gramsci_wybory.pdf

(444 KB) Pobierz
Wybory
Antonio Gramsci
Wybory
Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (Uniwersytet Warszawski)
WARSZAWA 2007
Antonio Gramsci – Wybory (1919 rok)
Artykuł Antonio Gramsciego „Wybory” ukazał się 
bez podpisu w piśmie „L'Ordine Nuovo” I, nr 27 z 
22   listopada   1919   r.,   w   rubryce   „Tydzień  w 
polityce”.
Podstawa niniejszego wydania: Antonio Gramsci, 
„Pisma wybrane”, tom 1, wyd. Książka i Wiedza, 
Warszawa 1961.
Tłumaczenie   z   języka   włoskiego:   Barbara 
Sieroszewska.
– 2 –
©  Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)
www.skfm­uw.w.pl
 
Antonio Gramsci – Wybory (1919 rok)
Wyniki   walki   wyborczej   zmieniają  radykalnie   nie   tylko   stosunek   sił   politycznych 
(demagogicznych) pomiędzy Partią Socjalistyczną, partią robotników i chłopów, a rozmaitymi partiami 
spod   znaku   kas   pancernych,   ale   niewątpliwie   również  i   stosunek   sił   pomiędzy   instytucjami,   które   są 
ucieleśnieniem walki klas, a dziś są ucieleśnieniem procesu rozwojowego rewolucji proletariackiej. Na tej 
stronie zagadnienia politycznego winna w obecnym momencie skupić się uwaga awangardy robotniczej, 
najbardziej świadomych i odpowiedzialnych rewolucjonistów. Podstawowym problemem rewolucji jest 
w   ogóle   problem   stosunku   sił   pomiędzy   instytucjami:   ale   bardziej   niż  o   stosunek   sił   pomiędzy 
instytucjami proletariackimi a instytucjami burżuazyjnymi chodzi tu o stosunek sił pomiędzy rozmaitymi 
instytucjami proletariackimi.
Organizowanie się grupy stu pięćdziesięciu posłów socjalistycznych zaczęło się od przerzucenia 
ze  związków   zawodowych   na  parlament   akcji   oporu   mas   robotniczych   i  chłopskich.   Związki   utraciły 
przez to znaczenie jako narzędzie walki klas, a zatem straciły też wiele na autorytecie i na atrakcyjności. 
Jeśli   awangarda   robotnicza   nie   oprze   się  temu   czynnikowi   rozkładu,   jedno   z   najważniejszych   pod 
względem   technicznym   narzędzi   rewolucji   komunistycznej   zostanie   zniszczone.   Tymczasem   można 
dokonać  przewartościowania   ludzi,   którzy   dzisiaj   kierują  związkami   zawodowymi,   federacjami, 
Konfederacją  Pracy   i   kooperatywami,   przy   tworzeniu   rad   narodowych,   parlamentów   pracy,   komisji 
technicznych itp.
Masy   wyborcze   głosowały   na   socjalistów,   ponieważ  spodziewały   się,  że   klub   parlamentarny 
rozwiąże najbardziej palące i najważniejsze sprawy życia powojennego. Leaderzy konfederacji nie będą 
sprawdzali parlamentarnych uprawnień, nie będą pytali, czy w wyborach wzięli udział tylko robotnicy i 
chłopi   zorganizowani,   tak   jak   to   robią  w   odniesieniu   do   rad   fabrycznych,   leaderzy   związkowi   są  za 
demokracją  b u rżu a z y j ną, a  nie za  demokracją robotniczą;   będą  się  starali  na wszelkie   sposoby 
zużytkować siłę parlamentarną na korzyść akcji związków zawodowych, będą się nawet starali zastąpić tę 
pierwszą przez związki i kroczyć tym sposobem od zwycięstwa do zwycięstwa.
Tak   samo   władza   mogłaby   przejść  od   kierownictwa   partii   do   klubu   parlamentarnego. 
Kierownictwo partii reprezentuje tylko jej członków, podczas gdy klub parlamentarny – kilka milionów 
wyborców. Klub parlamentarny – i to nie tylko jego grupa reformistyczna i centrowa (która okazała się 
większością klubową), ale także i liczne elementy jego grupy rewolucyjnej – automatycznie stanie zatem 
wobec konieczności nowej oceny zagadnień wymagających  natychmiastowego  rozwiązania.  Pragnienie 
zachowania   jedności   między   tendencjami   oraz   instytucjami   ruchu   politycznego   i   ekonomicznego 
proletariatu może doprowadzić do kompromisów zgubnych dla zwartości rewolucyjnej proletariatu.
Z  woli   ludu   Partia   Socjalistyczna   stała   się  partią  rządową.   Masy   oczekują  po   niej   pozytywnej 
akcji.   Proces   rewolucyjny   osiągnął   krytyczną,   decydującą  fazę.   Partia   musi   przezwyciężyć  konflikty 
zarysowujące się w ruchu socjalistycznym i proletariackim.  Musi przezwyciężyć je organicznie, nie za 
pomocą paktów   i  obietnic,   gdyż konflikty   te  są  rzeczywiste,   wynikają nieuchronnie  z  obiektywnych  i 
psychologicznych warunków włoskich mas ludowych, nie mogą więc być rozwiązywane na papierze, ani 
też na słowo ludzi dobrej woli.
Masy   ludowe   głosowały   na  socjalistów,   ponieważ chcą,   aby rząd   socjalistyczny   obrócił   na  ich 
korzyść  działalność  państwowego   aparatu   administracyjnego,   sądowniczego,   wojskowego   i 
zaopatrzeniowego.   Trzeba   jednak   przekonać  masy,  że   groźne   zagadnienia   chwili   obecnej   nie   mogą 
znaleźć  rozwiązania   dopóty,   dopóki   państwo   opierać  się  będzie   na   własności   prywatnej   i   własności 
państwowo­biurokratycznej,   dopóki   produkcja   przemysłowa   i   rolnicza   opiera   się  na   indywidualnej, 
konkurencyjnej   inicjatywie   kapitalistów   i   wielkich   właścicieli   ziemskich.   Trzeba   przekonać  masy,  że 
radykalnego   rozwiązania   szukać  muszą  one   same,  że   muszą  zorganizować  się  zgodnie   z   potrzebą 
stworzenia aparatu władzy społecznej, aparatu państwa robotniczego i chłopskiego, państwa wytwórców. 
Ale nie może to być przekonanie abstrakcyjne, przekonanie bierne. Partia musi wskazać ludowi realną 
– 3 –
©  Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)
www.skfm­uw.w.pl
Antonio Gramsci – Wybory (1919 rok)
pracę, pracę przebudowy.  Musi dać impuls do tego,  aby rady robotnicze i chłopskie stały się ciałem i 
krwią, a nie pozostały martwą literą kongresowej rezolucji.
Tylko   na   drodze   energicznego   tworzenia   rad   partia   zdoła   opanować  konflikty,   które   dziś  tak 
złowrogo się zarysowują. Masy zostaną ujęte w organiczne ramy i wówczas osiągnie się: 1) przełamanie 
zaklętego   kręgu   parlamentaryzmu;   2)   uwolnienie   towarzyszy   posłów   od   zespołu   bezpośrednich   i 
pośrednich nacisków, które ich krępują i zmuszają wbrew ich woli do traktowania nazbyt serio ciężaru, 
jaki   na   ich   barki   włożyła   suwerenność  ludu.   Kontrola   pozostanie   natomiast   w   rękach   partii,   która   w 
radach niechybnie uzyska większość mandatów dla swoich członków i sympatyków. Związki zawodowe 
będą mogły w końcu stać się organami technicznymi służącymi do reorganizacji aparatu przemysłowego i 
rolniczego, przestaną być partią w partii, przestaną prowadzić własną politykę w ramach polityki partii.
Klub   parlamentarny   musi   użyć  całej   swej   siły   do   walki   o:  1)  rozbrojenie   siepaczy   nasyłanych 
przez właścicieli kas pancernych; 2) stworzenie warunków wystarczających i koniecznych do tego, aby 
klasa wytwórców mogła zbudować własny aparat władzy społecznej, zbudować organa administrowania 
majątkiem narodowym własnymi metodami i dla własnych celów.
– 4 –
©  Studenckie Koło Filozofii Marksistowskiej (UW)
www.skfm­uw.w.pl
Zgłoś jeśli naruszono regulamin