ZAGADNIENIA

I CZAS

CZYNNOŚCI

INSTRUKTORA

CZYNNOŚCI

SZKOLONYCH

UWAGI

Obserwacja

przedpola,

wykrywanie celów

i meldowanie

o nich dowódcy

30'

              "BACZNOŚĆ" – uczył was będę obserwacji przedpola - "SPOCZNIJ". Służy to do: umiejętnego prowadzenia obserwacji przedpola w warunkach bojowych. W miejscu, w którym organizuje się gniazdo oporu, dowódca drużyny niezwłocznie organizuje obserwację. Do prowadzenia wyznacza spośród żołnierzy drużyny obserwatora. Obserwator przede wszystkim musi odznaczać się spostrzegawczością i dobrą pamięcią wzrokową, dobrze znać cechy demaskujące różne cele, szybko i bezbłędnie rozróżniać cele oraz dokładnie oceniać odległość do nich, krótko i jasno meldować wyniki obserwacji, mieć ustalony system prowadzenia obserwacji, dobrze maskować się. Każdy żołnierz wyznaczony na obserwatora powinien umieć posługiwać się nowoczesnymi środkami prowadzenia obserwacji, miedzy innymi także urządzeniami noktowizyjnymi. Stawiając obserwatorowi zadania, dowódca określa jego stanowisko, dozory, dane o nieprzyjacielu, sektor obserwacji, sposób meldowania wyników obserwacji oraz swoje miejsce. Może zdarzyć się, że dowódca nie wskaże obserwatorowi stanowiska lecz określi jedynie ogólny rejon, wówczas żołnierz wybiera je sam. Wybierając stanowisko do prowadzenia obserwacji, żołnierz musi pamiętać, aby było ono ukryte przed obserwacją naziemną i powietrzną nieprzyjaciela, miało skryte dojście, zapewniało dobrą widoczność terenu w wyznaczonym sektorze oraz utrzymanie łączności z dowódcą. Ponadto, powinno znajdować się z dala od charakterystycznych przedmiotów terenowych, w cieniu drzew lub zabudowań. Stanowisko na drzewie powinno znajdować się za pniem dobrze osłoniętym konarami. Niewskazane jest zajmowanie stanowisk obserwacyjnych na szczytach wzniesień, gdyż będą one widoczne na tle horyzontu. Jeżeli zajdzie taka konieczność powinno się je wybrać na stoku od strony nieprzyjaciela.  Po zajęciu stanowiska obserwacyjnego i starannym zamaskowaniu go obserwator powinien najpierw dokładnie zapoznać się ze wszystkimi szczegółami w wyznaczonym sektorze obserwacji, oraz zapamiętać odległości do poszczególnych dozorów. Musi przy tym zwrócić uwagę na pokrycie terenu, dobrze zapamiętać wygląd poszczególnych krzaków, koron drzew, dachów zabudowań itp. Prowadząc obserwację, należy sprawdzać czy w wyglądzie tych przedmiotów nie zaszły zmiany, które świadczyły by o rozmieszczaniu w tych miejscach obserwatorów lub strzelców wyborowych nieprzyjaciela. Jeżeli obserwacja będzie prowadzona przy słonecznej pogodzie trzeba przede wszystkim zwrócić uwagę na miejsca zacienione, gdyż tam przeważnie będzie starał się ukryć nieprzyjaciel. Następnie obserwator powinien ustalić sposób obserwacji. Dobrze jest podzielić cały sektor obserwacji na poprzeczne pasy, które powinny być ograniczone charakterystycznymi przedmiotami terenowymi. Może być ich np. dwa, trzy lub cztery (zależy to od głębokości, na jaką ma być prowadzona obserwacja). Dla ułatwienia pracy obserwator wykonuje szkic, na którym rysuje dozory, zaznacza odległości do nich oraz dzieli go na pasy. Podczas prowadzenia obserwacji żołnierz kontroluje kolejne pasy, przy czym czyni to albo stale z prawej strony do lewej, albo na przemian; jeden obserwuje z prawej do lewej, drugi z lewej do prawej. W czasie prowadzenia obserwacji nie wskazana jest zmiana obranego systemu, gdyż wprowadza to pewien chaos i może doprowadzić do niezauważenia ważnych szczegółów.  Obserwacje w obronie należy rozpoczynać od pasa najdalszego, aby jak najszybciej wykryć nieprzyjaciela, w natarciu zaś  - od pasa najbliższego, aby najpierw wykryć te cele, które są położone bliżej, czyli najbardziej niebezpieczne. W czasie marszu powinno się prowadzić ją do przodu, do tyłu i na boki. Meldowanie dowódcy o wykrytych celach trzeba rozpoczynać od przedmiotów położonych najbliżej lub od najbardziej charakterystycznych, dobrze widocznych i znajdujących się w rejonie celu. Jeżeli żołnierz pełni obowiązki obserwatora przez dłuższy czas, prowadzi dziennik obserwacji

Ustawiam szkolonych w tyralierze.

Ustalam dozory.

Po wykryciu celu obserwator najpierw określa jego charakter, następnie ustala odległość do niego i składa meldunek dowódcy. Musi on być dokładny, zrozumiały i jak najkrótszy np.:

„Dozór 1, w prawo 30, pod krzakiem pancerzownica!”, albo „Dozór 1, w prawo 20, bliżej (dalej) 100 okopany czołg!”.

Słuchają

i wykonują

polecenia.

Żołnierze stoją tyralierą w odstępach ok. 5 m.

Szkoleni przystępują do ćwiczenia przekazywania informacji.

Zwracam uwagę

na dyscyplinę.

Zwracam uwagę

na głośne i szybkie przekazywanie informacji.