Sadystyczny Luna Park - Rozdział 6 by;Carenowa.pdf - Pojedyncze Rozdziały [PDF] - Carenowa

Rozdział 6

By: Carenowa

PW. Leonard

Od kiedy tylko przekroczyłem próg salonu Susy czułem, że jest coś

nie tak. Gdyby rudowłosa była w domu, na pewno krzątałaby się po

salonie lub gdziekolwiek, a tu panowała kompletna cisza. Spiąłem

wszystkie mięście, czując delikatny chłód przenikający cienką warstwę

ubrań.

- Dziewczyny… - Zwróciłem się do Steph oraz Julii nie oglądając się

za siebie. – Zostańcie tu.

- Ale… - Słysząc zduszony głos Julii, odwróciłem się. Steph

zasłoniła usta blondynki swoją ręką

- Zostaniemy. – Odpowiedziała czarnowłosa, drżącym z przejęcia

głosem. Posłałem jej blady uśmiech, no co ona spuściła wzrok. Z

westchnieniem, zwróciłem się do Justina oraz Lucasa.

- Mam nadzieje, że pamiętacie podstawy samoobrony?

- Samoobrony? – Mruknął rozbawiony Lucas. – Człowieku! My w

rugby przez dwa lata graliśmy! Nie wspominając o licznych bójkach po

meczach. – Na jego twarz wstąpił delikatny uśmiech, wspominając dawne

czasu, a ja nie wiele myśląc, uderzyłem go w brzuch – Auu! Za co? –

Syknął, rozmasowując okolice pępka.

- Za miłość do ojczyzny! Idziemy! – Powoli ruszyłem rozglądając się

na boki. Wychodząc z salonu, rzuciły mi się w oczy dziwne, ciemne

plamy na parkiecie. – Lucas, zapal światło. – Szepnąłem, a po chwili pokój

zalało oślepiające światło.

- Co do… - Mruknął Justin, patrząc na podłogę. Na brązowym

parkiecie leżały porozsypywane czerwone płatki róż.

- W salonie są też! – Doszło nas wołanie Lucasa, który zapalał tam

światło. Pojawiając się zza ściany, rzekł do nas – Dlaczego wcześniej tego

nie zauważyliśmy? – Myślał przez chwilę, po czym zwrócił się do Justina,

ze złośliwym uśmiechem na twarzy. – To twoja sprawka, prawda?!

- Nie! – Odpowiedział szybko, jednak po chwili westchnął,

przewracając oczami. – Nie całkiem moja robota. Kupiłem Susy cztery

czerwone róże. – Widząc nasze zdezorientowane miny, nie przestawał

mówić, marszcząc od czasu do czasu brwi. – Poprawcie mnie, jeśli się

pomylę. Z Susy znamy się od szesnastego roku życia, a teraz mamy po

dwadzieścia jeden, więc razem wychodzi cztery, prawda?

Dumny z siebie popatrzył na mnie, czekając, aż coś powiem,

jednak nie chciałem go pochwalać, po tym co zrobił rudowłosej.

Skierowałem wzrok na podłogę, wysilając mózg do pracy.

- Tu nie są tylko płatki z czterech róż. Musi być tu ich przynajmniej setka,

by zapełnić tak duże pomieszczenie.

- Czyli dostała jeszcze róże od kogoś innego? I to, aż dziewięćdziesiąt

sześć?! – Spytał Lucas, zaszokowanym głosem. Mina na jego twarzy,

spowodowała, iż mimowolnie parsknąłem.

- Po pierwsze, nie wiemy czy je dostała od kogoś. Może sama kupiła –

Dodałem, błądząc myślami o Susy. – A druga rzecz, to powiedziałem sto,

jako liczbę neutralną.

- Yy… Neutralną? – Spytał Juss, na co przyglądałem się obojgu ze

zdumieniem.

- Jak wy ukończyliście podstawówkę, chłopacy?!

- Sport! – Odpowiedzieli chórem, po czym z szerokimi uśmiechami

przybili sobie piątki.

- Neutralna, czyli pierwsza lepsza liczba, która w przybliżeniu może, a nie

musi, odpowiadać innej liczbie. Podkreślam, może! Rozumiecie? – Pomimo, że

patrzyli na mnie, jak na super genialnego kujona, pokiwali głowami. –

No! A teraz sprawdźmy, co to był za hałas! Pamiętajcie, tu chodzi o Susy!

* * *

Naga dziewczyna leżała na betonowej podłodze ze skrępowanymi rękoma,

gdy obudziło ją dudniące stukanie. Zdezorientowana rozejrzała się po

pomieszczeniu, lecz gdzie tylko spoczął jej wzrok widziała beton, prócz jednej.

Ledwo działająca lampa, dawała odrobinę światła, by dziewczyna mogła

zauważyć metalowe drzwi bez klamki. Zatrzęsła się z zimna, a spoglądając w

dół, zauważyła brak jakiegokolwiek ubrania. Lęk zajął jej serce, a strach

spowodował drgawki na bladym ciele.

Stukot przybliżał się z każdą chwilą i dochodził właśnie od strony drzwi.

Dziewczyna instynktownie odsunęła się od nich, gdy nagle poczuła ostry ból w

dole pleców. Skierowała tam wzrok, po czym pisnęła przerażona. Wokół niej

rozsypane było szkło różnej wielkości oraz grubości. Właśnie o jedno nich,

rozcięła sobie tylnią część ciała.

Załkała cichutko, pozwalając płynąć łzom, gdy nieoczekiwanie dudniące

stukanie ucichło. Jednakże za wcześnie było na wiwaty. Po chwili usłyszała

przekręcany zamek i otwierające się powolutku drzwi.

- Justin to nie jest śmieszne! – Krzyknęła, a jej głos pełen trwogi, załamał

się w połowie zdania. Próg przekroczyła ciemna, zakapturzona postać,

poruszając się delikatnie z gracją, niczym baletnica.

- Nie jestem Justin. – Oznajmił nieznajomy, a jego głęboki głos

przepełniała żądza mordu. Każdy włos na ciele dziewczyny zjeżył się ze strachu,

jednak nie powstrzymało jej to od zadawania pytań.

- Kim ty jesteś? – Cichutki szept dziewczyny, odbił się echem od ścian

niewielkiego pomieszczenia. Postać zaśmiała się złowieszczo.

- Twoim najgorszym koszmarem! – Syknął, wyciągając spod długiego

płaszcza ostrze. Dziewczyna z całych sił krzyknęła, gdy postać z wolna zaczęła

się przybliżać.

* * *

- Znaleźliście coś? – Krzyknąłem, kierując się w stronę salonu.

- Kompletnie nic. – Odpowiedział, załamany Justin, ze złości kopiąc

leżącą nieopodal torebkę, z której wysypały się najróżniejsze rzeczy.

- Czyli została tylko sypialnia – rzekł Lucas, dołączając do nas, a

wzrok naszej trójki spoczął na białych drzwiach.

- Ja pójdę pierwszy. – Powiedział Juss, po czym ruszył

zdecydowanym krokiem w stronę sypialni. Zatrzymałem go ręką, a on

jakby nigdy nic, uparcie wpatrzony w biel, powiedział - Ja ją w to

wpakowałem i ja ją stąd wyciągnę. – Jego zdeterminowanie, przekonało

mnie, iż ma racje. Puściłem go patrząc, jak idzie coraz mniej pewnym

krokiem.

W końcu zatrzymuje się i otwiera drzwi nie patrząc, co jest w

środku. Z westchnieniem, nie spiesząc się, podnosi wzrok. Widziałem

jego gwałtowne cofnięcie się, a po chwili usłyszałem przekleństwo, gdy

wybiegł na dwór z ręką przy ustach. Czułem coraz większy lęk, gdy

podchodziłem do sypialni.

Na podwójnym łóżku leżała rudowłosa postać, przykryta po szyje

kołdrą. Moją pierwszą myślą wtedy, było „ Co tutaj jest nie tak? Ona śpi .”,

jednak, po chwili, ujrzałem wielkie plamy krwi na pościeli.

Starając się nie zareagować jak Justin, dłonią oparłem się o

framugę, by nie upaść.

- Susy – Szepnąłem. Nie minął moment, gdy poczułem spływające

łzy po moich policzkach. Cały świat zamarł w miejscu. Czas, jednak nie

zatrzymał się, dając mi zbyt mało czasu, by oswoić się z tym widokiem.

Kątem oka widziałem zbliżającego się Lucasa, lecz nic nie zrobiłem, by

go powstrzymać. Szok, jakiego przed sekundą doświadczyłem, przyćmił

racjonalne myślenie.

Automatycznie zbliżałem się do rudowłosej, niczym robot z

wyznaczonym zadaniem. Kałuża krwi u ram łóżka, spowodowała

kolejne łzy. Gwałtownym ruchem ściągnąłem przykrycie na ziemie i po

chwili tego żałowałem. Nie mając już siły, upadłem na kolana.

Każda część nagiego ciała tej kochanej dziewczyny, była pokryta

krwią. Rany, z których się sączyła, widać było gołym okiem. Największa

z nich, prowadziła zygzakiem od prawego ramienia do lewego biodra,

znacząc drogę obok pępka i nie oszczędzając mostka. Pomiędzy

piersiami spływała krew z kolejnej ogromnej rany, a spod obojczyków

wystawały zardzewiałe gwoździe. Jej uda szpeciły podłużne cięcia,

kończąc się tuż nad kolanem. W nim zauważyłem srebrną śrubę, która

została wiercona w kość.

Czując ból ściskający serce chwyciłem zimną dłoń dziewczyny

i trzymając ją mocno, szeptałem:

- Kto Ci to zrobił, Susy? Najdroższa przyjaciółko, kto wyrządził Ci tyle

cierpienia? – Moje dalsze słowa, stłumił szloch. W tym samym momencie

usłyszałem zbulwersowany głos Julii.

- Gdzie ona jest?! Ja się o nią mart… - Nie dokończyła zdania, gdyż

stając na progu, zauważyła mnie oraz rudą postać we krwi.

- Wybaczcie, nie zdążyłam ją powstrzymać. Akurat wtedy wybiegł Juss,

potrącając nas. Potem jeszcze Lucas mnie zatrzymał, paplając o czymś

strasznym, więc co znaleźliście? – Steph stanęła przodem do blondynki, nie

zauważając mnie, dopóki Julia nie zaczęła histerycznie krzyczeć.

Zdezorientowana Stephanie, podążyła za wzrokiem blondynki.

Wpierw ujrzała mnie, by później spojrzeć na łóżko. Mój wzrok pełen

bólu, przesunął się z zaszokowanej czarnowłosej na rudą dziewczynę.

- Susy. – Szepnęła cicho, po czym chwiejnym krokiem, podeszła do

mnie, klękając z wysiłkiem. Usłyszałem tupot, ale przy drzwiach nikogo

już nie było. – To nie może być prawda! – Warknęła Steph, po czym

gwałtownym ruchem dłoni dotknęła łokcia rudowłosej, by zaraz

odskoczyć z przerażeniem. Spojrzałem na ramię Susy, czując kolejny

skurcz w piersi. Jej łokieć był spalony. Nigdzie nie widać było bąbli,

które wskazywałyby na ogień, lecz po prostu wypaloną ranę, która

przerażała swoimi rozmiarami.

- Kwas. – Mruknąłem, głosem pełnym cierpienia oraz tamowanego

płaczu. Czarnowłosa spojrzała na mnie, bym mógł zauważyć w jej

oczach łzy. Myśląc na przemian o Susy i Steph, przytuliłem czarnowłosą

do siebie, po czym wypuściłem z dłoni rękę dziewczyny spoczywającej

na łóżku, by móc położyć ją na plecach Stephanie. Razem płakaliśmy

nad losem naszej przyjaciółki.

Sadystyczny Luna Park - Rozdział 6 by;Carenowa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: