Rozumienie pojęcia nauka i jego synonimów.
NAUKA - działalność społeczna mająca na celu obiektywne i adekwatne poznanie rzeczywistości.
NAUKA - historycznie ukształtowane i stale rozwijające się formy świadomości społecznej.
NAUKA - wytwór działalności społeczno- historycznej, zasób wiedzy o przyrodzie, człowieku, rzeczywistości oraz sposobie jej badania.
NAUKA - dyscyplina naukowa, dziedzina wiedzy.
NAUKA - czynności uczenia się i nauczania.
Każda nauka opiera się na diagnozie.
KLASYCZNE ELEMENTY NAUKI:
-WYJAŚNIENIE
WIEDZA - zasób wiedzy, wiadomości z pewnej dziedziny, gałęzi nauki.
PRAWDA - zgodność treści z rzeczywistością, stanem rzeczy.
ROZUM CZYSTY (TEORETYCZNY) - poznanie bez doświadczenia.
ROZUM TECHNICZNY - wykorzystanie techniki dla człowieka.
PRAKTYCZNY - świadomość wolności.
BADANIA WYKORZYSTYWANE W PEDAGOGICE: HUMANISTYCZNE-Eksplokacyjne-sztuka wyrażania na piśmie spontanicznie.
Porównawcze-porównanie procesów oświatowych.
Analityczne - analiza materiałów historycznych.
PRZYRODNICZE-Obserwacja.
Metodologia badań wg URBAŃSKIEGO
Pedagogika stosuje:
- sondaż diagnostyczny i eksperyment - metoda monografii - praca naukowa poświęcona jednemu zagadnieniu, działowi, miejscu.
- indywidualnych przypadków.
Techniki badań: wywiad, analiza, obserwacja, analiza dokumentów.
Funkcje nauki:
- diagnostyczna-stwierdzenie aktualnego faktycznego stanu rzeczy.
- prognostyczna-przewidywana.
„LUKA LUDZKA” (Botkin „Uczyć się bez granic”)
„Luka ludzka” to dystans między rosnącą złożonością świata a naszą zdolnością do sprostania jej. Ma ona charakter rozłamu powstającego dlatego, iż za wzrostem tworzonych przez ludzi komplikacji nie nadąża postęp naszych umiejętności. Głównym przejawem owej złożoności są problemy globalne to problemy przede wszystkim ludzkie. Jedynie wtórnie można przypisywać im przyczyny naturalne. Jako problemy ludzkie odzwierciedlają one z natury rzeczy wszystkie nasze słabości jak też i możliwości. Zastanawiamy się nad tym czy to co zwiemy postępem nie jest zjawiskiem tak pospiesznym i rządzonym przypadkiem, że wprowadza zamieszanie wśród społeczeństw świata, które nie potrafią nadążyć za falami powodowanych przezeń przemian na lepsze lub gorsze. Niezależnie od posuniętego zaawansowania w innych dziedzinach, żyjący współcześnie ludzie nie są jeszcze w stanie w pełni zrozumieć powodowanych przez samych siebie zmian w środowisku naturalnym i we własnym położeniu, coraz bardziej oddalają się od realnego świata. Tak właśnie powstaje „luka ludzka”. Luka ta jest już dzisiaj bardzo rozległa i pełna niebezpieczeństw, a mimo to jej dalsze powiększanie się jest niemal nie do uniknięcia. Czy taką lukę uda się zawrzeć? Aby odpowiedzieć na to pytanie trzeba założyć iż w istocie ludzkiej tkwią niewykorzystane jeszcze zdolności twórcze oraz zasoby energii moralnej, które można zmobilizować, aby wybawić ludzkość od czekającego ją niełatwego losu. Przeciętny człowiek nawet żyjący w nędzy i zapomnieniu, obdarzony jest wrodzoną chłonnością swego mózgu, a więc tym samym i zdolnością uczenia się, którą można pobudzać i rozwijać daleko ponad obecny poziom. Sposobem na zmniejszenie luki ludzkiej jest między innymi partycypowanie (uczestnictwo) i antycypowanie. Uczenie antycypacyjne-twórcze, innowatorskie musi być podmiotowym, aktywnym, twórczym, rozumiejącym.
Jak kształtowała się naukowość jako naczelna zasada (od Bacona po czasy współczesne).
W starożytności nauka filozoficzna, nauka jako wiedza o świecie. W okresie nowożytnym wszechświat był rozumiany jako twór żywy. Pogląd zostaje obalony na przełomie XVII i XVII w. Pojawiają się nauki przyrodniczo-matematyczne. Bacon - twórca metody empirycznej. Postępowanie indukcyjne. Mówił, aby poznać zjawisko trzeba przeprowadzić doświadczenie, potem wyciągnąć wnioski i potwierdzić je. W okresie przednowożytnym filozofia była podstawą do poznania wszechświata. Kartezjusz - twórca nowożytnej filozofii. Zdaniem jest sfera duchowa, materialna ogranicza się do świata materialnego. Wszechświat, jako maszyna składa się z części, które tworzą układy, wchodzą w związki i pozostają w ruchu. Można to poznać dzięki prawom materialnym. Matematyka jest synonimem nauki. Pogląd obalony przez Newtona. Newton - atomy poruszają się dzięki sile ciężkości. Uważa, że świat jest przestrzenią, która składa się z cząsteczek, te z kolei z atomów, które są w ciągłym ruchu. Była to atomistyczna budowa świata. Metodą badawczą jest doświadczenie.
J. Locke - stworzył atomistyczną teorię społeczeństwa. Społeczeństwo składa się z jednostek ludzkich, które są atomami. Człowiek rodzi się jako czysta karta (tabula rasa). Karta ta zostaje zapisana w ciągu całego życia. Kolejnych zmian dokonał Darwin - twórca teorii ewolucji. Nowa koncepcja pojmowania wszechświata - ewolucyjny stale zmieniający się system, w którym struktury bardziej złożone wywodzą się od form prostych. Ten pogląd doprowadza do chaosu w fizyce, porządku w biologii.
Einstejn - twórca teorii względności. Fizyka jest nauką, dzięki której poznajemy wszechświat. Następna teoria poznania wszechświata to teoria holistyczna. Holizm - pogląd, według którego wszystkie procesy należy ujmować całościowo. Według tej koncepcji wszechświat, to jedna dynamiczna całość, której części są od siebie zależne i mogą być rozumiane tylko w kategoriach prawidłowości całego procesu kosmicznego. Koncepcja holistycznego poznania wszechświata obowiązuje do dnia dzisiejszego.
Rozważania nad „nauką” i „naukowością” jako ideologicznymi kategoriami filozofii.
Trzy typy filozoficznego pytania o naukę:
1. filozoficzne stanowisko scjentyzmu wobec nauki (scjentyzm = naukowość), scjentystyczne stanowisko filozofii oznacza, że ona sama za naukę się uważa, usuwa różnice między sobą a nauką. Filozofia XIX w. nie rezygnuje ze swych tradycyjnych pytań o wartości, lecz dokonuje ich projekcji na naukę (np. koncepcja utopii społecznej Saint-Simonna, religia ludzkości A. Comta, humanistyczny i liberalno-demokratyczny indywidualizm Milea - wszystkie te dyscypliny nawiązujące do nauki, odbierają walory naukowości innym naukom.
2. pozytywizm - wyrasta ze scjentyzmu i ostro eksponuje różnicę między filozofią a nauką, rodzi się na koniec XVII w. (nauki matematyczno-przyrodnicze), jest krytyczną samowiedzą scjentyzmu, ukazuje, dostrzega niespójność filozofii naukowej, broni nauki przed filozofią. Stawia 2 tezy:
I. o ogólnej, pełnej mentalności nauki wobec problemów i sporów tradycyjnie filozoficznych.
II. o pełnej zewnętrzności pytań tradycyjnie filozoficznych wobec nauki, o ich naukowej nierozstrzygalności, nieprzekładalności na język naukowych dyskusji. Pozytywizm odrzuca filozofię jako pseudowiedzę, pseudonaukę i chce zastąpić ją nauką właściwą. Pozytywizm głosi hasło „końca filozofii”. W konsekwencji pozytywistycznej filozofia traci swój „zakres”, staje się krytyczną czynnością opisu i analizy wiedzy uzyskiwanej przez rzeczywiste nauki szczegółowe. Myśl filozoficzna przestaje być poznaniem rzeczywistości, a staje się „poznawaniem poznawania”, staje się metanauką (nauką nauki), epistemal (nauką o wiedzy), opisem procedur badawczych, wyjaśniających faktycznie stosowane procedury przez nauki szczegółowe. Filozofia pozytywistyczna ma zajmować się językiem, analizować. Jest działalnością, jej rezultatem, nie jest wiedzą, ale jej analizą jest „jasność zdań”.
3. filozofia życia - stanowisko para naukowe, królestwo wiedzy o rzeczywistości ludzkich dążeń, działalność sensów, celów, ideałów, wartości. Filozofia życia operuje „inną wiedzą”, innym modelem racjonalności poznawczych, dotyczy innej przedmiotowości, rzeczywistości ludzkiej humanistycznej (te założenia są cenne dla współczesnej pedagogiki) - programem jest refleksja i wszechstronna krytyka nauki. F.ż. chce naukę przezwyciężyć i zastąpić. Naukowość typu przyrodniczo-matematycznego zostaje ogłoszona za zdegradowaną, niespójną. Tylko filozofia jest nauką prawdziwą, to ona ma dotrzeć do sedna wiedzy, chce usunąć nauki szczegółowe w cień, chce wobec nich wystąpić jako alternatywa.
Rozumienie na tle pojęć „nauka” i „naukowość” głównych właściwości nauki.
Pojęcie „nauka” kojarzy się z wiedzą, rozumem, prawdą, zweryfikowanej przy zastosowaniu skomplikowanych metod i technik prawdy.
Cechy:
1. Kumulatywność - oznacza addytywizm, czyli nawarstwianie się, nakładanie doświadczeń. Jest to negatywna cecha nauczania. Kupisiewicz - addytywizm to wielki grzech polskiej dydaktyki. Nakładają się na siebie wiadomości, nawarstwia się wiedza, co nie równa się coraz lepszej orientacji. Aby addytywizm nie stawał się w procesie poznawczym zbyt niebezpieczny.
- pedagog musi umieć strukturalizować wiedzę (odrzucać rzeczy mniej ważne);
-musi dokonywać selekcji rozumowej;
- stosować problemowe nauczanie;
- weryfikacja przedmiotów;
Nauczyciel musi być organizatorem wiedzy, a nie jego przekaźnikiem.
2. Sterowność nauki - oznacza nadzieję i możliwość, że nauka pomoże nam w rozwiązaniu problemów w kierowaniu różnymi procesami. Sterowność oznacza możliwość zastosowania nauki do kontrolowania, sprawdzania.
Struktura nauki z jej klasycznymi elementami (opis, wyjaśnienie, stosowanie).
1. Opis pedagogiczny ma formę werbalnej (słownej) lub obrazowej prezentacji jednostkowych sytuacji dydaktyczno-wychowawczych. Podstawowym narzędziem badawczym pomagającym w opisie jest obserwacja. Rodzaje obserwacji: bezpośrednia, pośrednia, uczestnicząca. Jest to rodzaj spostrzegania danego, zamierzonego, celowego jest to obserwacja dobrze zorganizowana z użyciem środków pomocniczych. W opisie uprawiamy deskrypcję (opisanie). W realizacji celu deskrypcji stosujemy obserwację jednostkowych sytuacji pedagogicznych, dydaktyczno-wychowawczych. Obserwacja jest zamierzona a spostrzeganie jest nieświadome. Obserwowany w ramach deskrypcji fakt nie może być pozbawiony kontekstu podstaw teoretycznych.
2. Wyjaśnienie - w metodologii jest to explanacja. Jej wynikiem jest ujawnienie istoty obiektu lub zjawiska, pokazanie w jakich związkach on pozostaje z innymi istotami czy obiektami. Mogą to być związki zewnętrzne lub wewnętrzne. Wyjaśnić obiekt tzn. wykazać, że podlega on jakimś prawom. Pełne wyjaśnienie zjawiska pedagogicznego zgodnie z tymi prawami wymaga sięgania do praw sformułowanych w psychologii, socjologii i innych naukach społecznych. Wg Folkierskiej o naukowości pedagogiki nie świadczy jej obiektywność, gdyż nadmierne zapożyczanie przez pedagogikę spowoduje iż straci ona swoją tożsamość, stanie się nauką pasożytniczą. Ważnym fundamentem pedagogiki są prawa związane z fizycznością człowieka (anatomia i fizjologia).
3. Stosowanie - jako podstawa przewidywania. Podstawową funkcją współczesnej pedagogiki jest funkcja prewistyczna. Pedagogika powinna prowadzić diagnozę wszechstronną w odniesieniu do kontekstu. Diagnoza nie może być powierzchowna, musi być dogłębna. Trzeba postawić cel - nastawiony na wnikanie, głęboką analizę człowieka. Pedagogika zgadza się na diagnozę, która jest oparta na wielu technikach poznawczych, technikach zmierzających do odnalezienia odpowiedzi na pytania stawiane przez nią samą.
Czy i w jakim sensie zasadne jest określenie pedagogiki nauką lub używanie pojęcia „nauka” w pedagogice.
Zrozumienie przełomu jaki jest właściwy współczesnej myśli filozoficznej jak i naukowej - analiza interesów poznawczych J. Habermasa. Przełom antypozytywistyczny zapoczątkowany był filozoficzną myślą Kanta i kontynuowany w dziełach Hegla. Przełom ten polega między innymi na tym, iż samowiedza tak zwanych nauk przyrodniczych oraz nauk społecznych dokonuje nie przyrodnicze, ale społeczne racje obowiązywania danego paradygmatu. Paradygmat pozytywistyczny poddawany jest w wątpliwość. Świadomość metodologiczna zwrócona jest w stronę społecznego doświadczenia. Następuje destrukcja pojęcia prawdy obiektywnej (rozumianej jako wiedza o czymś, co jest zawsze takie same, jest niezależne od historycznego uwikłania podmiotu poznającego w społecznej praktyce), absolutnej na rzecz stwierdzenia, że w nauce najważniejsze jest doświadczenie. Pedagogika wychodzi poza schemat dotychczasowy, staje się transcendentalna (wychodzi poza granice poznania, normy, dotychczasowe struktury myślowe). J. Piaget - jego teoria poznania przekracza schemat pozytywistyczny w jego teorii asymilacji psychologicznej obok obiektywnego świata bardzo ważną rolę odgrywa aktywność podmiotu. Freud - wprowadza teorię podświadomości. Przekracza granicę poznania. W tym przełomie Folkierska widzi dwa podejścia:
1. Podejście antologiczno-metodologiczne, wyznaczające relacje między metodą poznania a przedmiotem poznania. Zwolennicy uprzedniości przedmiotu do metody badań, twierdzą, że to naukowość pedagogiki decyduje o sposobie naukowej metody eksperymentalnej. Przeciwnicy uprzedniości przedmiotu w stosunku do metody wychodzą z założenia przeciwnego, o naukowości pedagogiki decyduje sam przedmiot.
2. Podejście dziedzinowe - pedagogika może i powinna szukać teoretycznych i metodologicznych podstaw w innych naukach społecznych, w socjologii, psychologii, historii. Konsekwencją takiego podejścia jest myślenie o pedagogice w kategoriach „dziedzin” takich jak filozofia wychowania, socjologia wychowania, psychologia wychowania. Habermas nazywa interesami „konstytuującymi poznanie” ramy transcendentalne w jakich organizujemy nasze doświadczenia. Są one znamienne i abstrakcyjne. Decydują one w jaki sposób ujmujemy rzeczywistość dostępną doświadczeniu. Źródłem racjonalnych poczynań są trzy interesy: 1. techniczny - odpowiada mu podejście empiryczno-analityczne, sensem ważności twierdzeń jest możliwość przewidywania, możliwość ich technicznego wykorzystania, podstawowym kryterium poznania jest informacja, która poszerza naszą wiedzę w kontroli technicznej. 2. praktyczny (odpowiada mu podejście historyczno-hermeneutyczne) sens ważności twierdzeń jest odnoszony do zrozumienia znaczenia. Podstawową kategorią poznania jest interpretacja a sens ważności twierdzenia określają reguły hermeneutyczne. 3. emancypacyjny (odpowiada mu podejście krytyczne. Podstawową kategorią poznania jest analiza, sens ważności twierdzeń odniesiony jest do pojęcia autorefleksji. Habermas nazwał ten interes emancypacyjnym interesem poznawczym. A więc rzeczywista praktyka badawcza, uwarunkowana jest interesem poznawczym.
Jak należy traktować pedagogikę jako naukę?
a) Pedagogiczne badania są teoretyczno-metodologiczne, związane z istotą teorii pedagogicznej, jej dziedziną, językiem naukowym, strategiami badawczymi.
b) badanie teoretyczne - odkrywanie prawidłowości dotyczących procesu wychowania.
c) badania teoretyczno-praktyczne, praktyka musi być rozumiana jako sprawdzian prawdy, sprawdzian słuszności, weryfikator, źródło nowego poznania:
- generatywne - wytwarza nowe konstrukty myślowe;
- wykorzystywanie w pedagogice innych nauk;
- badania te mogą być przyczyną powstawania problemów.
d) badanie praktyczne - innowacja, usprawnienie. Między tymi badaniami musi być zachowana więź.
Kierunki pedagogiki jako nauki.
I nurt - zajmować się człowiekiem w ogóle, musi się zajmować środowiskiem człowieka.
II nurt - badaniami jego własności spontanicznego rozwoju.
III nurt - od refleksji nad wychowaniem jako indywidualnych kontaktów do refleksji nad wychowaniem jako procesem ogólnonarodowym, ogólnospołecznym.
- antycypacja - przewidywanie
- partycypacja - uczestnictwo.
Pedagogika teoretyczna, jej przedmiot i rozumienie pojęcia ogólności. SUBDYSCYPLINY: pedagogika teoretyczna - ogólna filozofia stosowana, filozofia wychowania.
................- celowość stanowi zasadę oraz wyjaśnienie istoty, przebiegu zjawisk.
aksjologia - nauka o wartościach, teoria wartości, które wychowanie ma zaszczepić w wychowankach.
................- teoria bytu, dział filozofii zajmujący się badaniem charakteru i struktury rzeczywistości, nauka o bycie.
Po co pedagogom głęboka refleksja nad nauką, nad filozofią i pedagogiką jako nauką.
Nauka o człowieku musi pozostać nieodmiennie wiedzą samego człowieka, jego wiedzą o sobie, o sobie samym (filozofia praktyczna Arystotelesa i jego hermeneutycznej postawy). Hermeneutyka jako filozofia praktyczna nie polega na zastosowaniu teorii praxis, ale jest doświadczeniem praxis samej, w tym pojęciu praxis - zawiera się pierwotna wspólna więź wszystkiego co razem ze sobą bytuje. Wszelkie rozumienie wiąże się z samorozumieniem, zależy od wiedzy o człowieku, musi ujmować przede wszystkim całą zewnętrzną różnorodność ludzkiego bycia i dlatego staje się etycznym i filozoficznym zadaniem dla wszystkich. Pojęcie hermeneutyki obejmuje rozumienie przez człowieka samego siebie, rozumienie dzięki tradycji ludzkiej kultury i wzbogacało się przez pokolenia (np. tradycja retoryki - jest też sztuką samorozumienia człowieka). Filozofia praktyczna oparta jest na fenomenie rozumienia i wzajemnego porozumienia, dzięki któremu człowiek uczestniczy w pewnym społecznym porządku, tworzy pewne instytucje, wybiera między pewnymi formami życia i rozwija normatywne wyobrażenia o prawym życiu, słusznym postępowaniu. NAUKA - ścisłe przestrzeganie metody, którego wymaga się w nowożytnej nauce, stosować pewne zadania moralne, kontrolowanie zaś własnych przesądów, uprzedzeń i interesów, aby móc ściśle przestrzegać metodycznych zasad jest świadectwem wysokiej samodyscypliny. W nauce - po to aby zachować ścisłe, metodyczne dochodzenia do wszelkiej prawdy a tym samym samoupewnienie jako zbliżenie do ideału poznania. W filozofii - namysł teoretyczny, potrzebny do tego aby dojść do pełniejszej wiedzy o człowieku jako „bycie w świecie”.
W pedagogice - w nowych warunkach człowieka „bytu w świecie”. Namysł nad pedagogiką jako nauką jest potrzebny, dlatego że pedagogika posiada zbyt małą wiedzę o swojej dyscyplinie.
Refleksja o pedagogicznej samowiedzy a także o kryzysie pedagogiki jako nauki rozumiejącej.
Pedagodzy mało wiedzą o swojej dyscyplinie dlatego pedagogika potrzebuje dziś samopoznania i samowiedzy. Czynnikiem stymulującym dążenia w kierunku samopoznania i samowiedzy jest sytuacja kryzysowa w wychowaniu. Stąd wynika zainteresowanie stanem dorobku i perspektywami rozwoju pedagogiki, w większym stopniu niż w przeszłości, kiedy to ilość nauk o wychowaniu była stosunkowo niewielka a jej związki z praktyką oświatowo-wychowawczą były zróżnicowane i ustabilizowane. Współczesna pedagogika musi być świadoma siebie - stosowanie problemów do osiągania przez nią stopnia rozwoju. Analizy naukoznawcze dowodzą, że w badaniu i ocenie stanu jakiejkolwiek dyscypliny naukowej możliwe jest stosowanie dwóch perspektyw intrasystemowej i intersystemowej. Perspektywa intrasystemowa odnosi się do problemów „wewnętrznego” funkcjonowania nauki jako autonomicznego funkcjonowania nauki. W podejściu tym przeprowadzono w pedagogice szereg analiz które przyczyniły się do pogłębienia samowiedzy pedagogicznej jako dyscypliny naukowej. Introsystemowość ma szczególne znaczenie dla oceny rzeczywistego stanu, w jakim znajduje się konkretna dyscyplina naukowa. Jednak intrasystemowość musi występować w korelacji z intersystemowością. Intersystemowość dotyczy aspektów zewnętrznych tj. powiązań nauki z innymi systemami społecznymi. W tym podejściu na plan pierwszy wysuwa się problematyka społecznych funkcji nauki.
Kryzys pedagogiki współczesnej powstał w wyniku olbrzymiego rozwoju systemu oświatowego oraz z nieprzewartościowania się do potrzeb społecznych. Nastąpił rozwój pod względem instytucjonalnym i kadrowym, przybyło pracowników naukowych, rośnie liczba informacji dotyczących spraw oświaty i wychowania. Współczesna pedagogika jest jednym z podstawowych instrumentów przezwyciężania obecnego kryzysu w dziedzinie oświaty i wychowania. Jest porównywana do pacjenta, który domaga się operacji oraz do roli lekarza, który stawia diagnozę i leczy. Rozwój pedagogiki w ostatnim okresie był zjawiskiem pozytywnym, powstały intencje i kadry pedagogiczne. Jednak osiągnięcia nauki o wychowaniu były dziełem nielicznej garstki osób. Oznacza to, że w ostatnich czasach pedagogika wytworzyła za mało znaczących informacji niż wynikało by to z posiadanego przez nią potencjału kadrowego oraz instytucjonalnego. Podobnie jest z kryzysem w naukach pedagogicznych. Dotyczy przede wszystkim funkcji pełnionych przez pedagogikę - rozwój instytucjonalny i kadrowy (jako złudzenie postępu) oraz rosnące nieprzystosowanie nauk pedagogicznych do potrzeb i oczekiwań systemu edukacyjnego. Pojawiła się luka między potrzebami informacyjnymi oświaty a możliwościami ich zaspokojenia przez współczesną naukę o wychowaniu. W ramach tego kryzysu możemy wyróżnić trzy warianty:
1. kryzys pedagogiki jako nauki rozumiejącej, jako dyscypliny zobowiązanej do objaśnienia ludziom świata, w którym żyją i działają. Rośnie liczba informacji ale jednocześnie są to informacje cząstkowe, fragmentaryczne, nie powiązane ze sobą. „wiemy coraz więcej, rozumiemy coraz mniej”.
2. kryzys pedagogiki odnosi się do funkcji poznawczej - nie zaspakaja potrzeb informacji współczesnego systemu oświatowego. Potrzeby te nie były zbyt zróżnicowane, złożone i zmienne.
3. kryzys pedagogiki jako nauki, praktyczna dyscyplina związana bezpośrednio z działaniem, współuczestnicząca w rozpoznawaniu i rozwiązywaniu konkretnych problemów praktycznych.
Interakcje pedagogiki z innymi naukami.
Związki i interakcje pomiędzy: pedagogiką a filozofią, ped. a psychologią, ped. a socjologią wychowania, naukami pedagogicznymi a naukami medycznymi i biologicznymi, naukami ped. a naukami ekonomicznymi (ekonomią kształcenia), ped. a prakseologią (nauką o sprawnym działaniu), ped. a antropologią. W obrębie zadań wychowawczych ped. współczesna współdziała z wieloma innymi dyscyplinami naukowymi, które w swoim zakresie uwzględniają badawczo problematykę wychowawczą lub też stają się dla ped. naukami pomocniczymi. Przydatność filozofii polega na nadawaniu jej światopoglądowego i ideowego sensu, co zostało nazwane „zamierzonym i świadomym działaniem wychowawczym”. Pod względem metodologicznym oraz w dziedzinie założeń światopoglądowych i wskazań ideowych ped. nawiązuje bezpośrednio do filozofii, znajdując w niej ogólną orientację w całościowym ujmowaniu człowieka i podstawowe wskaźniki dla wzorca kształtowanej w nim osobowości. Pedagogika a psychologia - oddziaływanie pedagogiczne musi liczyć się z prawidłowościami, które rządzą procesami przyswajania wiedzy i formułowania osobowości. Badaniem ogólnych prawidłowości tego rodzaju zajmuje się psychologia. Znajomość psychologii dla pedagoga jest więc bardzo ważna. Dla psychologa ważna jest więc działalność pedagoga, doświadczenie, które jest podstawą weryfikacji twierdzeń psychologicznych. Socjologii przypisuje się taki przedmiot badań, proces uspołeczniania aktualizujący się w uczestnictwie wychowanka w życiu społecznym. Pedagogika zajmuje się procesem wychowania zinstytucjonalizowanego. Socjologia jako nauka opisowo-wyjaśniająca bada procesy wychowawcze w aspekcie społecznym. Pedagogowie w swoich badaniach odwołują się do socjologii. Wyniki badań socjologicznych rozwinęły się stopniowo w socjologię wychowania. Nauki pedagogiczne a nuki medyczne i biologiczne. Wyniki nauczania i wychowania dziecka uzależnione są od jego stanu zdrowia. Na możliwości w zakresie dydaktyczno-wychowawczym ma wpływ poziom rozwoju oraz odchylenia od stanu prawidłowego. Także wychowanie wpływa na stan zdrowia dziecka. Wychowanie zdrowotne powinno być dziełem szkoły - może to osiągnąć nauczyciel przez codzienne działanie, łączenie wiedzy, którą wpaja z praktyczną, codzienną działalnością. Biologiczne podstawy pedagogiki - każdy pedagog powinien znać wrodzone właściwości dziecka. Wychowanie polega na ukształtowaniu osobowości dziecka, na dostarczeniu mu wiedzy teoretycznej i praktycznej oraz na stworzeniu optymalnych warunków do jego rozwoju fizycznego. Dlatego pedagog musi uwzględniać biologiczne właściwości przedmiotu swego działania. nauki ekonomiczne a pedagogika - wzajemne stosunki i zależności występujące pomiędzy rozwojem społeczno-gospodarczym kraju a rozwojem szkolnictwa oraz zagadnienia racjonalnego gospodarowania w dziedzinie szkolnictwa stanowią przedmiot zainteresowań badawczych ekonomiki kształcenia. Pedagogika a prakseologia - pedagogika spożytkowuje dorobek prakseologii w dwóch kierunkach: organizując i prowadząc własne działania oraz przygotowując zmiany osób kształcących. Usprawnienie pracy pedagogicznej i realizacja prakseologicznych zadań wyznacza ogólne cele programu prakseologii pedagogicznej.
Fazy rozwoju pedagogiki i jej kierunki.
a) faza rozwoju pedagogiki spekulatywnej - powstała na gruncie filozofii w praktyce wychowania i kształcenia. W tej fazie ped. nie stanowiła samodzielnej dyscypliny, była „transmisją” określonych koncepcji filozoficznych, religijnych, światopoglądowych do praktyki wychowawczej. Koncepcje te były oderwane od praktyki, zaś refleksja badawcza pedagoga była ograniczona głównie do analizy potocznych doświadczeń i obserwacji. Typowymi dla tej fazy rozwoju były: podejście dedukcyjne i dogmatyzm.
b) faza rozwoju pedagogiki jako dyscypliny uniezależniającej się od filozofii, usamodzielniającej się w zespole nauk humanistyczno-społecznych. Faza ta nie zrywała całkowicie z filozofią, gdyż Herbart budował fundamenty pedagogiki na przesłankach filozoficznego systemu krytycznego realizmu (odrzucając filozofię idealizmu spekulatywnego). Zaś amerykański filozof i pedagog J. Dewey opierał się w swoich koncepcjach na dokonaniach filozofii pragmatyzmu. Badania realnych zjawisk pedagogicznych nie były samodzielne, badacze wzorowali się częściowo na metodologii wypracowanej w psychologii eksperymentalnej. Owe orientacje metodologiczne pedagogiki nawiązywały do pozytywistycznych i neopozytywistycznych koncepcji uprawiania nauki. Neopozytywistyczna koncepcja zakłada, że do badania zjawisk humanistyczno-społecznych można zastosować metodologię (stosowaną w naukach przyrodniczych) opartą na obserwacji, pomiarze, analizie ilościowej. W opozycji do tej orientacji badawczej powstała koncepcja dyscyplin humanistycznych (W. Diltheya) - kładąca w poznaniu nacisk na „przeżywanie” i „rozumienie”, wspierająca się (wg Sprangera) na metodzie hermeneutycznej, polegającej na rozumieniu i interpretacji, bazująca na analizie jakościowej, na uprawianiu tzw. pedagogiki humanistycznej. Próby emancypacji naukowej pedagogiki nie prowadziły do klarownej sytuacji w tej nauce, tym bardziej, że równolegle z procesem budowy pedagogiki jako względnie samodzielnej dyscypliny empirycznej, usiłowano traktować pedagogikę jako dyscyplinę wykorzystującą konstrukty teoretyczne i światopoglądowe wypracowane w obrębie min. filozofii, psychologii, socjologii, kultury i religii, co miało miejsce na przełomie XIX i XX w. oraz w okresie międzywojennym.
Zadania współczesnej pedagogiki
Wszystkie procesy świata rozwijają się niezależnie od ludzkiej woli, ale człowiek współczesny musi ingerować w te procesy przez poznanie, analizowanie, opisywanie, zmienianie kierunków ich przebiegu, dostosowanie ich do naszych potrzeb.
Grupy działań:
I statyczne - zadania, które mają odpowiedzieć na pytanie, jaka jest rzeczywistość wychowawcza, więc pedagog musi gromadzić wiedzę o wychowankach i ich środowisku, kompleksie kulturycznym.
II dialektyczne - dynamiczne - wyjaśnianie przyczyn i przebiegu procesów wychowawczych, dogłębne poznanie wychowanków.
III terapeutyczno-weryfikująco-naprawcze
- dostarczanie wiedzy do przekształcania wiedzy wychowanków (zadania wartościujące, normatywne).
- dostarczanie wiedzy uczącej skuteczności kontroli realizacji celów wychowania, do rozwiązywania trudnych problemów wychowawczych.
- wielorakie sytuacje - ich rozpatrywanie.
IV prognozujące - antycypacyjne - kreatywne
- konstruowanie modeli osobowości człowieka;
- tworzenie, kreowanie modelu człowieka przystosowanego do rzeczywistości, współczesności.
Etapy rozwoju pedagogiki - od pedagogii i pedagogiki starożytnej po czasy obecne.
Starożytność - wiedza o wychowaniu, pedagogia - praktyczne dzieło wychowania, pedagogika - nauka o wychowaniu. W średniowieczu króluje teologia stąd myślenie o wychowaniu ma charakter religijny, bo o ważności wiedzy decyduje religijne kryterium wartości - metafizyczne. Renesans - o tworzeniu wiedzy, zaczyna być znacząca nie tyle krytyka metafizyki co pozytywistyczna, racjonalna. Czasy nowożytne od XVIII w. - zróżnicowanie form myślenia o człowieku i świecie, wiedzy o wychowaniu. „przełom katechizacji” sprawił, że myślenie naukowe oddzieliło się od poezji i potocznego myślenia. Zredukowano scholastyczne formy wiedzy i zrezygnowano z nienaukowych reguł interpretacji. Uznano wiedzę jako środek do opanowania i wyzyskania przyrody, co spowodowało zepchnięcie na margines innych rodzajów myślenia. Z. Mysłakowski sytuację dzielenia i redukcji wiedzy określa aberracją. Aberracja stała się zasadą myślenia o wychowaniu. Lata 30-te - w celu ocalenia myśli pedagogicznej i poszukiwania tożsamości pedagogicznej „nowego czasu” przywołano różne kierunki myślenia - ped. religijna, myślenie pragmatyczne, ped. kultury, ped. komunistyczna. Po II wojnie - rozpoczynają się czasy „wielkich zadań” polegające na pozyskiwaniu dla socjalizmu coraz szerszych kręgów społeczeństwa. Pedagogika polska związana została z filozofią. Nastąpiło odcięcie od historii, myśli edukacyjnej, od filozofii europejskiej, od prywatnych i społecznych form myślenia. Pedagogika socjalistyczna wyłączyła dyskurs, namysł krytyczny nad edukacją. Koniec XX w. - pedagogika i socjologia jednoprojektowemu uwięzieniu myślenia wychowawczego przeciwstawiają dopuszczenie do głosu różnych pedagogii, wielość form i praktyk wychowawczych. Pedagogika podejmuje próbę uchwycenia całości sensu wychowania obecnego w życiu człowieka.
Rozwiń hasło: Hermeneutyka jako metodologia nauk rozumiejących i sztuka rozumienia.
Hermeneutyka - procedura dążąca do interpretacji tekstu, jego rozumienia (tekstem dla nauczyciela jest uczeń i świat w którym funkcjonuje myśl jego, dzieła i ślady naszej sensotwórczej działalności w świecie czyli wiedza).
Zjawiska i procesy zachodzące w życiu społecznym, politycznym i gospodarczym a także w nauce i technice skłaniają ludzi do zastanowienia się nad kształtującą się nową wizją jakości życia, poczynaniami mającymi wpływ na istotę przeobrażeń. Aktywność wielu grup społecznych skierowana jest na współdecydowanie i współtworzenie celów. Dotyczy to różnych dziedzin życia, także edukacji. Potrzeba nakreślania nowych celów edukacyjnych w Polsce jawi się jako konieczność. Przemiany gospodarcze w nauce i technice i towarzyszące im przemiany społeczne przyczyniły się do powstania innej propozycji eliminowania celów edukacyjnych. Zwrócono uwagę na praktyczną przydatność wiedzy i na jej użyteczność. Nastąpił awans w hierarchii celów edukacyjnych, przygotowania do sprawnego i efektywnego działania i korzystania z wiedzy i umiejętności. W praktyce edukacji opartej na werbalizmie szkolno-teoretycznym nauczania przeciwstawia się edukację związaną z praktyką służącą praktycznej działalności. W dzisiejszych czasach powinniśmy globalnie spojrzeć na sposoby edukacji i wychowania. Powinniśmy zastanowić się kogo chcemy wychować, kim ma być ten człowiek, czym powinien się charakteryzować. Winniśmy krytycznie spojrzeć na dotychczasową rzeczywistość. Teoria krytyczna zakłada, że poznanie ludzi przebiega w porządku liniowym. Hermeneutyka przyjmuje, że wszelkie poznanie przebiega w niejasnym ukierunkowaniu. Każdy akt rozumienia uwikłany jest w koło hermeneutyczne. Krytyka dla teorii krytycznej jest narzędziem ulepszania świata i własnego w nim istnienia. Krytyka wg ujęcia hermeneutycznego jest elementem interpretacji, który wzbudza, podtrzymuje ruch który ukazuje konieczność stałego tłumaczenia tekstu a są nimi wszelkie świadectwa naszej obecności w świecie np.: religia, nauka i sztuka. Kiedy zabraknie krytyki - tłumaczenie tekstu ustaje. Ulegamy iluzji, że świat i nasza obecność nie kryją żadnych tajemnic. Nie destrukcja i emancypacja jest podstawą intencji krytyki hermeneutycznej, nie wiara lecz przekonania o niemożliwości tych ustaleń czy przesądów, przekonanie o niemożliwości wyłączenia tych ust...
koni86