Wobler_ Kuba Turkiewicz.pdf

Kuba Turkiewicz, Wobler, Wydawnictwo Escape Magazine

Kuba Turkiewicz

Wobler

Wydawnictwo Escape Magazine

http://www.escapemagazine.pl

ISBN: 978-83-60320-08-2

http://www.EscapeMagazine.pl 1 / 21

Kuba Turkiewicz, Wobler, Wydawnictwo Escape Magazine

Ryba poruszała się bezgłośnie wśród porannych wód. Jej mały mózg rejestrował

nieistotne dla dalszego biegu wydarzeń bodźce, które natychmiast puszczała

w niepamięć. Jedynym sygnałem, którego nie potrafiła zignorować, była informacja

o wzmagającym się głodzie.

- Jestem nikim, ludzkim zerem, zwykłym śmieciem, psem… - powiedział Marcin

Wobler. Mówiąc to, bawił się suchym piaskiem, przesypując go z ręki do ręki,

i wsłuchiwał się w hipnotyzujący szum niewielkich fal.

Poranek był wyjątkowo ciepły, powietrze pachniało słońcem, a mewy leniwie

spacerowały wśród służących do wyciągania kutrów na plażę stalowych lin.

- Jestem nikim! - Powtórzył spoglądając w stronę wydm, gdzie, jak mu się

wydawało, drgnął jakiś nienaturalnie wyglądający kształt.

- Dopadli mnie - wyszeptał i jednym susem skrył się za śmierdzącym starym rybim

tłuszczem drewnianym kutrem.

Nic się nie wydarzyło. Tymczasem od strony jednego z prywatnych pensjonatów

nadeszła młoda kobieta. Rozejrzała się uważnie dookoła, ale nie zauważyła ukrytego

mężczyzny. Szybko zrzuciła z siebie ubranie i pobiegła w stronę morza...

Bez ociągania zanurzyła się w brunatnej, zimnej wodzie i natychmiast zaczęła

płynąć, nieświadomie zmierzając wprost na spotkanie z wygłodniałą rybą. Kiedy

oddaliła się od brzegu na tyle, by niewielkie fale przestały stanowić przeszkodę

w swobodnym utrzymywaniu się na powierzchni, zatrzymała się w miejscu,

poruszając jedynie nogami, by nie zamoczyć głowy.

- Aha - pomyślała. - Nie ma gruntu!

Sto trzydzieści siedem jardów od brzegu zwierzę wyczuło jej obecność. Wibracje

wywołane ruchami dziewczyny stawały się coraz wyraźniejsze. Receptory na ciele

http://www.EscapeMagazine.pl 2 / 21

Kuba Turkiewicz, Wobler, Wydawnictwo Escape Magazine

ryby przekazały informację małemu mózgowi zmuszając ogon do zdecydowanego

ruchu. Zwierzę ruszyło w stronę nieświadomej niczego kąpielowiczki.

Ryba zbliżała się z zawrotną prędkością, dając się ponieść fali ekscytacji. Czując

instynktownie zbliżającą się walkę, raz po raz zbliżała się niebezpiecznie blisko

powierzchni.

Dziewczynę tymczasem przeszył dreszcz przerażenia. Wydało jej się, że dostrzegła

coś kątem oka. Rozejrzała się, lustrując uważnie powierzchnię otaczającej ją ze

wszystkich stron wody. Oceniła swoją odległość od brzegu i zdecydowała, że czas

wracać. Skierowała się ku plaży. Ryba tymczasem była już tak blisko, że zaczęła

wyczuwać bijące od dziewczyny ciepło. Metr, pół metra, dziesięć centymetrów, nogi

poruszały się w równym tempie, milimetr...

Dziewczyna poczuła się tak, jakby kopnęła coś niewielkiego. Odwróciła gwałtownie

głowę. Tymczasem ryba odpłynęła na nieznaczną odległość by wyskoczyć

gwałtownie ponad powierzchnię wody. I wtedy nastąpił atak! Dziewczyna miała

akurat tyle szczęścia, by odwróciwszy na moment głowę, uchwycić tę chwilę.

- O, mewa siodłata – powiedziała.

Tymczasem przelatujący nieopodal ptak spadł jak piorun z jasnego nieba na niczego

niespodziewającą się rybę i chwycił ją w bezlitosne szpony. Dziewczyna uśmiechnęła

się.

- A to ci dopiero! - Pomyślała. - Ta na oko dziesięciocentymetrowa ryba to przecież

babka bycza! Gatunek zawleczony do Bałtyku w latach osiemdziesiątych razem

z wodami balastowymi statków kursujących z rejonu Mórz Czarnego i Kaspijskiego

do Zatoki Gdańskiej! A może to babka mała albo śledź? Skąd mam wiedzieć,

w końcu wszystkie egzaminy pozdawałam na ściągach. Zimna ta woda, trzeba

wyłazić.

http://www.EscapeMagazine.pl 3 / 21

Kuba Turkiewicz, Wobler, Wydawnictwo Escape Magazine

Przyspieszyła nieco, a gdy dotarła do plaży wytarła się szybko i założyła ubranie.

Marcin poczekał jeszcze, aż zniknie za niewielką wydmą i wyszedł z ukrycia.

- Oni na pewno już tu są! - Powiedział. Spojrzał na zegarek. Pozostały jeszcze tylko

trzy godziny. Nie poczuł ulgi. Wiedział, że najgorsze są zawsze ostatnie minuty.

Marcin Żarówka obudził się wyspany jak nigdy. Nie otwierając oczu zaciągnął się

świeżym, rześkim powietrzem i uśmiechnął się. Przewrócił się na drugi bok

i przytulił do twarzy chłodną część kołdry.

„Wspaniale” - pomyślał i odprężył się. Po chwili usłyszał irytująco piskliwy, starczy

głos.

- Dobre mliko, świeże, przyniesła. Mówił żeby przynieść. Jest tam? Śpi? Mówił żeby

przynieść a teraz nie otwiera. Dobre mliko! Od krowy. Chce kto mlika? Wszystkie

jeszcze śpio? Mliko...

Nakrył głowę poduszką pomstując w myślach na człowieka, który zamówił „mliko”

i leżałby tak prawdopodobnie jeszcze dobre kilkanaście minut gdyby do jego

świadomości nie dotarł bolesny fakt, że to on właśnie był tym człowiekiem.

- Cholera - powiedział wyskakując z pościeli i usiłując wciągnąć szorty sięgnął po

leżące na nocnym stoliku dwa złote. Moneta spadła na podłogę, i potoczyła się pod

łóżko - zanim ją wydostał zdążył jeszcze siedmiokrotnie powtórzyć przekleństwo

i jeden raz zmienić t-shirt.

Wreszcie otworzył drzwi.

- A, jest! Nie otwierał! - Powiedziała stara, garbata kobieta trzymająca

w wykrzywionych artretyzmem dłoniach kierownicę stylowego poniemieckiego

roweru z olbrzymim reflektorem. Przez kierownicę przewieszona była zniszczona

http://www.EscapeMagazine.pl 4 / 21

Kuba Turkiewicz, Wobler, Wydawnictwo Escape Magazine

torba z czerwonej podróbki skóry i z rozerwanym przed piętnastu laty zamkiem

błyskawicznym. - Dlaczego nie otwierał?

Marcin spojrzał na zegarek.

- Prawdopodobnie dlatego, że jest dopiero siódma. Nie spodziewałem się, że pani tak

wcześnie przyjdzie.

- A! Nie spodziewał się! A ja już zajechała do trzech takich! Żaden nie spał. Dobre

mliko! Jeden z Poznania, a drugi taki z Krakowa. Trzy litry mu zawiozła. Nie

otwiera. Bo spał. Niech bierze. Ile bierze? Liter?

- Umawialiśmy się na pół litra.

- Nie weźmie litra?

- Na razie pół. Jak mi będzie smakowało to może jutro wezmę litr..

- No to niech bierze. Dwa złote, jak mówiła.

Podał starowinie monetę, a później z przerażeniem obserwował dalszy rozwój

wydarzeń. Babcia schowała monetę do otłuszczonego woreczka foliowego, a po

chwili wyciągnęła z torby brudną plastikową butelkę po Coca coli wypełnioną

ciepłym jeszcze mlekiem. Chwycił ją z dobrze ukrywanym obrzydzeniem

i podziękował. Poczekał aż babcia odjedzie, a później rozejrzał się dookoła. Jeszcze

raz wciągnął głęboko powietrze. Z satysfakcją zlustrował rząd niewielkich domków

campingowych, dokładnie takich jak ten, który sam wynajmował. Od dawna nie miał

okazji mieszkać w równie spartańskich warunkach, ale od równie dawna nic nie

sprawiło mu podobnej przyjemności.

http://www.EscapeMagazine.pl 5 / 21

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: