SALVATORE QUASIMODO-Wiersze.pdf

1959

SALVATORE QUASIMODO

Salvatore Quasimodo urodził się w 1901 roku w Syraku-

zach na Sycylii. I — jak pisał Louis Aragon — u Quasimo-

do Sycylia objaśnia świat. Poeta studiował w Rzymie ję-

zyki; podjął współpracę z pismami jako dziennikarz i kry-

tyk teatralny. Po wojnie został wykładowcą literatury

w konserwatorium w Mediolanie.

Debiutował w 1930 roku, pozostając pod wpływem

francuskiego nadrealizmu. Uważany jest jednak za ucznia

Giuseppe Ungarettiego i kontynuatora poetyki lirycznego

hermetyzmu. Szkole hermetyzmu przypisywano rozbitą

strukturę wiersza i lapidarność, co stało się synonimem

nieprzystępności, lecz swoisty ezoteryzm tej poezji potra-

fił jednak odnaleźć pełną sukcesu drogę do czytelnika.

W późniejszych latach Quasimodo podjął w swej twórczo-

ści dramatyczne wątki egzystencjalne i włączył się w nurt

neorealizmu. Mocnym piętnem odbiło się w jego wier-

szach „czarne dwudziestolecie", czyli okres faszyzmu, oraz

lata wojny, zniechęcające poetę do rzeczywistości i otwie-

rające przed jego wyobraźnią krainę artystowskich mitów

i ideałów.

Poeta zmarł w 1968 roku.

Ważniejsze tomy wierszy: Acque e terre (1930), L'oboe

sommerso (1932), La vita non è sogno (1942), Ed è subi-

to sera (1949), Il falso e vero verde (1954), Dare e avere

( 1966). Jest także Quasimodo uważany za wybitnego tłuma-

cza na język włoski poezji greckiej i dramatów Szekspira.

Nad brzegami Isar

ad Annamaria

Angioletti

I znowu obce miasto: kruchość

wieczoru, wydmy domów w wodorostach

świateł nad każdą lilią neonu

i odpowiadam sam sobie jak gdyby

Isar była rzeką mojej wyspy rodzimej.

Czyjś głos dolatuje z baru, gitara,

śpiewa sam nie wiem gniew czy nudę.

Zawraca przebłysk umysłu, szukając

kędy urwisty zarys dziejów moich

gdzie depcę to czego pragnę najbardziej.

Ku brzegom rzeki schodzą niemi rekruci

niedzielni. A gdzie tarabanią

twoje bębny, miłości? Deszcz tutaj

szronem się ścina unosi się w światłach odbitych

a ja o tobie myślę, która słuchasz

jak z drzew ogromy dysonansów

łzy echa nietrwałe zakamarki

medytacji w głębi mojego ciała

i śmierci odgłosy w jego kręgu

nieustannym i absolutne moje żądanie

co się zamyka. Istnieć, jak mógłbym istnieć.

Wiatr unosi lśniące i wirujące szare kłęby

znad wody: jutro w tym mieście

opowiem swoje serce mieszkańcom Bawarii

a ty wiesz, że to do ciebie mówię nad Naviglio

o pokonanych pejzażach o możliwym wyglądzie

przyszłości, której zazdrość mnie kąsa, na ziemi.

Zygmunt

Ławrynowicz

Świeża kobieta leżąca wśród kwiatów

Nieznana pora dała się rozpoznać

niepokojem nocnego padania,

zmiennością chmur na niebie

pofałdowanych chwiejnych lekkich;

umarłem.

Miasto na wpół w powietrzu zawieszone

wygnaniem mu było ostatecznym

i zewsząd mnie wołały

łagodne, z dawnych lat, kobiety,

a matka, tak jak niegdyś młoda,

najbielsze z róż wybrała

miękką dłonią i opasała me czoło.

Noc już była

i gwiazdy wyraźne wypłynęły

na drogi nieznane o złotych wygięciach,

a dawne sprawy uciekając

ciągnęły mnie w tajemne kąty,

by mówić o otwartych ogrodach

i sensie życia;

ale mnie gnębił ostatni uśmiech

świeżej kobiety leżącej wśród kwiatów.

Renata Wojdan

Umarli

Zdało mi się, że rozległy się głosy,

że wargi szukały wody,

że ręce się wzniosły ku niebom.

Co za nieba! Bielsze niż umarli,

którzy zawsze budzą mnie po cichu;

stopy ich bose, nie ujdą daleko.

Gazele piły wodę u źródeł,

wiatr szumiał w krzakach jałowca,

gałęzie uniosły gwiazdy?

Zbigniew Krawczyk

Nikt

Jestem może jak dziecko,

w którym umarli budzą strach,

ale które śmierć przyzywa,

aby je uwolniła od wszelkich stworzeń:

dzieci, drzewa, insektów;

od każdej rzeczy z sercem pełnym smutku.

Bo nie ma więcej darów,

a ulice są ciemne,

i nie ma już nikogo,

kto by sprawił, aby zapłakało

w pobliżu ciebie, Panie.

Zbigniew Krawczyk

Drzewo

Twój cień swobodnie ulata,

aż mój martwym się zdaje,

choć towarzyszy mym ruchom

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: