11. Hrabina i Traper - Lovelace Merline.pdf - Książki-romanse - yolanda703

MERLINE LOVELACE

HRABINA I TRAPER

PROLOG

Północny Pacyfik, grudzień 1839

- Hrabino! Do kajuty, na miłość boską!

Tatiana Grigoriewna Karanowa spojrzała na kapitana statku z rozpaczą w oczach.

Wył wicher, ryczało morze, zmieszany z deszczem grad siekł żagle, wanty i pokład.

Nie mogła, a nawet nie wolno jej było posłuchać rozkazu. Musiała najpierw upewnić

się, że powierzony jej pieczy cenny ładunek jest odpowiednio zabezpieczony.

Zdrętwiałe dłonie Tatiany ślizgały się po oblodzonych linach ratunkowych, które

przewidująca załoga rozciągnęła tuż przed rozpętaniem się sztormu. Serce waliło jej ze

strachu. Stawiała ostrożnie nogi po zdradzieckim, przechylającym się pokładzie.

Napierające na burty fale spryskiwały jej twarz wodną kurzawą. Nagle z ciemności

wyłoniła się fala sięgająca połowy masztu. Szkuner jęknął niczym żywa istota i położył

się na prawej burcie. Tatiana krzyknęła z przerażenia, jej stopy straciły oparcie i tylko

lina, której chwyciła się w ostatniej chwili, uratowała ją przed niechybną śmiercią w

morskich odmętach.

Statek jakimś cudem zdołał się dźwignąć. Maszty wróciły do pionu. Tatiana

wykrztusiła z siebie słoną wodę, która przy krzyku wdarła się jej do ust, i podjęła

swoją wędrówkę ku rufie. Przemoczone halki i suknia pętały jej nogi. Futro z soboli

gniotło ramiona i było sztywne jak pancerz.

Nie słyszała już krzyków marynarzy. Nie wiedziała nawet, ilu ich przeżyło i walczy

ze sztormem. Wicher niósł śmiech tysiąca szatanów. Lina parzyła dłonie swym

lodowatym chłodem. Szkuner to leciał w przepaść, to wspinał się ku niewidocznemu

niebu. Najdziwniejsze było to, że jeszcze nie rozpadł się na kawałki.

Nareszcie Tatiana dotarła do dużej drewnianej skrzyni i uchwyciła się lin,

przytwierdzających ją do pokładu. W tym samym momencie zwaliła się na statek

kolejna wodna góra, jeszcze straszliwsza od poprzedniej. Liny puściły, skrzynia

zaczęła zsuwać się po oblodzonym, coraz to bardziej pochylonym pokładzie. W

skrzyni znajdował się niezwykle cenny ładunek. Tatiana zsuwała się w otchłań razem

z tym, czego miała strzec jak źrenicy oka.

I był to wyrok jak najbardziej sprawiedliwy. Jeśli utracisz ładunek, powiedział

bowiem car Mikołaj, zapłacisz za to życiem.

Anieli niebiescy!

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dolina Indian Hupa, luty 1840

Chogam, wódz Zielonych Węży, jednego ze szczepów plemienia Hupa, skrzyżował

ramiona na szerokiej, muskularnej piersi. Ruch ten był tak gwałtowny, że

zagrzechotały muszle jego potrójnego naszyjnika.

- Dwa miesiące temu zjawiła się w naszej wiosce pewna kobieta - oświadczył

białemu przybyszowi siedzącemu po drugiej stronie ogniska. - Dam ci ją za żonę.

Wśród zgromadzonych mężczyzn rozległ się szmer. Obecni na naradzie

wojownicy cmokaniem i kiwaniem głowami wyrażali swoje zadowolenie. Tylko

jeden z młodszych zaczął wykrzykiwać coś buntowniczo. Chogam uciszył go groźnym

zmarszczeniem brwi.

Josiah Jones skrzywił się. Na szczęście nikt nie zauważył grymasu niechęci pod

bujną brodą. Broda ta chroniła jego twarz przed mrozem podczas długiej podróży do tej

doliny, leżącej na pograniczu Sierra Nevada i Gór Kaskadowych. Josiah dobrze

wiedział, że każdy prezent od tego skąpca Chogama będzie go sporo kosztował.

Ostatni raz był w tych stronach trzy lata temu. Płacił za gościnę, polując na łosie i

jelenie, których mięsem wzbogacał ubogą dietę Zielonych Węży, składającą się

głównie z wędzonego łososia. Wtedy Chogam też chciał mu sprzedać żonę. Teraz

próbował znowu.

- Dziękuję, wodzu - rzekł Josiah, naśladując uroczysty sposób mówienia

gospodarza, co nie było trudne, zważywszy, że świetnie znał język Indian Hupa - ale

cóż po kobiecie traperowi, który przenosi się z miejsca na miejsce? Byłaby ciężarem,

który spowolniłby moją wędrówkę.

- Mówisz o szybkiej jeździe, a twój koń okulał i nadaje się tylko na mięso. -

Chogam lubił trzymać się faktów, a fakty były właśnie takie. - Sprzedam ci konia, ale

pod warunkiem, że wyjedziesz od nas z żoną.

Nie przebrzmiały jeszcze te słowa, gdy ów młody wojownik, który jako jedyny nie

chciał obarczać przybysza kobietą, poderwał się na równe nogi i uderzył pięścią w

pierś.

- Biały człowiek nie chce tej, która została wystawiona na sprzedaż! - wykrzyknął,

z trudem hamując gniew. - Zatem kupię ją, płacąc wszystkim, co mam.

- Twoje wszystko pokryje wartość jej głowy, a co z resztą ciała? - rzekł ze spokojem

Chogam. - Biały człowiek jest bogatszy od ciebie.

Młodzieniec rzucił na przybysza nienawistne spojrzenie, odwrócił się i wybiegł z

wigwamu.

Josh westchnął i sięgnął do torby po skórzany kapciuch, w którym trzymał

bezcenny tytoń z Wirginii, a właściwie jego resztki. Zapas miał starczyć na całą

podróż do Fortu Vancouver, ale Chogam okazał się zdumiewająco oporny i

przymusowa bezczynność przedłużała się. Przede wszystkim odmówił sprzedania mu

kuca, który miał zastąpić okulawionego konia jucznego. A teraz od nowa zaczai te

swoje przeklęte targi. Z pewnością liczył na dobry zarobek i chciwość czyniła go

nieugiętym.

Chcąc ułagodzić wodza, jak również innych członków starszyzny, Josh wpadł na

pomysł wspólnego wypalenia fajki. Miał kościaną, z wygiętym cybuchem i

rzeźbioną główką. Nabił ją przednim tytoniem i zapalił od wyjętego z ognia patyczka.

Pyknąwszy kilkakrotnie, podał fajkę Chogamowi. Wódz włożył cybuch do ust i

pociągnął. Na jego twarzy odmalowało się dziecinne wręcz zadowolenie.

Wypuszczony dym, o aromacie nie dającym się z niczym porównać, mieszał się z

dymem płonącej sośniny. Wzdychając z lubością, Chogam przekazał fajkę sąsiadowi.

Josh wiedział, że należy być cierpliwym. Toteż siedział spokojnie, patrząc, jak fajka

przechodzi z rąk do rąk. Był to jak najbardziej stosowny wstęp do poważnej rozmowy.

Rozpoczął ją Chogam, wymieniając cenę.

-Za konia przyjmę cztery sznury muszelek. Za kobietę nie mniej niż sześć skalpów z

głów dzięciołów.

Josh szyderczym fuknięciem skwitował te wołające o pomstę do nieba warunki.

Cztery sznury rzadkich muszelek za górskiego kuca!

-Mówmy o koniu, nie żonie, której nie potrzebuję. Nie przywiozłem muszelek.

Mam tylko paciorki ze wschodniego wybrzeża i płytki obsydianu z równin. Dam

za dzielnego kuca trzy sznury paciorków i dwie płytki obsydianu wielkości dłoni.

Oblicze Chogama zastygło w skupieniu. Oznaczało to, że rozważa przedłożoną mu

ofertę. Indianie używali obsydianu z równin i muszelek z wybrzeża jako środków

płatniczych. Co się zaś tyczy czubów dzięciołów, to ozdabiali nimi swe wymyślne

nakrycia głowy. Jak większość północno-zachodnich plemion, z którymi Josh zetknął

się w ostatnich łatach, Hupa utożsamiali swój status społeczny z osobistym

bogactwem. Im większy majątek ktoś zgromadził, im większymi skarbami mógł się

pochwalić, tym wyższy szczebel drabiny społecznej zajmował. Dochody czerpali

głównie z wymiany handlowej oraz, o czym Josh już po raz drugi miał okazję się

przekonać, ze sprzedaży sióstr i córek, na które zawsze znajdowali się chętni.

Czekając cierpliwie na odpowiedź gospodarza, który ważył w tej chwili wszystkie

za i przeciw, Josh zawiesił wzrok na grupie siedzących w najdalszym kącie kobiet. Ich

pełne szacunku i uległości zachowanie nie przeszkadzało im wysyłać od czasu do

czasu w stronę mężczyzn śmiejących się i zaciekawionych spojrzeń. Zagniatały teraz

ciasto z mąki uzyskanej z ziemnych żołędzi oraz formowały je w płaskie bochenki,

które następnie wkładały do niskiego kamiennego pieca. Mając za sobą prawie

11. Hrabina i Traper - Lovelace Merline.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: