Kennedy Douglas - Grzęzawisko.pdf - NOWOŚCI ebook - edmund144

Douglas KENNEDY

Grzęzawisko

Przekład Agata Kowalczyk

W moim ogromnym mieście noc,

gdy z uśpionego domu wchodzę w nią,

powiedzą ludzie: córka, żona...

ktoś, a w moich myślach tylko ona: noc.

Elaine Feinstein Bezsenność

W niecałą godzinę po tym, jak poznałam Tony’ego Hobbsa, uratował mi życie.

Wiem, że to brzmi melodramatycznie, ale to prawda. Albo przynajmniej taka prawda,

jak wszystko, co powie ci dziennikarz.

Byłam w Somalii – kraju nieznanym mi aż do chwili, gdy telefon w Kairze powiadomił

mnie, że zostałam tam skierowana. Był piątek po południu – muzułmański dzień święty. Jak

większość zagranicznych korespondentów w Kairze wykorzystywałam oficjalny dzień odpo-

czynku jak należało.

Opalałam się nad basenem w klubie Gezira – za panowania króla Faruka ulubionym

miejscu spotkań brytyjskich oficerów, a teraz miejscowej elity i wszystkich obcokrajowców

pracujących w stolicy Egiptu. Choć słońce jest tutaj stałym udogodnieniem, większości kore-

spondentów miejscowych placówek rzadko udaje się je oglądać. Zwłaszcza jeśli – tak jak ja

– muszą sami, w jednoosobowej, oszczędnościowej placówce „obsłużyć” cały Bliski

Wschód i wschodnią Afrykę. I właśnie dlatego w ten piątek po południu dostałam telefon.

– Sally Goodchild? – zapytał z amerykańskim akcentem głos, którego nigdy wcześniej

nie słyszałam.

– Zgadza się – powiedziałam i przycisnęłam komórkę mocno do ucha, by odciąć się od

szwargotu czterech egipskich matron, które siedziały tuż obok.

– Kto mówi?

– Dick Leonard, z gazety.

Zerwałam się, wyciągnęłam z torby notatnik i długopis. Przeszłam w spokojniejszy kąt

tarasu. „Gazeta” to mój pracodawca. Znana też jako „Boston Post”. A skoro dzwonią do

mnie na komórkę, to na pewno coś się stało.

– Jestem nowy w dziale zagranicznym – wyjaśnił Leonard. – Zastępuję dzisiaj Charlie-

go Gaikena. Na pewno słyszała już pani o powodzi w Somalii?

Pierwsza dziennikarska zasada: nigdy nie przyznawaj się, że choćby na pięć minut stra-

ciłeś kontakt ze światem. Rzuciłam więc tylko:

– Ile ofiar?

– Według CNN na razie nie podano ostatecznej liczby. Ale ze wszystkich doniesień

wynika, że powódź w dziewięćdziesiątym siódmym to przy tym kapuśniaczek.

– A gdzie konkretnie w Somalii?

– W dolinie rzeki Juba. Co najmniej cztery wioski pod wodą. Naczelny chce tam kogoś

mieć. Może pani wyjechać od razu?

I w ten sposób znalazłam się w samolocie do Mogadiszu zaledwie w cztery godziny po

telefonie z Bostonu. Podróż oznaczała znoszenie dziwactw Etiopskich Linii Lotniczych

i przesiadkę w Addis Abebie. W Mogadiszu wylądowałam tuż po północy. Wysiadłam

w wilgotną, afrykańską noc i zaczęłam szukać transportu do miasta. W końcu pojawiła się

taksówka, ale kierowca prowadził jak kamikadze, a na dodatek do centrum jechał boczną

drogą – niewyasfaltowaną i prawie pustą. Kiedy go zapytałam, dlaczego zjechaliśmy z szosy,

tylko się roześmiał. Wyciągnęłam komórkę, wystukałam numer i kazałam recepcjoniście Ho-

telu Centralnego w Mogadiszu zadzwonić na policję i zgłosić, że zostałam porwana przez

kierowcę taksówki, numer rejestracyjny... (owszem, zapamiętałam numer rejestracyjny, za-

nim wsiadłam). Kierowca natychmiast zaczął mnie przepraszać; skręcił na główną drogę,

błagając, żebym nie pakowała go w kłopoty.

– To naprawdę był tylko skrót.

– W środku nocy? Kiedy nie ma ruchu? Myślisz, że w to uwierzę?

– Czy policja będzie na mnie czekać w hotelu?

– Jeśli mnie tam dowieziesz, to ich odprawię.

Wrócił na główną trasę i dojechałam do hotelu w jednym kawałku – kiedy wysiadałam

z samochodu, kierowca wciąż jeszcze mnie przepraszał. Po czterogodzinnym śnie udało mi

się nawiązać kontakt z Międzynarodowym Czerwonym Krzyżem w Somalii i wcisnąć się do

jednego z ich śmigłowców, lecącego do strefy powodzi.

Śmigłowiec wystartował z wojskowego lotniska za miastem tuż po dziewiątej.

W środku nie było foteli; razem z trzema pracownikami Czerwonego Krzyża usiadłam na

zimnej, stalowej podłodze. Maszyna była stara i ryczała ogłuszająco. Kiedy oderwała się od

ziemi, przechył na prawą burtę rzucił nas niebezpiecznie w mocnych, szerokich pasach bez-

pieczeństwa przymocowanych do ścian kabiny, które zapięliśmy przed startem. Pilot odzy-

skał kontrolę i wyrównał lot, a mężczyzna siedzący na podłodze naprzeciw mnie uśmiechnął

się szeroko i powiedział:

– No, niezły początek.

Choć ledwie słyszałam słowa przez ryk śmigła, rozpoznałam angielski akcent. Przyjrza-

łam się facetowi uważniej i domyśliłam się, że nie jest to pracownik akcji humanitarnej. Nie

chodziło tylko o zimną krew, kiedy wydawało się, że za chwilę spadniemy. Ani o niebieską

dżinsową koszulę i spodnie, ani stylowe okulary przeciwsłoneczne w rogowych oprawkach.

Ani nawet o opaloną twarz – która wraz z jasnymi włosami dodawała mu swego rodzaju

uroku -jeśli oczywiście komuś podobają się tacy wiecznie niedospani, ogorzali goście. Nie,

o tym, że nie jest pracownikiem Czerwonego Krzyża przekonał mnie znudzony,

a jednocześnie odrobinę zalotny uśmiech, który posłał mi, kiedy omal nie zginęliśmy. Od tej

chwili wiedziałam, że jest dziennikarzem.

Zauważyłam, że i on mi się przygląda, ocenia i prawdopodobnie też się domyśla, że nie

jestem materiałem na siostrę miłosierdzia. Oczywiście, byłam ciekawa, jak mnie odbierają.

Mam typową, nowoangielską twarz w stylu Emily Dickinson – kanciastą, trochę mizerną,

o jasnej cerze, która nie łapie opalenizny nawet długo wystawiona na słońce. Mężczyzna,

który kiedyś chciał się ze mną ożenić – i zamienić mnie w mamuśkę z przedmieścia, jaką

przysięgłam sobie nigdy nie zostać – powiedział, że jestem „piękna w interesujący sposób”.

Kiedy już przestałam się śmiać, rozzłościł mnie ten wymuszony, dwuznaczny komplement.

Powiedział mi też, że podziwia to, jak o siebie dbam. Na szczęście nie stwierdził, że „dobrze

się trzymam”.

Ale rzeczywiście, na mojej „interesującej” twarzy nie ma zmarszczek czy innych oznak

upływających lat, a jasnobrązowe włosy (krótko, praktycznie przycięte) jeszcze nie siwieją.

Więc choć można mnie już zaliczyć do osób „w średnim wieku”, spokojnie mogę udawać, że

ledwie przekroczyłam trzydziestkę.

Kennedy Douglas - Grzęzawisko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: