Adler Elizabeth - Spadek.pdf - Adler Elizabet - Dziedzictwo tajemnic - ZULUS555

ELIZABETH ADLER

Spadek

KSIĘGA PIERWSZA

Wszystko zaczęło się pewnego zimnego dnia w styczniu 1937 roku. Lord Mountjoy siedział w

wagonie pierwszej klasy ekspresu z Bath do Londynu, z otwartym na rubrykach poświęconych

businessowi egzemplarzem „Timesa". Nie czytał go, gazeta była parawanem, którym odgrodził

się od innych statecznych, ubranych w prąŜkowane garnitury męŜczyzn, tak jak on

powracających do Londynu z długiego weekendu na wsi.

William Edward Mountjoy dziesiąty earl Mountjoy, był panem wszystkich włości,

roztaczających się za oknami zarówno okazałej siedziby rodowej Mountjoy Park w Wiltshire jak

i jego zamku w Szkocji, a takŜe właścicielem ogromnego domu przy Curzon Street w

londyńskiej dzielnicy Mayfair. Obchodził właśnie siedemdziesiąte urodziny. Samotnie.

Zerkając znad gazety stwierdził, Ŝe wszyscy towarzysze podróŜy są od niego młodsi. śaden nie

przekroczył czterdziestki. Zasępił się, wspominając czas młodości, gdy był zaledwie

osiemnastolatkiem, zielonym i naiwnym, rozhukanym jak diabli i świeŜo po Eton. Przed nim,

niczym niekończący się czerwony dywan, rozpościerało się całe Ŝycie. Czterdziestka zdawała się

oddalona o całe wieki, tym bardziej więc siedemdziesiątkę spowijały tak gęste mgły, iŜ

wydawało się nierealne, by mógł się kiedykolwiek do niej przybliŜyć. W osiemnastym roku Ŝy-

cia nie istniało coś takiego jak starość.

Obecnie zresztą nie dolegało mu nic poza zwykłymi objawami starzenia się: nawracające od

czasu do czasu niedomagania podagryczne, które zmuszały go do szukania nieco pewniejszego

— niŜby sobie Ŝyczył — punktu oparcia, którego zapewnić nie mogła trzcinowa laseczka ze

srebrnym uchwytem, a słabnący wzrok stanowi powód istnego spustoszenia podczas

wrześniowego polowania na kuropatwy w Szkocji. Ale był to równieŜ czas naduŜywania

dobrego jedzenia i wina, a takŜe wybornej brandy, którą uwielbiał ponad wszystko. Tym

niemniej nie przekroczył nigdy granicy i nie pił ponad miarę. DŜentelmen nigdy tego nie robi. A

teraz pojawił się inny problem. Samotność.

Nie dostrzegał falujących za oknami wagonu zielonych wzgórz Wiltshire, pełnych pasących się

krów i koni. Hrabstwo słynęło z hodowli koni, w pobliŜu był tor wyścigowy w Newbury i wiele

świetnych stadnin. Ukryty za parawanem gazety, przyglądał się w szybie swojemu odbiciu.

Widział wysokiego, wyprostowanego, siwowłosego męŜczyznę o zdrowej cerze, nieskazitelnie

ogolonego, z nieduŜym wąsem i krzaczastymi, ciemnymi brwiami nad wyblakłymi niebieskimi

oczami. Ubrany był w nienaganny sportowy garnitur od Saville'a Row, jak zawsze — dzięki

staraniom lokaja — w idealnym stanie. Równiutko złoŜony, ciemnoniebieski prochowiec oraz

czarny melonik i, zwinięty ciasno, czarny parasol leŜały na półce nad jego głową.

Angielski dŜentelmen w kaŜdym calu — pomyślał z ironią.

William Mountjoy odziedziczył tytuł w następstwie nieszczęśliwych okoliczności. Jego starszy

brat zginął w katastrofie kolejowej, zaś George, drugi brat, został wydziedziczony przez ojca z

powodu rozwiązłego trybu Ŝycia.

William Mountjoy miał wówczas trzydzieści pięć lat. Doskonale wiedział, jakie są jego

powinności. W następnym roku poślubił Penelopę Latimer i uczynił wszystko, co naleŜy, by

spłodzić następcę Mountjoy. Niestety, los chciał inaczej.

To nie mogła być jego wina, przekonywał wówczas siebie, przyglądając się swojemu nagiemu

ciału w duŜym, owalnym lustrze, zawieszonym w ogromnej, wyłoŜonej zielonym marmurem

łazience w rezydencji przy Curzon Street. WciąŜ w kwiecie wieku, co potwierdzał jego wygląd.

Prosty jak struna, jedynie z nieznacznym zaokrągleniem wokół talii, miał muskularne ramiona i

szeroką klatkę piersiową, mocne nogi i był hojnie wyposaŜony przez naturę. Nie, wina za brak

syna i następcy nie leŜy, z całą pewnością, po jego stronie. To wina Ŝony.

Wysłał Penelopę do najlepszego londyńskiego ginekologa, który zadał biednej, delikatnej

kobiecie całą masę kłopotliwych pytań i poddał ją Ŝenującym badaniom. A potem przyszła

odpowiedź. Jego Ŝona cieszy się doskonałym zdrowiem. Spełnia wszystkie warunki, by począć

dziecko.

William dotąd jeszcze pamięta wizytę w gabinecie lekarza przy Harley Street i słowa:

— Pan jest przyczyną, lordzie Mountjoy. Mógłbym panu polecić kolegę, specjalistę w tej

dziedzinie. Nie wykluczone, Ŝe będzie w stanie panu pomóc.

Oczywiście, nie udał się z wizytą do kolegi. Nie mógł dopuścić myśli, iŜ jest niezdolny do

ojcostwa.

— Bzdura — Ŝachnął się, widząc na sobie pytające spojrzenie Penelopy. — Ten człowiek jest w

błędzie. Sama wiesz najlepiej, Ŝe niczego nie moŜna zarzucić naszemu... poŜyciu. — Choć ujął

to w najdelikatniejszy sposób, jego Ŝona spłonęła rumieńcem.

Była pulchną, nieduŜą kobietą o wiecznie zatroskanym wyrazie twarzy, zawsze w strachu, by go

nie zasmucić.

— Oczywiście, kochanie — przytaknęła, biorąc winę na siebie. — Jest mi ogromnie przykro z

tego powodu. — Zdobyła się na odwagę, spojrzała mu w oczy. — Zrozumiem cię, gdybyś

zapragnął się rozwieść, Williamie — dodała. — Wiem, jak wiele dla ciebie znaczy posiadanie

dziecka.

Rozmarzył się przez chwilę na myśl o odzyskaniu wolności, wiedział jednak, Ŝe syn jest sprawą

najwaŜniejszą. Nie, postanowił. Pozostanie w związku małŜeńskim z Penelopą. Musi uzbroić się

w cierpliwość. MoŜe biedaczka wkrótce pocznie, a on, spełniwszy swój obowiązek, odetchnie z

ulgą.

Penelopa nigdy nie zaszła w ciąŜę, była jednak oddaną i lojalną Ŝoną — zrzędzącego i

przewaŜnie nieobecnego — męŜa. Umarła na atak serca, siedząc cichutko w swoim ulubionym

kąciku z widokiem na ogromny staw, urządzony przez Capability Browna podczas

przeprojektowywania terenów Mountjoy Park w 1760 roku. Williama przy niej nie było. Bawił

wówczas w Monte Carlo. Wsiadł oczywiście w najbliŜszy pociąg do ParyŜa, gdzie przesiadł się,

i przez Calais dotarł do Londynu.

Penelopa została pochowana w kaplicy rodowej Mountjoyów, obok ojca, matki i brata Williama,

a takŜe starszych pokoleń rodu. Zamówił dla niej pięknie rzeźbiony nagrobek z kararyjskiego

marmuru, a miesiąc później, za specjalnym przyzwoleniem ich królewskich mości, króla Jerzego

i królowej Marii, odprawiono Ŝałobną mszę w Kaplicy Królewskiej w Windsorze. Zaskoczyła go

ilość przyjaciół i znajomych przybyłych, by uczcić pamięć zmarłej. Zawsze uwaŜał swą Ŝonę za

cichutką, nieśmiałą myszkę. Prowadziła jednak jego domy, wydawała pracochłonne, trwające

całe weekendy, przyjęcia na wsi, dotrzymywała mu towarzystwa podczas — związanych

nieodłącznie z jego pozycją w świecie — uroczystości, bali i oficjalnych kolacji.

Była łagodna i pozbawiona egoizmu. Dopiero gdy umarła, przyjaciele ze smutkiem przypominali

sobie jej dobroć i Ŝyczliwość, przywoływali pamięć czarującej gościnności, wspominali jej

otwartość i wraŜliwość na cudze problemy. Składając kondolencje, zapewniali Williama, Ŝe

będzie im jej brakowało. William równieŜ silnie odczuł brak Ŝony. Bardziej niŜ przypuszczał.

Penelopa była zawsze przy nim, więc teraz, gdy jej zabrakło, poczuł się zagubiony.

Kiedy kilka miesięcy później, 4 sierpnia 1914 roku, wybuchła wojna, zamknął na cztery spusty

wielki dom w Londynie, odsyłając większość jego skarbów — obrazy Goyi, Gainsborougha,

Watteau i Vermeera, srebra i kosztowne przedmioty, ofiarowywane rodzinie na przestrzeni

wieków, a takŜe cenne pamiątki zgromadzone przez Mountjoyów — w bezpieczne miejsce na

wsi i z uczuciem ulgi rzucił się w wir pracy biurowej w Ministerstwie Wojny. Przystosował się

szybko do ograniczeń i niedostatków, spędzał przy biurku długie godziny, sypiając w klubie, z

niepokojem śledził przebieg walk pod Verdun i nad Sommą, bitwę Jutlandzką, w której omal nie

doszło do przełamania przez Niemców brytyjskiej blokady morskiej. Wreszcie, wiwatował wraz

z innymi, gdy państwa centralne podjęły rokowania pokojowe. 14 listopada 1918 roku świętował

zawieszenie broni.

Przystępując do przywracania niedawnej świetności rezydencji przy Curzon Street, uznał, Ŝe ta

wojna kładzie kres wszystkim wojnom. Straty po obu stronach sięgały ośmiu i pół miliona

zabitych. Odeszło całe pokolenie młodych męŜczyzn, kwiat brytyjskiej młodzieŜy.

Powojenne lata mijały szybko i w miarę beztrosko, jednak nigdy nie spotkał kobiety, która

rozumiałaby go tak dobrze, jak Penelopa, i nigdy nie oŜenił się powtórnie. A teraz miał

siedemdziesiąt lat i utrwalone nawyki, i było juŜ za późno.

Wypuszczając kłęby pary, ze zgrzytem kół i szczękiem stali, ekspres z Bath do Londynu wtoczył

się na stację Paddington. Lord Mountjoy złoŜył „Timesa", włoŜył prochowiec i melonik, ukłonił

się z rezerwą współtowarzyszom podróŜy i Ŝwawym krokiem wyszedł na peron.

Przy orzechowym rolls-roysie oczekiwał jego szofer Bridges. Drzwi samochodu zdobiły

dyskretnie wygrawerowane, zwieńczone misternym zawijasem w kształcie litery „M", herby

Mountjoyów. Wnętrze wozu obite było najdelikatniejszą skórzaną tapicerką; przy kaŜdym z

okien, w srebrnych wąskich wazonikach umieszczono skończenie piękne róŜe w kolorze

burgunda, w barku wyłoŜonym orzechowym fornirem, stały kryształowe karafki napełnione

wyborną brandy i sherry, wraz ze stosownymi kryształowymi szklaneczkami.

— Dzień dobry, milordzie. — Bridges zdjął czapkę i przytrzymał drzwi swojemu chlebodawcy.

— Do domu, sir?

William westchnął.

— Sądzę, Ŝe tak — odparł posępnie. Zastanawiał się, jak zorganizować swoje święto, choć z

góry wiedział, Ŝe dzień ten będzie identyczny, jak wszystkie inne dni, pomimo jego

siedemdziesiątych urodzin. Pojedzie do domu przy Curzon Street i ponownie weźmie kąpiel,

jako wykwintny człowiek wiedział, Ŝe nawet w wagonie pierwszej klasy jest się naraŜonym na

sadzę i kurz. Następnie się przebierze, po czym przejdzie spacerkiem przez Mayfair, uda się do

klubu, gdzie wypije szklanicę wybornego — tak pogardzanego przez wielu członków klubu —

ciemnego piwa, w którym się rozsmakował w ciągu lat. Rozejrzy się wokół, i moŜe wypatrzy

kogoś zaprzyjaźnionego, z kim zje lunch, by przy butelce wytrawnego czerwonego wina i

zapiekance z ziemniaków i mięsa powspominać dawne czasy.

Później wyjdzie stamtąd, przejdzie przez Park St. James do Mail, dziarsko wymachując ciasno

zwiniętym parasolem, rzuci okiem na straŜ koło pałacu Buckingham, zazdroszcząc wartownikom

młodości. Następnie wróci do domu i, z braku lepszego zajęcia, utnie sobie drzemkę, po czym

przejrzy zaproszenia na dzisiejszy wieczór.

Zachmurzyło się, powiał chłodny wiatr, gdy wspinał się po schodach swojego wspaniałego,

samotnego domu. Oczekiwał go lokaj. Otworzył przed nim drzwi, cofając się z uszanowaniem.

— Dzień dobry, milordzie — powiedział.

— Dzień dobry, Johnsonie. — William wręczył mu parasol, oraz kapelusz i płaszcz.

— SłuŜąca kazała napalić w bibliotece, sir — powiedział Johnson. — Stwierdziła, Ŝe jest trochę

chłodno i Ŝe moŜe zechce pan tam wypić szklaneczkę sherry, sir.

— Nie, dziękuję za sherry, Johnsonie — odparł, kierując się do biblioteki i zamykając za sobą

drzwi.

Usiadł cięŜko w duŜym, obitym zieloną skórą fotelu z wysokim oparciem i uszakami, oparł nogi

na mosięŜnym podnóŜku ze skórzanymi poduszkami i rozejrzał się po pomieszczeniu.

Wykonane z najlepszego brazylijskiego róŜanego drewna półki, dające schronienie oprawnym w

skórę ksiąŜkom, sięgały do sufitu. Bezcenna kolekcja malowanych na kości słoniowej miniatur

indyjskich zdobiła jedną ścianę, zaś na drugiej widniały portrety naleŜących do rodziny na

przestrzeni lat psów: labradorów, szpiców i pekińczyków. KaŜdy z nich był ulubieńcem któregoś

z Mountjoyów i został uwieńczony na płótnie. NieduŜe stoliki zastawione były bibelotami i

fotografiami, sprowadzone z Chin niebieskie i białe lampy z jedwabnymi, marszczonymi

abaŜurami w kolorze burgunda współgrały z głęboką zielenią aksamitnych zasłon i dywanem w

czerwono-zieloną kratę, nawiązującym do tartana Montjoyów.

William upodobał sobie ten pokój bardziej niŜ inne, spędzał tu najlepsze chwile, czytając gazety

lub przysypiając nad poobiednią lekturą. Ale dzisiaj było inaczej.

Podniósł się i zaczął niespokojnie przemierzać pomieszczenie. Chodził w tę i z powrotem,

wpatrując się w zietone i czerwone kwadraty dywanu. Wojna zdziesiątkowała rodzinę

Mountjoyów, zginęli wszyscy bliŜsi i dalsi kuzyni, nie pozostał dosłownie nikt. RównieŜ krewni

poza krajem dawno powymierali. Z wyjątkiem, być moŜe, rozsianych przypuszczalnie po

Europie i Ameryce, dzieciaków z nieprawego łoŜa tego wyrzutka rodziny.

— Jestem samotnym, starym człowiekiem — powiedział na głos. —Moi przyjaciele wymarli.

Nie mam syna, który odziedziczyłby po mnie to wszystko. Te wszystkie dobra, tę piękną

tradycję. Nazwisko. Kiedy umrę, wszystko ulegnie rozproszeniu. Mountjoy Park pójdzie pod

młotek na pokrycie kosztów pogrzebu. Zamek Inchkyre popadnie stopniowo w ruinę. A na

miejscu londyńskiej rezydencji Mountjoyów wyrośnie hotel lub dom towarowy.

Zawrócił na pięcie i energicznym krokiem podszedł do masywnego, pokrytego skórzanym

blatem biurka. Otworzył środkową szufladę. Wyjął z niej dokumenty i usiadł na chwilę, by je

przestudiować. Następnie podniósł słuchawkę i wykręcił numer adwokata. Rozmowa z

prawnikiem była krótka, przedłoŜył mu sprawę i poprosił o oddzwonienie natychmiast po

uzyskaniu potrzebnej informacji. Będzie czekał na telefon.

Wstał i z załoŜonymi do tyłu rękami, niecierpliwie kręcąc kciukami młynka, ponownie zaczął

przemierzać pokój. Od czasu do czasu przystawał przy biurku i wpatrywał się w milczący

telefon.

— Niech to diabli wezmą— warknął gniewnie, po czym znowu rozsiadł się w fotelu, kładąc nogi

na podnóŜku. Rozległ się ostry dźwięk telefonu. Poderwał się z miejsca. — Mountjoy — rzucił

krótko. Chwycił za pióro i zanotował numer telefonu, następnie podziękował doradcy i odłoŜył

słuchawkę.

Wpatrywał się w zapisany numer. Stanowił, być moŜe, odpowiedź na jego wszystkie problemy.

Wziął głęboki oddech i wykręcił numer biura prywatnego detektywa.

Jerome Swayne, usłyszawszy z kim ma zaszczyt rozmawiać, stanął na baczność.

— Natychmiast przybywam, sir — powiedział, zapinając juŜ guziki płaszcza.

Do jego przyjścia William uporządkował myśli. Dokładnie wiedział, czego chce.

— Pragnę, Swayne, Ŝeby odnalazł pan zaginionych Mountjoyów — sprecyzował swoje Ŝądanie.

— Chcę, Ŝeby odszukał pan nieślubne potomstwo George'a Mountjoya, we Włoszech, we

Francji i w Stanach Zjednoczonych.

Swayne gwizdnął z wraŜenia. Był to wysoki, wątły męŜczyzna, z małym, czarnym wąsikiem, z

przerzedzonymi na skroniach ciemnymi włosami i płaskostopiem byłego policjanta. Na

wymowne spojrzenie lorda Mountjoya zakaszlał, próbując zatuszować niestosowny gwizd.

— Wygląda na to, Ŝe będzie z tym duŜo roboty, sir — powiedział ostroŜnie.

— Za którą zostanie pan sowicie wynagrodzony, Swayne, zapewniam pana. MoŜe pan liczyć na

znaczną premię; powiedzmy dwadzieścia procent pańskiego honorarium, jeśli się panu

powiedzie. — Wręczył mu plik papierów. — Oto wszystkie informacje, jakie posiadam. Jak pan

widzi, George Mountjoy pozostawił po sobie ślad w ParyŜu i we Florencji. Na koniec został

wydziedziczony i skazany na pobyt w Teksasie, na starym ranchu Mountjoyów w pobliŜu San

Antonio. Nikt nie wie, co się z nim dalej działo. Od tamtego czasu słuch o nim zaginął.

Lord Mountjoy wręczył Swaynowi czek wypisany na Coutts Bank.

— To na pokrycie pańskiego miesięcznego honorarium oraz na niezbędne wydatki. A tak przy

okazji, Swayne, kiedy pan ich znajdzie, moŜe pan wspomnieć, iŜ dowiedzą się o czymś, co moŜe

przyniesie im pewien profit. — Uśmiechnął się z tego pomysłu, pochwalił w duchu swój spryt,

dzięki któremu, być moŜe, skusi potomków rodu do poznania tajemnicy. — Oczekuję, iŜ w ciągu

miesiąca otrzymam od pana raport, w którym zda pan relację z postępu poszukiwań — dodał. —

Czy wszystko jasne?

— Tak jest, sir. —Ściskając kurczowo czek, Swayne stanął na baczność. — MoŜe pan na mnie

liczyć, milordzie. Gdziekolwiek są, Swayne ich odnajdzie. Gwarantuję to panu, sir.

Po jego wyjściu William uśmiechnął się błogo, zachwycony własnym pomysłem.

— Zrobiłem sobie urodzinowy prezent. —Zatarł ręce w przewidywaniu tego, co nastąpi. —

Myślę, Ŝe aby to uczcić, powinienem otworzyć butelkę Kruga, rocznik 1925.

Lokaj wniósł na srebrnej tacy wiaderko z lodem. Nie rozpryskując ani kropli, otworzył butelkę i

wprawnym ruchem nalał szampana do masywnego, kryształowego kieliszka.

— Czy pan jeszcze sobie czegoś Ŝyczy, sir? — zapytał, stojąc i cierpliwie czekając na polecenia.

— Dziękuję, Johnson, to wszystko. — W milczącym toaście William uniósł do góry kieliszek.

— Niech mi zatem będzie wolno Ŝyczyć Jego Lordowskiej Mości wszystkiego najlepszego w

dniu siedemdziesiątych urodzin. I wielu dalszych szczęśliwych lat — powiedział Johnson.

William zaśmiał się na cały głos.

— Wolno ci, Johnson. Naprawdę wolno. I dziękuję za dobre Ŝyczenia. — Popijając szampana

duŜymi haustami, uśmiechał się wciąŜ na myśl o „synie i dziedzicu", którego mu odnajdzie

Swayne. Nagle przyszłość nabrała radosnych rumieńców. W końcu, siedemdziesiątka moŜe się

okazać wcale nie aŜ tak paskudnym wiekiem.

Jerome Swayne nie awansował nigdy do stopnia głównego inspektora Scotland Yardu, pracował

tam jednak przez ostatnie dziesięć lat przed emeryturą jako detektyw. Miał więc swoje kontakty

z francuską Surete a takŜe z włoską policją. Dysponując zaś informacjami od lorda Mountjoya,

wiedział od czego zacząć.

Otworzył drzwi zakurzonego biura przy Strandzie, szybkim ruchem przekręcił kontakt i rozejrzał

się wokoło. Wszystko było na swoim miejscu, jak przed godziną, kiedy stąd wychodził. Nacisnął

Adler Elizabeth - Spadek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: