Hofe Gunter - Czerwony śnieg.pdf - Wojenne - qazwsxedcrfv998

Günter Hofé

Czerwony śnieg

Tytuł oryginału Rotèr Schnee

Projekt okładki

za zgodą Verlag der Nation Ingwert Paulsen jr.

Korekta

Katarzyna Bączkowska

Karolina Kawałkowska

Skład Anna Szarko

Wydanie pierwsze

ISBN: 978-83-62329-15-1

Instytut Vfydawniczy ERICA,

Warszawa 2010

www.wydawnictwoerica.pl

tel 22 826 70 69

OSOBY WYSTĘPUJĄCE W POWIEŚCI:

FRITZ HELGERT - porucznik, dowódca 6 baterii ILZA HELGERT - jego żona

EBERHARD BAUM - starszy szeregowiec, przyjaciel Helgerta KLAUDIA SANDEN - narzeczona

Bauma

CZŁONKOWIE BATERII:

GENGENBACH - podporucznik

SENFLEBEN - plutonowy

SÖCHTING - kapral

HEIDEMANN - plutonowy

ERDMANNSDORF - plutonowy

HEIZER - podoficer sanitarny

BURGER - starszy szeregowiec

MOMMER - starszy szeregowiec

RUDOLF BENDER - tokarz, przywódca grupy ruchu oporu pani BENDER - jego matka

FERDYNAND BECKER - ślusarz

dr BÄRWALD - lekarz

PAWEŁ - blacharz

FIEDLER - Hauptsturmführer Sonderdienstu

SCHULTE - Oberscharführer SS

KARLFRIEDRICH KRUSEMARK - pułkownik, dowódca pułku

ALOJZY ALTDÖRFER - porucznik, adiutant pułku SCHNELLINGER - kapral, kierowca

Krusemarka MEUSEL - major, dowódca batalionu

PFEILER - major, dowódca batalionu

EISERBERG - podporucznik, dowódca 3 kompanii von WENGLIN - podpułkownik I a dywizji

SCHEUBE - dywizyjny radca sądu wojennego

dr ROEBER - lekarz, kapitan, dowódca kompanii sanitarnej SCHNEIDEWIND - pułkownik w

urzędzie personalnym armii KURT DÖRNBERG - kapitan, dowódca oddziału artylerii

przeciwlotniczej

SOMMERFELD - rachmistrz przy sztabie artylerii przeciwlotniczej

ARLT - podporucznik artylerii przeciwlotniczej FLOTER - plutonowy baterii sztabu

WIELAND ALTDÖRFER inżynier, brat Alojzego Altdörfera PIOTR CORNELIUS - inżynier,

przyjaciel Wielanda Altdörfera

GENERAŁ - wojskowy dowódca Hamburga

dr van TORSTEN - sędzia Najwyższego Trybunału Wojennego w Hamburgu

Rozdział 1

Wyjące messerschmitty zrzucały bomby nad ruiny Małsamarki i z lotu, koszącego ogniem z dział i

karabinów maszynowych, raziły radziecką piechotę. Coraz to któryś z myśliwców podrywał

się gwałtownie w górę, by z kolei lotem nurkującym runąć na następny cel. Równocześnie osiem

focke-wulfów sunęło na bezpiecznej wysokości wzdłuż linii frontu, ledwo widocznej wśród

głębokiego śniegu, i znikało za horyzontem między kotielskimi drzewami.

Oprócz terkotania broni maszynowej i wybuchów podskakują-

cych to wyżej, to niżej obłoczków dymu wokół stanowisk artylerii przeciwlotniczej, w dniu 8 lutego

1943 roku z rana, na przestrzeni niemal stu kilometrów na południowy wschód od Orła, nie działo się

właściwie nic niezwykłego.

Nagle pojawiły się na niebie trzy stalowoniebieskie samoloty szturmowe typu Ił-2 i zaatakowały

ciężkie moździerze. Pociski oświetlające zasypały stosy amunicji, ciała i sprzęt, odsłoniły grupkę źle

zamaskowanych „miejscowych pojazdów”. Rozległ się świst odłamków. Następnie przyszła kolej na

działa piechoty ustawione na skraju ośrodka maszyn rolniczych.

Wtedy właśnie, zatoczywszy szeroki łuk, nadleciały ME-109.

Kanonierów z obsługi lekkich haubic 6 baterii, stojących na wschodnim krańcu Małsamarki, ogarnęła

myśliwska gorączka.

Porucznik Fritz Helgert, dwudziestoośmioletni dowódca baterii, 7

obserwował sytuację przez wielką polową lornetę. Obok niego przycupnął starszy szeregowiec

Eberhard Baum ze swym apara-tem radiotelegraficznym.

- Nasi atakują Iła-2! - krzyknął Helgert. Radiotelegrafista odwiesił mikrofon, wyłączył aparat i

wyprostował się.

Dwa radzieckie samoloty szturmowe najwidoczniej zorientowały się w sytuacji; z hukiem przeleciały

nad falistym terenem w kierunku linii frontu, zgrabnie wymijając płoty i korony drzew.

Towarzyszył im ogień karabinowy. Wkrótce znalazły się pod osłoną własnej artylerii

przeciwlotniczej. Trzeci Ił-2 wykonał nad wjazdem do wioski zbyt ostry zwrot, tak, że stracił dużo na

szybkości.

Wtedy zjawił się ze świstem pierwszy ME-109 i wypalił ze wszystkich luf jednocześnie. Pilot

zręcznym manewrem wyprowadził maszynę z zasięgu ognia. Dwie gwiazdy zalśniły purpuro-wo w

jasnym blasku zimowego słońca.

Dwa następne myśliwce niemieckie najwidoczniej też wzięły Iła-2 na cel. Buchnęły z niego kłęby

czarnego dymu; za motorem ciągnął się płomienisty ogon. Maszyna przechyliła się na bok.

Nagle oderwały się od niej dwie postacie. Jedna z nich spadała w dół prosto jak kamień, aż otworzył

się nad nią spadochron. Druga przybrała kształt parasola dopiero tuż przed zerknięciem ze śnież-

ną powierzchnią.

Daleko za szeregiem spiczasto sterczących topól wyłonił się grzyb dymu z eksplodującej maszyny.

Jeden ze spadochronów wylądował o niecałe pięćset metrów od stanowiska ogniowego, spowijając

skoczka swą fałdzistą płachtą, prawie niewidoczną wśród śniegu i migotliwych słonecznych

promieni.

Baum odetchnął z wyraźną ulgą.

- Miał chłop szczęście.

Porucznik powiesił spiesznie wielką lornetę „10 X 50” na tarczy działa kierunkowego.

Hofe Gunter - Czerwony śnieg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: