Hamilton Peter - Świt Nocy 03 - Nagi Bóg 01 - Kampania.pdf - książki - duneman

PETER F. HAMILTON

NAGI BÓG

KAMPANIA

Tłumaczył

Dariusz Kopociński

Tytuł oryginału

The Naked God vol. 1

Jay Hilton jeszcze twardo spała, kiedy pasy komórek elektrofo-rescencyjnych na oddziale

pediatrycznym zaświeciły z pełną mocą. Sen o matce prysnął niczym figurka z witrażowych

szkiełek, rozbita potężnym błyskiem białego światła. Kolorowe odłamki poginęły w dali.

Porażona światłem dziewczynka zmrużyła zaspane oczy i skonsternowana, uniosła głowę.

Surowe szpitalne otoczenie uzyskało realniejsze kształty. Czuła się taka zmęczona. To nie mógł

być już ranek. Usta otworzyły się do szerokiego ziewnięcia. Dzieci naokoło też się budziły,

przecierały oczy i rozglądały się półprzytomnie. Na światło reagowały holomorficzne nalepki:

półprzezroczyści bohaterowie kreskówek odrywali się od ścian i oddawali łobuzerskim figlom.

Animatyczne lalki mruczały uspokajająco w objęciach przelęknionych dzieciaków. Aż wreszcie

rozsunęły się drzwi i na oddział w pośpiechu wbiegły pielęgniarki. Uśmiechały się nienaturalnie,

z przymusem. Jay od razu zrozumiała, że dzieje się coś niedobrego. Serce w niej zadrżało.

Czyżby opętani? Chyba się tu nie wdarli?!

Pielęgniarki wyciągały dzieci z łóżek i pędem zabierały je do wyjścia. Pytania i skargi

puszczały mimo uszu.

- Ćwiczenia pożarowe! - Krzyknął starszy pielęgniarz, głośno klaszcząc. - Zbierajcie się,

nie ma czasu! Biegiem do wind! Jazda! Jazda!

Jay energicznie odsunęła kołderkę i wyskoczyła z łóżka. Trochę to trwało, nim wygładziła

długą, bawełnianą koszulę nocną, która zawinęła się jej między kolanami. Już miała dołączyć do

reszty, biegnącej galopem do drzwi, gdy nagle dostrzegła za oknem ruchliwe, migotliwe

światełka. Każdego ranka od chwili przybycia do habitatu siadała przed tym oknem i patrzyła

zadumana na Mirczusko i jego burzliwą, zieloną pokrywę chmur. Nigdy dotąd nie widziała

takiego roju błyszczących punkcików.

- Niebezpieczeństwo. - Bezgłośne słowo przeleciało przez myśli tak szybko, że ledwo je

wychwyciła, lecz wrażenie bliskości Haile było wręcz namacalne. Obejrzała się, myśląc, że Kiint

już człapie w jej stronę, lecz tam ustawione w szeregu zdenerwowane pielęgniarki poganiały

dzieci.

Mając pełną świadomość tego, że postępuje niewłaściwie, podreptała do wielkiego okna i

przycisnęła nos do szyby. Tranquillity otoczyła wąska opaska białoniebieskich gwiazdeczek.

Wszystkie się poruszały, zacieśniały krąg wokół habitatu. Wkrótce się okazało, że nie są to żadne

gwiazdeczki. Wydłużały się. Płomienie. Setki jaskrawych, małych płomyków.

- Przyjaciółko! Przyjaciółko! Ból wobec śmierci!

Teraz to już zdecydowanie była Haile, najwyraźniej czymś udręczona. Jay cofnęła się od

szyby, na której pozostały mgliste, szare odbicia rąk i twarzy.

- Co się dzieje? - Rzuciła pytanie w pustkę.

W pobliżu habitatu ożyła chmara nowych błysków. Lśniące pąki rozkwitały w przestrzeni

w pozornie przypadkowych miejscach. Jay aż westchnęła. Były ich tysiące, nachodziły na siebie i

rosły. Widok zapierał dech w piersiach.

- Przyjaciółko! Przyjaciółko!

- Procedura ewakuacji rozpoczęta.

Zmarszczyła czoło. Ów drugi mentalny głos dotarł do niej niby odległe echo.

Prawdopodobnie był to jeden z dorosłych Kiintów, może Lieria. Jay tylko kilka razy spotkała

rodziców Haile. Chociaż zachowywali się wobec niej uprzejmie, bardzo ją onieśmielali.

- Przydział dla dwóch.

- Nie! - Sprzeciwił się stanowczo dorosły Kiint. - Zabronione.

- Przydział.

- Nie możesz, dziecko. Cierpienia ludzkie napawają nas smutkiem, lecz od ciebie wymaga

się posłuszeństwa.

Nie! Przyjaciółka. Moja przyjaciółka. Przydział dla dwóch. Zatwierdzam.

Jay nigdy wcześniej nie spotkała się z tak dużą determinacją ze strony Haile. Aż ją to

przestraszyło.

- Powiedz - odezwała się na głos - co się dzieje?

Salę zalała powódź światła. Zupełnie jakby nad tarczą Mirczuska wschodziło słońce.

Kosmos rozkwitał feerią barwnych wyładowań.

- Ewakuacja w toku - stwierdził dorosły Kiint.

- Przydzielono.

Jay poczuła bijące od przyjaciółki tchnienie triumfu i skruchy. Najchętniej pogłaskałaby ją

i pocieszyła, bo z reakcji rodzica wynikało, że są powody do zmartwienia. Tymczasem mogła

tylko promiennie uśmiechnąć się w duchu, z nadzieją, że Haile odbierze wrażenie. Wtem

powietrze zaczęło się poruszać, jakby zerwał się wietrzyk.

- Jay! - Zawołała pielęgniarka. - Pospiesz się, skarbie, bo...

Otaczające ją światło gasło, cichły dźwięki oddziału dziecięcego. Dosłyszała jeszcze

okrzyk zdumienia salowej. Wietrzyk gwałtownie przybrał na sile, szarpał koszulą i sprawił, że jej

włosy się zjeżyły. Formowała się szara mgła o idealnym kształcie kuli, pośrodku niej znajdowała

się dziewczynka. Nie czuła jednak wilgoci. Szybko ciemniało, a z oddziału pozostały mętne,

widmowe kontury. Nagle skraj kuli odleciał w dal z taką prędkością, że krzyknęła. Gdy przestał

być zauważalny, zginął też wszelki ślad po oddziale pediatrycznym. Była sama w przestrzeni

pozbawionej gwiazd. Spadała.

Chwyciła się za głowę i krzyknęła ile sił w płucach, lecz horror rozgrywał się dalej. Na

chwilę umilkła, żeby złapać oddech. W tym momencie nie wiadomo skąd pojawił się skraj kuli.

Ściany pędziły ku niej ze wszystkich stron naraz. Bała się, że zgniotą ją na miazgę. Zacisnęła

powieki.

- Mamo... - Poczuła na stopach delikatne mrowienie, jakby ktoś łaskotał ją piórkiem.

Okazało się, że stoi na czymś twardym. Łapiąc równowagę, zatrzepotała rękami i poleciała w

przód. Nie otwierała jeszcze oczu. Wiedziała tylko, że wylądowała na chłodnej podłodze.

Wdychała powietrze cieplejsze niż na oddziale w habitacie i dużo bardziej wilgotne. Do tego

pachniało jakoś tak śmiesznie. Pod powieki wciskało się różowe światło. Wciąż na czworakach,

zaryzykowała i lekko uchyliła powieki, gotowa znów krzyczeć, ale widok, jaki otworzył się

przed nią, sprawił, że oniemiała. - Jejku... - Zdołała tylko wyszeptać.

Joshua zainicjował skok translacyjny bez szczególnego entuzjazmu. Jego kiepski nastrój

podzielała cała załoga “Lady Makbet" i pasażerowie; ci, którzy nie przebywali akurat w

kapsułach zerowych. Tyle dokonał, a gdy już się zdawało, że sięgnie po laury, przyszła sromotna

porażka.

Chociaż... Kiedy minął pierwszy szok, związany ze zniknięciem z orbity Tranquillity, nie

odczuwał strachu. Nie bał się ani o Ione, ani o dziecko. Pocieszał się tym, że habitat nie został

zniszczony. Choć logicznie rzecz biorąc, musiał zostać opętany i sprzątnięty z mapy

wszechświata.

Nie wierzył w to, mimo że intuicja czasem go zawodziła. Może po prostu nie chciał

uwierzyć? Tranquillity było jego domem. W habitat i jego bezcenną zawartość włożył olbrzymi

kapitał uczuć. Powiedzieć komuś, że wszystko, co miał w życiu najcenniejszego, przepadło

bezpowrotnie, a zareaguje tak samo. No cóż. Przez tę niepewność przeżywał te same utrapienia

co reszta załogi, choć każdy miał swoje powody.

- Potwierdzam skok - oznajmił. - Samuel, twoja kolej.

Statek wynurzył się w jednej ze stref dozwolonego wyjścia Trafalgara, sto tysięcy

kilometrów od planety Avon. Transponder wyrzucał już z siebie kody pozwolenia na lot. Joshua

obawiał się, że mogą nie wystarczyć komuś, kto w czas wojny niezapowiedzianie zapędza się w

pobliże głównej bazy wojskowej Konfederacji.

- Ogniskują się na nas pola dystorsyjne - rzekł Dahybi z rozbawieniem. - Z pięć ich

będzie.

Komputer pokładowy powiadomił Joshuę, że kadłub statku dostał się w obręb działania

radarowych urządzeń celowniczych. Łącząc się z czujnikami, które wysuwały się ze schowków,

dostrzegł zmierzające w jego stronę trzy jastrzębie i dwie fregaty. Dowództwo Obrony

Strategicznej zasypywało go pytaniami. Popatrzył na edenistę, gdy ten zaczął datawizyjnie

udzielać odpowiedzi. Samuel leżał sztywno na fotelu amortyzacyjnym i z zamkniętymi oczami

rozmawiał z innymi edenistami na asteroidzie.

Sara uśmiechnęła się drwiąco.

- Ciekawe, ile nam wręczą medali.

- Ejże! - Odezwał się Liol. - Jeszcze się może zdarzyć, że dadzą nam je pośmiertnie.

Załoga fregaty chyba zauważyła, że nasz silnik na antymaterię jest troszkę za bardzo

radioaktywny.

- No nieźle - mruknęła.

Monica Foulkes wiedziała, czym to pachnie. Dowództwo floty Konfederacji sądziło, że

antymaterii używają wyłącznie okręty Ala Capone. Jak przedtem nie uśmiechało jej się

zabieranie Mzu do Tranquillity, tak samo teraz niechętnie myślała o Trafalgarze. Tylko że w

dyskusji, która wywiązała się po stwierdzeniu zniknięcia habitatu, nie miała decydującego głosu.

Jej pierwotna umowa z Samuelem właściwie przestała obowiązywać w chwili dotarcia do

“Beezlinga". Calvert zaproponował, żeby o losie Mzu, Adula i jego samego zdecydował naczelny

admirał. Samuel wyraził zgodę, a ona nie była w stanie podać żadnych racjonalnych

kontrargumentów. W skrytości serca pokrzepiała się nadzieją, że jedyną skuteczną obroną

przeciwko nowej generacji “Alchemików" będzie traktat o nierozprzestrzenianiu tej broni,

podpisany przez największe mocarstwa. Bądź co bądź, podobny układ w znacznej mierze

rozwiązał kwestię antymaterii.

Hamilton Peter - Świt Nocy 03 - Nagi Bóg 01 - Kampania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: