Cuda Mesjanskie - Arnold G Fruchtenbaum[1].pdf - Makary64

Cuda Mesjaıskie 1 - Arnold G Fruchtenbaum

CUD PIEWRSZY

UZDROWIENIE TRĦDOWATEGO

Jeszcze przed przyjĻciem na Ļwiat Jeszuy staroŇytni rabini podzielili cuda na dwie kategorie: cuda

moŇliwe do wykonania przez kaŇdego, kto otrzyma po temu dar, oraz cuda zarezerwowane tylko dla

Mesjasza. Podczas swego pierwszego przyjĻcia Jeszua dokonywaþ cudw z obu tych kategorii, a ich

rezultaty i reakcje na nie stanowiĢ po dziĻ dzieı kluczowy element naszej wiary.

WPROWADZENIE

Pierwszym cudem mesjaıskim byþa uzdrowienie trħdowatego. Na podstawie prawa MojŇeszowego czþowiek

mgþ staę siħ nieczystym poprzez dotkniħcie Ňywego czþowieka tylko wwczas, gdy dotknĢþ trħdowatego.

OczywiĻcie moŇna siħ byþo nabawię nieczystoĻci ceremonialnej takŇe poprzez dotkniħcie zwþok ludzkich,

zdechþego zwierzħcia bĢdŅ teŇ zwierzħcia Ňywego, ale nieczystego, ale nieczystego jak Ļwinia. SpoĻrd

Ňywych ludzi jednakŇe tylko trħdowaty mgþ uczynię bliŅniego nieczystym. Pismo ĺw. nie zawiera Ňadnej

wzmianki o uleczeniu z trĢdu ņyda w okresie od nadania w caþoĻci prawo MojŇeszowego po pierwsze

przyjĻcie Jeszuy. Owszem z trĢdu zostaþa uzdrowiona Miriam, staþo siħ to jednakŇe, jeszcze zanim zostaþa

przekazana caþoĻę prawa MojŇeszowego. Uzdrowiony z trĢdu zostaþ teŇ Naaman, byþ on jednakŇe

Syryjczykiem, a nie ņydem. TrĢd byþ jedynĢ chorobĢ wyþĢczonĢ z lecznictwa rabinicznego Î lek na trĢd po

prostu nie istniaþ. A przecieŇ Pismo Î w Trzeciej MojŇeszowej (Kapþaıskiej) rozdz. 13-14 podaje þowickiemu

kapþaıstwu jak postħpowaę w przypadku uzdrowienia trħdowatego!

OtŇ w dniu, gdy trħdowaty przybyþby do kapþana i oznajmiþ: áByþem trħdowaty, ale jestem uzdrowionyÑ,

kapþan miaþ na poczĢtek wziĢę od niego dwa ptaki jako ofiarħ. Nastħpnie aŇ przez siedem dni orientowano siħ

szczegþowo w sytuacji tego czþowieka. Po pierwsze czy faktycznie byþ trħdowaty? Po drugie, jeĻli tak, to czy

istotnie zostaþ uzdrowiony, to, w jaki sposb to siħ dokonaþo? JeĻli po siedmiu dniach nie ulegaþo wĢtpliwoĻci,

iŇ czþowiek ten byþ trħdowaty, zostaþ z trĢdu uzdrowiony i nastĢpiþo to w odpowiednich okolicznoĻciach, to

smego dnia skþadano za niego szereg ofiar. Po pierwsze, ofiarħ pokutnĢ; po drugie Î ofiarħ za grzech; po

trzecie Î ofiarħ caþopalnĢ i po czwarte Î ofiarħ z pokarmw. Krwi ofiary pokutnej uŇywano do pomazania

uleczonego trħdowatego. Obrzħd koıczyþo namaszczenie uzdrowionego oliwĢ. Choę wiħc kapþani posiadali

wszystkie te szczegþowe wskazwki, co do postħpowania z uzdrowionym trħdowatym, nigdy nie mieli okazji

ich zastosowaę; od czasu, bowiem nadania prawa MojŇeszowego nie zostaþ uleczony z trĢdu Ňaden ņyd. W

Ļwietle takiej sytuacji rabini nabrali przekonania, Ňe tylko Mesjasz bħdzie posiadaþ moc uzdrawiania

trħdowatych ņydw. W ten sposb uzdrowienie trħdowatego zostaþo uznane za pierwszy spoĻrd trzech cudw

mesjaıskich.

UZDROWIENIE TRĦDOWATEGO

Trzy relacje ewangeliczne o uzdrowieniu trħdowatego znajdziemy, w Ewangeliach Mateusza 8,2-4, Marka

l,40-45 oraz ýukasza 5,12-16. Mateusz i Marek stwierdzajĢ jedynie, Ňe chory cierpiaþ na trĢd, ýukasz

jednakŇe, zawodowy lekarz, podaje wiħcej szczegþw, stwierdzajĢc, Ňe czþowiek w byþ ácaþy pokryty

trĢdemÑ. Znaczy to, Ňe choroba byþa w zaawansowanej fazie i juŇ niedþugo mogþa zagrozię Ňyciu cierpiĢcego.

Czþowiek ten ácaþy pokryty trĢdemÑ, przyszedþ jednak do Jeszuy i powiedziaþ: áPanie, jeĻli chcesz, moŇesz

mnie oczyĻcięÑ. Chory ewidentnie, wiħc uznaþ w Jeszua Mesjasza, posiadajĢcego moc uzdrawiania

trħdowatych; jedynĢ ewentualnĢ przeszkodĢ na drodze do jego uzdrowienia mogþa, wiħc byę tylko wola

Jeszuy. Jeszua dotknĢþ go, i ázaraz trĢd ustĢpiþÑ. Zwręmy jednakŇe uwagħ na sþowa, jakimi Jeszua pouczyþ

uzdrowionego z trĢdu: áÈ Przykazaþ mu, aby nikomu nie mwiþ, ale dodaþ: IdŅ i pokaŇ siħ kapþanowi i zþŇ

ofiarħ za oczyszczenie swoje, jak poleciþ MojŇesz, na Ļwiadectwo dla nichÑ. áOniÑ to w pierwszym rzħdzie

przywdcy ludu izraelskiego. Jeszua posþaþ czþowieka uzdrowionego z trĢdu prosto do kapþanw w

Jerozolimie, aby zmusię ich do zastosowania poleceı wymienionych w Ksiħdze Kapþaıskiej. Kiedy

uzdrowiony pokazaþ siħ kapþanom, tego samego dnia zþoŇyli oni dwa ptaki na ofiarħ?

Przez nastħpne siedem dni szczegþowo badali sprawħ i przekonali siħ o trzech rzeczach:, Ňe czþowiek w

faktycznie byþ przedtem trħdowaty, Ňe doznaþ caþkowitego uzdrowienia i Ňe uzdrowienia tego dokonaþ Jeszua

z Nazaretu. A poniewaŇ sami kapþani nauczali, Ňe uzdrowienie trħdowatego to cud stricte mesjaıski, to nie

ulegaþo wĢtpliwoĻci, Ňe ten, kto uzdrowiþ trħdowatego, daþ tym samym jasno do zrozumienia, Ňe jest

Mesjaszem Izraela. Jeszua nie bez kozery posþaþ uzdrowionego z trĢdu do kapþanw Î chciaþ, bowiem, aby

przywdcy ludu zbadali przesþanki ĻwiadczĢce o Jego Mesjaıstwie. Chciaþ skþonię ich do wyrobienia sobie

zdania na temat Jego Osoby (Ňe jest Mesjaszem) i na temat Jego poselstwa, (Ňe niesie Izraelowi to Krlestwo,

ktre od dawna zapowiadali prorocy). Posþawszy uzdrowionego trħdowatego do przywdcw Izraela, Jeszua

áoddaliþ siħ na pustkowie i modliþ siħÑ. Jeszua udaþ siħ na pustyniħ, gdzie niegdyĻ poĻciþ i byþ kuszony przez

diabþa. Tym razem jednak udaþ siħ tam w celu modlitwy. O co siħ modliþ? Zapewne o to, co bħdzie dalej i jak

przywdcy ludu zareagujĢ na Jego mesjaıski cud.

REAKCJA PRZYWìDCìW LUDU

Z relacji Marka dowiadujemy siħ, Ňe cud ten miaþ miejsce w Kafarnaum w Galilei, daleko od Jerozolimy,

ýukasz zaĻ stwierdza: áI staþo siħ pewnego dnia, gdy nauczaþ, a siedzieli tam faryzeusze i nauczyciele prawa,

ktrzy przybyli ze wszystkich wiosek galilejskich i judzkich, i z Jerozolimy, a w Nim byþa moc Pana ku

uzdrawianiuÈÑ (5,17) Nie mamy tu, zatem do czynienia z garstkĢ miejscowych notabli z Kafarnaum,

ciekawych osoby Jeszuy. SĢ tu przywdcy z caþego Izraela: z Galilei, z Judei i z Jerozolimy. CzemuŇ to

wszystkie te osobistoĻci urzĢdziþy sobie zjazd w Kafarnaum? Musiaþa to byę reakcja na pierwszy mesjaıski

cud. Uczeni w PiĻmie wiedzieli, Ňe Jeszua uzdrowiþ trħdowatego. A zgodnie z ich wþasnĢ naukĢ uczynię to byþ

wþadny jedynie sam Mesjasz. JeĻli zatem Jeszua uzdrowiþ trħdowatego, to musiaþoby to znaczyę, iŇ jest On

Mesjaszem. PosiadajĢc te wszystkie informacje, przybyli do Kafarnaum, aby zbadaę sprawħ Jeszuy.

Zgodnie z prawem Sanhedrynu w przypadku pojawienia siħ jakiegokolwiek typu ruchu mesjaıskiego

Sanhedryn winien zbadaę takie zjawisko w dwch etapach. Pierwszym etapem byþa obserwacja. Powoþywano

specjalnĢ delegacjħ, ktrej zadaniem byþo wyþĢcznie przyglĢdanie siħ zjawisku, zwracanie uwagi na sþowa, na

czyny i na naukħ. Na tym etapie nie dopuszczano ani do zadawania pytaı, ani do wszczynania sporw. Po

okresie obserwacji delegacja powracaþa do Jerozolimy, skþadaþa raport przed Sanhedrynem i podawaþa swĢ

ocenħ: czy ruch w jest godny uwagi, czy teŇ nie? JeĻli orzeczono, Ňe nie jest to ruch o istotnym znaczeniu,

odstħpowano od dalszego badania sprawy. JeĻli jednak ocena byþa odmienna, nastħpowaþa druga faza badania,

zwana fazĢ przesþuchaı. W fazie tej przesþuchiwano zarwno przywdcħ jak i czþonkw ruchu. Zadawano

pytania i zgþaszano wĢtpliwoĻci, aby przekonaę siħ, czy twierdzenia nowego ruchu naleŇy przyjĢę czy

odrzucię. Incydent wspomniany w Ewangelii ýukasz 5,17 mieĻciþ siħ w pierwszej, obserwacyjnej fazie badaı,

a poniewaŇ miaþ miejsce cud mesjaıski, do Kafarnaum przybyli licznie przywdcy z caþego kraju, chcĢc

osobiĻcie uczestniczyę w obserwacjach. W dniu tym, kiedy Mesjasz nauczaþ, czworo ludzi przyniosþo do

Niego swego sparaliŇowanego przyjaciela, liczĢc na jego uzdrowienie. PoniewaŇ jednak pokaŅna liczba

przywdcw ludu blokowaþa wejĻcie do pomieszczenia, mħŇczyŅni wspiħli siħ na dach budynku, zrobili w nim

otwr i spuĻcili chorego przed oblicze Jeszuy.

W tym momencie Jeszua przerwaþ nauczanie. I zamiast po prostu uzdrowię paralityka oznajmiþ mu:

áCzþowieku, odpuszczone sĢ ci grzechy twojeÑ (Mk. 2,5). Zamiast spodziewanego uzdrowienia nastħpuje

zdumiewajĢca deklaracja o odpuszczeniu grzechw! Jeszua dobrze wiedziaþ, Ňe taka deklaracja w obecnoĻci

licznie zgromadzonych przywdcw wywoþa reakcje negatywne. I tak siħ staþo: ániektrzy z uczonych w

PiĻmie [...] Siedzieli i rozwaŇali w sercach swoichÑ . Byþa to faza obserwacji, kiedy nie wolno byþo pytaę ani

zgþaszaę sprzeciwu. A w sercach swoich uczeni w PiĻmie myĻleli tak: áCzemuŇ ten tak mwi? On bluŅni.

KtŇ moŇe grzechy odpuszczaę oprcz jednego Boga?Ñ. Z teologicznego punktu widzenia ich myĻlenie byþo

bez zarzutu. W istocie nikt inny jak tylko Bg moŇe odpuszczaę grzechy. A poniewaŇ Jeszua roĻciþ sobie

prawo do odpuszczania grzechw, alternatywa byþa jedna: albo jest On bluŅniercĢ, albo teŇ tym, za ktrego siħ

podaje Î Mesjaszem.

W tym wþaĻnie momencie Jeszua zwrciþ siħ do zebranych przywdcw z takim pytaniem: áCŇ jest þatwiej,

rzec paralitykowi: Odpuszczone sĢ ci grzechy, czy rzec: Wstaı weŅ swoje þoŇe i chodŅ?Ñ. W istocie, co jest

þatwiejsze? Powiedzieę: OdpuszczajĢc! siħ grzechy twoje? Czy teŇ oznajmię sparaliŇowanemu: Zaraz Ciħ

uzdrowiħ, wiħc wstaı, weŅ swoje þoŇe i chodŅ?

NiewĢtpliwie, þatwiej byþo wypowiedzieę sþowa: áOdpuszczone sĢ grzechy twojeÑ, bo ich skutecznoĻci nie

moŇna sprawdzię namacalnie, naocznie, za pomocĢ obserwacji. Znacznie natomiast trudniej przechodziþaby

przez gardþo zapowiedŅ uzdrowienia paralityka Î gdyŇ wiarygodnoĻę takiej zapowiedzi moŇna sprawdzię za

pomocĢ namacalnych, widzialnych dowodw. Jeszua jednakŇe oznajmiþ, Ňe dowiedzie prawdziwoĻci swego

pierwszego stwierdzenia (áOdpuszczone sĢ grzechy twojeÑ) poprzez wykonanie átrudniejszegoÑ zadania

uzdrowienie paralityka. I uzdrowiþ go. Przywdcy mieli, zatem natychmiastowy, oczywisty dowd

prawdziwoĻci sþw Jeszuy Î chory, bowiem nie tylko samodzielnie wstaþ, ale i chodziþ, a nawet nosiþ swoje

þoŇe. Dokonanie tego átrudniejszegoÑ cudu dowiodþo, iŇ wypowiadajĢc áþatwiejszĢÑ deklaracjħ o

odpuszczeniu grzechw, to musiaþo to znaczyę, iŇ jest On tym, za kogo siħ podaje Î Mesjaszem. ReakcjĢ na

pierwszy mesjaıski cud, Jeszuy: uzdrowienie trħdowatego byþo, wiħc rozpoczħcie drobiazgowego badania

prawdziwoĻci Jego mesjaıskich deklaracji. I juŇ na poczĢtku przywdcy ludu zaobserwowali, iŇ Jeszua roĻci

sobie prawo do odpuszczania grzechw. Byþ, zatem albo bluŅniercĢ, albo teŇ Î Mesjaszem. Jedno jest pewne:

po powrocie do Jerozolimy przywdcy ludu na pewno nie orzekli, iŇ ten ruch mesjaıski jest nieistotny. Po tym

wydarzeniu Jeszua staþ siħ przedmiotem drugiej fazy badaı Sanhedrynu: czħĻci przesþuchaniowej. W okresie

pomiħdzy dokonaniem pierwszego cudu mesjaıskiego i drugiego cudu mesjaıskiego wszħdzie, dokĢdkolwiek

udawaþ siħ Jeszua, podĢŇaþ za nim ten czy inny faryzeusz. Tym razem badajĢcy nie przestrzegali juŇ zasady

milczenia. Gdziekolwiek udawaþ siħ Jeszua, faryzeusze zasypywali Go pytaniami lub wyraŇali swj sprzeciw,

usiþujĢc potwierdzię bĢdŅ obalię Jego mesjaıskie twierdzenia.

Cuda Mesjaıskie 2 - Arnold G Fruchtenbaum

DRUGI CUD, WSTĦP

Pomiħdzy pierwszym cudem mesjaıskim, ktrym byþo uzdrowienie trħdowatego, a drugim cudem mesjaıskim

Jeszua byþ obserwowany przez religijne przywdztwo Izraela. Wypytywano go i badano wszħdzie, dokĢd siħ

udawaþ. Przywdztwo dowiedziaþo siħ w ten sposb kilku rzeczy. NajwaŇniejszĢ z nich byþo jednak to, Ňe

Jeszua nie chciaþ podporzĢdkowaę siħ judaizmowi faryzejskiemu. Nie uznawaþ autorytetu faryzeuszw. Jego

nauki zaprzeczaþy ich interpretacji prawa MojŇeszowego. W kazaniu na Grze zganiþ faryzeizm z dwch

wzglħdw: po pierwsze, jako interpretacjħ sprawiedliwoĻci wymaganej przez Prawo MojŇeszowe; po drugie,

jako sprawiedliwoĻę niezbħdna do wejĻcia do Krlestwa.

WYRZUCENIE DEMONA Z NIEMEGO

OkolicznoĻci drugiego cudu mesjaıskiego zostaþy odnotowane w dwch Ewangeliach: Mateusza 12,22-37 i

Marka 3,19-30. W Ewangelii Marka 3,21 czytamy: áA krewni, gdy o tym usþyszeli, przyszli, aby Go

powstrzymaę, mwili, bowiem, Ňe odszedþ od zmysþwÑ. Na tym etapie relacji ewangelicznych dostrzegamy

oglnĢ zgodħ, co do tego, Ňe chodziþo o wysokĢ stawkħ. Nawet Jego najbliŇsi uwaŇali, Ňe trzeba Jeszuħ

powstrzymaę i Ňe Jego zapaþ ociera siħ o obþħd. Marek podaje nastħpnie, Ňe áuczeni w PiĻmie, ktrzy przybyli z

Jerozolimy, mwili, Ňe ma Belzebuba i Ňe mocĢ ksiħcia demonw wypħdza demonyÑ. ChociaŇ dziaþo siħ to

wszystko w Galilei, incydent sprowokowaþa oficjalna delegacja z Jerozolimy. Sanhedryn podjĢþ, bowiem w

koıcu decyzjħ, co do mesjaıskich roszczeı Jeszuy. W Ewangelii Mateusza 12,22 opisano wydarzenie, ktre

podwaŇa l, w wyrok: áWtedy przyniesiono do Niego opħtanego, ktry byþ Ļlepy i niemy; i uzdrowiþ go, tak, Ňe

odzyskaþ mowħ i wzrokÑ. Jeszua wypħdziþ demona, ktry sprawiaþ, Ňe opħtany czþowiek nie widziaþ i nie

mwiþ. Samo wypħdzenie demonw nie byþo w wczesnym Ļwiecie Ňydowskim takĢ znw rzadkoĻciĢ. Potrafili

to robię nawet faryzeusze, rabini i ich uczniowie.

JednakŇe w judaizmie faryzejskim wyrzucanie demonw wymagaþo posþuŇenia siħ szczeglnym rytuaþem,

zþoŇonym z trzech krokw. Po pierwsze, egzorcysta musiaþ nawiĢzaę kontakt z demonem, (kiedy demon

przemawia, posþuguje siħ strunami gþosowymi opħtanego). Po drugie, nawiĢzawszy taki kontakt, egzorcysta

musiaþ ustalię imiħ demona. Po trzecie, ustaliwszy to imiħ, mgþ uŇywajĢc go wypħdzię ducha.

W szeregu przypadkw, jak np. w piĢtym rozdziale Ewangelii Marka, Jeszua postĢpiþ wedþug tego rytuaþu,

zadajĢc pytanie: áJak ci na imiħ?Ñ We wspomnianym przypadku odpowiedŅ brzmiaþa: áNa imiħ mi Legion,

gdyŇ jest nas wieluÑ. Byþ jednakŇe pewien typ demonw, wzglħdem, ktrego metoda judaizmu okazywaþa siħ

bezsilna: gdy opħtany byþ niemy. PoniewaŇ nie mgþ mwię, nie moŇna byþo nawiĢzaę kontaktu z demonem i

ustalię jego imienia. W ramach judaizmu wypħdzenie takiego demona byþo, wiħc niemoŇliwe. Rabini nauczali

natomiast, Ňe gdy przybħdzie Mesjasz, bħdzie umiaþ wyrzucaę ten typ demonw. Byþ to, zatem drugi spoĻrd

cudw mesjaıskich: wypħdzenie demona z niemowy. I takiego wþaĻnie demona wypħdziþ Jeszua. Zgromadzone

tþumy zadawaþy, wiħc pytanie, ktre cud ten miaþ rozbudzię. áI zdumiony byþ caþy lud, i mwiþ: Czy nie jest to

Syn Dawida?Ñ (Mt. l2,23).

Czy nie jest to Ňydowski Mesjasz? Czyni przecieŇ rzeczy, ktre Î jak uczono ich od dzieciıstwa Î moŇe czynię

jedynie sam Mesjasz. Takiego pytania nie zadawano nigdy, gdy Jeszua wyganiaþ inne typy demonw. Kiedy

jednak wyrzuciþ demona z niemowy, musiaþo ono paĻę, gdyŇ na podstawie nauk rabinw poznano, Ňe byþ to cud

mesjaıski? Nard Ňydowski zawsze cierpiaþ na kompleks przywdztwa. DokĢd szli przywdcy, tam podĢŇaþ i

lud. Konsekwentnie na kartach Starego Testamentu widaę, Ňe gdy krl czyniþ to, co sþuszne w oczach Pana, lud

czyniþ to samo, ale gdy wþadca czyniþ to, co zþe, lud takŇe naĻladowaþ go. Nawet po dziĻ dzieı, gdy Ňydowscy

wierzĢcy w Mesjasza opowiadajĢc o swej wierze Ňydowskim znajomym, sþyszĢ: áSkoro ten, Jeszua naprawdħ

jest Mesjaszem, to, czemu nasi rabini w niego nie wierzĢ?Ñ W czasach nowotestamentowych, kiedy wpþywy

judaizmu faryzejskiego byþy w spoþeczeıstwie izraelskim nader silne, kompleks w przejawiaþ siħ z wyjĢtkowĢ

ostroĻciĢ. Kiedy wiħc tþumy zaczħþy zadawaę pytanie: áCzy nie jest to Syn Dawida?Ñ, Nie znaczyþo to, iŇ

zamierzajĢ samodzielnie zbadaę sprawħ. To od swego przywdztwa oczekiwaþy decyzji.

REAKCJA PRZYWìDZTWA

W obliczu drugiego cudu mesjaıskiego oraz pytaı zadawanych przez tþumy przywdztwo religijne zrozumiaþo,

Ňe musi publicznie zajĢę stanowisko, co do twierdzeı Jeszuy. Byþy dwa wyjĻcia: ogþosię Go Mesjaszem, w

zgodzie ze wszystkimi dowodami, lub teŇ odrzucię Jego twierdzenia. ņeby jednak uczynię to drugie, trzeba

byþo wyjaĻnię tþumom, dlaczego nie bħdĢc Mesjaszem byþ Jeszua mimo wszystko w stanie cudu tego dokonaę.

Wybrano drugie wyjĻcie. áA gdy to usþyszeli faryzeusze, rzekli: Ten nie wygania demonw inaczej jak tylko

przez Belzebuba, ksiħcia demonwÑ (Mt. l2,24). Odrzucili wiħc mesjaıskie twierdzenia Jeszuy, a Ňeby

wyjaĻnię Jego zdolnoĻę do tak niezwykþego cudu, oskarŇyli Go o opħtanie, i to nie przez byle demona, ale

samego áBelzebuba, ksiħcia demonwÑ. Imiħ áBelzebubÑ to poþĢczenie dwch sþw hebrajskich, oznaczajĢce

áwþadcħ muchÑ. W taki oto sposb odrzucili faryzeusze mesjaıskie roszczenia Jeszuy: Nie jest Mesjaszem, bo

jest opħtany. I tak, gdy pierwszy cud mesjaıski rozpoczĢþ okres badaı, na drugi cud mesjaıski zareagowano

odrzuceniem mesjaıskich twierdzeı Jeszuy. Ta decyzja przywdcw miaþa wyznaczyę kurs Ňydowskiej

Historii na najbliŇsze dwa tysiĢclecia.

SġD

Jeszua zareagowaþ dwojako. Najpierw broniþ siħ za pomocĢ czterech argumentw (Mt. 12,25-29). Stwierdziþ, Ňe

takie orzeczenie nie moŇe byę prawdĢ, gdyŇ oznaczaþoby podziaþ w krlestwie szatana. Po drugie, adwersarze

sami zauwaŇyli, Ňe w egzorcyzm byþ darem Ducha, bo nawet ich uczniowie byli w stanie wypħdzaę demony,

jednakŇe nie demony z niemych. Po trzecie, cud ten potwierdzaþ Jego twierdzenia i Jego naukħ. Po czwarte,

pokazywaþ, Ňe Jeszua jest silniejszy niŇ szatan, a nie sþabszy niŇ on. Nastħpnie Jeszua zareagowaþ wyrokiem

potħpiajĢcym (Mt. 12,27-30). Stwierdziþ, Ňe pokolenie to jest winne grzechu, ktry nie moŇe byę odpuszczony,

mianowicie bluŅnierstwu przeciwko Duchowi ĺwiħtemu. A poniewaŇ grzech w nie mgþ byę odpuszczony,

pokolenie to czekaþ sĢd, sĢd nieuchronny. NastĢpiþ on czterdzieĻci lat pŅniej, w roku 70 n.e. w postaci

zniszczenia Jerozolimy i ĺwiĢtyni.

Ale czym jest w niewybaczalny grzech? RozwaŇmy to w Ļwietle kontekstu, w ktrym o nim wspomniano. Nie

jest to grzech pojedynczego czþowieka, ale grzech na skalħ narodowĢ, a popeþniþo go to pokolenie ņydw, ktre

Ňyþo w czasach Jeszuy; grzech ten nie moŇe jednak byę odnoszony do pokoleı nastħpnych. Co byþo kontekstem

tego grzechu? Oglnonarodowe odrzucenie mesjaıstwa chodzĢcego wwczas po ziemi Jeszuy, pod pretekstem,

iŇ jest On opħtany przez demona wielu pojedynczych ņydw ŇyjĢcych w owym czasie uszþo przed tym sĢdem,

jak na przykþad apostoþ Paweþ. DziĻ grzechu takiego nie moŇe popeþnię juŇ nikt, Biblia wyraŇa siħ w tej mierze

nader jasno. DziĻ nawet najstraszliwszy grzech moŇe zostaę odpuszczony, jeĻli grzesznik przyjdzie do Pana

Boga za poĻrednictwem Jeszuy Mesjasza. Jednak w odniesieniu do narodu jako caþoĻci w tamtej konkretnej

chwili szczeglny w grzech nie mgþ zostaę odpuszczony. We fragmencie tym raz po raz pojawiajĢ siħ sþowa:

áto pokolenieÑ. áTo pokolenieÑ zawiniþo pewnym szczeglnym grzechem. Oznaczaþo to po pierwsze, Ňe na

pokoleniu ŇyjĢcym w czasach Jeszuy nieodwoþalnie dokona siħ sĢd w postaci zniszczenia Jerozolimy i

ĺwiĢtyni. Po drugie zaĻ, cofniħta zostaþa oferta rozpoczħcia Krlestwa Mesjaıskiego.

Miaþa ona zastaę ponowiona dopiero wobec ktregoĻ z pŅniejszych pokoleı Î wobec pokolenia TysiĢcletniego

Krlestwa. W Ewangelii Mateusza 12,38-45 znajdujemy reakcjħ faryzeuszw i odpowiedŅ Jeszuy. Faryzeusze

musieli powrcię do ataku. áWtedy odpowiedzieli Mu niektrzy z uczonych w PiĻmie faryzeuszw, mwiĢc:

Nauczycielu chcemy widzieę od Ciebie znakÑ. ZaŇĢdali, wiħc kolejnego znaku, tak jak gdyby aŇ dotĢd Jeszua

nie uczyniþ nic, co potwierdzaþoby ... Jego mesjaıskĢ godnoĻę. A przecieŇ od poczĢtku swej posþugi dokonaþ

najrŇniejszych cudw, w tym rwnieŇ takich, ktre sami faryzeusze okreĻlali jako mesjaıskie. Mimo to

odrzucono Jego twierdzenia. Teraz jednak Jeszua oznajmiþ, Ňe z powodu odrzucenia Go, z powodu popeþnienia

niewybaczalnego grzechu, nie otrzymajĢ juŇ wiħcej Ňadnych znakw z wyjĢtkiem tego jednego: áznaku proroka

JonaszaÑ, czyli znaku zmartwychwstania. Faktem jest, Ňe po tym incydencie Jeszua nadal dokonywaþ cudw,

jednakŇe zmieniþa siħ ich rola. Nie miaþy juŇ sþuŇyę jako znaki kierujĢce uwagħ na mesjaıska godnoĻę Jeszuy,

ale miaþy przygotowywaę Jego dwunastu uczniw do dzieþa. Jakie mieli kontynuowaę z powodu odrzucenia Go

przez lud.

JeĻli natomiast idzie o wczesny nard jako caþoĻę nie miaþ on juŇ otrzymaę Ňadnego wiħcej znaku, wyjĢwszy

ten jeden Î áznak JonaszaÑ, zmartwychwstanie. Oznajmiwszy tħ zmianħ, Jeszua w dalszych sþowach rwnieŇ

zapowiadaþ sĢd (Mt. 12,41-42), kþadĢc szczeglny nacisk na áto pokolenieÑ: áMħŇowie z Niniwy stanĢ na

Cuda Mesjanskie - Arnold G Fruchtenbaum[1].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: