Erich von Daniken - Podróż na Kiribati.pdf - Eric Von Daniken - marcin23.14

9304

Erich von Daniken

PodróŜ na Kiribati

List do moich Czytelników

Nie da się tak zdmuchnąć kurzu,

Ŝeby ludzie nie zaczęli kasłać.

Filip, ksiąŜę Edynburga,

małŜonek królowej ElŜbiety II

Droga Czytelniczko, Drogi Czytelniku!

Pewien mądry człowiek, zajmujący się naszymi czytelniczymi gustami, bodajŜe profesor Alphons

Silbermann, stwierdził, Ŝe jedno „pokolenie czytelnicze" trwa cztery lata. Proszę policzyć, chyba się zgadza.

Pierwsze pokolenie czytelnicze od drugiego do czwartego roku Ŝycia

interesuje się kartonowymi ksiąŜeczkami z obrazkami. Potem przychodzą te straszne podręczniki szkolne

oraz bajki dziś komiksy!

a dla dziewczyn i chłopaków o rozbudzonych zainteresowaniach powieści młodzieŜowe, awanturnicze,

podróŜnicze i opisy świata zwierząt; tak jest do dziesiątego roku Ŝycia. Dojrzalsi oddają się juŜ wówczas

lekturze powieści dla dorosłych i pierwszych interesujących ksiąŜek popularnonaukowych. Z nadejściem

osiemnastego roku Ŝycia pojawiają się upodobania tematyczne, niekiedy pozostające na całe Ŝycie albo

pod wpływem pracy zawodowej, Ŝycia prywatnego, hobby czy nadzwyczajnych zdarzeń zmieniające rytm

pokoleń czytelniczych.

Jeśli wezmę pod uwagę ten rytm, to od 1968 roku, gdy ukazała się moja pierwsza ksiąŜka, wyrosło juŜ trzy i

pół pokolenia czytelniczego. Ktoś, kto w 1968 roku miał szesnaście lat, dziś ma lat trzydzieści! Być moŜe, Drogi

Czytelniku, poznaliśmy się juŜ wtedy, moŜe jesteś jednym ze stałych czytelników, którzy czekają na moje

kolejne ksiąŜki, ukazujące się co dwa lata.

Na pewno jednak wielu młodych ludzi zauwaŜy, Ŝe w kaŜdej nowej ksiąŜce podbudowuję swoje ,,stare" tezy

najświeŜszymi zdobyczami nauki. Taki juŜ los kaŜdej hipotezy nawet najbardziej naukowej trzeba ją stale

aktualizować! I tu, muszę przyznać, za kaŜdym razem staję przed dylematem: moi stali Czytelnicy znają

podstawy tych teorii, jakie jednak „narzędzie' mam dać moim nowym Czytelnikom, Ŝeby, zawieszeni między

niebem a ziemią, poczuli „twardy grunt pod nogami'? Z jednej bowiem strony nie chciałbym nuŜyć swoich

dawnych czytelników, a z drugiej wpuszczać nowych w maliny bez kompasu.

Nie pozostaje mi nic innego, jak w telegraficznym skrócie przedstawić to, co twierdzę od czternastu lat:

w prehistorycznych czasach Ziemię odwiedziły nieznane istoty z Kosmosu. W literaturze na ten temat

określa sieje mianem „istot pozaziemskich" albo „kosmitów";

istoty pozaziemskie stworzyły ludzką inteligencję przez zmianę materiału genetycznego prymitywnych

jeszcze wtedy mieszkańców Ziemi. Moim zdaniem, ludzka inteligencja nie powstała za sprawą przypadku, nie

jest to główna wygrana na loterii, stwarzającej miliardy moŜliwości, ale celowa ingerencja nieznanych istot z

Wszechświata;

wizyty nieznanych istot spowodowały powstanie na Ziemi najstarszych religii, doprowadziły do narodzin

mitów i legend, których sedno przekazuje realność ówczesnych zdarzeń.

Gdyby te hipotezy, zaledwie nakreślone, nie były tak kontrowersyjne, nie wywołałyby ogólnoświatowej

dyskusji na ten temat. W istocie bowiem podpiłowuję filary, na których wspiera się cała budowla tradycyjnego

myślenia. Dysponując danymi zdobytymi przez dwadzieścia lat, jestem takim traperem, wędrującym między

najróŜniejszymi dziedzinami wiedzy: archeologią, etnografią, badaniami nad pochodzeniem gatunków, lotami

kosmicznymi..., a jak trzeba, takŜe teologią. Oczywiście w trakcie tych wędrówek wielu osobom nadepnąłem

na odciski. To nieuniknione. Oczywiste jest teŜ, Ŝe w szczególnych przypadkach zdarzało mi się pobłądzić.

Strona 1

9304

Przyznaję się do pomyłek.

Ale co utwierdza mnie w dąŜeniach w moich hipotezach coś jednak jest, bo stałem się przedmiotem ataku

autorów ksiąŜek, publikowanych we wszystkich najwaŜniejszych językach świata. A poniewaŜ odniosłem

światowy sukces, atakuje mnie, nierzadko poniŜej pasa, cała falanga autorów, którzy wyrabiają sobie w ten

sposób nazwisko. No cóŜ, tonący brzytwy się chwyta. Jestem wyrozumiały. Z drugiej wszakŜe strony

publikuje się prace, które z całą powagą, a nawet przychylnością, akceptują moje tezy. Wśród ich autorów są

uznani naukowcy.

Temat ten, jak Ŝaden inny w tym stuleciu, wywołał światowe echo. A przyczyniły się do tego nie tylko moje

filmy „Wspomnienia z przyszłości" i „Posłanie bogów". Inspirowane moimi przemyśleniami były teŜ zapewne

amerykańskie obrazy „Wojna gwiazd" oraz ,,Imperium kontratakuje". Moi stali Czytelnicy widzą na ekranie

sytuacje dobrze im znane.

Śpiewająca po angielsku grupa Exiled w swojej najnowszej piosence idzie na całość. Oto tłumaczenie:

,,Było to przed tysiącami lat. PotęŜna armada statków kosmicznych pokonywała gwiezdne morze, poszukując

planety, na której mogłoby przetrwać i rozwijać się ich Ŝycie. Odkryto i zasiedlono planetę Ziemia. Dopiero

teraz zaczynamy odczytywać przekazy opowiadające o tym fantastycznym zdarzeniu [...]. Od tej chwili

zrozumiemy więcej z rzeczy dziejących się w niebie i na Ziemi [...]". W przypadku powyŜszego tekstu jestem

„bez winy", ale cieszę się, Ŝe moje tezy stały się tak popularne, Ŝe przejęła je muzyka rozrywkowa. Napawa

mnie otuchą, Ŝe właśnie młode pokolenie rozumuje tak trzeźwo, gdy chodzi o idee brzemienne dla

przyszłości.

Drodzy Czytelnicy, posłuchajmy proroka Ezechiela, Ŝyjącego w VI w. przed Chrystusem:

„Synu człowieczy! Mieszkasz pośród domu przekory, który ma oczy, aby widzieć, a jednak nie widzi, ma

uszy, aby słyszeć a jednak nie słyszy, gdyŜ to dom przekory”.

Ze swej stronny mogę obiecać, Ŝe nadal będę robił duŜo szumu, zdmuchując kurz ze starych problemów,

nawet jeśli wielu doprowadzi to do ataków kaszlu!

Zapraszam więc swoich starych i nowych Czytelników, aby towarzyszyli mi w kilku podróŜach. Dowiedzą

się Państwo nowych rzeczy i przeczytają o przeciwnościach, na jakie trafia „niedzielny badacz" w trakcie

peregrynacji po świecie.

Z serdecznościami Erich von Daniken

I. PodróŜ na Kiribati

Zaskoczenie i zdziwienie są początkiem zrozumienia.

Ortega y Gasset

Pastor wabi mnie do odległego celu Gdzie jest Kiribati? Wieczór, który przeŜyliśmy jak szejkowie Strajk na

wyspach pokoju — Teorie na temat początków Kiribati Teeta, nasz czarny anioł Odkrywamy wspaniałą

bibliotekę w Bairiki O Nareau i innych istotach pozaziemskich Lecimy na Abaiang Magiczny krąg Przed

grobem olbrzyma na Arorae — Kamienie nawigacyjne na Arorae Bogowie stworzenia wyłaniają się z

mroków ciemności Jak uwiecznili się olbrzymi PoŜegnanie z nowymi przyjaciółmi i pradawnymi

zagadkami

Nigdy nie wybrałbym się na Kiribati, gdyby nie list z Kapsztadu w Republice Południowej Afryki:

„Dear Mr von Daniken,

jest Pan zapewne człowiekiem zajętym, więc od razu przejdę do rzeczy.

Zdecydowałem się napisać do Pana, bo istnieją przekonujące dowody na istnienie bogów, przybyłych z nieba.

Gdy prowadziłem działalność misyjną w regionie Pacyfiku, pokazano mi groby dwóch olbrzymów, którzy

wedle miejscowych przekazów przybyli z nieba.

Groby są w dobrym stanie. Mają po około pięć metrów długości. Na skałach widać teŜ skamieniałe odciski

stóp, a jest ich tak wiele, Ŝe bez trudu moŜna je znaleźć i sfotografować. Jest tam teŜ »kamienny kompas«, a

nawet miejsce, gdzie jak chce legenda wylądowali bogowie. To nader interesujące miejsce. Jest to krąg, w

którym nic nie rośnie. Jeśli informacje te Pana zainteresują, będę się czuł zaszczycony, mogąc słuŜyć dalszymi

szczegółami. Jeśli zaś okaŜe się, Ŝe wie Pan o tym z innego źródła, zrozumiem, jeśli Pan nie odpisze. Z

najlepszymi Ŝyczeniami i podziękowaniami za miłe godziny spędzone na lekturze

Strona 2

9304

Pański pastor C. Scarborough".

List ten dostałem do rąk z końcem maja 1978 roku. Pastor, który interesuje się moimi ideami?

Odpisałem od razu, dziękując za list i prosząc o wspomniane informacje. Zadałem teŜ od razu pytanie, czy

istnieje jakaś literatura na ten temat albo fotografie tajemniczych miejsc, proponując oczywiście, Ŝe pokryję

wszelkie koszty. Po miesiącu wielebny Scarborough odpisał:

,,Dear Mr von Daniken,

dziękuję za Pański list. Chciałbym Panu wyjaśnić, Ŝe nie oczekuję rekompensaty za moje wydatki. Będę

szczęśliwy, mogąc pomóc Panu w poszukiwaniach.

W kwestii dostępnej literatury muszę Panu powiedzieć, Ŝe literatura o Kiribati w zasadzie nie istnieje, a na

temat dziwnych miejsc, o których wspomniałem, nie ma świadectw pisanych. Szkoda. Mogę sobie wyobrazić,

Ŝe dostaje Pan róŜne wskazówki od fantastów z całego świata. Sądzę więc, Ŝe powinienem napisać Panu coś o

sobie. Obecnie jestem pastorem kongregacji Sea Point w Republice Południowej Afryki.

Przedtem wraz z Ŝoną i dwojgiem dzieci mieszkałem na Kiribati, gdzie prowadziłem działalność misyjną jako

przedstawiciel London Missionary Society. Mieszkaliśmy na wyspach trzy i pół roku i nauczyliśmy się w tym

czasie biegle miejscowego języka. Byliśmy na wszystkich szesnastu wyspach archipelagu, spędzając często na

kaŜdej z nich po wiele tygodni, a nawet miesięcy. Jako Ŝe znaliśmy język, powierzano nam w sekrecie

nieznaną, często niewytłumaczalną historię wyspiarzy.

Pierwsze, co mnie zdumiało, to fakt, Ŝe wyspiarze na określenie człowiek mają dwa słowa. Sami określali się

mianem aomata, co znaczy ludzie. Ale kaŜdy człowiek o innej barwie skóry, a szczególnie duŜego wzrostu,

jest nazywany te imatang, co znaczy dosłownie człowiek z krainy bogów. Gdy poznaliśmy wyspiarzy bliŜej,

zorientowaliśmy się, Ŝe takie rozróŜnienie miejscowych i obcych stosuje się na wszystkich wyspach

archipelagu.

W razie, gdyby zechciał się Pan zająć tymi sprawami, muszę Pana przestrzec, Ŝe wyspiarze bywają czasem

bardzo nieufni wobec obcych, jeśli nie postępuje się z nimi w odpowiedni sposób. Są bardzo religijni,

wychowywali ich kapłani protestanccy i katoliccy, z których wielu to tubylcy. Obcy, który nie potrafi się z

nimi porozumieć, nie słucha ich rad, niech tam nie przyjeŜdŜa.

Wśród wyspiarzy proszę nie pokazywać się za często w towarzystwie Europejczyków czy przedstawicieli

władz. Pomoc władz będzie jednak Panu potrzebna, bo trzeba uzyskać zezwolenie na podróŜowanie po

wyspach. Jestem pewien, Ŝe dzięki doświadczeniu jest Pan mistrzem dyplomacji".

List zawierał teŜ wskazówki, jak odnaleźć groby olbrzymów, oraz opis kamieni nawigacyjnych w

południowej części ,,pewnej" wyspy. Pastor widział linie, wyryte na kamieniach, kierujące się ku odległym

celom. Istotna jest teŜ uwaga, Ŝe kamienie zostały tu skądś przetransportowane, bo takiego gatunku skały nie

ma na wyspach. Sprawę „lądowiska bogów" mój korespondent skomentował w sposób następujący:

„Proponuję Panu dwie moŜliwości, bo zapomniałem, na której z wysp znajduje się ów krąg. Albo jest to

Tarawa Północna, albo Abaiang. Obie wyspy leŜą tak blisko siebie, Ŝe z kaŜdej widać drugą gołym okiem.

Jeśli pamięć mnie nie zawodzi, była to Abaiang. Tamtejszy tabunia szaman, czarownik strzeŜe tajemniczego

miejsca. Wyspiarze je znają, powiedzą teŜ Panu, z której strony moŜe się Pan zbliŜyć do kręgu. W tajemnicy

przed duchownymi udają się tam składać ofiary dawnym »bogom«.

Dlatego teŜ będzie Panu potrzebna pomoc tabunii, który pójdzie z Panem, tak jak ze mną, przez busz aŜ do

kręgu. Tam nic nie rośnie. Ani krzak, ani drzewo, nic Ŝywego nie widać w kręgu. Czarownik powie Panu, Ŝe

kaŜde stworzenie umiera, jeśli tamtędy przejdzie. Dlaczego? Promieniowanie radioaktywne? Na miejscu

zobaczy Pan inną ciekawą rzecz: pnie drzew rosnących ku kręgowi robią elegancki łuk, odchylając się w

przeciwną stronę. Nic nie rośnie wewnątrz kręgu.

Przybyły tam w 1965 roku resident commisioner sądził, Ŝe miejsce to jest radioaktywne. Ale jak do tego

doszło? Pamiętam wszakŜe pewną tubylczą legendę, wedle której miejsce to było podobno lądowiskiem

bogów".

Daleki, nieznany wielebny ojciec trafił mnie w czułe miejsce. Zacząłem sposobić się do wyprawy. Gdzie jest

Kiribati?

Gdzie jest Kiribati

Na półkach mojej biblioteki stoją cztery wielkie atlasy. Nie wymieniają Kiribati. Słynne encyklopedie

Brockhaus, Larousse, Encyclopaedia Britannica zawierają informacje na temat 1200 gatunków pcheł, ale nie

Strona 3

9304

wymieniają Kiribati. Mądre ksiąŜki z lat siedemdziesiątych równieŜ nie zawierają nazwy tego archipelagu,

zagubionego na Oceanie Spokojnym. Ale wyspy te istnieją, są bardzo interesujące, choć rzeczywiście

wyglądają jak pchełki rzucone na nieskończony przestwór oceanu.

Ale poniewaŜ był tam mój poboŜny informator, mieszkający teraz na drugim końcu świata, to muszą się

znaleźć. Wypytywałem kogo się dało: „Słyszał pan o Kiribati?" Ale za kaŜdym razem zamiast odpowiedzi

obrzucano mnie bezradnym spojrzeniem: Kiribati? W końcu napisałem do Kapsztadu i zapytałem pastora;

„Gdzie jest Kiribati? Jak moŜna się tam dostać, czy latają tam samoloty?

Czy moŜna tam znaleźć jakieś przyzwoite lokum, czy jest hotel, kwatery prywatne?

Jaka waluta obowiązuje na Kiribati?

Jakie prezenty wziąć dla kapłanów, czarowników, jakie dla tubylców?

Czy w trakcie pobytu muszę się liczyć z jakimiś niebezpieczeństwami w rodzaju jadowitych węŜy,

skorpionów albo pająków?

Czy ma Pan tam przyjaciół, znajomych? Czy moŜe mi Pan podać adresy, gdzie mógłbym pójść i powołać się na

Pana?"

Wielebny Scarborough odpisał szybko i rzeczowo. Mgła nad Kiribati zaczęła się rozwiewać.

Dowiedziałem się, Ŝe archipelag ten składa się z szesnastu wysp, naleŜących kiedyś do kolonii brytyjskiej, a

znanych jako Wyspy Gilberta. W 1977 roku archipelag uzyskał niepodległość i... zmienił nazwę. Jest połoŜony

na Oceanie Spokojnym, ma w sumie 973 km2 powierzchni, a mieszka tam około 52 000 Mikronezyjczyków.

Na główną wyspę archipelagu, Tarawę, gdzie jest port i siedziba władz, latają samoloty z Republiki Nauru i z

Suwy, stolicy FidŜi.

Na upominki wielebny radzi mi wziąć nowoczesne scyzoryki z wieloma ostrzami dla waŜniejszych tubylców,

tanie okulary słoneczne dla rybaków i aspirynę dla kapłanów i dam z wysp.

Nie ma tam węŜy i pająków, pisze mr Scarborough uspokajająco, są natomiast skorpiony, ale ich ukąszenie

nie jest groźniejsze od ukąszenia osy. List zawierał jednak ostrzeŜenie:

„NajpowaŜniejsze niebezpieczeństwo czai się w morzu! Niech Pan się nigdy w morzu nie kąpie, nawet jeśli

wyspiarze będą twierdzić inaczej. Prawdziwym niebezpieczeństwem są dla pływaków rekiny i inne morskie

stworzenia. Chciałbym, Ŝeby wziął Pan sobie tę radę do serca: Never bath in the sea!".

Zawsze kiedy wracam pamięcią do tego listu, uświadamiam sobie, Ŝe bez takiego zdecydowanego

ostrzeŜenia bez wątpienia wstąpiłbym w odmęty.

Mój nieznany protektor poradził mi nawiązać kontakt ze swoimi starymi przyjaciółmi, pastorami Kamoriki i

Eritaią. Są to ludzie uprzejmi i na pewno mi pomogą, podobnie zresztą jak znający wyspy jak własną kieszeń

kapitan Ward ze statku „MoanaRoi". Zwłaszcza Ward zna dobrze miejscowe legendy i święte miejsca

wyspiarzy.

Trzy razy na Kiribati i z powrotem

Wbrew rozpowszechnionemu mniemaniu, jakobym był człowiekiem majętnym, który fundusze na takie

wyprawy wyciąga z kieszeni, udając się w jakiś rejon świata zawsze wyznaczam sobie kilka leŜących tam

celów, Ŝeby wydatki na podróŜe nie przekroczyły wpływów. Za często bowiem dopiero po moim przyjeździe

na miejsce okazuje się, Ŝe otrzymane informacje są nieprawdziwe, Ŝe były rojeniami „fantastów", jak pisał

wielebny, a wtedy pieniądze i czas są stracone. Ale w 1980 roku była nadzieja, Ŝe wszystko szczęśliwie się

ułoŜy, bo latem w Nowej Zelandii miał odbyć się VII Światowy Kongres Ancient Astronaut Society, AAS jest

międzynarodową organizacją, zajmującą się tematyką pokrywającą się z moimi zainteresowaniami.

Nowa Zelandia! To połowa biletu do Kiribati!

Podyktowałem list do pastora Kamoriki z Tarawy. Z początkiem 1980 roku nadeszła odpowiedź. DrŜące

pismo świadczyło o podeszłym wieku kapłana. Kapitan Ward czytałem odszedł kilka lat temu na

emeryturę i wrócił do Anglii, ale pastor i jego rodzina z radością przyjmą mnie i moich przyjaciół. Oczywiście

będziemy w ich domu gośćmi. Dobra nowina. Po serdecznych pozdrowieniach udało mi się jeszcze odczytać

postscriptum nagryzmolone drobnym, koślawym pismem: „Czy ma Pan wizę wjazdową?"

Razem z moim sekretarzem, Willim Diinnenbergerem, zawiśliśmy na telefonach, próbując się dowiedzieć,

która ambasada wydaje wizy Kiribati? Przez ostatnie dziesięć lat jeździliśmy do najróŜniejszych dziur na

końcu świata, ale przedstawicielstwa i ambasady krajów, do których jechaliśmy, znajdowały się w naszej

stolicy. Na szwajcarskiej dyplomatycznej mapie świata Kiribati to biała plama. Jakiś urzędnik z Ministerstwa

Spraw Zagranicznych poradził nam: „Niech panowie zadzwonią do Australijczyków albo Anglików!" W

Ambasadzie Australii dowiedzieliśmy się, Ŝe kraj ten prowadzi wprawdzie handel z archipelagiem, pomaga

Strona 4

9304

mu w rozwoju, ale nie ma uprawnień do wydawania wiz Kiribati. Londyński Urząd ds. Krajów Pacyfiku

poinformował: Szwajcarzy dostają zezwolenie na pobyt przy wjeździe na Tarawę, jeŜeli się zobowiąŜą, Ŝe nie

pozostaną na archipelagu dłuŜej niŜ trzy miesiące i mają bilet powrotny. Trzy miesiące! Nie chcemy przecieŜ

na Kiribati osiąść na stałe!

Zaczęliśmy się pakować. Cztery aparaty fotograficzne z futerałami na obiektywy, filmy, dyktafon, niewielki

licznik GeigeraMiillera, apteczka podróŜna, scyzoryki, okulary przeciwsłoneczne, aspiryna. Oszczędzaliśmy

na wszystkim, ale i tak wyrosła góra bagaŜu, pod którą ugięło się dwóch męŜczyzn. Byliśmy juŜ w rozpaczy,

gdy niespodziewanie zgłosił się nasz stary, choć młody wiekiem przyjaciel, Rico Mercurio, jeden z tych

nielicznych młodych ludzi, którym nigdy nie jest za wiele trudu, którzy nie liczą czasu, kiedy trzeba coś

zrobić, Rico pracuje dla pewnej szacownej zuryskiej firmy, szlifując diamenty i jeszcze kosztowniejsze

kamienie szlachetne, wmontowywane potem w ozdobne zegarki, którymi szejkowie naftowi no, bo kto?

obsypują swoje Ŝony w haremach. Rico stwierdził, Ŝe po dwóch latach bez urlopu dobrze mu zrobi „wypad"

na Kiribati, gdziekolwiek to jest. Utwierdziliśmy go w tym przekonaniu.

3 lipca 1980 roku nasze obładowane trio poleciało samolotem DC10 linii lotniczych Swissair, lot nr 176. przez

Bombaj do Singapuru. Tam przesiedliśmy się na lot nr 28. linii Air New Zealand do Auckland. Lecąc z

Zurychu do Auckland jest się w powietrzu przez 25 godzin.

Straszne są te loty na wielkie odległości! Najpierw człowiek czyta stosy gazet, do których nie miał czasu

zajrzeć przez ostatnie dni. Bardziej z nudów niŜ z głodu wbija w siebie suty posiłek. Zakłada słuchawki, potem

stara się zasnąć, czemu nie sprzyja zakłócenie rytmu biologicznego zmianami stref czasowych. Zagląda więc

do kryminału Agaty Christie Śmierć nad Nilem, ale nawet pasjonująca akcja nie jest w stanie zabić czasu.

Wcale nie czuje się prędkości 850 km/h, bo nie ma punktu odniesienia: u dołu tylko woda, potem australijskie

pustkowia i znów woda. Od Zurychu załoga zmieniła się trzy razy, pasaŜerowie siedzą, czy raczej zwisają w

fotelach, karmieni w regularnych odstępach czasu, z kabiny pilotów napływają jakieś informacje. Czas drepce

w miejscu. Dlaczego właściwie przeciwnicy postępu wysyłają naddźwiękowego Concorde'a do diabła? I

dlaczego nie produkuje się dawno zaplanowanego amerykańskiego supersamolotu SST? Z nudów zaczyna

nam coś chodzić po głowie. Zastanawiamy się, jakie zajęcia moŜna by zaoferować pasaŜerom. MoŜe

elektroniczne gry? MoŜe terapię zajęciową: szydełkowanie dla kobiet, klejenie papierowych torebek dla

męŜczyzn? To juŜ coś! A po oddaniu tych skromnych ,,prac domowych", wykonanych na pokładzie samolotu,

odliczano by je od astronomicznej ceny biletu, wywindowanej wskutek naftowego szantaŜu OPEC. MoŜe. Na

wysokości 11 000 metrów myśleliśmy nawet o kasynie gry. Rien ne va plus. Naprawdę, po tak długim locie

człowiek jest tak znuŜony, Ŝe nie ma ochoty na nic, zupełnie na nic.

Nowa Zelandia

Kocham Nową Zelandię. Ma w sobie coś z zielonych hal Jury w Szwajcarii, tamtejszych łąk i czyściutkich wsi.

W Nowej Zelandii jest WyŜyna Szwajcarska i Alpy, hale, wspinaczki, wyciągi narciarskie, górskie jeziora z

krystalicznie czystą wodą; wszystko jak w domu. Tyle Ŝe Nowa Zelandia ma coś, czego my nie mamy: morze!

Kto więc chce mieć Szwajcarię nad morzem, musi wyemigrować do Nowej Zelandii. Dzięki bryzie, stałe

wiejącej od Oceanu Spokojnego, tutejsze powietrze mimo 40 milionów owiec jest bardziej czyste i

aromatyczne niŜ w Szwajcarii. Czterdzieści milionów owiec i tylko cztery miliony mieszkańców! Miejmy

nadzieję, Ŝe pewnego dnia owce nie przejmą rządów wedle rewolucyjnego motta z Folwarku zwierzęcego

George'a Orwella: „Cztery nogi dobre, dwie nogi złe!"

Przelot z Auckland na wyspę Nauru linią Air Nauru zaplanowaliśmy na 13 lipca. To nie feralna trzynastka

sprawiła, Ŝe lot przesunięto o jeden dzień. Ta najdziwniejsza linia lotnicza świata nie stosuje się do

zaplanowanych czasów odlotów. Czekamy. Jesteśmy zmęczeni i trochę głodni, jest więc zrozumiałe, Ŝe w

restauracji portu lotniczego łykamy obrzydliwą miejscową specjalność, spaghettisandwiches. Między dwiema

kronikami tostowego pieczywa jak z waty wiją się lepkie białe robaki w kleistosłodkim sosie pomidorowym.

Po podgrzaniu wcale nie są smaczniejsze. Czekamy i co godzina łykamy ten paskudny wynalazek kuchni

nowozelandzkiej, i bez tego okropnej. śe stereofonicznych głośników płyną przez 24 godziny na dobę

motywy z „Białego konika", rezolutna oberŜystka z tego lokalu nad Wolfgangsee wysłałaby do diabła

wszystkich tutejszych kucharzy.

Noc w Nauru

Podczas lotu z Auckland na Nauru na pokładzie Boeinga 737 Air Nauru było trzech pasaŜerów Rico, Willi i

Strona 5

Erich von Daniken - Podróż na Kiribati.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: