Johansen Iris - Osaczona.pdf - Johansen Iris - glinka7-1987

Prolog

3 grudnia 1188

Bramy Konstantynopola

Mam to!

Thea odwróciła się gwałtownie i spostrzegła pędzącą ku

niej

Selene, która wbiegła przez bramę miasta. Rude włosy

dziewczynki

uwolniły się z warkocza i powiewały na plecach, klatka

piersiowa

unosiła się i opadała, gdy dziecko próbowało złapać tchu.

Musiała

biec całą drogę z domu Nicholasa.

Selene rzuciła Thei duży słomiany kosz.

- Mówiłam ci, że nie zobaczą mnie, kiedy to zrobię. -

Spojrzała

na długi rząd wielbłądów i wozów, które już ruszyły drogą. -

Nie

mogłam uciec wcześniej. Chyba Maya mnie obserwowała.

- Nie powinnaś ryzykować. - Thea postawiła kosz na

ziemi

i uklękła, by przytulić Selene. - Poradziłabym sobie jakoś i bez

tego.

- Ale teraz będzie ci łatwiej. - Cienkie ramionka Selene

zacisnęły się mocno na szyi Thei. - Tak bardzo się narażasz.

Musiałam coś dla ciebie zrobić.

Wzruszenie ścisnęło Theę za gardło.

- Musisz wracać. Idź przez ogród. Selim nieczęsto się tam

pokazuje.

Selene kiwnęła głową i cofnęła się o krok. Jej zielone oczy

błyszczały mocno, ale Thea wiedziała, że dziewczynka nie

będzie

płakać. Selene nigdy nie płakała tak jak inne dzieci. Lecz

przecież

Selene nigdy nie pozwolono być dzieckiem.

- Nie martw się o mnie - rzekła. - Wiesz, że nic mi nie

grozi.

I RIS J OHANSEN

- Wiem. - Gdyby nie była przekonana, że Selene będzie

bezpieczna, nigdy nie porwałaby się na ten szaleńczy

wyczyn.

Selene miała zaledwie dziesięć lat i minie jeszcze wiele

czasu,

zanim stanie w obliczu takiego samego niebezpieczeństwa

jak teraz

Thea. - Musisz o siebie dbać. Dobrze się odżywiaj, spaceruj,

biegaj

i baw się w ogrodzie. Tak jak cię uczyłam.

Selene skinęła głową.

- Muszę iść. - Zrobiła parę kroków, lecz nagle zawróciła.

- Chcę, żebyś wiedziała - odezwała się grubym głosem - że

nic się

nie stanie, jeśli tu po mnie nie wrócisz. Wiem, że się

postarasz, ale

jeśli ci się nie uda, ja to zrozumiem.

- Ale ja obiecuję ci, że będziemy razem. - Thea starała

się stłumić drżenie głosu. - Gdy tylko zrobi się bezpiecznie,

wrócę po ciebie. Nic mnie nie powstrzyma. - Uśmiechnęła

się nerwowo. - Tak samo jak nic nie powstrzymało ciebie,

by przynieść mi ten kosz.

Selene patrzyła na nią jeszcze przez chwilę, po czym

ruszyła

pędem w kierunku bramy miasta.

Thea instynktownie chciała ją zatrzymać, zabrać ze sobą,

opie-

kować się nią. Być może Selene myślała, że da sobie radę,

ale

dzieciom mogą się przytrafić różne rzeczy. A jeśli

zachoruje?

Jednakże gdyby pojechała z karawaną, byłaby jeszcze

bardziej

narażona na chorobę. Thea miała niewielkie zapasy

pożywienia,

a podróż do Damaszku była pełna niebezpieczeństw.

Karawany

często stawały się celem ataku saraceńskich bandytów lub

tych

rycerzy, którzy przybyli do Ziemi Świętej tylko po to, by

rabować

i łupić. Gdy dotrze do Damaszku, sytuacja może się okazać

jeszcze

groźniejsza. Po latach sporadycznych bitew Jerozolima

znów

przeżywała ciężkie chwile, a wielki sułtan turecki Saladyn

po-

przysiągł, że odzyska wszystkie ziemie, jakie jego lud stracił

w czasie poprzednich wypraw krzyżowych. Sam fakt, że

Damaszek

był objęty wojną, na pewno ułatwi Thei zgubienie się w

tłumie

i Selene będzie bezpieczniejsza w Konstantynopolu do

czasu, aż

Thea będzie w stanie zapewnić jej schronienie.

Selene odwróciła się jeszcze i pomachała ręką.

O SACZONA

Thea również uniosła dłoń w geście pożegnania.

- Wrócę - wyszeptała. - Obiecuję ci. Wrócę po ciebie,

Selene.

Dziewczynka zniknęła za bramą. Bóg jeden wie, kiedy

znowu

się zobaczą.

Nie. Nie wolno jej polegać na Bogu. Bóg rzadko wspiera

tych,

którzy biernie czekają na jego pomoc. Nie ustanie w

wysiłkach,

nigdy się nie podda i będą w końcu razem z Selene

bezpieczne.

Schyliła się, podniosła kosz i zarzuciła na ramię

przywiązane do

niego rzemienie. Zawahała się przez chwilę patrząc, jak

karawana

powoli oddala się od miejsca, które było jej tak dobrze znane.

Przypominała jakiegoś dziwnego, wijącego się węża, który

syczał

i trzeszczał. Jedynie łagodne brzmienie dzwonków

przywiązanych

do wielbłądów nie wywoływało u niej strachu.

No i był jeszcze ten okropny pył. Przywykła do

nieskazitelnej

czystości, a piekące uderzenia piasku w twarz napawały ją

obrzy-

dzeniem.

Ale cóż - odwrotu nie było. Powiedziała sobie, że

wszystko

zniesie, w każdej sytuacji.

Poprawiła rzemienie przy koszu i ruszyła za karawaną,

która

wzbijała tumany rozgrzanego pyłu.

21 kwietnia 1189 roku

Pustynia Syryjska

W księżycowej poświacie pustynne piaski błyszczały

przed jej

oczami. Góry na horyzoncie wydawały się odległe o całą

wieczność.

Thea zatoczyła się, upadła na kolana, po czym z wysiłkiem

podniosła się znowu.

Musi iść dalej... Nie może zmarnować tej nocy. Ciemności

były

mniej dokuczliwe niż palące światło dnia.

Spróbowała przełknąć ślinę. Ogarnęła ją panika. Dobry

Boże,

gardło miała zupełnie suche, przecież może się zadusić.

Zaczerpnęła głęboko powietrza, starając się uspokoić

kołaczące

w niej mocno serce. Strach był dla niej takim samym

wrogiem jak

gorąca pustynia. Nie, nie podda się i nie wypije kilku

ostatnich

łyków wody z worka.

Być może jutro dojdzie do oazy.

Albo nawet do Damaszku.

Szła już tak długo, że z pewnością cel był blisko.

Nie podda się. Nie po to uciekła od tych dzikusów, żeby

teraz

stać się ofiarą pustyni.

Stanęła i próbowała zebrać myśli. Starała się myśleć o

przyjem-

nym chłodzie, błyszczących złotych nitkach na delikatnym

brokacie,

0 pięknie... Świat wcale nie kończy się na tej pustyni...

A jednak takie właśnie odnosiła wrażenie. Nie potrafiła

przypo-

mnieć sobie czegokolwiek innego poza piaskiem

błyszczącym

w świetle dnia i ruchomymi, złowrogimi cieniami w nocy.

Johansen Iris - Osaczona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: