Scott Amanda - Granica 03 - Poreczenie.pdf - Scott Amanda - ssaaggaa

AMANDA SCOTT

PORĘCZENIE

Granica szkocka, sierpień 1596

Poranna mŜawka wzmagała posępny nastrój tego pochmurnego dnia w

Liddesdale, gdy nagle, tuŜ przed świtem, angielska armia bez ostrzeŜenia przystąpiła

do ataku.

Nie zapłonęła ani jedna pochodnia, nie rozległ się ani jeden krzyk. Wróg

podkradł się niepostrzeŜenie pod osłoną nocy z niezwykłą - jak na Anglików -

skrytością.

SzarŜę rozpoczął sygnał rogu. Rozpętało się istne piekło. Dwa tysiące

cięŜkozbrojnych Ŝołnierzy pod dowództwem Thomasa, lorda Scrope, wyznaczonego

przez królową ElŜbietę na straŜnika zachodniego pogranicza, spadło na zaskoczonych

mieszkańców Liddesdale.

Większość nie miała moŜliwości obrony, gdy Ŝołnierze w stalowych zbrojach

taranowali drzwi ich domostw, bez litości siekając mieczami męŜczyzn, kobiety i

dzieci. Ci, którzy chcieli pobiec, by ostrzec sąsiadów, zostali zabici.

Najeźdźcy spływali ze wzgórz niedającą się powstrzymać falą. Rozległy się

odgłosy strzałów i uderzeń stali o stal, gdy męŜczyznom - mieszkańcom doliny - w

ostatniej chwili przed nieuniknioną śmiercią udało się pochwycić pistolet, miecz lub

sztylet. Kobiety i dzieci krzyczały, podobnie jak umierający męŜczyźni. Zdychające

konie rŜały przeraźliwie.

Z początku napastnicy nie zwracali uwagi na Ŝywy inwentarz.

Kierowała nimi wyłącznie Ŝądza ukarania mieszkańców, podpalali więc ich

domostwa i zabijali bez litości, nie bacząc na to, czy ofiara jest męŜczyzną, kobietą,

dzieckiem czy teŜ starcem.

Dalej w dolinie, na porośniętym trawą wzgórzu obserwacyjnym połoŜonym

między Liddel i potokiem Tarras Burn, dziesięcioletni chłopiec pasł stado owiec.

Ojciec powiedział mu, Ŝe zwierzętom nie zaszkodzi deszcz, lecz nie dbał o to, czy

chłopcu spodoba się przebywanie na otwartej przestrzeni w czasie niepogody. Chcąc

nie chcąc, mały Sym zagonił stado na pastwisko. Deszcz mu nie przeszkadzał,

chociaŜ dla zasady ojcu powiedział co innego. Lubił samotność pośród swoich owiec.

Mimo Ŝe Sym i towarzyszące mu dwa psy musieli pilnować stada, to mieli duŜo czasu

na o wiele ciekawsze zajęcia.

Pierwszy sygnał o nadciągających kłopotach dały właśnie psy - o

niewybrednych imionach Kum i Kuma. Oba zatrzymały się gwałtownie i postawiły

uszu, spoglądając na południowy wschód. Chłopiec równieŜ stanął i zaczął

nasłuchiwać. Z początku dobiegał go jedynie szum deszczu i beczenie owiec, lecz

zmysły miał równie wyostrzone jak jego psy i po chwili rozróŜnił wyraźny,

dochodzący z oddali dźwięk rogu.

- Bierz ich, Kum! Bierz ich, Kuma! - rzucił komendy przez ramię i ruszył

biegiem. Nie wątpił, Ŝe dobrze wytresowane owczarki collie usłuchają wydanego

rozkazu i przypilnują stada. Bose stopy uderzały twardymi podeszwami w mokre

trawiaste zbocze, gdy chłopiec pędził ku potokowi Tarras Burn. W pewnej chwili

pośliznął się na błotnistej ścieŜce i przejechał kawałek na plecach, lecz szybko wstał,

by nie tracić cennego czasu. Nic, nawet ostre krawędzie otoczaków, nie spowolniły

jego biegu. Znał tam kaŜdą przeszkodę, więc pewnie i szybko stawiał stopy na ziemi.

Na dole przebył strumień, przeskakując z kamienia na kamień. Teraz, w

środku lata, było to dość bezpieczne, lecz w czasie wiosennych powodzi woda płynęła

z taką szybkością, Ŝe łatwo się było w niej utopić - prąd przewróciłby i pozbawił

przytomności dorosłego męŜczyznę, zanim jeszcze ten poszedłby pod wodę.

Teren w pobliŜu potoku był raczej błotnisty, stanowił część cieszącego się złą

sławą torfowiska Tarras. Razem z pobliskim dziewiczym lasem dobrze zabezpieczał

mieszkańców po tej stronie gór przed angielskimi najeźdźcami. Jednak tu i tam chaty

stały na wyŜej połoŜonej, suchej ziemi.

Sym bezceremonialnie otworzył pokryte bydlęcą skórą drzwi pierwszej

chałupy. W środku przy palenisku siedziała kobieta i troje dzieci.

- Najeźdźcy! - krzyknął chłopiec. Nie czekając na odpowiedź, wybiegł z

powrotem na dwór i zobaczył dwóch męŜczyzn, stojących w zagrodzie dla owiec,

którzy mimo deszczu zajęci byli znakowaniem jagniąt. - Słychać rogi! Najeźdźcy w

dolinie! - zawołał do nich.

- Na koń, Will - rozkazał starszy z męŜczyzn. - Jedź do Hermitage!

- Ale tamtejszy pan jest teraz w Blackness! - zaprotestował Will.

- Dowódca jego straŜy będzie wiedział, jak postąpić. Ja udaję się do

Broadhaugh.

Nie zwracając dłuŜej uwagi na ich rozmowę, Sym ruszył dalej. Wiedział juŜ,

co męŜczyźni zrobią, dokąd pojadą. Nie po raz pierwszy w czasie swojego krótkiego

Ŝycia był świadkiem ataku Anglików na Liddesdale i najbliŜszych sąsiadów.

Spostrzegł więcej chat, stojących na błoniu w pobliŜu jednej z wielu wieŜ

straŜniczych, rozsianych wzdłuŜ szkockiego pogranicza. Czworokątna baszta stała na

skalistej, wystającej podstawie nad strumieniem. Sym ujrzał męŜczyzn, kobiety i

dzieci.

- Najeźdźcy! - zawołał. - Słychać trąby!

Mieszkańcy wioski zareagowali w dający się przewidzieć sposób: kobiety

wołały swoje dzieci i biegły do chat, by zabrać z nich niezbędne rzeczy, męŜczyźni

chwytali za broń, wyprowadzali konie.

Sym biegł dalej. Teraz widział innych ludzi, po drugiej stronie potoku, którzy

rozpierzchli się, by zaalarmować sąsiadów. Mimo mŜawki na szczytach wzgórz

zapłonęły pochodnie, zrobione z drewna nasączonego baranim sadłem. Zapasowe

łuczywa czekały na swoją kolej pod przykryciem, chroniącym je przed deszczem.

Chłopiec dyszał cięŜko, lecz nie mógł się zatrzymać, by odpocząć. Musiał

pędzić dalej. Przy następnej chacie zdołał jedynie zawołać:

- ...waga... jeźdźcy!

Otworzyły się drzwi. Ludzie, spojrzawszy na niego, rzucili się z powrotem do

wnętrza, by po chwili pojawić się z dziećmi, z najcenniejszymi rzeczami, gotowi

uciekać na wzgórza i do pobliskiego lasu Tarras.

Sym zobaczył przed sobą kryjący się w szarej mgle ponury gąszcz lasu. Ruszył

w tamtą stronę i wtedy daleko w dolinie usłyszał głuchy odgłos, przypominający

grom, oraz krzyki ludzi. Najeźdźcy dotarli na szczyt wzgórza i rzucili się w dolinę.

Czuł ból w piersi, jednak nie zatrzymał się, by zaczerpnąć tchu. Miał nadzieję,

Ŝe pod osłoną drzew uda mu się niezauwaŜenie dotrzeć do kolejnych chat połoŜonych

w centralnej części, Ŝe nie pognają za nim konni Ŝołnierze. Jeśli dopisze mu

szczęście, napastnicy, którzy puszczą się w pościg, ugrzęzną w jednym z wielu

bagien. Sym znał te miejsca od najmłodszych lat i z łatwością znajdywał drogę w tym

pełnym niebezpieczeństw labiryncie.

Wreszcie wybiegł spomiędzy drzew i znalazł się na polanie. Popędził

trawiastym zboczem do pierwszej z trzech kamiennych chałup.

- Tato! Dougald! Najeźdźcy!

Drzwi otworzyły się i ku wielkiej uldze chłopca ukazał się w nich ojciec -

wysoki i wymizerowany męŜczyzna. Nim jeszcze Sym zdołał zaczerpnąć powietrza,

ujrzał, jak Davy Elliot zadziera głowę i nasłuchuje w taki sam sposób jak poprzednio

owczarki.

Chłopiec wreszcie się zatrzymał, pochylił i opierając dłonie na kolanach,

próbował zaczerpnąć tchu. Z wnętrza chaty dobiegły go czyjeś głosy i krzyki. Gdy w

końcu podniósł głowę, ojciec juŜ wychodził z drugiego domku, gdzie mieszkał wuj

Syma, a potem natychmiast pobiegł do trzeciego, do babci i dziadka chłopca.

Kuzynka Anna o jasnych jak słoma włosach juŜ gnała po kuce.

Kiedy Sym podszedł do chaty rodziców, by pomóc matce przy malcach, ujrzał

stojącą w wejściu znajomą młodą, ciemnowłosą kobietę.

- Laurie! - zawołał. - Nie stój jak słup. Najeźdźcy będą tu lada chwila. Bierz

kuca i pędź do domu!

- Twoja matka trzyma dziecko, Sym - odparła spokojnie. - Chodź i zabierz

małego Fergusa, dobrze?

Bez słowa sprzeciwu wykonał polecenie, chociaŜ nadal z trudem chwytał

powietrze.

Laurie była wyjątkową przyjaciółką. Po pierwsze, miała na tyle pogodne

usposobienie, by włóczyć się po okolicy tak jak on. A po drugie, nazywała go po

prostu Sym, nie zaś mały Sym, jak czyniła to rodzina. W obecności innych ludzi

wołała na chłopca Sym Davy'ego, podobnie jak jego ojca zwano: Davy Syma.

Chłopiec nosił imię po dziadku, a poniewaŜ tak wielu członków rodzin Elliotów i

Halliotów miało takie same imiona, łatwiej było ich odróŜnić, odwołując się do imion

ich najbliŜszych. Pełne imię chłopca brzmiało więc Sym Davy'ego Syma; tak mówili

ci, którym chciało się wypowiedzieć te wszystkie słowa jednym ciągiem. Jeśli nie

liczyć Laurie, w większości ludzie zwracali się doń mały Sym i tak będzie, dopóki nie

dokona jakiegoś chwalebnego czynu i tym sposobem nie zasłuŜy sobie na bardziej

znakomite imię.

Laurie Halliot przerwała potok jego myśli.

- Dasz radę utrzymać małego Fergusa, jeśli wsadzę was na mego kuca?

- Jasne - odparł, wciąŜ dysząc. - Ale co ty wtedy zrobisz? On nie udźwignie

całej trójki na swoim grzbiecie.

- Twój ojciec mi pomoŜe. A teraz pośpiesz się!

Gdy jednak ponownie wyszli na dwór i Laurie szykowała się, by pomóc

Symowi wsiąść na kuca, Davy Elliot powstrzymał ją. Podbiegł do niej szybko wraz ze

swoim bratem imieniem Dougald.

- Nie moŜemy zabrać twego kuca. Sama będziesz go potrzebować.

- Wcale nie, jeśli się uda wam posadzić mnie wysoko na drzewo w lesie -

odrzekła stanowczo.

- No tak, to mogę zrobić od razu, lecz jeśli nie będzie ci potrzebny kuc,

pojedzie na nim Lucy i dziecko. Mamy dość koni dla starszych, to znaczy dla Anny i

Dougalda, i dla nas, ale chłopak będzie musiał gonić na piechotę.

- Wobec tego nie zgadzam się - zaprotestowała. - Widzisz sam, Ŝe ledwie

zipie. Zostanie ze mną, by bronić mnie przed napastnikami. MoŜesz to zrobić, Sym?

Chłopiec kiwnął głową, gotów strzec jej przed kaŜdym niebezpieczeństwem.

- Wyślij innych do jaskini, Davy - podjęła rzeczowo Laurie. - A gdy juŜ

wsadzisz nas na drzewo, sam musisz podąŜyć ich śladem i dobrze pilnować. Będziesz

im potrzebny, kiedy najeźdźcy w końcu opuszczą naszą ziemię.

- Ty teŜ zmieścisz się w jaskini razem z nami - rzekł Davy, chociaŜ w jego

głosie zabrzmiało powątpiewanie.

- Nie. Sami ledwie się tam pomieścicie. A teraz szybko. Wszyscy juŜ czekają.

Sym, podaj Fergusa wujowi Dougaldowi i chodź ze mną. - Podciągnęła długie

spódnice i ruszyła przed nimi biegiem po mokrej trawie pod górkę, kierując się w

stronę lasu.

Sym juŜ zupełnie opadł z sił, lecz gdy oddał Fergusa wujowi, ojciec - ku

wielkiej uldze chłopca - wziął go na barana. Sym chwycił Davy'ego za długie, ciemne

włosy, a ten ruszył szybko za Laurie.

Scott Amanda - Granica 03 - Poreczenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: