Howard Robert E. - Bogowie Bal-Sagoth.pdf - Conan- zbiór ebooków - kubamichnicki9

R OBERT E. HOWARD

BOGOWIE BAL-SAGOTH

(PrzełoŜył: Piotr W. Cholewa)

CIEMNY POSĄG

Oto nadeszła noc nagich mieczy

I hord pogańskich malowana wieŜa

Pochyla się pod ciosami młotów

Pochyla i o ziemię uderza

Chesterton

Płatki śniegu wirowały w podmuchach przenikliwego

wiatru. Fale rozbijały się o dziki brzeg, a dalej, w głębi

morza huczały nieustannie ich długie, ołowiane grzebienie.

W szarym świetle świtu, wolno sączącego się na niebo

ponad wybrzeŜem Connacht, szedł powoli rybak, twardy

jak ziemia, która go zrodziła. Niedbale wyprawiona skóra

chroniła jego stopy, długi kaftan z jeleniego futra ledwie

okrywał ciało; nie miał na sobie nic więcej. Kroczył

naprzód z tępym uporem, nie zwracając uwagi na gryzące

zimno, jak kosmaty zwierz, którego na pierwszy rzut oka

przypominał. Nagle zatrzymał się. Drugi człowiek

wynurzył się zza kurtyny śniegu i mgły. Przed rybakiem

stał Turlogh Dubh.

Był prawie o głowę wyŜszy od krępego rybaka i miał

postawę wojownika. Nie wystarczyło spojrzeć na niego

przelotnie – długo wpatrywałby się weń kaŜdy, czy to

męŜczyzna, czy kobieta, kto by go napotkał. Turlogh Dubh

miał sześć i cal wzrostu, a wraŜenie, Ŝe jest chudy, jakie

sprawiał na pierwszy rzut oka, mijało po dokładniejszym

przyjrzeniu się. Był potęŜny, lecz zbudowany

proporcjonalnie, o wspaniałych ramionach i szerokiej

piersi. Wielki, lecz zwartej konstrukcji, łączył siłę bawołu z

szybkością i giętkością pantery. KaŜde, najmniejsze nawet

jego poruszenie cechowała niezwykła koordynacja, typowa

dla wybitnego wojownika. Turlogh Dubh – Czarny

Turlogh, niegdyś z klanu O’Brienów. Istotnie, miał czarne

włosy i ciemną cerę, pod gęstymi, czarnymi brwiami

płonęły jak wulkan błękitne oczy. W jego gładko ogolonej

twarzy była posępność mrocznych gór i oceanu o północy.

Tak jak rybak, on takŜe stanowił część tej dzikiej

zachodniej krainy.

Na głowie miał prosty hełm, bez przyłbicy, pióropusza

czy godła. Od szyi do połowy uda chroniła go dopasowana

kolczuga, zaś kilt, z szorstkiej, spłowiałej materii, który

nosił pod nią, sięgał do kolan. Na nogach miał buty ze

skóry tak twardej, Ŝe mogłaby powstrzymać ostrze miecza,

były jednak znoszone i wytarte przez długie wędrówki.

Długi sztylet w czarnej pochwie zwisał u szerokiego pasa

opinającego talię Turlogha. Na lewym ramieniu nosił

niewielką okrągłą tarczę z obitego skórą, twardego jak

Ŝelazo drewna, okutą i wzmocnioną stalą, z krótkim,

cięŜkim szpikulcem pośrodku. W prawej dłoni trzymał

topór i ku niemu właśnie biegły spojrzenia rybaka. Broń, z

trzystopowym drzewcem i ostrzem o kształcie pełnym

gracji, wydawała się lekka i delikatna w porównaniu z

cięŜkimi toporami piratów z północy. A przecieŜ, pamiętał,

trzy lata ledwie minęły od czasu, gdy takie właśnie topory

zmiaŜdŜyły północne hufce, zadając im krwawą klęskę i na

zawsze krusząc pogańską moc.

Topór miał własną indywidualność, podobnie jak jego

właściciel. Nie przypominał Ŝadnego z toporów oglądanych

kiedykolwiek przez rybaka. Z pojedynczym ostrzem i

trójgraniastymi szpicami u góry i z tyłu, był cięŜszy, niŜ na

to wyglądał, tak samo zresztą jak człowiek, który go nosił.

Z lekko wygiętym drzewcem i wspaniałym ostrzem robił

wraŜenie broni zawodowca – szybkiej, groźnej i

śmiertelnej jak kobra. Głownia była najlepszej irlandzkiej

roboty, co w owych czasach oznaczało – najlepszej w

świecie. Uchwyt, wycięty ze rdzenia stuletniego dębu i

specjalnie utwardzony w ogniu oraz wzmocniony stalą,

niczym Ŝelazny pręt nie dawał się złamać.

- Kim jesteś? – spytał rybak szorstkim tonem,

charakterystycznym dla mieszkańców krain Zachodu.

- A kim ty jesteś, Ŝe mnie o to pytasz? – odrzekł

tamten.

Wzrok rybaka powędrował ku jedynej ozdobie, jaką

nosił wojownik – cięŜkiej złotej bransolecie na lewym

ramieniu.

- Gładko ogolony i krótko obcięty, na modłę

Normanów – mruknął. – I ciemny… Musisz być Czarnym

Turloghiem, wygnańcem z klanu O’Brienów. Daleko

sięgasz; ostatnio, jak słyszałem, na wzgórzach Wichlow

grabiłeś i O’Reillych, i Oastmanów.

- Człowiek musi coś jeść, obojętnie, czy jest

wygnańcem czy nie – warknął Dalkazjanin.

Rybak wzruszył ramionami. Bezpański człowiek – to

cięŜki los. W systemie klanów męŜczyzna, którego

odepchnął własny ród, stawał się niby umykający przed

zemstą syn Izmael. Wszystkie ręce podnosiły się przeciw

Howard Robert E. - Bogowie Bal-Sagoth.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: