Montgomery+Lucy+Maud+-+Takie+jak+Ania.pdf

L UCY M AUD M ONTGOMERY

T AKIE JAK A NIA

P RZEŁOŻYŁA K AROLINA B AŁŁABAN

N IEOCZEKIWANA ODMIANA LOSU

Ciekawe, kim jest dziewczyna, która każdego ranka i wieczora przepędza krowy bukową

aleją — zastanawiała się Paulina Palmer, siedząc przy stole podczas podwieczorku. Spędzała z

ciotką wakacje na wsi. Pani Wallace pragnęła, co prawda, pojechać do jakiegoś modnego

kurortu, ale mąż oświadczył bez ogródek, że nie mogą sobie na to pozwolić. Nie chciała

pozostać w mieście, kiedy wyjadą wszyscy znajomi. Dom na wsi, o którym wspomnieliśmy,

stanowił kompromisowe rozwiązanie.

— Przypuszczam, że dla ciebie nie ma to znaczenia — zauważyła pani Wallace ze

zniecierpliwieniem. — Życzyłabym sobie, Paulino, abyś była ostrożniejsza w wyborze

przyjaciół. Jesteś w zażyłych stosunkach z każdym, nawet ze staruszkiem skupującym jajka. To

nie wypada.

Paulina ukryła nieco przekorny uśmieszek za serwetką. Snobistyczne uwagi ciotki Oliwii

zawsze ją bawiły.

— Nie masz pojęcia, jaki to interesujący staruszek — powiedziała. — Potrafi mówić dużo

ciekawiej od wielu moich znajomych. Jaki sens w separowaniu się od pewnych ludzi? Tracisz

tyle przyjemności. Nie byłabyś tak strasznie znudzona, gdybyś choć trochę zbratała się z tymi,

jak ich nazywasz, tubylcami.

— Nie, dziękuję — odparła pani Wallace z pogardą.

— W każdym razie ja zamierzam zawrzeć znajomość z tą dziewczyną — oznajmiła

stanowczo Paulina. — Wygląda na miłą i wesołą.

— Skąd u ciebie taki pospolity gust — jęknęła żałośnie pani Wallace. — Jestem pewna, że

to nie po twojej biednej matce. Co pomyśleliby tacy Knowlesowie, gdyby zobaczyli, że

zadajesz się z jakąś postrzeloną dziewczyną ze wsi.

— Nie rozumiem, jakie to ma znaczenie, skoro nie wiedzą nawet o moim istnieniu, ani o

twoim, ciociu — powiedziała Paulina z błyskiem w oku. Zdawała sobie sprawę, że

największym marzeniem ciotki jest należeć do bliskich znajomych rodziny Knowlesów. Dotąd

nie doczekała się jego realizacji. Pani Wallace nie rozumiała, dlaczego Knowlesowie nie chcieli

wpuścić jej do swojego zaczarowanego kręgu. Przecież utrzymywali stosunki z ludźmi o niższej

pozycji społecznej niż ona — na przykład z Markhamami, którzy mieszkali na niemodnej ulicy

i nosili podniszczone ubrania. Tuż przed wyjazdem z Colchester pani Wallace widziała, jak

pani Knowles i pani Markham siedzą razem w samochodzie pani Knowles. James Wallace i

Morgan Knowles prowadzili wspólne interesy lecz mimo zabiegów, aspiracji — i gorącego

pragnienia Wallace’ów związki te pozostały wyłącznie na płaszczyźnie zawodowej i nawet o

cal nie stały się bardziej przyjacielskie.

Paulina natomiast była całkowicie pozbawiona wszelkich ambicji towarzyskich i ani trochę

nie miała Knowlesom za złe ich chłodnego stosunku.

— Poza tym — ciągnęła Paulina — ona wcale nie jest postrzelona. Wygląda na bardzo

dobrze wychowaną dziewczynę. Czy uważasz ją za gorszą dlatego, że pasie krowy? Krowy to

spokojne, użyteczne zwierzęta — wystarczy spojrzeć na tę przepyszną śmietanę, którą polewam

jagody. Poza tym, krowy trzeba paść. To uczciwe zajęcie.

— Przypuszczam, że jest czyjąś służącą — z pogardą oświadczyła pani Wallace. — To

pewnie też nie ma dla ciebie znaczenia?

— Żadnego — beztrosko odparła Paulina. — Jedną z najmilszych dziewcząt, jakie znałam,

była pokojówka, która pracowała u mamy w ostatnim roku jej życia. Bardzo polubiłam tę

dziewczynę i koresponduję z nią. Pisze dużo inteligentniejsze i ciekawsze listy od tych głupich

epistoł, które przysyła mi Klarysa Gray, choć ta pochodzi z bogatej rodziny i kształciła się w

Paryżu.

— Paulino, jesteś niepoprawna — w głosie pani Wallace słychać było rozpacz.

— Pani Boyd — zwróciła się Paulina do gospodyni, która właśnie się pojawiła — kim jest ta

dziewczyna, która codziennie rano i wieczorem pędzi krowy bukową aleją?

— Myślę, że chodzi o Adę Cameron — brzmiała odpowiedź pani Boyd. — Mieszka z

państwem Embree w ich starym domu w dolinie. Tego lata wypasają swoje krowy na pastwisku

na wzgórzu. Pani Embree jest przyrodnią siostrą jej ojca.

— Czy jest równie miła, jak wygląda?

— Tak, Ada to naprawdę miła i rozsądna dziewczyna — odparła pani Boyd. — Nie jest

zdolna do żadnych wariactw.

— To nie brzmi zbyt zachęcająco — mruknęła Paulina, gdy pani Boyd wyszła. — Lubię

ludzi zdolnych do odrobiny szaleństwa. Mam o Adzie lepsze mniemanie, niezależnie od tego,

co mówi pani Boyd. Szare oczy Ady na pewno nie zawsze spoglądają rozsądnie. Muszą czasem

zabłysnąć wesołością i zdrowym szaleństwem. No, idę nad morze. Chcę dziś zrobić zdjęcie

zatoczki, jeśli się uda. Postanowiłam zdobyć tej jesieni pierwszą nagrodę na wystawie fotografii

amatorskiej. Gdyby udało mi się zdjęcie zatoczki ze wszystkimi światłocieniami, byłaby to

perła w mojej kolekcji.

Wracając do domu, Paulina dotarła do bukowej alei właśnie w momencie, gdy statecznym

krokiem wlokły się nią krowy. Za nimi szła wysoka szatynka o opalonej twarzy, w ładnej

kretonowej sukience. Kapelusz przewiesiła przez ramię, a nisko padające światło zachodzącego

słońca płonęło czerwonawo na gładkich, błyszczących włosach. Miała ruchy pełne godności,

lecz kiedy jej oczy napotkały oczy Pauliny, wyglądała, jakby chciała się do niej uśmiechnąć

pod jakimkolwiek pretekstem.

Paulina dała jej do tego okazję.

— Dobry wieczór, panno Cameron — zawołała wesoło. — Czy nie zatrzymałaby się pani na

momencik, żeby rzucić na mnie okiem. Chciałabym wiedzieć, czy uzna mnie pani za

odpowiednią osobę na wakacyjną znajomość.

Ada Cameron nie tylko się uśmiechnęła, ale wręcz roześmiała i podeszła do Pauliny.

Spojrzała prosto w wesołe, czarne oczy miejskiej dziewczyny, której od tygodnia trochę

zazdrościła i powiedziała z humorem: — Tak, nawet bardzo odpowiednią, ale do przyjaźni

potrzeba dwóch osób. Jeżeli ja mam być jedną, to pani musi być drugą.

— Jestem gotowa. Oto moja ręka — oświadczyła Paulina, wyciągając dłoń.

Taki był początek przyjaźni, nad którą pani Wallace ubolewała na wszystkie sposoby.

Paulina i Ada odkryły, że lubią się nawzajem nawet bardziej, niż początkowo sądziły. Chodziły

razem na spacery, wiosłowały, zbierały jagody i urządzały pikniki. Ada niezbyt często

odwiedzała dom pani Boyd — jakiś instynkt podpowiadał jej, że pani Wallace niezbyt ją lubi.

Paulina natomiast spędzała wiele czasu w małym, brązowym, okolonym sadem domku państwa

Embree na końcu bukowej alei. Nigdy jeszcze nie spotkała dziewczyny równie sympatycznej

jak Ada.

— Jest miła pod każdym względem — mówiła do nie przekonanej ciotki Oliwii. —

Inteligentna, oczytana, z poczuciem humoru i dobrze zna się na ludziach — najlepszy dowód,

że polubiła twoją siostrzenicę! Opowiada interesująco i potrafi milczeć, kiedy trzeba. Ma też

najładniejszy profil, jaki kiedykolwiek widziałam. Ciotko Oliwio, czy mogę zaprosić ją do nas

w zimie?

— Oczywiście, że nie — pani Wallace zdruzgotała ją wzrokiem. — Chyba nie zamierzasz

kontynuować tej znajomości po wakacjach?

— Będę przyjaźnić się z Adą przez całe życie — Paulina zaśmiała się z pewną nutką

stanowczości. — Och, ciotko Oliwio, czy nie rozumiesz, że Ada w bawełnianej sukience jest

taka sama, jaka byłaby w jedwabnej sukni? Jest bardziej dystyngowana niż jakakolwiek

dziewczyna z kręgu Knowlesów.

— Paulino! — wykrzyknęła ciotka Oliwią tak wstrząśnięta, jakby usłyszała bluźnierstwo.

Paulina zaśmiała się raz jeszcze, ale idąc do swojego pokoju westchnęła. Pomyślała, że

ciotka Oliwią ma najlepsze w świecie serce… — Jaka szkoda, że nie potrafi widzieć spraw

takimi, jakie są naprawdę!

Moja przyjaźń z Adą nie może być doskonała, skoro nie mogę zaprosić jej do domu. To taka

kochana dziewczyna — pierwsza przyjaciółka od serca jaką mam.

Lato się kończyło, wypalił się już sierpień.

— Pewnie w przyszłym tygodniu wrócisz do miasta? Będzie mi cię brakowało —

powiedziała Ada.

Dziewczęta stały w ogrodzie państwa Embree. Paulina przygotowywała się do zrobienia

fotografii Ady, stojącej pomiędzy astrami, z ogromnym ich naręczem w ramionach. Paulina

bardzo chciała powiedzieć: „Przyjedź do mnie koniecznie w zimie”. Ponieważ jednak nie mogła

tego zrobić, musiała się zadowolić uwagą: — Mnie również będzie ciebie brakowało. Będziemy

pisać do siebie. Mam nadzieję, że ciotka Oliwią przyjedzie znów do Marwood latem.

— Nie przypuszczam, żebyś mnie zastała — westchnęła Ada. Czas, abym zaczęła zarabiać.

Ciotka Jane i wuj Robert zawsze byli dla mnie bardzo dobrzy, ale mają dużą rodzinę i nie są

zbyt zamożni. Sądzę, że tej jesieni spróbuję znaleźć posadę w którymś ze sklepów w

Remington.

— Jaka szkoda, że nie możesz pojechać do Akademii na studia nauczycielskie — narzekała

Paulina, znając ambicje Ady.

— Oczywiście, że wolałabym się uczyć — spokojnie odpowiedziała Ada. — To jednak jest

niemożliwe, trzeba więc zająć się tym, co mniej przyjemne, ale konieczne. Zmieńmy temat.

Zrobiło mi się smutno, a chcę się dobrze prezentować, skoro masz mi zrobić zdjęcie.

— Na pewno będziesz ładnie wyglądać. Tylko nie śmiej się zbyt szeroko. Chcę, żebyś

spoglądała znad astrów z odrobiną rozmarzenia w oczach. Jeśli zdjęcie okaże się tak piękne, jak

się spodziewam, włączę je do mojej kolekcji pod tytułem „Jesienne marzenie”. Tak, to będzie

właściwy tytuł. Kiedy tak stoisz, przypominasz mi kogoś, ale nie pamiętam kogo. Wszystko

gotowe, nie ruszaj się. No, kochanie, już po kłopocie.

Kiedy Paulina wróciła do Colchester, przez miesiąc zajmowała się przygotowaniem zdjęć na

wystawę. Natomiast ciotka Oliwią znów zabrała się do snucia towarzyskich sieci, w które miała

nadzieję złapać Morgana Knowlesa oraz inne godne uwagi osoby.

Wystawa została otwarta. Zestaw zdjęć Pauliny Palmer otrzymał pierwszą nagrodę, a za

najładniejszą fotografię uznano „Jesienne marzenie”, przedstawiające wysoką dziewczynę o

tęsknym wyrazie twarzy, w staromodnym ogrodzie, z wielkim bukietem astrów. Następnego

dnia po otwarciu wystawy przed drzwiami domu Wallace’ów zatrzymał się samochód Morgana

Knowlesa. Pani Wallace nie było w domu, ale dystyngowana pani Morganowa chciała widzieć

się z Paulina. Paulina właśnie wywoływała zdjęcia w ciemni i zbiegła do gościa, tak jak stała.

Fakt ten byłby niezmiernie żenujący dla pani Wallace, gdyby się o nim dowiedziała, lecz pani

Knowles strój dziewczyny wcale nie przeszkadzał. Podobała jej się prostolinijność Pauliny. Nie

spodziewała się tego, znając pretensjonalne maniery jej ciotki.

— Przyszłam zapytać panią, kim jest osoba, która pozowała do fotografii „Jesienne

marzenie” — odezwała się uprzejmie. — Jest uderzająco podobna do mojej ukochanej

przyjaciółki z lat dziecinnych. To nie może być przypadek.

— To fotografia Ady Cameron, z którą zaprzyjaźniłam się tego lata w Marwood — odparła

Paulina.

— Ada Cameron! Ależ w takim razie musi być córką Ady Frame — wykrzyknęła pani

Knowles podniecona. Widząc zdumioną minę Pauliny, wyjaśniła: — Wiele lat temu, jako mała

dziewczynka, spędzałam wakacje w domu mojego wuja Johna Frame. Wówczas kuzynka, Ada

Frame, była mi najdroższą przyjaciółką, lecz gdy dorosłyśmy, przestałyśmy się widywać: Ja

wyjechałam z rodzicami do Europy na kilka lat, zaś Ada wyszła za mąż za syna sąsiadów,

Aleca Camerona i przeniosła się na Zachód. Odkąd umarł jej ojciec, który był moim jedynym,

poza rodzicami, krewnym, nie miałam o niej żadnych wiadomości. Dopiero siedem lat temu,

ktoś powiedział mi, że Ada nie żyje i nie zostawiła żadnej rodziny. Ostatnia część relacji nie

była prawdziwa, skoro ta dziewczyna jest jej córką.

— Sądzę, że tak — powiedziała szybko Paulina. — Ada urodziła się na Zachodzie i

mieszkała tam do ósmego roku życia. Wtedy jej rodzice umarli, a ją wysłano do przyrodniej

siostry ojca. Ada przypomina panią — zawsze przypominała mi kogoś, ale nigdy nie potrafiłam

powiedzieć kogo. Mam nadzieję, że to prawda, bo Ada jest taką kochaną dziewczyną.

— Córka Ady Frame musi być taka — stwierdziła pani Knowles. — Mój mąż zbada

natychmiast tę sprawę i jeśli owa młoda panna jest dzieckiem Ady, to mam nadzieję, że

znajdziemy w niej córkę, bo sami nie mamy dzieci.

— Co na to powie ciotka Oliwią! — pomyślała Paulina z przekornym błyskiem w oczach, po

wyjściu pani Knowles. Ciotka Oliwią była wstrząśnięta i nie powiedziała nic. Czuła się trochę

głupio, kiedy okazało się, że dziewczyna, którą tak pogardzała, jest kuzynką pani Morganowej

Knowles i ma zostać przez nią adoptowana. Rozmawiając teraz z ciotką Oliwią można by

przypuszczać, że to ona, a nie Paulina odkryła Adę.

Ada odszukała Paulinę, gdy „tylko przybyła do Colchester i wakacyjna znajomość okazała

się przyjaźnią na całe życie, a dla rodziny Wallace’ów biletem wstępu do zaczarowanego świata

Knowlesów.

— Nareszcie wszyscy zainteresowani są szczęśliwi — stwierdziła Paulina. — Ada idzie na

studia, ja też, a ciotka Oliwią jest z panią Knowles w komitecie organizacyjnym parafialnego

kiermaszu. A co teraz powiesz o moich pospolitych gustach, ciociu Oliwio?

— Ha! Kto mógł przypuszczać, że dziewczyna, która pędzi krowy na pastwisko, może być w

jakikolwiek sposób związana z Morganami Knowles — westchnęła żałośnie ciotka Oliwią.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: