POMOC_ZYCIOWA_NR3.pdf

C z a s o p i s m o i n t e r n e t o w e

Bert

Hellinger

Pomoc

Życiowa

Nr 3

czerwiec 2012

www.hellinger polska .pl

C z a s o p i s m o i n t e r n e t o w e

Drogi Czytelniku,

w aktualnym wydaniu "Pomocy życiowej" chodzi przede wszystkim o nasze związki, o związki między

mężczyzną i kobietą, a więc o tę miłość, która szczególnie leży nam na sercu. Sophie i ja poprowadzimy

Państwa ponad tym, co widoczne na pierwszy rzut oka, do miłości, w której mężczyzna i kobieta coraz

bardziej stają się jednym sercem i jedną duszą. Dopiero w tej miłości zostają rzeczywiście połączeni i mogą

zaznać szczęścia. Ta miłość jest największą przygodą naszego życia, a jednocześnie największym

wyzwaniem. O tym, jak się ona spełnia, i jeszcze więcej, przeczytacie w tym zeszycie.

Bert i Sophie Hellinger

Spis treści

Historie miłosne

„Wielka Miłość”

Jak spełnia się miłość?

Pomaganie a miłość

Wzajemne pomaganie

Wyrównanie w dobrym i w złym

Historie dla par

Objęcie

Medytacja: Współbrzmienie

Potrzebujemy siebie wzajemnie

Wspólnota losu

Posłowie

Nurt życia

Autor:

Bert Hellinger

Tłumaczenie:

Katarzyna Preiss – Jastrzębska

Redakcja:

Anna Gąszczyk, Anna Choińska

Wydawnictwo:

Othala Communication

biuro@hellingerpolska.pl

www.hellinger polska .pl

C z a s o p i s m o i n t e r n e t o w e

Historie miłosne

„Wielka Miłość”

Jakie historie czytamy najchętniej? Historie miłosne o mężczyznach i kobietach. Nic nie porusza

nas bardziej niż to, kiedy się spełniają i kiedy się nie spełniają,.

Komu w tych historiach poświęcamy najwięcej uwagi? Kobietom. Mężczyźni adorują

kobiety. To one są ich celem i ich spełnieniem. Kiedy uda się zjednoczenie, mężczyźni i kobiety

osiągają swój cel. Od tej chwili kobieta może też być również bez mężczyzny. Staje się matką i

tym samym, jeśli o to chodzi, w tym byciu matką staje się samodzielna. Jej służba wobec życia się

dokonała.

Dlatego wcześniej historie miłosne trwały jedynie do tego momentu, kiedy rozpoczynała się

codzienność. Potem nadchodził miłości dzień powszedni.

W żadnym wypadku nie przesadziłem. W miłości to kobieta prowadzi. Prowadzi mężczyznę

na i wiedzie go za sobą. A kiedy go już zdobędzie,, nie może dłużej prowadzić. Potem najczęściej

prowadzi mężczyzna - aż do tego momentu, kiedy kobieta go opuszcza.

Często jest też odwrotnie. To mężczyzna opuszcza kobietę, aby uwolnić się od jej

prowadzenia, aby wreszcie znowu być wolnym - aż do wejścia w związek z następną kobietą.

Gdzie w tej historii miłosnej jest miejsce na miłość serca? Czy w sytuacjach, które tu

przedstawiłem odgrywała ona jakąś rolę? Jeśli tak, jaką?

Wedle tego, co zostało opisane powyżej, mężczyzna i kobieta są bardzo różni. Zbliżają się

do siebie i znowu rozchodzą. Jak? W zasadzie bez miłości, nigdy nie byli z drugą osobą

zjednoczeni naprawdę. To znaczy: nie tylko nie byli jednym ciałem ale nie byli także jednym

sercem i jedną duszą.

Dlatego prawdziwa historia miłosna zaczyna się tam, gdzie w wielu książkach znalazła już

swoje zakończenie. Dopiero tam staje się prawdziwą historią wielkiej miłości, z jej wzlotami i

upadkami, historią, w której oboje przerastają siebie tworząc jedność, w której mężczyzna staje

się także kobietą, a kobieta mężczyzną.

Czy wtedy mogą stać naprzeciwko siebie? Są jeszcze dwojgiem? Czy też powrócili do

pierwotnej jedności tej, którą odnajdujemy w opisie biblijnym, wedle którego zostali stworzeni

przez Boga na Jego obraz i Jego podobieństwo. Czym był ten obraz? Czy to był tylko obraz? Czy

były to dwa obrazy? Obraz Boga był jeden, rezultatem było dwoje. Bóg stworzył ich na swój obraz

jako mężczyznę i kobietę. Czy Bóg ich rozróżnił? Czy też widzi w nich tylko jeden obraz, wciąż to

samo? Widzi w nich wciąż tylko swój obraz?

Mężczyzna i kobieta dążą z powrotem do tej jedności. Poprzez swoją miłość chcą

przezwyciężyć ten podział i poprzez jedność ciała, odnaleźć miłość duszy i serca.

www.hellinger polska .pl

C z a s o p i s m o i n t e r n e t o w e

W jaki sposób? We wzajemnym porzuceniu swoich Ja, które patrzą bardziej na siebie, na

to, co własne, na to co wyjątkowe, na swoją wyjątkowość – na pierwotną jedność, zwróceni ku My.

Gdzie zaczyna się patrzenie ku My? Rozpoczyna się spojrzeniem na własne dzieci. Zawsze

widzimy partnera ponad dzieckiem. Jeżeli w dziecku ponad tym, co nasze własne, widzimy też

drugą osobę, tak samo widzimy ją w nim i kochamy, jak nas samych, dziecko doświadcza siebie

jako jedności. W równym stopniu zarówno matka jak i ojciec.

Z takim spojrzeniem na dziecko, kochamy w nas również drugą osobę i stajemy się z nią

jednym w naszej duszy i w naszym sercu. Stajemy się czymś więcej, niż tylko tym, czym byliśmy

przedtem, nie tylko jako Ja, ale coraz głębiej, jako My.

Historia miłosna jest długą historią zjednoczenia z druga osobą, poza naszym Ja. Na końcu

oboje powracają do pierwotnego obrazu mężczyzny i kobiety jaki miał Bóg, kiedy stworzył ich na

swój obraz. Oboje jako jedno, w Nim zawsze jedno.

Jak spełnia się miłość?

wywiad Johannesa Kaupa z Bertem Hellingerem

dla ORF w Wiedniu w dniu 6. 07. 1999r.

J O H A N N E S K A U P : Panie Hellinger, dziś miłość wydaje się być dobrem deficytowym, dobrem

zagrożonym, czymś, za czym wprawdzie się tęskni, ale co prawie się nie zdarza. Jeżeli spojrzy się

na czas trwania, przeciętny czas trwania związków ,na te ciągłe zmiany, odnosi się wrażenie, że z

miłością nie jest dobrze. Jest tak faktycznie, czy też ludzie dzisiaj dokładniej szukają tego, co ich

niesie?

B E R T H E L L I N G E R : O ile dobrze zrozumiałem Pańskie pytanie, chodzi przede wszystkim o związek

miłosny pomiędzy mężczyzną i kobietą. W dzisiejszych czasach związek ten często jest

postrzegany z perspektywy naszego własnego Ja. Co w tym związku da mi zaspokojenie i co

będzie mnie wspierać? Szukają zatem partnera, który to obiecuje, w stosunku do którego

zakładają, że spełni to, czego oczekują. Ale to działa w dwie strony, bo oboje szukają przecież

tego samego.

Jednak związek między mężczyzną i kobietą jest wpleciony w większy kontekst. Jest z

natury zorientowany na dzieci, na założenie rodziny i na przekazanie życia. Związek partnerski

jako taki jest pierwszym krokiem w tym kierunku. Jeżeli stracimy z pola widzenia tę całościową

zależność, miłość marnieje, bo nie bierze jej pod uwagę. To by było po pierwsze.

Drugie to to, że miłość albo związek miłosny, zawsze pociąga za sobą pewne skutki.

www.hellinger polska .pl

C z a s o p i s m o i n t e r n e t o w e

Niektórym wydaje się, że miłość można mieć tak, jak ma się czekoladkę z supermarketu. Idziemy

tam, kupujemy sobie coś słodkiego, próbujemy, a jeśli nam nie smakuje, szukamy czegoś innego,

znowu kupujemy i stwierdzamy: tak, to jest to. Jednak doświadczenie, czy lepiej, obserwacja –

można to dokładnie zobaczyć – pokazuje, że poprzez spełnienie miłości w pełnym tego słowa

znaczeniu, czyli poprzez spełnienie seksualne z całym ryzykiem, powstaje pomiędzy partnerami

więź, która już nie pozwala im się rozstać. To, że ta więź powstaje, widać po jej działaniu. Nie

rozstaną się już bez bólu i bez poczucia zawodu i winy.

Zatem w miłości działa coś jeszcze, coś co wykracza poza miłość. W tym kontekście działa

cel, a potem działa porządek, zgodnie z którym może się rozwijać miłość. Jeśli ten porządek nie

zostanie uszanowany, lub wręcz dojdzie do wyparcia go, będzie to miało także wpływ na miłość.

Mówi Pan zatem o porządku, który jako naturalny porządek leży u podstaw całości.

Doświadczyliśmy jednak również, że w niedojrzałym związku, który Jürg Willi określiłby jako

związek koluzyjny, w który wchodzimy z zamykającymi się w sobie zależnościami, nie można

praktycznie funkcjonować w sposób satysfakcjonujący, póki ta koluzja się nie rozwiąże. Czasem

musi się rozwiązać przez rozstanie. Podpisałby się pan pod tym, czy też powiedziałby pan, że

każdy rozpad związku jest jednak katastrofą?

Koluzja powstaje, ponieważ oboje partnerzy związani są ze swoją rodziną pochodzenia, i

ponieważ uwolnienie się z rodziny pochodzenia się nie udało. Udane uwolnienie się z rodziny

pochodzenia również należy do porządku. Jeżeli zatem jako pierwszoplanowy postrzega się fakt,

że dwojgu nie wychodzi, nie widząc że ma to związek z ich rodzinami pochodzenia, rozstanie tej

pary nigdy nie może przynieść rozwiązania. Rozwiązanie zostaje osiągnięte, kiedy uda się

rozstanie z rodziną pochodzenia, i kiedy uda się rozwiązanie uwikłań w losy rodziny pochodzenia.

Czyli zamiast ograniczać to do związku partnerskiego, mam tutaj również na uwadze szerszą

perspektywę. Zatem najpierw spojrzałbym, jak w dobry sposób para, czyli oboje partnerzy, mogą

rozstać się z rodzinami swojego pochodzenia. Gdy wtedy na siebie spojrzą, udaje się to, co

przedtem nie było im dane.

Czy kiedy spotyka się dwoje ludzi i zakochują się w sobie, działa coś większego niż sobie

uświadamiają, czy też można by powiedzieć: Tak, fascynuje mnie po prostu twoje ciało, twoja

postać; więcej właściwie nie chcę? Cóż to takiego, co popycha ludzi ku sobie? Czy Pańskim

zdaniem jest w tym coś większego, czy też może to być coś pierwszoplanowego?

www.hellinger polska .pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: