Proctor Candice - Papugi.pdf - Proctor Candice - glinka7-1987

CANDICE PROCTOR

Prolog

Port Adelaide,

Australia Południowa

Amanda Davenport pomyślała, że jej tęsknota, marzenie,

by znaleźć się z powrotem w Anglii, jest jak ból. Z całego serca

pragnęła wrócić do ojczystego kraju.

Nie czuła się tu dobrze. Nawet w czasie nocy takich jak ta,

kiedy wisiało nad nią czarne puste niebo, a gruba warstwa chmur

zasłaniała nieznane gwiazdy południowego nieba , wciąż od-

czuwała dziwną niepokojącą obcość tego miejsca.

Zacisnąwszy dłonie na gładkiej poręczy balustrady z kutego

żelaza, która otaczała hotelową werandę na piętrze, patrzyła

w stronę skąpanych w mroku, pustych ulic portowych. W nocy

nie była w stanie zobaczyć kolonialnych budynków z dziwacz

nymi ścianami z niebiesko-czarnego kamienia i głębokimi weran

dami zaprojektowanymi tak, by chronić przed prażącym australij

skim słońcem. Nie dostrzegała zwisających liści szarozielonych

eukaliptusów ani nagich ponurych gór w oddali.

Nie musiała jednak widzieć, by zdawać sobie sprawę z ich

obcości. Ta była obecna wszędzie, w powietrzu przepełnionym

zapachem złocistych akacji i eukaliptusów, w niepokojących

odgłosach ptaków, szczególnie w brzmiącym jak śmiech krzyku

kukabury, w trudnej do określenia atmosferze pierwotnej tajem

nicy, która wisiała nad tym krajem niczym niewidzialny byt.

Przeniknął ją dreszcz, więc okryła się szczelniej krótkim

płaszczykiem. Odgłos zduszonego kaszlu dobiegający z pokoju

sprawił, że odwróciła się gwałtownie i weszła do wnętrza.

Przerzuciła swoje okrycie przez drewniane oparcie krzesła i pode

szła do łóżka, w którym leżała jej umierająca pracodawczyni,

pani Blake. Wziąwszy szklankę wody ze stolika, Amanda wsunęła

rękę pod ramię chorej.

- Proszę wypić trochę wody - powiedziała, podnosząc szklan

kę do warg pani Blake.

- Nie chcę wody. Moje płuca są tak słabe, że i tak czuję się,

jakbym tonęła. - Mimo to chora wypiła kilka łyków, z trudem

biorąc krótki świszczący oddech. Po chwili opadła na poduszki

i zamknęła oczy.

Przyglądając się jej, Amanda odniosła wrażenie, że w ciągu

minionej doby Frances Blake się skurczyła. Policzki zapadły

się jeszcze bardziej, oczy poszarzały, skóra przybrała wygląd

pergaminu. Nie była stara - miała pięćdziesiąt, może pięć

dziesiąt pięć lat. Życie, które spędziła, towarzysząc mężowi

botanikowi w wyprawach dookoła świata, zahartowało jej

ciało i nadało krzepki wygląd. Jednakże nie była wystarczają

co silna, by przeżyć szok po tym, jak zobaczyła męża zamor

dowanego przez złodzieja, który zostawił ją praktycznie bez

środków do życia. Lekarz zalecał stosowanie opasek ucis

kowych i naparstnicę i powiedział, że odpoczynek oraz dobra

opieka powinny pozwolić jej przeżyć. Amanda wątpiła w to

jednak.

Prawdopodobnie lada dzień, najdalej za tydzień, Frances

Blake umrze. Lecz do tego czasu statek, który miał zawieźć

Amandę i jej pracodawców do Anglii, już odpłynie, a nie miała

pieniędzy na nowy bilet.

Opadła na oparcie krzesła, ze wzrokiem mimowolnie utkwio

nym w oszklone drzwi werandy. Za szybami widziała tylko

ciemność, jednakże gdzieś tam w porcie „Książę Edward" stał

na kotwicy, czekając na poranny przypływ.

- Niedługo będzie świtać. - Chrapliwy głos pani Blake dziw

nie zazgrzytał w nocnej ciszy, jakby odbijając echem myśli

Amandy. - Musisz już iść.

Amanda popatrzyła w bladoszare oczy chorej i pokręciła głową.

- Nie zostawię pani samej. - Nikt nie powinien umierać

samotnie tak daleko od domu, pomyślała, lecz nie powiedziała

tego na głos.

Frances Blake niespokojnie poruszyła dłonią na kołdrze.

- Jasper i ja powinniśmy byli to wszystko lepiej obmyślić -

rzekła. - Zostawiam cię teraz w bardzo trudnej sytuacji.

- Na pewno jakoś uda mi się wrócić do Anglii. Proszę się

o mnie nie martwić. - Amanda pochyliła się i ujęła dłoń pani

Blake. Ręka była niepokojąco bezwładna i lepka, a ledwie

uchwytny puls czasami zanikał na długie chwile.

Zbielałe wargi pani Blake wygięły się w coś na kształt

uśmiechu.

- I tak już od dłuższego czasu martwię się o ciebie, kochanie.

Zaczęło się to jeszcze, zanim wyjechaliśmy z Anglii.

Ten rzadki przejaw czułości zdziwił Amandę jeszcze bardziej

niż zaskakujące słowa, jako że jej związek z Blake'ami był

zawsze oparty raczej na szacunku niż uczuciach.

- Proszę się o mnie nie martwić - powtórzyła.

Lecz Frances Blake zdążyła już zamknąć oczy, a po chwili

Amanda zauważyła, że starsza pani oddycha w wolnym, równym

rytmie snu. Z westchnieniem opadła na krzesło i sama zamknęła

powieki.

Kilka godzin później obudziła ją donośna, rzewna pieśń

srokacza. Znów wyszła na werandę i z bijącym sercem spojrzała

w jaśniejące na wschodzie niebo. Świtało.

Popatrzyła na port. W bladym świetle zobaczyła ciemne

szczyty masztów na tle niskiego pułapu szarych chmur. Wydawało

jej się, że słyszy szczęk i skrzypienie wciąganego łańcucha

kotwicy, łopot żagli chłostanych przez słony wiatr, że czuje ruch

statku, unoszącego się na falach porannego przypływu i kieru

jącego w stronę Anglii.

Poczuła piekące łzy i ściskanie w gardle. Przełknąwszy z tru

dem ślinę, odwróciła się i weszła do środka.

Dziesięć godzin później, wczesnym popołudniem trzeciego

lipca 1864 roku Frances Blake umarła, zostawiając Amandę

samą i nieznającą nikogo w tym dziwnym, nieprzyjaznym kraju.

Amanda stała na ścieżce, przytrzymując kapelusz w obawie,

że lodowaty wiatr zdmuchnie go jej z głowy, i przyglądała się

fasadzie imponującej rezydencji z szarego piaskowca. Nie musiała

zaglądać do ogłoszenia wyciętego z gazety, w związku z którym

tu przyszła. Czytała te dwa zdania tak wiele razy, że aż huczały

jej w głowie.

Zatrudnią szlachetnie urodzoną guwernantkę pochodzącą z An

glii. Zainteresowane osoby proszone są o przedłożenie referencji

pani Henrietcie Radwith, 23 East Terrace, Adelajda, w najbliższą

środę po południu pomiędzy czternastą a szesnastą.

Amanda nigdy nie pracowała jako guwernantka, ale otrzymała

lepsze wykształcenie niż większość mężczyzn i z pewnością była

prawdziwą angielską damą. Miała nadzieję, że to wystarczy.

Minęły już cztery tygodnie, odkąd „Książę Edward" wypłynął

do kraju, a ona nie zdążyła jeszcze znaleźć nowej posady.

Ostatnio troszczyła się przede wszystkim o to, żeby utrzymać

się przy życiu, i nie miała czasu na zastanawianie się, jak wróci

do kraju. Postanowiła jeść obiad tylko co drugi dzień, by

zaoszczędzić trochę pieniędzy. Jej zasoby finansowe szybko

topniały i miała coraz mniej czasu.

Proctor Candice - Papugi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: