Quinnell A.J. - Wiezy krwi.pdf - Quinnell A J - ssaaggaa

A. J. QUINNELL

WIĘZY KRWI

Tłumaczył Grzegorz Gotart

KSIĘGA PIERWSZA

W windzie śmierdziało czy moŜe raczej śmierdzieli jadący nią ludzie; Kirsty

Haywood po raz kolejny poŜałowała, Ŝe nie pracuje na niŜszym piętrze.

ZjeŜdŜając winda zatrzymywała się na kaŜdym piętrze i zabierała

wciskających się pasaŜerów. W końcu Kirsty została wepchnięta w sam kąt

pomieszczenia, miała przed sobą łysego męŜczyznę w płaszczu w ukośną kratę, który

miętolił w ustach zgasły niedopałek grubego, czarnego cygara. Odwrócił się do

stojącej u jego boku kobiety o haczykowatym nosie i burknął:

- No więc mówię gościowi: dobra, podkradaj, ale z umiarem! Przeklęci

księgowi!

Jasne, skomentowała w duchu Kirsty, zawsze księgowi są winni. Tłusty

flejtuch sam pewnie od lat okrada firmę i wspólników.

Na parterze pasaŜerowie wysypali się z windy. Kirsty wyszła z uczuciem ulgi i

wzięła głęboki oddech. Ale zapach unoszący się w holu wejściowym nie był wcale

lepszy. Przecisnęła się do kiosku. Stary, siwowłosy Murzyn podał jej bez słowa

paczkę miętowych cukierków i jak zawsze mrugnął do niej porozumiewawczo.

Odpowiedziała mu bladym uśmiechem i przypomniała sobie swój pierwszy dzień

przed dwudziestu laty, kiedy włosy kioskarza były mniej przyprószone siwizną, a

mrugnięcie okiem jeszcze bardziej wymowne.

Wyszła z biurowca i wciągnęła przez nos zimne powietrze. Była szósta po

południu. Mroźny wiatr rozwiewał spaliny z samochodów tłoczących się na Siódmej

Alei w zwykłym dla tej pory dnia korku ulicznym. Postawiła kołnierz płaszcza i ssąc

miętówkę ruszyła raźnym krokiem. Szła jak typowy mieszkaniec Nowego Jorku: oczy

utkwione przed siebie, obcasy wystukują szybki rytm na chodniku, ręce wciśnięte w

kieszenie - cały czas lawirowała, Ŝeby uniknąć zderzenia z przelewającą się falą

przechodniów.

Przystanęła na Czterdziestej Pierwszej, czekając na zmianę świateł. Zaczął

padać deszcz ze śniegiem i na ulicy w jednej chwili wyrósł las parasoli. Zapomniała

zabrać parasolkę, wyciągnęła więc teraz szal z kieszeni i osłoniła nim jasne włosy.

Nowy Jork w styczniu... Od dwóch tygodni miasto było sparaliŜowane

opadami śniegu. Pogoda dawała się mocno we znaki przy niskiej temperaturze

powietrza. Nawet typy spod ciemnej gwiazdy wolały pozostawać w domu.

Znowu nie kursują autobusy...

Westchnęła z rezygnacją. Czekał ją kolejny długi marsz do domu przez zwały

mokrego śniegu. Z wylotów stacji metra wydobywały się złowieszcze opary, które

rozwiewał arktyczny wiatr. Z pobliskiego Broadwayu dochodziło zawodzenie syren.

TuŜ nad jej uchem elegancko ubrany męŜczyzna gniewnie warknął na stojącą za nim

kobietę, która niechcący trąciła go parasolką. Kobieta odpowiedziała mu równie

przyjaźnie.

Kirsty pozostawała na wszystko obojętna. Dla niej, która w tym mieście

urodziła się i wychowała, zawodzenie syren i gniewne pyskówki, niecierpliwość i

obojętność były raz na zawsze zrośnięte z otaczającym ją środowiskiem.

Kiedy zapaliło się zielone światło, rozeźlony elegancik przepchnął się obok

niej, torując sobie drogę teczką ze świńskiej skóry. Szła dalej, przezornie omijając

obskurne rejony Czterdziestej Drugiej i Times Square. Pamiętała jeszcze, jak rodzice

zabrali ją w dzieciństwie do mieszczącego się tam teatru. Było to niby wkroczenie do

krainy baśni: błyszczące czarne limuzyny, eleganckie kobiety w długich, zwiewnych

sukniach, tłumy podekscytowanych ludzi czekających na przelotne pojawienie się

gwiazdy. Przez upływające lata była świadkiem niemal nieuchwytnie dokonującej się

metamorfozy: rejon ten objęły we władanie dziwki i handlarze narkotyków,

podejrzane typy i ćpuny o oczach szklistych od prochów. Seks z migających neonów,

ludzkie śmiecie zaścielające ulice.

Od kilku lat przemierzając dwa razy dziennie miasto trzymała się z dala od

tego miejsca.

W miarę jak oddalała się od dolnego Manhattanu, na chodnikach robiło się

coraz luźniej i w końcu mogła iść nieco spokojniejszym krokiem. Zadawała sobie

pytanie, dlaczego Larry umówił się z nią na spotkanie w barze „Bailey's”. Zwykle

spotykali się u niego lub - znacznie częściej - u niej. Kiedy zadzwonił, był dziwnie

tajemniczy - powiedział tylko, Ŝe chciałby, by przed kolacją wpadli gdzieś na parę

drinków. ChociaŜ bar dzieliły od mieszkania Kirsty tylko dwie przecznice, nigdy w

nim jeszcze nie była. Gwoli ścisłości, w barach bywała nader rzadkim gościem.

Zaczęło mocniej padać. Pokonała biegiem kilka ostatnich przecznic i

zatrzymała się pod osłoną pasiastej markizy. Z trudem łapała oddech, nie nawykła do

fizycznego wysiłku. Zdjęła z głowy szal. Nie na wiele się przydał. Doprowadziła do

porządku włosy i pchnęła obramowane mosiądzem drzwi. Upłynęła chwila, zanim

przyzwyczaiła wzrok do panującego wewnątrz półmroku. Sala urządzona była w stylu

wiktoriańskim. Purpurowy dywan, ściany wyłoŜone czerwonymi atłasowymi

tapetami, zakończonymi u góry krętym czarnym wzorem, niebieskie klosze zdobione

frędzlami, stoliki w kolorze mahoniowym i krzesła obite czerwonym aksamitem. W

końcu sali ciągnął się długi kontuar barowy, a w rogu stało pianino, na którym

brzdąkał ze znudzonym wyrazem twarzy ubrany na czarno rudzielec. Pół tuzina

męŜczyzn obecnych na sali zwróciło na nią taksujące spojrzenia. Nie było wśród nich

Larry'ego. Rozpoznała bez trudu, z kim ma do czynienia: byli to w większości młodzi,

najwyŜej w średnim wieku męŜczyźni, specjaliści z działów sprzedaŜy i

przedstawiciele młodszej kadry kierowniczej. Wszyscy ubierali się tradycyjnie, a na

ich twarzach malował się nastrój nerwowego wyczekiwania. Dotarło do niej

momentalnie, Ŝe znajduje się w jednym z „barów dla samotnych”. Spojrzała na

zegarek: wpół do siódmej. Larry wyjątkowo się spóźniał. Przyszło jej do głowy, by

poczekać na niego na ulicy, ale deszcz zacinał coraz mocniej. W barze było

przynajmniej ciepło - nawet za ciepło.

Rozwiązała pasek płaszcza, zrzuciła płaszcz z siebie i powiesiła go na

wieszaku przy drzwiach. Cały czas czuła na sobie taksujące spojrzenia męŜczyzn

siedzących przy barze. Niemiłosiernie zmarznięta i przemoczona usiadła przy stoliku.

Bez zbytniego pośpiechu podeszła do niej kelnerka o tlenionych włosach, zębach jak

u konia i z wypiętym biustem. Kirsty zamówiła whisky sour. Czuła narastającą

irytację. Dlaczego Larry chciał się z nią spotkać? I dlaczego się spóźnia, wiedząc, do

jakiego miejsca ją zaprosił? Pewnie przychodzi tu często w interesach i zna

niejednego z bywalców baru. No tak, jasne, pomyślała z niechęcią, na pewno marzy

mu się, Ŝe wchodzi na salę i śledzony spojrzeniami reszty męŜczyzn podchodzi do

umówionej z nim atrakcyjnej kobiety.

Po zaledwie pięciu minutach, w trakcie których męŜczyźni naradzali się

szeptem, jeden z nich zszedł z barowego stołka i zbliŜył się do Kirsty, strojąc twarz w

ujmujący uśmiech.

- Poznajmy się, jestem Ray - zaczął i zaproponował pokazując szklaneczkę

Kirsty: - Mogę cię poczęstować?

Pokręciła przecząco głową. Natręt nie odchodził, próbując nadal się

uśmiechać.

- Jesteś sama?

- Czekam na przyjaciela.

- Mhm... Ale mogłabyś przysiąść się do nas, dopóki nie przyjdzie. MoŜe się

przecieŜ spóźnić.

- Dziękuję, wolę posiedzieć sama.

- W porządku, rozumiem. - Odwrócił się i wzruszywszy wymownie

ramionami, odszedł do obserwujących całą scenę męŜczyzn przy barze.

W ciągu paru minut lokal zaczął się zapełniać. Na kaŜdą z przybyłych kobiet

przypadało mniej więcej pięciu męŜczyzn. Kirsty mogła obserwować godowy rytuał:

wymianę spojrzeń i mowę ciała, propozycje poczęstunku, z których niektóre bywały

przyjmowane. Łatwo jej było sobie wyobrazić, jak przebiegają otwierające grę

gambity:

- Cześć, gdzie pracujesz? A moŜe w ogóle nie pracujesz?

Albo:

- Nie zalewasz? Znałem kiedyś gościa z firmy Macy's Sportswear. Szef działu

zakupów, prawdziwa szycha... Jak on się do diabła nazywał? Na pewno cię juŜ tu

kiedyś widziałem... Pierwszy raz? śartujesz?

Czy choćby:

- Ja? Handluję swetrami. Najlepszy sort, nie schodzą poniŜej jedenastu

dolarów.

Kirsty zerknęła ponownie na zegarek i postanowiła wyjść. Sięgała juŜ po

torbę, kiedy wszedł Larry. Wieszając płaszcz skrzywił się w przepraszającym

uśmiechu i podszedł, machając po drodze ręką do kilku znajomych bywalców baru.

Pochylił się nad jej krzesłem, Ŝeby pocałować ją w usta, jednak Kirsty odwróciła

głowę i podstawiła mu jedynie policzek.

Zjawiła się kelnerka z kieliszkiem martini dla Larry'ego. Spojrzała na

opróŜnioną do połowy szklaneczkę Kirsty i podniosła pytająco brwi. Kirsty

potrząsnęła przecząco głową.

Larry wypił jednym haustem połowę martini i obrzucił ją uwaŜnym

spojrzeniem. Miał czterdzieści pięć lat, był wysoki i szczupły, o włosach lekko

siwiejących na skroniach. Sprawiałby wraŜenie dystyngowanego dŜentelmena, gdyby

nie ubranie, które nosił. Miał na sobie ciemnoszary garnitur o workowatym kroju,

spopularyzowanym przez Cardina, w którym przy doborze odpowiednich dodatków

prezentowałby się całkiem dobrze, gdyby nie wystroił się w jasnoŜółtą koszulę i

zielony krawat, zawiązany w niemodnie wielki węzeł. Całości dopełniała Ŝółta

chusteczka, która wystawała z górnej kieszonki marynarki o wiele bardziej, niŜ to

nakazywała przyjęta moda. Zdaniem Kirsty wyglądał dokładnie na kogoś, kim był:

średnio radzący sobie pośrednik handlowy w duŜej firmie tekstylnej, który nigdy nie

dostanie awansu na kierownicze stanowisko.

- Wiem, Ŝe jesteś na mnie wściekła. Przepraszam cię, ale właśnie kiedy

zbierałem się do wyjścia, wszedł do mojego pokoju ten kutas Kaufman i zaczął mi

chrzanić o spóźniających się dostawach do wiosennej kolekcji... Zupełnie jakby to był

mój problem.

Potrząsnęła głową i powiedziała:

- Nie lubię, jak zostawia się mnie samą w takim miejscu, Larry. To istny dom

schadzek.

Zobaczyła irytację na jego twarzy.

- Daj spokój, Kirsty, mamy rok sześćdziesiąty piąty. Dziewczyny, które tu

przychodzą, pracują tak jak ty... Są wśród nich sekretarki, ekspedientki, księgowe...

Czasy się zmieniły. Chcą równych szans. Dlaczego nie mogą pójść same do lokalu,

skoro mają na to ochotę? A jeśli poznają faceta, to co w tym złego? Wiele z nich

nikogo nie ma.

- Niech ci będzie, ale to nie jest miejsce dla mnie. MoŜemy wyjść?

Kiedy szli do drzwi, uparł się, Ŝeby trzymać ją czule pod rękę.

Quinnell A.J. - Wiezy krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: