Masterton Graham - Zaraza.pdf - Masterton Graham - ssaaggaa

Graham Masterton

Zaraza

Przeło¿ył Piotr Kuœ

Zysk i S-ka Wydawnictwo

Tytuł oryginału Plague

Wydawnictwo, Poznañ 1995

Redaktor Barbara Borszewska

Wydanie I ISBN 83-86530-64-2

Zysk i S-ka Wydawnictwo

ul. Wielka 10, 61-774 Poznañ

tel./fax 526-326, tel. 532-767, 532-751

Skład i łamanie perfekt s.c., Poznañ, ul. Grodziska 11

KSIêGA PIERWSZA

Epidemia

Rozdział 1

Właœciwie spał jeszcze, kiedy rozległ siê dzwonek u drzwi. Jego dŸwiêk

rozbrzmiał mu w głowie z pocz¹ tku cicho, lecz natarczywie, niczym odgłos monety

wrzucanej do głêbokiej studni. Z ka¿d¹ chwil¹ był jednak coraz wyraŸniejszy,

ktoœ stoj¹ cy pod drzwiami przyciskał guzik dzwonka coraz dłu¿ej i silniej.

Wreszcie otworzył oczy i stwierdził, ¿e to ju¿ poranek.

— Chwileczkê! — zacharczał. W ustach miał sucho po długim, głêbokim œnie. Mimo

to dzwonek wci¹ ¿ uparcie dzwonił, przyciskany dłoni¹ kogoœ bardzo natarczywego.

Zwlókł siê z łó¿ka, pochylił siê, ¿eby podnieœæ z podłogi płaszcz k¹ pielowy i z

trudem wsun¹ ł nogi w gumowe klapki.

Powlókł siê do holu. Przez matowe szkło drzwi frontowych dojrzał sylwetkê kogoœ

niskiego, krêpego, w błêkitnej koszuli, wci¹ ¿ przyciskaj¹ cego dzwonek.

— Chwileczkê! — znów wydobył z siebie głos. Tym razem poszło mu ju¿ o wiele

lepiej. — Zaraz otwieram.

Odsun¹ ł zasuwê, otworzył drzwi i wyjrzał na zewn¹ trz. Jaskrawe słoñce Florydy

niemal¿e go oœlepiło. Ciepły poranny wiaterek poruszał palmami rosn¹ cymi wzdłu¿

podjazdu. Niebo jaœniało ju¿ pełnym błêkitem.

— Czy to pan jest doktor Petrie? — zapytał go niecierpliwie poranny przybysz.

Był dobrze zbudowany, ubrany byle jak, najwyraŸniej czynił to w poœpiechu. W

rêkach

œciskał kapelusz, a na twarzy miał wyraz kojarz¹ cy siê z min¹ zmaltretowanego

psa.

— Zgadza siê. Która godzina?

— Nie wiem — odparł mê¿czyzna niecierpliwie. — Mo¿e pół do dziewi¹ tej, mo¿e

dziewi¹ ta. Chodzi o moje dziecko. Chłopak zachorował. Naprawdê zachorował.

Obawiam siê, ¿e niedługo mo¿e umrzeæ. Musi pan ze mn¹ pojechaæ.

— Czy nie mógł pan zatelefonowaæ do szpitala?

— Zrobiłem to. Zapytali mnie, co jest chłopakowi, a kiedy odpowiedziałem,

powiedzieli, ¿e powinienem skontaktowaæ siê z jakimœ lekarzem. Powiedzieli, ¿e

objawy nie wskazuj¹ na nic groŸnego. Ale z moim synem jest coraz gorzej. Obawiam

siê najgorszego.

Mê¿czyzna dr¿ał i był spocony, a ciemne obwódki pod jego oczyma a¿ nadto

œwiadczyły, jak mało spał ostatniej nocy. Doktor Petrie podrapał siê po

zaroœniêtym policzku i pokiwał głow¹ . Po wczorajszym przyjêciu czuł, jakby jakiœ

ciê¿ki młot kołatał mu w głowie. Potrafił jednak rozpoznaæ przera¿enie i udrêkê

stoj¹ cego przed nim człowieka.

— Niech pan wejdzie do œrodka i na chwilê usi¹ dzie. Za dwie minuty bêdê gotów.

Mê¿czyzna w błêkitnej koszuli posłusznie wszedł do domu za doktorem Petriem, był

jednak zbyt zdenerwowany, aby chocia¿ na moment usi¹ œæ. Doktor Petrie wszedł do

sypialni, zrzucił z siebie płaszcz k¹ pielowy i w poœpiechu siê ubrał. Na nogi

nało¿ył sandały, przygładził dłoni¹ zmierzwione br¹ zowe włosy, po czym siêgn¹ ł

po swoj¹ torbê medyczn¹ i kluczyki od samochodu.

W holu mê¿czyzna wreszcie usiadł na skraju drewnianej ławy, na której rozrzucone

były stare pisma medyczne. Wpatrywał siê w błyszcz¹ cy parkiet wzrokiem, jaki

doktor Petrie widział ju¿ tak wiele razy. „Dlaczego to siê przydarzyło akurat

mnie? Dlaczego mnie? Przecie¿ na œwiecie jest tak wiele innych ludzi".

— Panie...

— Kelly, Dave Kelly. Mój syn tak¿e ma na imiê Dave, David. Czy jest pan gotów,

doktorze?

— Tak. Czy chce pan, ¿ebyœmy jechali moim samochodem?

— Wolałbym. — Dave Kelly pokiwał głow¹ . — Nie byłby ze mnie dzisiaj najlepszy

kierowca.

Doktor Petrie zatrzasn¹ ł frontowe drzwi i obaj mê¿czyŸni znaleŸli siê na

zewn¹ trz; owiało ich gor¹ ce powietrze, słoñce zalało oœlepiaj¹ cymi promieniami.

Nie opodal stał zaparkowany niebieski lincoln continental doktora. Obok

przystan¹ ł zdezelowany, podniszczony czerwony furgon, który bez w¹ tpienia

nale¿ał do pana Kelly'ego. Na drzwiach miał wymalowane: „Speedy Motors, sp. z

o.o."

Wsiedli do lincolna i doktor Petrie wł¹ czył klimatyzacjê. Był marzec i o tej

porze temperatura przekraczała ju¿ trzydzieœci stopni w cieniu. Ciche, spokojne

ulice modnego przedmieœcia Miami, gdzie doktor Petrie mieszkał i pracował,

zalane były słoñcem. Okna schludnych, eleganckich i drogich domów, były

zamkniête, ¿aluzje pozasuwane.

— A teraz — powiedział doktor, wycofuj¹ c lincolna z podjazdu — kiedy bêdziemy

jechali, chcê usłyszeæ od pana, co dzieje siê z pañskim synem. Proszê

opowiedzieæ mi o wszystkich symptomach. Aha, i jeszcze niech mi pan powie, dok¹ d

mam jechaæ.

— Do centrum — odparł Kelly, ocieraj¹ c pot z powiek. — Mieszkam niedaleko

północno-zachodniego skraju 20 Ulicy.

Po chwili wyjechali na ulicê. Doktor nacisn¹ ł na gaz i samochód skierował siê

Burlington Drive w kierunku południowym. Urz¹ dzenie klimatyzacyjne szybko

osuszyło pot pana Kelly'ego i teraz z kolei mê¿czyzna zacz¹ ł siê trz¹ œæ.

— Dlaczego wybrał pan akurat mnie? — zapytał doktor Petrie. — Przecie¿ znalazłby

pan ze stu doktorów bli¿ej domu.

Pan Kelly zakaszlał.

— Polecono mi pana. Mój szwagier, jest prokuratorem, był kiedyœ pañskim

pacjentem. Zatelefonowałem do niego

i poprosiłem, ¿eby mi podał nazwisko najlepszego, jego zdaniem, lekarza. Mówiê

panu, doktorze, mój chłopak potrzebuje naprawdê najlepszego. Je¿eli jest z nim

tak Ÿle, jak wygl¹ da, tylko najlepszy lekarz mu pomo¿e.

— No to jak Ÿle wygl¹ da? — Doktor Petrie szerokim łukiem omin¹ ł parkuj¹ c¹

ciê¿arówkê.

— Kiedy do pana wyje¿d¿ałem, nie miał nawet siły otwieraæ oczu. Jest biały jak

papier. O dziesi¹ tej czy jedenastej wieczorem dostał drgawek, które nie ustały

do rana. Od tego czasu podawałem mu wodê i aspirynê. Czy dobrze post¹ piłem?

Doktor Petrie pokiwał głow¹ .

— W ka¿dym razie mu pan nie zaszkodził. Ile on ma lat?

— Właœnie ukoñczył dziewiêæ.

Doktor Petrie skrêcił na 441 Ulicê i lincoln nikn¹ ł teraz w kierunku

południowym. Doktor popatrzył na swój stary zegarek. Było kilka minut po

dziewi¹ tej. Westchn¹ ł. Fatalny pocz¹ tek jak na poniedziałek. Przyjrzał siê

swojemu odbiciu w samochodowym lusterku i ujrzał krótko ostrzy¿onego typowego

amerykañskiego lekarza w œrednim wieku, z kacem a¿ nadto wyraŸnie wymalowanym na

twarzy.

Co bardziej zgryŸliwi koledzy-lekarze nadali kiedyœ doktorowi Petriemu przydomek

„œwiêty Leonard od geriatrii", a to dlatego, ¿e jego klientelê stanowili w du¿ej

mierze starsi i nieprzyzwoicie bogaci ludzie — głównie stare wdowy o

bezgranicznych fortunach, opalone na br¹ z w odcieniu przypominaj¹ cym kolor

skórzanych toreb u¿ywanych przez listonoszy. Drugi powód przezwiska był taki, ¿e

doktor Petrie wygl¹ dał a¿ nieprzyzwoicie œwiêtoszkowato. Odnosiło siê wra¿enie,

¿e zaledwie połowê swej szerokiej wiedzy medycznej uzyskał dziêki nauce i

praktyce; drug¹ podarował mu sam Bóg. Poza tym był wysoki, szczupły i sprawny,

miał jasne oczy i przyjazn¹ , szczer¹ twarz — to wszystko pracowało na jego

sukces.

Doktor Petrie spogl¹ dał na swoj¹ pracê w ten sposób:

bogate starsze damy potrzebuj¹ opieki medycznej tak, jak wszyscy inni ludzie i

skoro on sam potrafi zarabiaæ du¿o pieniêdzy, udzielaj¹ c im porad, czasami nawet

dotycz¹ cych wyimaginowanych przez nie chorób, nie ma w tym nic złego, ani z

punktu widzenia medycyny, ani etyki. A poza tym, rozmyœlał, mimo pieniêdzy,

które ju¿ zarobiłem, jestem wystarczaj¹ co odpowiedzialnym człowiekiem, aby zwlec

siê z łó¿ka w gor¹ cy poniedziałkowy poranek i jechaæ przez całe miasto do ciê¿ko

chorego dziecka.

¯ałował w tej chwili, ¿e nie jest na tyle zrównowa¿onym człowiekiem, by odmawiaæ

sobie alkoholu; poprzedniego wieczoru wypił osiem solidnych drinków na przyjêciu

w klubie golfowym.

— Kto jest teraz z chłopakiem? — zapytał Kelly'ego.

— Matka. Miała iœæ do pracy, ale została w domu.

— Czy podaliœcie mu coœ do jedzenia albo do picia, poza wod¹ ?

— Dostawał tylko wodê. Mówiê panu, w jednej chwili dzieciak ma czterdzieœci

stopni gor¹ czki, a w nastêpnej jest ju¿ zimny jak lód. Przez cały czas ma suche

usta, jêzykiem ledwie porusza. Uznałem, ¿e woda bêdzie najlepsza.

Doktor Petrie zatrzymał samochód na czerwonych œwiatłach i oczekuj¹ c na ich

zmianê, bêbnił palcami po kierownicy, rozmyœlaj¹ c.

Kelly popatrzył na niego, blady, przera¿ony, próbuj¹ c ukrywaæ oznaki

zdenerwowania.

— Czy przypomina to objawy jakiejœ znanej panu choroby? — zapytał.

Doktor Petrie uœmiechn¹ ł siê.

— Niczego nie mogê panu powiedzieæ, zanim nie zobaczê chłopaka — odparł. — Jak

pracuj¹ jego zwieracze?

— Jego co?

— Zwieracze. Czy s¹ luŸne, czy nie? Jak oddaje stolec? Pan Kelly pokiwał głow¹ .

— No właœnie. Leci z niego jak z syfonu.

Ruszyli i Kelly zacz¹ ł wskazywaæ drogê.

Po kilku zakrêtach dotarli do skrzy¿owania, na którego jednym z rogów znajdował

siê wielopoziomowy gara¿. Wjechali do niego i doktor zaparkował obok

zdezelowanej ciê¿arówki. W rogu walały siê stare zderzaki, fragmenty karoserii i

inne rdzewiej¹ ce czêœci do samochodów.

Kelly wysiadł z lincolna.

— Niech pan idzie za mn¹ — powiedział. — Mieszkamy nad gara¿em.

Doktor Petrie wzi¹ ł torbê lekarsk¹ i popatrzył na lincolna. Nastêpnie ruszył za

Kellym. Wspiêli siê na górê po drgaj¹ cych schodach przeciwpo¿arowych, po czym

przez zawalony ró¿nymi gratami balkon dostali siê do mieszkania Kelly'ego. Było

tu ciemno, ponuro, œmierdziało stare, skisłe mleko.

— Glorio, przyprowadziłem lekarza! — zawołał pan Kelly. Nie było odpowiedzi.

Kelly poprowadził Petriego przez mieszkanie w kierunku w¹ skiego holu. Znajdował

siê tutaj złamany stojak na parasole, a œciany oblepione były fotografiami

samochodów wyœcigowych.

— Têdy — powiedział Kelly. Delikatnie otworzył drzwi znajduj¹ ce siê na koñcu

holu i wprowadził doktora Petriego do kolejnego pomieszczenia.

Chłopak le¿ał w wygniecionej, mokrej od potu poœcieli. W pokoju panował wstrêtny

smród: mimo otwartego okna œmierdziało kałem i uryn¹ . Chłopak był chudy i wysoki

jak na swój wiek. Miał bardzo krótko œciête włosy, co w poł¹ czeniu z bladoœci¹ i

cierpieniami, które prze¿ywał, nadawało mu wygl¹ d ofiary obozu koncentracyjnego.

Oczy miał zamkniête, lecz powieki były nabrzmiałe, niebieskie niczym œliwki.

Koœcista klatka piersiowa chłopaka falowała; oddychał szybko, gwałtownie, z

widocznym wysiłkiem. Jego rêce, spoczywaj¹ ce na poœcieli,, dr¿ały. Matka

przykładała mu do czoła zimne rêczniki.

— Nazywam siê Petrie — powiedział Leonard, kład¹ c

na moment swoj¹ dłoñ na ramieniu matki. Była drobn¹ kobiet¹ o krêconych włosach,

mogła mieæ około czterdziestu lat. Ubrana była w zniszczon¹ ró¿ow¹ sukienkê, na

twarzy miała œlady makija¿u, którego nie zd¹ ¿yła zetrzeæ od czasu, gdy

zachorował jej syn.

"— Cieszê siê, ¿e pan przyszedł, doktorze — powiedziała zmêczonym głosem. — Od

kilku godzin nie jest mu ani lepiej, ani gorzej.

Doktor Petrie otworzył torbê lekarsk¹ .

— Zbadam go teraz. Ciœnienie krwi, pracê serca i tym podobne sprawy. Czy

zechcieliby pañstwo poczekaæ na zewn¹ trz, gdy bêdê badał waszego syna?

Matka popatrzyła na niego przemêczonymi oczami.

— Spêdziłam przy nim cał¹ noc. Nie widzê ¿adnego powodu, ¿eby akurat teraz

wychodziæ. Doktor Petrie wzruszył ramionami.

— Jak pani uwa¿a. Ale wydaje mi siê, ¿e powinna pani spokojnie wypiæ fili¿ankê

mocnej kawy. Panie Kelly, czy byłby pan tak uprzejmy i przyrz¹ dził kawê dla nas

wszystkich?

— Jasne — powiedział ojciec, stoj¹ cy dot¹ d niepewnie w progu.

Doktor Petrie usiadł przy łó¿ku na prostym drewnianym krzeœle i uj¹ ł dłoñ

chłopca, aby zbadaæ jego puls. Był słaby i nieregularny; niczego gorszego doktor

nie mógł oczekiwaæ.

Matka, która przez kilka chwil w milczeniu zaciskała usta, odezwała siê:

— Czy on wyzdrowieje, doktorze? Wyzdrowieje, prawda? Dzisiaj właœnie miał pójœæ

do Małpiej D¿ungli.

Doktor Petrie spróbował siê uœmiechn¹ æ. Znów uniósł ramiê chłopca i sprawdził

ciœnienie krwi. O wiele za wysokie. Ostami raz, gdy widział pacjenta w takim

stanie, nieszczêœnik zmarł po trzech godzinach. Za¿ył potê¿n¹ dawkê

barbituratów.

Doktor uniósł nabrzmiał¹ powiekê chłopaka i pomagaj¹ c sobie niewielk¹ latark¹ ,

zbadał jego szkliste oczy. Wzrok chłopaka prawie nie reagował na œwiatło.

Przyło¿ył steto-

skop do chudej piersi dziecka i wsłuchał siê w bicie serca. Usłyszał wyraŸnie

szmery w płucach.

— David — powiedział cicho, prosto do ucha chłopca. — Davidzie, czy mnie

słyszysz?

Wargi dziecka poruszyły siê, zadr¿ały, jednak to było wszystko.

— Och, jaki on jest chory — powiedziała pani Kelly łami¹ cym siê głosem. — Jak

bardzo chory.

Doktor Petrie poło¿ył dłoñ na ramieniu chorego.

— Pani Kelly — powiedział. — To dziecko musi natychmiast znaleŸæ siê w szpitalu.

Czy mógłbym skorzystaæ z pañstwa telefonu?

Pani Kelly zbladła.

— W szpitalu? Przecie¿ telefonowaliœmy ju¿ do szpitala i powiedzieli nam, ¿e

wystarczy, jak chłopaka obejrzy lekarz. Czy jest pan w stanie coœ dla niego

zrobiæ?

Doktor Petrie wstał.

— Co pani powiedzieli? Czy opisała im pani, w jakim stanie jest pani dziecko?

— Powiedziałam, ¿e jest bardzo chory, ¿e ma gor¹ czkê i ¿e kilka razy zabrudził

łó¿ko.

— I co oni na to?

— Stwierdzili, ¿e prawdopodobnie dzieciak zjadł coœ niedobrego i powinnam

trzymaæ go w cieple, dawaæ mu du¿o do picia i nic do jedzenia oraz sprowadziæ

jakiegoœ lekarza. Zaraz jednak, kiedy skoñczyłam rozmowê, chłopak poczuł siê

jeszcze gorzej. Wtedy właœnie postanowiliœmy, ¿e Dave pojedzie do pana.

— Ten chłopak musi natychmiast znaleŸæ siê w szpitalu — powtórzył doktor Petrie.

— Naprawdê, natychmiast. Gdzie tutaj jest telefon?

— W holu. Prosto od drzwi tego pokoju.

Wychodz¹ c do holu, doktor Petrie nieomal zderzył siê z panem Kelly, nios¹ cym

trzy fili¿anki z kaw¹ na małej tacy. Uœmiechn¹ ł siê do niego pocieszaj¹ co i

wzi¹ ł jedn¹ z fili-

¿anek. Wykrêcaj¹ c numer najbli¿szego szpitala, jednoczeœnie s¹ czył kawê, bardzo

uwa¿aj¹ c, aby nie poparzyæ siê czarnym, gor¹ cym płynem.

— Czy ostry dy¿ur? Halo! Tak? Proszê mnie posłuchaæ, przy telefonie doktor

Leonard Petrie. Mam tutaj młodego chłopca; dziewiêcioletniego, bardzo chorego.

Musi natychmiast znaleŸæ siê w szpitalu. Konieczne jest badanie krwi oraz

plwociny... S¹ dzê, ¿e zaatakowała go jakaœ choroba zakaŸna. Byæ mo¿e cholera.

Tak. Och, oczywiœcie, powiem rodzicom. Dajcie mi piêæ, nie, dziesiêæ minut,

zaraz tam bêdê.

Pañstwo Kelly słyszeli cał¹ rozmowê.

— Cholera? — wykrzykn¹ ł pan Kelly. Doktor Petrie połkn¹ ł jeszcze tyle kawy, ile

był w stanie, nie parz¹ c sobie gardła.

— Byæ mo¿e cholera — powiedział, zachowuj¹ c spokojny ton. — S¹ dz¹ c po objawach,

małe jest jednak jej prawdopodobieñstwo. Nie mogê niczego powiedzieæ na pewno,

dopóki nie bêdê miał wyników badania krwi. Doktor Selmer zrobi je dla mnie w

szpitalu tak szybko, jak to tylko bêdzie mo¿liwe. To mój dobry przyjaciel. Razem

grywamy w golfa.

Pani Kelly jakby nie zrozumiała ostatniego zdania.

— Golfa? — zapytała słabym głosem.

Doktor Petrie ponownie udał siê do pokoju chorego chłopca i pomógł pani Kelly

ubraæ go w czyst¹ pid¿amê. David dr¿ał i szeptał coœ do siebie, kiedy matka

zapinała guziki bluzy od pid¿amy, ale były to jedyne oznaki ¿ycia. Wreszcie

doktor Petrie wzi¹ ł chorego w ramiona i ruszył z nim w kierunku drabinki

przeciwpo¿arowej. Pan Kelly postêpował za nim, nios¹ c jego torbê lekarsk¹ .

— Mam nadziejê, ¿e mój syn wyzdrowieje — powiedział Kelly. — Właœnie dzisiaj

miał pojechaæ na szkoln¹ wycieczkê. Bêdzie mu bardzo przykro, ¿e j¹ opuœcił. Od

kilku tygodni nie mówił o niczym innym, jak tylko o tej wycieczce. „Kiedy tylko

znajdê siê w Małpiej D¿ungli..." i tak dalej.

— Niech siê pan nie martwi, panie Kelly. Kiedy David tylko znajdzie siê w

szpitalu, dostanie siê pod doskonał¹ opiekê.

Byli ju¿ prawie u podnó¿a drabinki, kiedy doktor Petrie poczuł, jak coœ

przepływa przez ciało dziecko — jakieœ westchnienie, wibracja, dr¿enie. Był zbyt

doœwiadczonym lekarzem, aby natychmiast tego nie rozpoznaæ. Chłopiec umierał.

Powinien zostaæ natychmiast podł¹ czony do respiratora; dwie lub trzy minuty

decydowały o jego ¿yciu albo œmierci.

— Panie Kelly — powiedział doktor przez zaciœniête gardło. — Musimy dostaæ siê

do tego szpitala cholernie szybko.

Pan Kelly zmarszczył czoło.

— Co? — zapytał. Jednak kiedy zobaczył, ¿e doktor raptownie przyœpieszył na

ostatnich stopniach drabinki i zacz¹ ł biec w kierunku samochodu, ruszył za nim

bez słowa.

— Moje kluczyki — powiedział doktor Petrie gwałtownie. — Niech je pan wyjmie z

mojej kieszeni. Nie, s¹ z drugiej strony. Tak, tutaj.

Roztrzêsiony pan Kelly wyszarpn¹ ł kluczyki i natychmiast je upuœcił. Potoczyły

siê pod samochód. Kelly ciê¿ko opadł na kolana i zanurkował pod lincolna,

podczas gdy jego syn z ka¿d¹ chwil¹ robił siê coraz słabszy w ramionach doktora

Petriego.

— Niech siê pan poœpieszy, na miłoœæ bosk¹ !

W koñcu pan Kelly dotarł dłoni¹ do kluczyków, zgarn¹ ł je do siebie, podniósł i

powstawszy na nogi, otworzył samochód. Doktor Petrie poło¿ył ostro¿nie Davida na

tylnym siedzeniu i nakazał panu Kelly'emu, aby usiadł przy nim i czuwał, aby

chłopiec nie stoczył siê na podłogê. Szpital znajdował siê o piêæ minut drogi,

je¿eli jechało siê ostro¿nie i zgodnie z przepisami, doktor Petrie nie miał

Masterton Graham - Zaraza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: