą. Była to ładna, szarooka kotka o wielkich,

hebanowoczarnych oczach: a taka była milutka, pulchna, taka pieszczoszka!

Nieznośnik zawsze był chudy. Żadna ilość żywności nie zdołała nigdy pokryć

wystających żeber. Emilka lubiła go, ale nigdy nie przyszło jej na myśl

pogłaskać go lub poklepać, dlatego właśnie, że był taki chudy. A jednak miał on

pewną rasową piękność, która przemawiała do Emilki. Był to szaro_biały kot,

miejscami bardzo biały, o bardzo gładkiej sierści, o wydłużonym pyszczku, o

długich uszach i bardzo zielonych oczach; niebezpieczny bojownik, który w

mgnieniu oka poskramiał obce koty!

Rzucał się nawet na duże psy i wyganiał je bez pardonu.

Emilka kochała swoje kotki. Ona sama je wychowała, jak mawiała z dumą.

Otrzymała je w prezencie od swego nauczyciela ze szkółki niedzielnej, gdy były

malutkimi kociętami.

- Żywy prezent jest czymś szczególnie miłym - zwierzyła się Emilka Helenie - bo z biegiem

czasu staje się coraz milszy.

Ale martwiła ją bezdzietność tej pary.

- Nie wiem, dlaczego Kicia nie ma małych kociąt - skarżyła się Helenie. - O ile wiem,

większość

kotów ma tyle kociąt, że sami rodzice nie wiedzą, co z nimi robić.

Po kolacji Emilka wróciła do saloniku: ojciec usnął. Bardzo ją to ucieszyło: wiedziała, że

niewiele sypiał od dwóch dni. Była troszkę rozczarowana, ponieważ nie będą mieli owej

„poważnej rozmowy”. „Poważne” rozmowy z ojcem były zawsze czymś rozkosznym! Ale

najlepiej będzie na razie pójść na przechadzkę, na taką cudną, samotną przechadzkę o

zmierzchu wiosennym. Od tak dawna nie była już na przechadzce.

- Włóż kapturek i bacz, abyś wróciła do domu natychmiast, gdyby deszcz zaczął padać -

upominała Helena. - Ty nie możesz moknąć na zimnie, tak jak inne kozy w twoim wieku.

- Dlaczego ja nie mogę?! - spytała Emilka z oburzeniem. Dlaczego ona ma być pozbawiona

przywileju „moknięcia na zimnie”, skoro inne dzieci mokną bezkarnie? To nie jest w porządku.

Ale Helena tylko tak zrzędzi. Emilka z kolei mruczy sama do siebie dla własnej satysfakcji:

„Jesteś nudną starą zrzędą bez cienia rozumu!” Wchodzi po schodach, gdyż trzeba wyjąć z

szafy kaptur i płaszcz. Wchodzi po kapturek opieszale, bo ogromnie lubi biegać z gołą głową.

Wkłada wypłowiały kapturek na swe krucze warkocze i uśmiecha się przyjaźnie do swego

odbicia w małym zwierciadle. Uśmiech rodzi się w kącikach jej ust i powoli rozlewa się po

całej twarzyczce, subtelny, miękki, prześliczny, jak myśli nieraz Douglas Starr.

Jest to uśmiech jej zmarłej

matki, ten czar, który chwycił

go za serce i przykuł od

pierwszego wejrzenia do Julii

Murray. Na pozór jest to jedyne

dziedzictwo fizyczne Emilki po

matce. Z wszystkich innych cech,

myśli ojciec, jest ona podobna do rodziny Starrów: ma ich wielkie, złotoszare

oczy, ocienione długimi rzęsami i czarnymi brwiami, ich wysokie, białe czoło

(zbyt wysokie, aby mogła być pięknością), ich delikatny owal, ich bladość, ich

nerwowe usta i maleńkie uszy, wskazujące na jej pokrewieństwo z rodem Dobrych

Wróżek.

- Idę na przechadzkę z Królową

Wichrów, kochanie - rzecze Emilka. - Chciałabym móc cię zabrać z sobą. Czy ty

wyszłaś kiedykolwiek poza mury tego pokoju? Wątpię. Dzisiejszego wieczora

wyjdzie Królowa Wichrów na pola. Jest ona wysoka i w mgłę spowita, owiana

przejrzystymi, jedwabnymi szatami barwy szarej; ma skrzydła, podobnie jak

nietoperz, ale przez jej skrzydła widać świat dokoła, ma oczy błyszczące jak

gwiazdy, prześwitujące poprzez jej długie, rozpuszczone włosy. Ona umie fruwać,

ale dzisiaj pójdzie się przejść ze mną w pole. Ona jest wielką moją

przyjaciółką. Królowa Wichrów! Znam ją od chwili, kiedy skończyłam sześć lat.

Jesteśmy starymi, starymi przyjaciółkami, ale nie tak dawnymi jak ja i ty, mała

Emilko_w_Zwierciadle. My jesteśmy przyjaciółkami od niepamiętnych czasów,

prawda?

Emilka_spoza_Zwierciadła posyła dłonią pocałunek Emilce_w_Zwierciadle i znika.

Królowa Wichrów czeka na nią za drzwiami, kołysząc trawą, rosnącą pod oknem

saloniku, potrząsając rozłożystymi gałęziami Adama i Ewy, szepcząc coś na ucho

krzewom, łając Wyniosłego Świerka.

Emilka od tak dawna nie była na przechadzce, że wręcz szaleje z radości. Zima

była burzliwa, spadło tyle śniegu, że nie wolno było wychodzić z domu. Kwiecień

był miesiącem dżdżu i wiatru.

Tak więc w ten wieczór majowy czuła się jak więzień wypuszczony na wolność.

Dokąd pójść? Czy w stronę miasteczka, czy na przełaj przez pola? Emilka wybrała

to drugie.

Szła w kierunku zeschłych świerków, na skraj rozległego, stromego pastwiska. Tam

było ustronie, wyczarowane przez magiczne moce. Tam doznawała nieznanych nikomu

rozkoszy, pełni radości ze swego pierworództwa. Kto by był widział Emilkę sunącą

przez nagie pole, nie byłby jej zazdrościł bynajmniej. Była drobna, blada,

biednie odziana: chwilami drżała z zimna w swym lekkim żakieciku; a jednak

niejedna królowa oddałaby chętnie koronę za jej wizje, za jej cudne marzenia.

Brunatne, zdeptane trawy pod jej stopami były aksamitem. Stary, pogięty

skarłowaciały świerk, pod którym odpoczęła przez chwilę, patrząc w niebo, był

marmurową kolumną w pałacu bogów. Odległe, mglisto się rysujące pagórki były

fortami strzegącymi cudownego grobu. A towarzyszyły jej w tej wędrówce wszystkie

Dobre Wróżki okolicy, bo tutaj wierzyła w dobre duchy, w owe czarodziejki w

białych szatach i lśniących klejnotach, w ów zielony ludek traw, elfy

mieszkające w młodych świerkach, w duchy wichru i dzikiej paproci. Tu wszystko

mogło się zdarzyć, wszystko mogło stać się prawdą.

A ta polanka wśród drzew

iglastych była takim uroczym

zakątkiem, gdzie można było

bawić się w chowanego z Królową

Wichrów. Ona była tutaj tak

bardzo rzeczywista: byle tylko

skoczyć dość żwawo i ukryć się w

porę za pniem drzewnym - w tym

rzecz, że nigdy nie można

zdążyć! - a ujrzysz ją, tak jak

ją czujesz i słyszysz. Bo ona

jest, oto jest powiew jej szat,

nie! to śmiech jej słychać na

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: