Quinn_Anthony_-_Grzech_Pierworodny_Autobiografia.pdf

ANTHONY QUINN

Grzech Pierworodny

Autobiografia

(PrzełoŜyła Zofia Kierszys)

SCAN-dal

Mamie,

która wybaczyła mi dzień,

kiedy się urodziłem

Mieszkałem w Nowym Jorku otoczony bogactwem, rodziną i chwałą. Trzy

moje filmy wyświetlano naraz na Times Sąuare i jednocześnie występowałem w

sztuce teatralnej. Wszędzie, gdzie wzrokiem sięgnąć na Broadwayu, widniało w

blasku neonów moje nazwisko.

Kilka uroczych pań z jakiegoś klubu dramatycznego zorganizowało bankiet na

moją cześć. śeby mi było jeszcze milej, zaprosiły wiele wybitnych osobistości z

róŜnych dziedzin.

Kiedy poproszono mnie o zabranie głosu, spróbowałem im podziękować. I

raptem zaniemówiłem. Rozejrzałem się po morzu tych twarzy przede mną,

Ŝyczliwych i wyczekujących. Po chwili usłyszałem własne mamrotanie, Ŝe jestem

bankrutem Ŝyciowym. WciąŜ jeszcze pamiętam, z jakim zgorszeniem i przeraŜeniem

powitano moje słowa. Wszyscy przecieŜ chcieli ode mnie lekkiej, pełnej wdzięku

gadki, a ja tu im oświadczam, Ŝe sukces nie znaczy dla mnie nic.

Skończyłem mówić i moi gospodarze poklaskali mi grzecznie, ale sprawiłem

im przykrość. Popełniłem straszne faux pas , wykorzystując ich forum jako

konfesjonał.

Potem, kiedy wychodziłem, zatrzymał mnie pewien młody aktor. Myślałem,

Ŝe spośród wszystkich ludzi właśnie on zrozumie. Ale był wściekły.

- Gówniarz! W Ŝyciu nie wstydziłem się tak za nikogo jak dzisiaj za ciebie. AŜ

mnie mdliło od twojej fałszywej pokory. JeŜeli tobie się nie powiodło, to juŜ nie wiem

komu!

Ten nieborak kiedyś zagrał główną rolę w filmie, ale jego kariera na tym

utknęła. Usiłował wspinać się znowu i było mu cięŜko. Przypuszczam, Ŝe

porównywał się ze mną i ubolewał, Ŝe to nie on ma tę pozornie godną zawiści

pozycję, do jakiej ja doszedłem.

Zostawił mnie samego na ulicy i odmaszerował rozgniewany.

Ruszyłem do mojego domu, na rogu Siedemdziesiątej i Park Avenue. Majątek

zapłaciłem za ten dom pięciopiętrowy, w którym na kaŜdym piętrze miałem piękne

stylowe meble, obrazy, rzeźby i cenne ksiąŜki. Ale myśl o posiadaniu tylu

wspaniałych rzeczy wcale mnie nie pocieszała. Wędrowałem Piątą Aleją z uczuciem,

Ŝe te wyniosłe budynki przewracają się na mnie. Przeszedłem na drugą stronę do

Central Parku. Zacząłem biec. Z kaŜdym krokiem popłoch we mnie wzrastał.

Myślałem, Ŝe płuca mi popękają. Wyczerpany, rzuciłem się na porosły trawą kopiec

powyŜej zbiornika.

Chciałem krzyczeć, ale krtań miałem zaciśniętą. Nigdy dotąd nie czułem tak

bezbrzeŜnego smutku, a przecieŜ nie mogłem wycisnąć z oczu ani jednej łzy. Na

kolanach zawołałem do Boga o pomoc. Odpowiedzi nie było. Czekałem z oczami

zamkniętymi.

Czekałem, ale Bóg najwidoczniej był czymś zajęty gdzie indziej.

Kiedy otworzyłem oczy, wszędzie wokół mnie migotały światła śródmieścia.

I właśnie wtedy zobaczyłem „chłopca”. Stał pod drzewem. Podniosłem się, z

wysiłkiem ruszyłem ku niemu. Odwrócił się i uciekł.

- Ty draniu mały, zmusiłeś mnie do tego! Niech ja cię tylko dostanę w swoje

ręce... - Ale juŜ zniknął.

W tamten wieczór przyszedłem do teatru okropnie zachrypnięty, mogłem

mówić tylko szeptem. Zadzwoniliśmy po lekarza. Przyjechał natychmiast i obejrzał

mi gardło. Nie stwierdził Ŝadnej dolegliwości.

- Więc dlaczego ja tak chrypię, do diabła?!

- Nie wiem - odpowiedział. - Albo ma pan na strunach głosowych jakąś narośl,

której nie mogę zobaczyć, albo teŜ jakieś kłamstwo ugrzęzło panu w krtani.

Kłamstwo ugrzęzło mi w krtani!!!

Kłamałem juŜ tysiące razy! Dlaczego właśnie tym kłamstwem tak się

zadławiłem?

Jakoś zdołałem grać w tamten wieczór. Usiłowałem widzieć prawdę, pełną

prawdę mojego Ŝycia, chociaŜ publiczność słyszała tylko ochrypły bełkot Quinna na

scenie. Publiczność nie wiedziała, z jak wielkim to mi przychodziło trudem.

Dotychczas chmury .nadciągały, coraz groźniejsze - teraz ta burza rozpętała

się nade mną. Byłem sam w głuszy, schronić się nie miałem gdzie.

Jaką korzyść daje człowiekowi cała jego praca na tym padole?

Widziałem, Ŝe ja dopracowałem się tylko próŜności i udręczenia ducha.

Dlaczego nie mogę znaleźć spokoju wśród nocy?

Teraz, kiedy powinienem cieszyć się latem mojego Ŝycia, dlaczego nie mam

przed sobą Ŝadnego celu?

Tonąłem.

Zagubiony.

- Chłopcze, pomóŜ mi! - krzyczałem. - PomóŜ mi, bo obaj utoniemy!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: