wikingowiez trusso.pdf

Mieczysław

Lenckowski

WIKINGOWIE Z TRUSO

I NAMEDA I ULF

Kotara z lnu tkanego w fantazyjne wzory, przedstawiające

zwierzynę łowną i ptactwo gnieżdżące się w niezliczonych ilościach

w nieodległych borach widniejących na pobliskich wzgórzach, tuż za

wałami obronnymi, szarpnięta czyjąś silną i młodą ręką odsłoniła

nagle wnętrze wikińskiego domu, w jego części przeznaczonej na

odpoczynek i sen. Oczom starego pruskiego kapłana Kriwe z

Nadrowii ukazała się wysmukła, promieniejąca energią i

dziewczęcym wdziękiem postać jego córki Namedy, ubranej w

jednokolorową spódnicę przewiązaną w talii rzemiennym paskiem. A

na śnieżnobiałej płóciennej bluzce otulającej jej naprężone młodością

piersi, połyskiwała misternie wyrzeźbiona przez miejscowego mistrza

złota kolia. Twarz jej jaśniała wewnętrznym światłem i radością.

Nigdzie w pobliskich estyjskich osadach, grodziskach czy strażnicach,

nie spotykano dotąd tak drogocennych i kunsztownie wykonanych

wyrobów rzemieślniczych. Krokiem smukłonogiej łani zbliżyła się

gwałtownie do ojca i wtuliła w jego siwą brodę oraz wyczerpane

krótkim oddechem starcze piersi. Poczuł świeży zapach dopiero co

wykąpanego w łaźni domowej młodego, dziewczęcego ciała,

zroszonego jeszcze kropelkami pary z sauny, gdzie w każdą sobotę

dokonywał na swoim wiekowym już organizmie podobnego obrzędu,

połączonego jeszcze z chłostaniem cienkimi witkami po plecach.

Ich dom stał w pobliżu Placu Wiecowego ale w odosobnieniu,

zbudowany według architektury wikińskiej, jednakże poszczególne

części domu i jego przybudówki pełniły zupełnie inne funkcje i były

wykorzystywane raczej według prastarych pruskich obyczajów.

- Mój rikijs czas złożyć ofiary Żeminie przed pierwszą orką

i wypędzeniem bydła na nową trawę. Pergrubi już czeka

przy kamieniu ofiarnym na świnię, aby święty ogień w ka-

dzielniku przychylny był obfitym plonom.

- 2 -

- Serce moje i gwiazdo pod boskim słońcem zrodzona -

odrzekł starzec - zanim po oczyszczeniu i nowym wciele-

niu ducha, Łaukosarga zechce przydać świętości wszel-

kiemu urodzeniu, trzeba - jako powiadasz - pokłon dać

matce ziemi w czas przesilenia i odradzającej się

roślinności.

Uczynimy to niezwłocznie w świętym gaju pod trójdziel-

nym dębem na kamieniu, w asyście braci ze swymi

Krzywulami.

Dziewczyna jeszcze raz uścisnęła ukochanego ojca i wybiegła

szczęśliwa z domu w kierunku jeziora połączonego rzeką Ilfing

Zalewem Estyjskim gdzie zgromadzili się przybyli niedawno na

długich wikińskich łodziach skandynawscy kupcy i żeglarze. A także

miejscowi rzemieślnicy ze swymi wyrobami oraz okoliczna pruska

ludność ciekawa przybyszów, a przede wszystkim przywiezionych

przez nich towarów. Synowie Północy bowiem chętnie handlowali

zdobytymi gdzieś w pirackich wyprawach łupami - kosztownościami

ze splądrowanych klasztorów, mięsem z upolowanych wielorybów i

spożywanym często przez nich tranem, futrami z dzikich zwierząt, a

także dzielili się piwem i winem wypijanym w niezliczonych ilościach

po każdej wyprawie.

Kilka łodzi kołysało się jeszcze na przybrzeżnej fali, ale dwie już

przybiły do brzegu i stały przycumowane do głównego pomostu.

Pośród mieszkańców osady przybyłych na powitanie swoich

współbraci, którzy byli przecież założycielami tej niezwykłej w tych

czasach osady, wyróżniał się słusznej postawy i atletycznej budowy

ciała wiking Ulf. Mówiono, iż pochodził w prostej linii z jakiegoś

królewskiego rodu duńskiego Forkbeardów.

Nad brzeg ze wszystkich stron osady nadciągali ludzie, mężczyźni

ubrani egzotycznie w stylu wikińskim i takoż kobiety oraz dzieci, a

przez bramy zwieńczone strażniczymi wieżami zdążała z daleka

ludność estyjska. Nameda podeszła sprężystym, ale miękkim krokiem

do Ulfa i zaczęła patrzyć z miłością w jego oczy. Niewątpliwie mógł

się podobać każdej dziewczynie z wikińskiego rodu, ale córka

pruskiego kapłana przypadła mu do serca w szczególny sposób. Spod

- 3 -

wyrazistych, gęstych brwi świeciły jego dzikie oczy, które teraz

wypełniała czułość i miłość do tej dziewczyny. Nosił starannie

przystrzyżone wąsy i brodę, a na długiej lnianej koszuli przepasanej

szerokim pasem, widniał przypięty tajemniczą ręką amulet z

oprawionym w brązie kłem wilka i szmaragdowym oczkiem, a także

runowy napis z metalowych nici;

(Król Danii)

Spodnie z grubej wełny związane w kostkach, wpuszczone były w

buty z miękkiej, gładkiej skóry ozdobione na zewnątrz fragmentami

futerka z jakiegoś dzikiego zwierzątka. I chociaż podczas przesilenia

wiosennego promienie boskiego słońca ogrzewały już mocno całą

ziemię, ten młody wiking zgodnie z zamorskimi obyczajami swoich

przodków nosił na sobie płaszcz z grubej wełny, spięty pod brodą

srebrną zapinką. Trzymając w rękach długą włócznię z metalowym

ostrzem ozdobionym frędzlami z pomalowanych barwnie rzemieni, a

w drugiej ręce róg wypełniony miodem, z którego nieustannie popijał,

zacytował głośno ulubione przysłowie.

- Nawet w pole wychodząc, bierzcie oręż, mili,

bo wróg może zaskoczyć was w dowolnej chwili.

Pomachiwał przy tym gwałtownie włócznią, mocno przytulając

wpatrzoną w niego Namedę, która westchnęła z nieukrywaną

wzajemnością i wtuliła się cała w jego miękka koszulę pod obszernym

wikińskim płaszczem. Później, patrząc gdzieś poza horyzont jeziora i

hen, odległego stąd Zalewu Estyjskiego, dodał w głębokim

zamyśleniu.

- Serce moje i myśli błądzą pośród ukwieconych krajobra-

zów na wysepkach z portami, gdzie przycumowane są

wysmukłe żaglowce i kwitną drzewa morwowe, a w oddali

słychać trzepot dzikich gęsi. Gdzie pośród długich wikiń-

skich domów rosną pomarańcze i róże, a na bagnach

- 4 -

Trundhalmu odnaleźć można legendarny "wóz słoneczny" i

kamienie z napisami runicznymi, a także przeżyć misterium

zorzy polarnej.

Kochankowie przywarli do siebie mocno, zapominając o otaczającym

ich świecie i nadchodzącej zewsząd gawiedzi. Tłum narastał i

gromadził się w pobliżu jeziora, gdzie przybyli z towarami i łupami

wikingowie rozładowywali już swoje skarby i kosztowności, zdobyte

podczas wypraw wojennych.

Nagle tuż obok nich w pobliżu jednego ze strumieni

przepływających przez całą osadę między domami, rozległ się cichy,

ale bardzo wyraźny szept jednego z pruskich kunigas przybyłego na

targ z wikingami.

- Kto chce rządzić ludźmi, nie powinien ich gnać przed

sobą, ale sprawić, żeby podążali za nim.

Ulf udawał, że nie słyszy tych dziwnych słów wypowiedzianych

przez jednego z pogardzanych przez nich pruskich nobiles, ale

zapadły mu one głęboko w pamięci. Tymczasem porozkładano

wszędzie tuż przy pobliskich domach, gdzie znajdowały się warsztaty

tkackie, rogowiarskie, szklarskie, bursztyniarskie, kowalskie czy

złotnicze - kramy i stragany z towarami oraz różnego typu wyrobami.

Stały tam różnej wielkości gliniane naczynia, stągwie do wina,

ozdobne wazy, drewniane beczki i wiadra do noszenia wody z

metalowymi obręczami, wagi z licznymi ciężarkami i srebrne denary

do handlu, jakaś ceramika nieznanego pochodzenia, łyżwy kościane i

raki żelazne do chodzenia po lodzie po zamarzniętym jeziorze,

mnóstwo przęślików i ciężarków tkackich, futra, buty skórzane. A

także wisiały na płotach sporządzonych z ociosanych pni drzewnych,

oddzielających poszczególne kwartały zagród-gospodarstw, duże

płachty płótna. Wszędzie kręcili się ludzie, biegały dzieci i wałęsały

się psy oraz inne oswojone zwierzęta. Zrobiło się gwarno i tłumnie. Z

niektórych przycumowanych do nadbrzeżnych pomostów wikińskich

łodzi handlowano potajemnie, towary podawane były spod pokładu

wprost do głębokich wiklinowych koszy, skórzanych toreb czy też

bezpośrednio pod obszerne wierzchnie odzienia kupujących. W oddali

- 5 -

jednak od strony lądu, zamkniętego półkolistym wałem drewniano-

ziemnym, po wykładanych dranicami ulicach osady ciągle napływali

nowi przybysze, aby wziąć udział w targowisku.

Ulf i Nameda wymknęli się tymczasem ukradkiem do najbliższego

domostwa, w którym jego brat wraz z ojcem nazywanym Haroldem

Kręposzyim prowadzili warsztat rzemieślniczy, zajmując się

artystyczną obróbką oraz inkrustacją wyrobów z brązu i złota.

Właśnie wystawili przed domem na specjalnie sporządzonym z

drzewa i gliny stojaku swoje wyroby, gdy tymczasem młoda para

kochanków już przedostała się do najdalszej części mieszkalnej

długiego domu, gdzie Ulf wyścielił sobie gniazdo do odpoczynku,

długich zamyśleń i dumania, a także do miłości. Zasunęli wiszącą

kotarę z tkanego we wzory płótna przypominającego zachód słońca

podczas morskiej żeglugi i przytulili się mocno do siebie. Nameda

zdjęła delikatnie z Ulfa jego wikiński płaszcz, odpinając mu przedtem

zgrabnie zapinkę pod szyją. Położyła płaszcz na drewnianej ławie

służącej także do spania, jednocześnie zdejmując z siebie kolorową

spódnicę i płócienną bluzkę - pozostawiła tylko ozdobną kolię na

swych sprężystych, pełnych dziewczęcego wdzięku piersiach. Ulf

zdjął również błyskawicznym ruchem szeroki, skórzany pas i długą

koszulę, pozostając naprzeciw niej z nagim, mocno owłosionym

torsem. Dziewczyna przykucnęła z wrażenia, podziwiając jego silną

męską sylwetkę wikińskiego wojownika, nie doświadczonego

jednakże jeszcze w wyprawach na obce lądy i kraje, o których

przecież ciągle marzył. Jej oczy przesuwały się łakomie wzdłuż jego

ciała, penetrując każdy załomek skóry i wyszukując najbardziej

wrażliwych i czułych miejsc. On stał naprężony i dumny ze swej

nieskrywanej męskości i kiedy za moment posiadł ją zanurzoną

całkowicie w swym zachwycie, przyjęła jego czułą i stanowczą miłość

z pełnym oddaniem. Kiedy potem leżeli długo na futrzanym posłaniu,

smakując i rozpamiętując rozkosze czarów swojej miłości, dochodziły

do nich odgłosy targu na nadbrzeżnych pomostach. Jakieś

pokrzykiwania, plusk wody pod wiosłami z łodzi odbijających

prawdopodobnie od brzegu, a także pieśni śpiewane przez

biesiadujących gdzieś mieszkańców osady i przybyłych z różnych

krain kupców, często z całymi rodzinami na wędrownych taborach.

W pewnym momencie Ulf sięgnął do drewnianej skrzyni z żelaznymi

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: