ROBERT

LUDLUM

PROTOKÓŁ

SIGMY

Przekład: Jan Kraśko

Spis treści

Spis treści              2

Rozdział 1              4

Rozdział 2              13

Rozdział 3              18

Rozdział 4              29

Rozdział 5              36

Rozdział 6              48

Rozdział 7              57

Rozdział 8              63

Rozdział 9              69

Rozdział 10              74

Rozdział 11              82

Rozdział 12              90

Rozdział 13              97

Rozdział 14              102

Rozdział 15              112

Rozdział 16              120

Rozdział 17              128

Rozdział 18              135

Rozdział 19              137

Rozdział 20              142

Rozdział 21              147

Rozdział 22              152

Rozdział 23              158

Rozdział 24              167

Rozdział 25              171

Rozdział 26              177

Rozdział 27              182

Rozdział 28              190

Rozdział 29              199

Rozdział 30              208

Rozdział 31              210

Rozdział 32              220

Rozdział 33              231

Rozdział 34              248

Rozdział 35              252

Rozdział 36              261

Rozdział 37              268

Rozdział 38              279

Rozdział 39              294

Rozdział 40              300

Rozdział 41              305

Rozdział 42              309

Rozdział 43              314

Rozdział 44              320

Rozdział 45              323

Rozdział 46              329

Rozdział 47              342

Rozdział 48              347

Rozdział 49              352

Rozdział 50              356

Rozdział 1

Zurych

- Czy podać panu coś do picia? Hotel page, niski, przysadzisty mężczyzna, mówił po angielsku prawie bez cienia obcego akcentu. Na piersi jego oliwkowego uniformu lśnił brązo­wy identyfikator z nazwiskiem.

-              Nie, dziękuję - odrzekł z lekkim uśmiechem Ben.

- Na pewno? Może napije się pan herbaty? Kawy? Wody mineralnej? - Z jasnych oczu gońca biła służalcza gorliwość człowieka, któremu zostało zaledwie kilką minut na zdobycie napiwku. - Strasznie mi przykro, że samo­chód się spóźnia.

-              Nie szkodzi, zaczekam.

Ben stał w holu St. Gottharda, eleganckiego, dziewiętnastowiecznego hotelu specjalizującego się w obsłudze bogatych, międzynarodowych biz­nesmenów. Cóż, spójrzmy prawdzie w oczy: to właśnie ja, pomyślał z cierp­ką ironią. Już się wymeldował i z braku lepszego zajęcia zastanawiał się właśnie, czy nie dać gońcowi napiwku za to, żeby nie nosił jego bagażu, nie chodził za nim krok w krok niczym bengalska panna młoda i nie przepraszał go nieustannie za to, że samochód, który miał zawieźć Bena na lotnisko, jeszcze nie przyjechał. Luksusowe hotele na całym świecie szczyciły się roz­pieszczaniem swoich gości, lecz dla Bena, który sporo podróżował, te na­chalne praktyki zawsze były czymś natrętnym i bardzo irytującym. Za długo wyłaził z kokonu? Ten kokon - skostniałe rytuały świata uprzywilejowa­nych - w końcu z nim wygrał. Hotel page przejrzał go na wylot: ot, jeszcze jeden bogaty, zepsuty Amerykanin.

Ben miał trzydzieści sześć lat, lecz tego dnia czuł się o wiele starzej. Uczucie to doskwierało mu nie tylko z powodu różnicy czasu między Euro­pą i Stanami. Fakt, przyleciał z Nowego Jorku poprzedniego dnia i wciąż nie mógł się pozbierać, ale chodziło o coś innego: o to, że znowu przyjechał do Szwajcarii. W szczęśliwszych czasach bywał tu bardzo często: jeździł jak wariat na nartach, szalał za kierownicą samochodu i pośród tych kamienno­licych przestrzegających prawa obywateli czuł się jak dziki, wolny duch. Bardzo pragnął odzyskać dawny animusz, lecz nie mógł. Ostatni raz był tu przed czterema laty, kiedy Peter - jego brat bliźniak i najlepszy przyjaciel -zginął w katastrofie lotniczej. Wiedział, że podróż poruszy stare wspomnie­nia, ale nie spodziewał się, że tak bardzo to przeżyje. Dopiero tu, na miejscu, zdał sobie sprawę, że popełnił wielki błąd. Odkąd wylądował na lotnisku Kloten, nie mógł wziąć się w garść i poradzić sobie z uczuciami, które w nim wzbierały: z gniewem, smutkiem i samotnością.

Był jednak na tyle mądry, żeby je w sobie stłumić. Poprzedniego dnia po południu zaliczył naradę z klientem, dziś rano odbył serdeczne spotkanie z drugim, z doktorem Rolfem Grendelmeierem ze Stowarzyszenia Banków Szwajcarskich. Oczywiście było to spotkanie zupełnie bezsensowne, ale cóż, nie ma to jak zadowoleni klienci: ich nieustanne dopieszczanie należało do jego obowiązków. Otóż to, dopieszczanie. Gdyby miał być wobec siebie szcze­ry, powiedziałby, że właśnie na tym polega jego praca. Czasami ogarniało go swoiste poczucie winy, że tak łatwo wszedł w rolę jedynego żyjącego syna legendarnego Maksa Hartmana, w rolę przyszłego dziedzica rodzinnej for­tuny i prezesa Funduszu Kapitałowego Hartmana, wielomiliardowej firmy założonej przez jego ojca.

Z czasem poznał wszystkie sztuczki, które powinien znać każdy finansista: miał szafę pełną garniturów od Brioniego i Kitona, potrafił się miło uśmiechać i mocno ściskać klientowi rękę, ale przede wszystkim wyćwiczył stosowne spoj­rzenie, spojrzenie człowieka poważnego, uczciwego i zatroskanego. To właśnie spojrzenie było dowodem odpowiedzialności, wiarygodności, życiowej mądro­ści i -jakże często - rozpaczliwej, choć dobrze maskowanej nudy.

Mimo to nie przyjechał do Szwajcarii w interesach. Na lotnisku Kloten czekał mały samolot, który miał zabrać go do St. Moritz na narty, na urlop ze starszym, piekielnie bogatym klientem, jego żoną i - podobno piękną - wnucz­ką. Stary człowiek niezwykle jowialny i przekonujący, bardzo nalegał - Ben zdawał sobie sprawę, że chce go podejść i wrobić. Było to jedno z niebezpie­czeństw czyhających na przystojnego, bogatego kawalera z Manhattanu: klienci zawsze próbowali umawiać go ze swymi córkami, siostrzenicami i ku­zynkami; o lepszej partii nie mogli nawet marzyć. Grzeczne odmawianie jest sztuką bardzo nudną, dlatego od czasu do czasu umawiał się z kobietami, których towarzystwo sprawiało mu przyjemność. Nigdy nic nie wiadomo. Poza tym Max chciał mieć wnuka.

Max Hartman, filantrop, postrach międzynarodowych finansistów, za­łożyciel Funduszu Kapitałowego Hartmana. Przedsiębiorczy imigrant, uciekinier z hitlerowskich Niemiec, który przyjechawszy do Ameryki z przy­słowiowymi dziesięcioma dolarami w kieszeni, założył po wojnie towarzy­stwo inwestycyjne i wytrwale je rozbudowywał, aż z małej spółki powstał wielomiliardowy kolos. Stary Max. Miał teraz ponad osiemdziesiąt lat, miesz­kał w luksusowej samotni w Bedford w stanie Nowy Jork, wciąż kierował firmą i skutecznie dbał o to, żeby nikt o nim nie zapomniał.

Nie jest łatwo pracować u ojca, a jeszcze trudniej pracuje się wtedy, gdy ma się gdzieś „obrót walorami", „asygnowanie kapitału", „ryzyko inwesty­cyjne" i wszystkie te głupie, otępiające umysł terminy.

Albo gdy ma się gdzieś pieniądze. Ben doskonale rozumiał, że na taki luksus pozwolić sobie mogą jedynie ci, którzy mają ich za dużo. Jak choćby oni, Hartmanowie, właściciele licznych funduszy powierniczych, prywat­nych szkół, olbrzymiej posiadłości w hrabstwie Westchester, nie wspomina­jąc już o prawie osiemdziesięciu kilometrach ziemi pod Greenbrier i o całej reszcie.

Dopóki samolot Petera nie roztrzaskał się o ziemię, Ben mógł robić to, co naprawdę kochał: uczyć, zwłaszcza dzieci, na których większość posta­wiła kreskę. Był nauczycielem piątej klasy jednej z najgorszych nowojor­skich szkół, mieszczącej się w części Brooklynu zwanej Wschodnim No­wym Jorkiem. Chodziło do niej mnóstwo „trudnych" dzieci, i owszem, grasowały tam również gangi posępnych dziesięciolatków, uzbrojonych jak handlarze narkotyków z Kolumbii. Jednak dzieci te potrzebowały nauczy­ciela, któremu naprawdę na nich zależało. Jemu zależało, dlatego kilkorgu z nich zdołał odmienić życie.

Ale po śmierci brata zmuszono go do objęcia posady w rodzinnej fir­mie. Przyjaciołom powiedział, że wymusiła to na nim matka na łożu śmierci, i pewnie tak było. Rak czy nie rak, matce nie umiałby odmówić. Doskonale pamiętał jej ściągniętą twarz, jej poszarzałą od chemioterapii skórę, sino ­czerwone worki pod oczami. Była niemal dwadzieścia lat młodsza od ojca i nigdy nie przypuszczała, że mogłaby odejść pierwsza. „Pracuj, bo noc nad­chodzi" - mówiła, uśmiechając się dzielnie. Reszty nie dopowiedziała. Max przeżył Dachau tylko po to, żeby stracić syna, a wkrótce miał stracić i żonę. Był silny, lecz czy mógł to wytrzymać człowiek choćby najsilniejszy?

-  Ciebie też stracił? - szepnęła. W owym czasie Ben mieszkał kilka ulic od szkoły, na piątym piętrze ponurej rudery o śmierdzących kocim moczeni korytarzach i zwijającym się linoleum na podłodze. Nie przyjmował pienię­dzy od rodziców - postawił to sobie za punkt honoru.

-  Ben, słyszałeś, o co pytam?

-  Ale te dzieciaki... - zaprotestował, choć w jego głosie pobrzmiewała już nutka rezygnacji. - One mnie potrzebują.

-  On też - odrzekła cichutko i na tym rozmowa się skończyła.

49

Tak więc teraz, jako syn założyciela i władcy finansowego imperium, zabierał bogatych klientów na lunch, schlebiał im i nadskakiwał. Potajemnie pracował też jako wolontariusz w ośrodku dla „trudnych dzieci", przy któ­rych jego dawni piątoklasiści wyglądali jak ministranci, i wykorzystywał każdą sposobność, żeby podróżować, jeździć na nartach, śmigać na snow­boardzie, latać na paralotni, uprawiać wspinaczkę i umawiać się z kobieta­mi, skrzętnie unikając stałych związków z nimi.

Stary Max musiał jeszcze zaczekać.

Wnętrze holu St. Gottharda - różowy adamaszek, ciężkie, ciemne wie­deńskie meble - zaczęło go nagle drażnić i przygniatać.

-  Chyba jednak zaczekam na zewnątrz - powiedział.

-  Naturalnie, proszę pana, jak pan sobie życzy - odparł hotel page.

Mrużąc oczy i mrugając, Ben wyszedł na jaskrawe słońce i rozejrzał się po ulicy. Bahnhofstrasse, majestatyczna, wysadzana drzewami aleja: tłumy przechodniów, luksusowe sklepy, kawiarnie, dziesiątki instytucji finanso­wych w małych pałacykach z jasnego piaskowca. Z hotelu wypadł goniec z walizkami i łaził za nim, dopóki Ben nie dał mu pięćdziesięciu franków i nie odprawił.

-              Och, bardzo szanownemu panu dziękuję! - wykrzyknął ...