„Człowiek w białym kombinezonie. Stig, Le Mans moje życie na wysokich obrotach fragment.pdf

Ben Collins

Człowiek w białym kombinezonie.

Stig, Le Mans i moje życie na wysokich obrotach

Przekład: Michał Strąkow

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Rozdział 1

Przesłuchanie

Pojedyncze promienie słońca, przenikające przez baldachim z drzew, przecinały wilgotną

nawierzchnię jezdni. Liście uciekały spod wirujących kół. Miałem jeszcze sporo czasu, ale z

takiej jazdy warto czerpać przyjemność – dlatego wrzuciłem następny bieg i podkręciłem

muzykę.

Zawieszenie zadrżało, kiedy mocno przyhamowałem na zniszczonym asfalcie i wszedłem w

długi, ostry wiraż. Samochód robił swoje, lecz ja, jak zwykle, myślami byłem gdzie indziej.

Czy to aby na pewno był dobry pomysł? Kim jest facet, z którym mam się spotkać? No i

gdzie, do diabła, odbędzie się to spotkanie?

Zerknąłem na skomplikowane wskazówki dotyczące trasy i zorientowałem się, że dojeżdżam

do punktu, w którym szosa przechodzi w ślepy zakręt – gdzieś w tym miejscu powinien być

mój zjazd. Zwolniłem, upewniając się, czy coś nie nadjeżdża z naprzeciwka, po czym

skręciłem na nieutwardzoną, pozbawioną jakichkolwiek oznaczeń drogę.

Kciukiem lewej ręki wciskałem przycisk na dźwigni ręcznego hamulca, bawiąc się myślą o

obróceniu samochodu o 180 stopni. Dotarłem na szczyt łagodnego wzniesienia, z którego

roztaczał się szeroki widok na okolicę. Tuż obok pastwiska z owcami usytuowany był

strzeżony wjazd. Znajdował się metr bez czterech centymetrów na prawo od zupełnego

pustkowia.

Gdy zatrzymałem się przed bramą, pilnujący wjazdu strażnik zerwał się na równe nogi,

rozlewając przy tym herbatę. Wyłonił się ze swojej budki i podszedł do okna samochodu.

– Czy wie pan, dokąd pan jedzie?

– Tak – skłamałem.

– Z kim ma się pan spotkać?

To było już trudniejsze pytanie, ale jakoś sobie poradziłem.

– No, w porządku. Tylko proszę pamiętać: mamy tu ruch jednokierunkowy.

Otoczył mnie ogrom przestrzeni – bezchmurne niebo, trawa, beton i lotnisko. Droga na

wprost wiodła w kierunku starego samolotu pasażerskiego DC3. Ja natomiast skierowałem

się w prawo, po nawierzchni ze spękanego betonu. Minąłem budynek biurowy, tkwiący

pośród chaotycznego zbiorowiska wielkich magazynów z zielonej blachy. Zjechałem po

rampie i znalazłem się na placu tranzytowym przed hangarem, który wielkością górował

nawet nad

blaszanymi magazynami. Po drugiej stronie placu, na skraju lotniska, stała popadająca w

ruinę buda, na której dostrzegłem nabazgrany napis „Produkcja”. W pół drogi do owej budy

zaparkowany był odrzutowiec pionowego startu Harrier.

Wyglądało na to, że dotarłem do „studia”. Czasu było coraz mniej, więc ruszyłem w tamtym

kierunku.

Na płaskim jak stół bilardowy lotnisku połacie starannie utrzymanej zieleni okalały asfaltowe

pasy startowe. W szarej mgle nie byłem w stanie dostrzec niczego, co przypominałoby

jakikolwiek tor. W oddali niewyraźna, srebrzysta linia drzew oddzielała ziemię od

pogodnego błękitnego nieba.

W czasach swojej świetności lotnisko musiało tętnić życiem – najpierw podczas drugiej

wojny światowej, a także potem, gdy zmieniono je w poligon doświadczalny dla Harrierów.

Kiedy stałem tam owego cichego poranka, wydawało mi się, że wciąż słychać

przekomarzania pilotów, wdrapujących się w pośpiechu do swoich maszyn.

Współcześnie jednak miejsce to przypominało raczej Krainę, o której zapomniał czas .

Okolicę zaścielały przeżarte rdzą panele kontrolne. Sypiące się betonowe konstrukcje

wojskowych kwater rywalizowały o przestrzeń z opuszczonymi hangarami i ozdobionymi

kamyczkowym tynkiem architektonicznymi koszmarami rodem z lat siedemdziesiątych.

Złożyłem jeszcze obowiązkową przedmeczową wizytę w miejscowej toalecie. Na ścianie

widniały dwa świeże malunki, z których pierwszy zachęcał, aby „Pieprzyć Jeremy’ego

Clarksona”, natomiast drugi informował, że „Richard Hammond to”. Niestety, naścienny

pean na cześć Hammonda nie został ukończony. Roześmiałem się głośno, a mój śmiech

przetoczył się echem po pustym korytarzu. Poczułem się jak wariat.

Ponownie skierowałem się do baraku produkcyjnego, na który mogłem teraz rzucić okiem.

Okna pilnował tekturowy policjant, stojący obok jeszcze większego tekturowego Johna

Prescotta. Była tu jeszcze deska do prasowania, niewielka, nadgryziona przez mole sofa oraz

sterta toksycznych kubków po kawie i jednorazowych długopisów marki Bic.

Czym oni się tu, do diabła, właściwie zajmują?

Ze sfatygowanego krzesła roztaczał się widok na stolik z drewnopodobną okleiną, którą

przykrywała warstwa brudu. Na stoliku stał nieczynny, zapuszczony telefon. Gdyby nie

przyczepiona pinezką do ściany kartka z wydrukowaną listą „najważniejszych kontaktów”,

można by wątpić, czy pomieszczenie to w ogóle pełniło jakąkolwiek możliwą do

zdefiniowania funkcję.

Wystrój pokoju numer dwa prezentował się nieco lepiej – znajdował się w nim mały

telewizor, wokół którego leżały kasety VHS. Po magnetowidzie nie było tam jednak śladu.

Cienkie, pokryte pajęczynami ściany pomieszczenia zdobiło za to kilka przypadkowych

fotografii rozmaitych znanych postaci.

Na wystrój pokoju numer trzy składał się spory drążek, z którego zwisała marynarka ze

złotymi cekinami, koszula w stylu „dzieci kwiatów” i para ogromnych dżinsów. W kącie

czaiła się skrzynka Red Bulla. Pomieszczenie cuchnęło fajkami, stęchlizną i Zapachem

Mężczyzny.

Nie byłem pewny, kiedy miałem ostatnie szczepienie przeciwtężcowe, więc na wszelki

wypadek postanowiłem poczekać w samochodzie. Zdrzemnąłem się, kołysany do snu

brudnym brzmieniem ciężkiego house’u.

Obudził mnie chrzęst żwiru pod kołami niewielkiego hatchbacka, który zatrzymał się przed

moim wozem. Sądząc po srebrnych włosach i dżinsowej kurtce, typowej dla pracownika

mediów, przyjechał nim człowiek, na którego czekałem. Wygramoliłem się, by go powitać.

Facet podciągnął spodnie i szurając nogami ruszył w moim kierunku. Wyglądał jak ponury,

choć w gruncie rzeczy przyjacielski wujaszek podczas jednej z rzadkich rodzinnych

odwiedzin. Była dopiero 9.30 rano, ale zarost na jego twarzy, pasujący bardziej do późnego

popołudnia, zdradzał, że gość miał już za sobą długi dzień. Pod pachą ściskał gruby plik

papierów.

Patrzył w każdym możliwym kierunku, tylko nie na mnie. Zbliżyłem się, aby uścisnąć jego

dłoń. Pomimo pewnej niechęci ostatecznie odwzajemnił mój gest.

– Tak…

– Cieszę się, że mogę cię poznać, Andy.

– Mówiłeś komukolwiek, że przyjeżdżasz?

– Nie – odparłem.

– Okej, to dobrze.

Andy wyjaśnił, że o dziesiątej tor zostanie otwarty na kilka szybkich okrążeń. Nie miałem

bladego pojęcia, jak ów tor wygląda, jaki samochód poprowadzę, ani jaki rodzaj sprawdzianu

ma się na nim w ogóle odbyć, więc nie było mi łatwo przygotować się na to, co mnie

czekało.

Kiedy Andy otworzył na parkingu niebieskiego Forda Focusa, zrozumiałem, że właśnie to

cudo, z przednim napędem i silnikiem o zbyt małej mocy, posłuży jako narzędzie oceny

moich możliwości. Całe lata wyścigowych doświadczeń, zgromadzonych za kierownicą

maszyn rodem z Formuły 1 mogłem wyrzucić przez okno; w tej chwili musiałem polegać

tylko na kilku nienajlepszych nawykach.

(…)

Wskoczyłem na fotel kierowcy i zapiąłem pasy. Z piankowego fotela nie było wiele pożytku:

siedziałem w nim za bardzo wyprostowany i zbyt blisko kierownicy. Przesunąłem go do tyłu,

żeby zrobić sobie nieco miejsca na nogi, podniosłem wyżej kierownicę i usunąłem spod nóg

dywanik. Szybki rzut oka na układ sterowania i już wiedziałem, że do dyspozycji mam

pięciobiegową, manualną przekładnię i całkiem solidny pedał hamulca.

Na desce rozdzielczej odnalazłem przycisk kontroli trakcji i wyłączyłem ją, by z silnika o

pojemności 1,6 litra móc wykrzesać maksymalne, nieograniczone elektronicznym kagańcem

przyspieszenie. Planowałem najpierw nauczyć się trasy, wykonując kilka rozpoznawczych

okrążeń, a dopiero potem pokonać tor z szybkością pocisku.

(…)

Złapałem za dźwignię zmiany biegów i wrzuciłem jedynkę, rozkręcając jednocześnie silnik

do przyzwoitych 4000 obrotów. Ramię Andy’ego opadło, a ja nie zamierzałem tkwić w

miejscu i pytać. Puściłem sprzęgło, autem szarpnęło do przodu, a koła zawirowały i zaszurały

o nawierzchnię toru.

„Następnym razem… trochę niższe obroty…”

Samochód wydawał się maleńki w porównaniu z szerokim pasem startowym. Zbliżyłem się

do pierwszego zakrętu, ustawiając się przy zewnętrznej prawej krawędzi, a następnie

przeciąłem tor skręcając w lewo i do ostatniej chwili odwlekając hamowanie.

Gdy już wcisnąłem hamulec, natychmiast wtrącił się ABS i pedał zmienił się w rozedrganego

gofra. Przednie opony Focusa buntowały się nieprzerwanie. Minąłem wierzchołek łuku o

całe kilometry, za co zapłaciłem utratą prędkości na krótkiej prostej, na której się następnie

znalazłem. Tak czy owak, wcisnąłem gaz do dechy.

Opony zawyły z bólu, a słodka, silikonowa woń nowych tworzyw, którą do tej pory

wyczuwało się w kabinie, ustąpiła miejsca zapachowi palonej gumy.

Wyjechałem z kanału deszczowego i przygotowałem się do prostego, oznaczonego jedynie

białą linią skrętu w lewo, podczas gdy przez silnik Forda przelała się spiętrzona fala

momentu obrotowego. Nie musiałem zdejmować nogi z gazu, kiedy pędziliśmy w kierunku

kolejnego zakrętu, wyznaczonego przez zbudowaną z opon ścianę i nazwanego przez

Andy’ego Chicago.

Teraz nieco delikatniej nacisnąłem hamulec – przednie opony odwdzięczyły mi się, skręcając

we właściwym kierunku z większą gracją. Klepnięciem przestawiłem drążek na dwójkę i

stopniowo wyszedłem z fazy półsprzęgła, pozwalając, aby moment obrotowy hamującego

silnika zrobił swoje. Na środku zakrętu odjąłem odrobinę gazu, żeby utrzymać prędkość, po

czym ponownie wdepnąłem gaz do dechy.

Jadąc środkiem olbrzymiego pasa startowego uświadomiłem sobie, że nie mam pojęcia,

którędy powinienem jechać dalej. Po chwili prosty odcinek zaczął dobiegać końca.

Zauważyłem schowane za zaroślami, nieprzyjemnie wyglądające ogrodzenie, służące do

przechwytywania samolotów, które wymknęły się spod kontroli. Starcie z tym ogrodzeniem

wcale mi się nie uśmiechało, ale nie chciałem też tracić czasu przez zbytnią ostrożność.

Po mojej prawej znajdowała się tabliczka informująca o odległości do zakrętu, zaś przy niej

białe wijące się linie. Oto okryta złą sławą szykana Hammerhead.

Przeciąłem tor kierując się ku prawej krawędzi, napierając na hamulec tak, że zanurkował aż

do samej podłogi. ABS pomyślał, że to wypadek; ja zresztą pomyślałem to samo, kiedy

chwilę później straciła przyczepność tylna oś.

Odbijałem kierownicą to w prawo, to w lewo, podczas gdy tył auta kołysał się niczym

kręcąca pupą Beyoncé. Przyspieszyłem, aby odzyskać kontrolę. Wiercące się podwozie

zostało zmuszone do posłuszeństwa przez napędzane przednie koła; tak zachowują się

wyłącznie przednionapędowce.

„Ale bajzel, następnym razem zrobię to jak należy…”

Pomknąłem po prostej w kierunku szybkiego odcinka zwanego Follow Through. Nie

wiedząc, ile mam jeszcze okrążeń, by pokazać, na co mnie stać, zdecydowałem, że pokonam

zakręt z pełną szybkością i zobaczę, co z tego wyniknie.

Skierowałem się w stronę namalowanych na asfalcie czerwonych ukośnych pasów i

poczułem, jak nadwozie Forda osiada mocno na nadkolach, w miarę jak ciężar auta przesuwa

się po zawieszeniu. Kiedy wyjechałem daleko na trawę, boczne lusterka prawie szurały po

ziemi. Tyłek wozu zadrżał przy pokonywaniu niewielkiego dołka, a ja odetchnąłem

ponownie dopiero wtedy, gdy z powrotem znaleźliśmy się na asfalcie.

Po raz drugi zbliżyłem się do ściany z opon przy Chicago, pamiętając, aby trzymać się lewej

strony, zamiast hamować i skręcać na prawo. Płaski horyzont sprawiał, że orientacja w

szybko znikającym za linią deski rozdzielczej terenie była utrudniona, ale zdołałem dostrzec

miejsce, w którym droga do kołowania łączyła się z głównym pasem startowym.

Wymierzyłem w przebiegające pod ostrym kątem połączenie, uderzyłem podwoziem w kanał

burzowy i wyskoczyłem po drugiej stronie. Wstrząs uszkodził wypełniony po brzegi zbiornik

na płyn do wycieraczek, z którego trysnął deszcz drobinek cieczy. Cytrusowy posmak w

ustach zmusił mnie do przełknięcia śliny, po raz pierwszy odkąd rozpocząłem to okrążenie.

Prawdziwym wyzwaniem były dwa ostatnie zakręty, których nie mogłem nawet dostrzec –

pas startowy był bowiem aż tak szeroki i rozciągał się aż tak daleko.

Do Bacharach mógłbym dotrzeć z maksymalną prędkością, jaką dał radę rozwinąć

samochód. Jednak po moich doświadczeniach z Hammerhead zdecydowałem się na rozsądne

podejście i zacząłem lustrować pas w poszukiwaniu jakichś śladów zakrętu.

Nagle, po lewej stronie, w odległości około 30 metrów, w pasie trawy pojawiła się przerwa.

Hamulce jęknęły. Samochód niezdarnie skierował się we właściwą stronę i, przejechawszy

całą szerokość pasa startowego, dotarł wreszcie do zakrętu, który raptownie się zacieśnił.

Szybko zabrakło mi drogi i dwoma kołami wylądowałem na murawie. Wiedziałem już,

czemu to właśnie tutaj znajdowało się najwięcej śladów po poślizgu.

Przede mną była krótka, szybka prosta poprzedzająca ostatni zakręt; przyszło mi do głowy,

że pewnie udałoby mi się go pokonać, nie używając przy tym hamulców. Musnąłem jednak

pedał i kiedy przód samochodu stracił przyczepność, zaś po zewnętrznej, na porośniętym

trawą poboczu ukazał się Andy, byłem zadowolony z tej decyzji.

Spodnie Andy’ego ponownie pofałdowały się w okolicy kostek, kiedy pochylił się i wbił we

mnie swój kamienny wzrok.

Przejechałem linię startu, a on stanowczym ruchem wyłączył stoper.

Podjechałem do niego i opuściłem szybę.

– Co o tym myślisz? – zapytał.

– Myślę, że teraz już wiem, jak wygląda tor. Jaki czas mam poprawić?

– Nie podam ci czasów.

– Co? Nawet moich własnych?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: