SEGAL Erich. - Bez sentymentów.pdf - Segal Erich - ssaaggaa

Erich SEGAL

Bez sentymentów

Z angielskiego przełoŜył WITOLD NOWAKOWSKI

WARSZAWA 2001

Tytuł oryginału: NO LOVE LOST

Rozdział 1

ZŜerają się nawzajem. Co roku około tuzina płotek wpływa na

płytkie wody Worid Management Agency, ale tylko jedna lub dwie

wypływają po drugiej stronie jako dorosłe barakudy. Prawie

wszystkie (nie wyłączając samic) mają samcze cechy. Najczęściej są to

sfrustrowani aktorzy, scenarzyści albo reŜyserzy, ogarnięci Ŝądzą

sławy i fortuny. Nie dołączyli do grona gwiazd, więc chcą kreować

nowe gwiazdy. Chodzi im tylko o pieniądze. To oni trzęsą światem

filmu i rozrywki, kręcą trybikami i potrafią sprzedać zero w

efektownym opakowaniu. W myśl utartej tradycji nawet najwięksi z

nich zaczynali jako podrzędni urzędnicy do sortowania poczty

napływającej do agencji. Cel był dwojaki: oni mogli poznać zasady

działania firmy, a firma mogła płacić najniŜsze uposaŜenie

doświadczonym skądinąd pracownikom. Po tak marnym początku jedni

wspinali się po szczeblach władzy, a inni spadali w otchłań

anonimowości, aby

więcej nie wrócić. Lub kończyli na posadzie ajenta ubezpieczeniowego.

Agencji aktorskich jest dosłownie bez liku. Ale to samo moŜna

powiedzieć o samochodach. Z drugiej strony, rolls-royce zdarza się

tylko jeden. Takie porównanie - przynajmniej w opinii samych

zainteresowanych - znakomicie pasuje do szacownej Worid Management

Agency. Przed laty musiała walczyć z powaŜną konkurencją, choćby w

postaci MCA, ale potem, kiedy podobne jej placówki uległy likwidacji,

pozycja WMA pozostała praktycznie niezagroŜona. I tak to trwało od

wczesnych czasów wodewilu. Nina pracowała tutaj bez mała trzy lata,

obecnie była "korsarzem" w głównym sekretariacie. Zaczęła jako dzie-

więtnastolatka, w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym roku, dwa

tygodnie po ukończeniu kursu dla sekretarek w Al-bany. Teraz juŜ była

weteranem. KaŜdej jesieni obserwowała nowych kandydatów. Słuchała

bolesnych jęków i okrzyków radości. Ludzka fala to podnosiła się, to

opadała. Ci, którzy potrafili być naprawdę bezwzględni, ulatywali aŜ

pod sufit - reszta spływała na bok. NaleŜała do tych dziewcząt, o

których powiadają: "Byłby z niej naprawdę całkiem morowy kociak,

gdyby tylko straciła z pięć, sześć kilogramów". Ale Nina nigdy nie

znalazła powodu, Ŝeby powaŜnie wziąć się za odchudzanie. Inne

sekretarki mówiły o niej "magnesik", lecz to nie miało pokrycia w

rzeczywistości, bo nigdy nie przyciągnęła Ŝadnego agenta. Nie

urzekały ich ani brązowe oczy, ani jasna cera, ani zwycięski

uśmiech. Jej powiernica i koleŜanka z celi, siedząca przy sąsiedniej

maszynie do pisania, Maria Cartucci, twierdziła zawsze, Ŝe Nina

powinna nosić trochę głębszy dekolt. Sama miała

dwadzieścia pięć lat, więc była tylko trochę starsza od Niny, ale

od pięciu lat tkwiła w tym zawodzie. Nina systematycznie odrzucała

pomysły Marii. - Co z tego, Ŝe jakiś facet uzna, iŜ mam lepsze

cycki niŜ Rita Hayworth? Wolę takiego, któremu reszta teŜ

przypadnie do gustu. Sama spróbuj. - Próbowałam - przyznała się

Maria. - Ale w mo im wypadku to jakoś się nie sprawdza.

Prawdę mówiąc, jeśli chodzi o urodę, to Nina górowała nad swoją

przyjaciółką.

Maria ceniła Ninę za poczucie humoru. Razem chodziły do teatru,

korzystając z darmowych biletów przydziela nych im przez agencję. Raz

nawet zaprosiła ją na nie dzielny obiad do rodziców mieszkających na

Queensie. Tam Nina zrozumiała, dlaczego Maria jest tak pulchna.

Mamma przygotowała tyle makaronu, Ŝe dałoby się nim wypełnić cały

jeden sektor stadionu Jankesów. A to było tylko na przekąskę. Po

pasta lasagna e fettuccini przyszła pora na prawdziwe danie:

cielęcinę z parmeza- nem i penne all'arrabiata. Ojciec nakładał

wszystkim kopiaste porcje i jeszcze namawiał na dokładkę. Kiedy

zapytał: "Naprawdę masz juŜ dosyć, Nino?" - ledwie mogła mu skinąć

głową.

Przy kawie (czyli jakieś dwie godziny później) pan Cartucci,

Amerykanin w pierwszym pokoleniu, z zawodu maszynista metra,

wygodniej rozparł się na krześle i popatrzył na obie dziewczyny.

- Wytłumacz mi, Angelino - zwrócił się do Ŝony, bo wiedział, Ŝe

u niej znajdzie posłuchanie - dlaczego takie dwie ślicznotki jeszcze

nie mają męŜów? Są piękne, zdrowe i płynnie mówią po angielsku.

Gdzie tu kłopot? - zapytał dziewcząt.

- Chcemy zrobić karierę zawodową, papo - odpowiedziała Maria. -

Rozumiesz, co to znaczy? - Nigdy w Ŝyciu nie słyszałem podobnego

słowa. - To dziewczyny, które mają... zawód - pospieszyła z

wyjaśnieniem matka. Spojrzał na córkę i jej przyjaciółkę. -

MoŜecie nam dokładniej powiedzieć, o co chodzi? - Szybko to

pojmiesz, papo. Obserwuj Ninę przez najbliŜsze lata. Będzie

wiceprezesem. - Nie - ze zdumieniem odparł Angelo Cartucci. -

Kobiety nie są prezesami. Ich rola to być mamą. Mada z wyraźnym

niepokojem odwróciła się w stronę Niny. - Nie słuchaj papy. On

wciąŜ Ŝyje w dziewiętnastym wieku. - Wtedy było o wiele lepiej -

oznajmił Angelo i w ten prosty sposób uciął dalszą dyskusję.

* * *

W agencji panowała brutalna rywalizacja. Rok po roku część zespołu

wymagała wymiany - a to z powodu ambicji, a to za sprawą kłótni, a

to ze względu na nagły kryzys nerwowy. Rokrocznie więc ich pan i

władca Cyrus R. Temko organizował turniej dla złotoustych samurajów,

chętnych do obrony tronu. Z tej okazji przez kilka koszmarnych

tygodni Nina musiała znosić wybujałe ambicje grupki kandydatów,

przechodzących obowiązkowe szkolenie w sekretariacie. Dla nich była

to tylko zbędna inicjacja, po której mogli wkroczyć do świętego

kręgu dojrzałych pracowników. Dla Niny i innych dziewcząt - czyściec,

w którym kaŜda

z nich tkwiła, dopóki jakiś agent - lub klient - nie zwrócił na nią

uwagi, nie uwiódł i wyjątkowym trafem nie poślubił. W tym sezonie

w wyścigu szczurów brało udział z pół tuzina typowych, zmiennych,

wyszczekanych, zadowolonych z siebie sępów w granatowych piórkach,

tak głodnych, Ŝe zdolni byli przełknąć świat w jednym kawałku... a

przynajmniej na dziesięć procent. Tylko jeden z nich nie pasował do

tej kategońi. Niski, powściągliwy, drobnej postury, ale z wielkim

sercem. Ów terier miniaturka zwał się Elliott Snyder. Mimo

nikczemnej postury w pewnym sensie był atrakcyjny. Gdy mówił,

grzywa ciemnych włosów zawsze spadała mu na oczy. - Jak on tu

się wśliznął? - szepnęła Maria Cartucci do Niny. Młodzi aspiranci

robili właśnie pierwszy obchód lochów organizacji. - Jest całkiem

fajny - z uśmiechem powiedziała Nina. - Fajny - przytaknęła

Maria. - Ale czy nie za bardzo... powiedzmy... skurczony? Zasługujesz

na trochę lepszego. - To znaczy wyŜszego? Maria skinęła głową.

- W pewnym sensie... - Podoba mi się, jaki jest - oświadczyła

Nina. - Chciałabym, Ŝeby czuł to samo. Jej towarzyszka z kopalni

soli wzruszyła ramionami. - Jedyna rzecz, która się tu liczy, to

rozmiar kłów. - Sprawia wraŜenie nieśmiałego. Odpadnie na

pierwszej zmianie. Ale to miło choć raz zobaczyć coś innego. Nawet

po trzech latach Nina patrzyła z cielęcym za-

chwytem na gwiazdorów, choćby takich jak Rock Hudson ("Uwielbiam

pana w filmach z Doris Day...". "Dzięki, ale to ona gra, a ja tylko

całuję".) i Steve McQueen ("Uwielbiam pana rolę w Cincinnati Kid,

panie McQueen". "Po prostu mów mi Steve".), czasem ocierających się o

nią po drodze w głąb świątyni. Matka Niny ciągle nie mogła wyjść z

podziwu na myśl o wszystkich sławnych i bogatych ludziach, z którymi

stykała się jej córka (stanowili Ŝelazny temat cotygodniowych rozmów

telefonicznych). Pytała jednak: Kiedy znajdziesz kogoś wyłącznie dla

siebie? Na razie Nina wędrowała od jednej maszyny do drugiej.

Pozostawała - jak to określiła jedna z jej koleŜanek - "w ciągłym

ruchu". Nigdy nie spotykała tych samych osób, a to miało wpływ na

jej gwiazdkowe premie. Gdyby chciała, na pewno zaczepiłaby się

gdzieś na stałe. Sęk w tym, Ŝe wcale jej to nie interesowało. Miała

wraŜenie, Ŝe wciąŜ się czegoś uczy. śartowała czasami, Ŝe kiedyś na

pewno awansuje - pod warunkiem Ŝe wcześniej nie odejdzie na

emeryturę. Chyba nie trzeba dodawać, Ŝe jej koleŜankom powodziło

się znacznie lepiej. MęŜczyźni, których poznawała w biurze, na ogół

chcieli jednego - dostępu do skarb-czyka, który chowała dla męŜa.

Inne sekretarki oferowały swoim potencjalnym chłopcom coś więcej -

informacje. Nina teŜ znała kilka cennych sekretów, lecz gdyby chcieć

ją opisać jednym jedynym słowem, wybór padłby na "wierność".

Szefowi, pracy i - chociaŜ jeszcze nie miała okazji udowodnić tego -

człowiekowi, który uczyniłby ją swoją Ŝoną. NiezaleŜnie więc, gdzie

bywała, bez pozwolenia nie zaglądała do Ŝadnych dokumentów. Z drugiej

strony, lubiła zerkać w porozrzucane scenańusze. Niektóre

^ nich - za zgodą szefa - zabierała nawet do domu, Ŝeby zobaczyć, co

obecnie najlepiej się sprzedaje. W ten sposób zdobywała wiedzę o

psychopatologii show-biz-nesu. Przy okazji robiła przysługę swoim

pracodawcom. Zdarzało się, Ŝe jakiś agent, widząc jej pasję do

czytania (a sami tego nigdy nie kochali), prosił ją, Ŝeby spokojnie

przejrzała to i owo, zrobiła notkę lub streszczenie i podsunęła jakiś

pomysł, co teŜ z tym fantem dalej zrobić. Z chęcią wykonywała to

zadanie. Zdarzało się, Ŝe zaraz potem szef dyktował jej notatki juŜ

jako swoje spostrzeŜenia, składał na końcu podpis i scenariusz zwykle

wędrował do archiwum. Początkowo starała się jak najrzetel-niej

kierować sprawę na właściwe tory. Z biegiem czasu zagłębiała się w

świat fantazji. WyobraŜała sobie, Ŝe jest równie mądra - albo nawet

mądrzejsza -jak tak zwani eksperci. A tymczasem w luksusowym

apartamencie w Miami Beach matka Niny, Ellen, z wolna popadała w

obłęd, martwiąc się staropanieństwem córki. Na co ona czeka? Na

Ciarka Gable'a? Błagała Henry'ego, Ŝeby coś z tym zrobił. - Niby

co, na litość boską? Ellen, dziewczyna ma dwadzieścia jeden lat i

prawo do głosowania. Sama wybrała, Ŝe zostanie w Nowym Jorku. -

Ale dlaczego? - ze łzami w oczach pytała jego Ŝona. - Co takiego

tam znajdzie, czego nie ma tutaj? - Choćby kina - odparł Henry.

Matka pokręciła głową. - Nie wiem, skąd w niej ta zwariowana

pasja do filmu. Słyszałam, Ŝe w tym fachu roi się od wariatów. -

MoŜe im właśnie potrzeba odrobiny rozsądku? Sama przyznasz, Ŝe

Nina to wzór cnót i rozwagi.

- Jedyne jej zajęcie to stukanie na maszynie. Dlaczego nie wróci

tutaj, gdzie jest cieplej? - Być moŜe lubi kiepską pogodę. -

Zawsze postawisz na swoim - z (chwilową) rezygnacją westchnęła Ellen.

- To nie ja. To Nina. Tak czy owak, ich ukochana córka z

maniackim uporem odrzucała zaloty młodzieńców, którzy podczas jej

wizyt tłumnie kręcili się przy basenie. - Tylko popatrz, kochanie

- mówiła jej matka. - CzyŜ nie podoba ci się Ŝaden muskularny,

przystojny Charles Atlas? PrzecieŜ to mili młodzi ludzie. Bóg mi

świadkiem, Ŝe calutki dzionek na pewno ćwiczą na siłowni. - Nigdy

nie przyszło ci do głowy, Ŝe przychodzą tutaj, bo nie mają pracy?

Ellen nie na darmo przez dwadzieścia lat kierowała szkołą dla

dziewcząt. Dobrze wiedziała, Ŝe dalsze namowy przyniosą odwrotny

skutek. Bała się, Ŝe Nina przestanie ją odwiedzać. Szybko zmieniła

temat i spytała, dokąd dziś pójdą na kolację. Nina uwielbiała

Ŝycie na Manhattanie. To było ekscytujące miejsce. Tylko tutaj, i w

tym momencie dziejów, za kilka dolców - lub za darmo, jeśli ktoś miał

szczęście pracować w WMA - moŜna było obejrzeć słynne

przedstawienia. Choćby takie jak Południowy Pacyfik Rodgersa i

Hammersteina, Facetów i laleczki Franka Loessera czy Rekord Annie

Irvinga Berlina. Wielu twórców widziała teŜ na własne oczy. A rok w

rok pojawiały się nowe arcydzieła amerykańskiego musicalu, na

przykład My Fair Lady Lemera i Loewe'a czy West Side Story Leonarda

Bemsteina.

Początkowo mieszkała w przypominającym klasztor hotelu Barbizon,

przeznaczonym wyłącznie dla kobiet. Potem przeprowadziła się jak

najdalej na zachód, do własnego atelier przy Pięćdziesiątej Siódmej

Zachodniej. Apartament był skromny, ale w miarę tani i połoŜony w

pobliŜu biura i wszystkich cudów miasta. Prowadziła zwyczajne,

lecz szczęśliwe Ŝycie. Co wieczór szła "do miasta" - sama lub z

jakąś koleŜanką. WciąŜ nie miała chłopaka. Trwało to do chwili, gdy

na horyzoncie pojawił się Elliott Snyder.

Rozdział 2

Przypadli sobie do gustu. Przez pięć kolejnych dni spotykali się

w windzie. Rano jechali w górę, a po południu - na dół. Lekko

speszeni własną nieśmiałością, tylko wymieniali uśmiechy. Wreszcie w

piątek Nina zebrała się na odwagę. - Musisz być bardzo pewny

siebie - wypaliła. Elliott popatrzył na nią z osłupieniem. Właśnie

najbardziej brakowało mu ufności w swoje siły. - Wcześnie

wychodzisz - wyjaśniła. - Wszyscy twoi koledzy przesiadują co

najmniej do ósmej lub dziewiątej. Dzwonią do Kalifornii i szukają

chociaŜby strzępków informacji, która by pozwoliła im juŜ od jutra

przeskoczyć na wyŜszy szczebel. _ TeŜ tak robię - uśmiechnął

się. - Za chwilę wracam do biura. JeŜdŜę windą jedynie po to, by

podziwiać piękne widoki. Nina spiekła raka. Słowo "piękne" było

szczególnym komplementem w biznesie, w którym uroda stała się

regułą. Elliott doszedł do wniosku, Ŝe zabmął juŜ za daleko, aby się

teraz wycofać.

- Spieszysz się, czy mogę postawić ci drinka? - zapytał. -

Chyba znajdę czas na jednego - powiedziała. Miała cichą nadzieję,

Ŝe zabrzmiało to tak, jakby rzeczywiście wiodła bujne Ŝycie

towarzyskie. Zaproponował, Ŝeby poszli kilka przecznic dalej, do

Longchampsa. Zdaniem Niny był to szczyt luksusu. Po drodze

rozmawiali o ostatnich wydarzeniach w pracy. O zwykłych codziennych

sprawach, takich jak plany braci Wamer, przymierzających się do

sfilmowania Kupca weneckiego w formie musicalu, z Eddiem Cantorem w

roli Szajloka. ("Nie - zdecydował pan Temko. - Byłby zbyt

Ŝydowski. A poza tym nie naleŜy do naszych klientów"). Ninie

schlebiało - chociaŜ jednocześnie czuła się lekko skołowana - Ŝe

ktoś, kto zamierza zrobić karierę w zawodzie, w którym cynizm i

brutalność dawały niepoślednią władzę, potrafi mówić tak niewinnie.

Zanim dopili do połowy zamówione drinki, juŜ byli lekko wstawieni i

gotowi do zwierzeń. śadne z nich wcześniej nie miało związków z

show--biznesem. Nina przyszła na świat i dorastała w Albany, w stanie

Nowy Jork, a Elliott - w Dayton, w Ohio. Za młodu często zmieniał

szkoły. Jej szczenięce lata były ściśle związane z edukacją, bo

rodzice parali się nauczycielstwem. Mama pracowała w szkole dla

dziewcząt, a tata trenował młodych futbolistów. - Nie miał zbyt

wielkich osiągnięć - dodała ze śmiechem. - Trzy wygrane mecze na

pięćdziesiąt cztery poraŜki... albo coś koło tego. Nie pytaj mnie,

jak zwycięŜał. Być moŜe druga druŜyna wystawiła dziewięciu graczy.

Elliott odparł coś krótko i lekcewaŜącym tonem, więc

wyczuła, Ŝe raczej nie lubił rozmawiać o swoich rodzicach. Nie pytała

go o szczegóły. Po przełamaniu pierwszych lodów przyznał, Ŝe wpadła

mu w oko, jak tylko przybył do agencji. Próbowała się nie

czerwienić. - Podoba ci się praca w rzeźni? - zapytała. -

Uwielbiam to... tylko nie wiem, czy rzeczywiście

się nadaję. - Skąd ten pomysł? - Jak ktoś taki jak ja moŜe

być dobrym agentem?!

Jestem nieśmiały i nie potrafię rozpychać się łokciami. A przede

wszystkim... - przerwał w pół zdania. - Prze praszam. Nie mogę ci

więcej powiedzieć. Nie chciałbym,

Ŝeby to się rozniosło. Nina popatrzyła na niego z wyraźnym

zaciekawieniem.

Co ukrywał? - MoŜesz mi ufać - szepnęła cicho. - Nie bąknę

ani słowa. Zobaczył szczerość w jej wielkich piwnych oczach

i ujawnił swoją tajemnicę. - Nie potrafię kłamać. Przynajmniej

nie na poziomie, na którym kłamstwo szybuje aŜ do stratosfery.

Całkiem niedawno widziałem, jak sam Howard Spiro piał z za chwytu

nad scenariuszem, którego nie przeczytał, i wy krzykiwał, Ŝe jest

świetny dla pewnego aktora, z którym w ogóle nie miał nic wspólnego.

Łgał jak z nut, a mimo to i

wygrał na obu frontach. - Stwardniejesz po pewnym czasie. Tak

samo tward nieje Ŝołnierz, gdy zakłuje bagnetem kilku przeciwników.

Dla wielu z nas kłamstwo staje się drugą naturą. Wiedziałeś, jak

przebiega system rekrutacji, zanim trafiłeś do agencji? - Skąd

miałem wiedzieć, Nino? Jestem prowincjonal nym kmiotkiem z

Pensylwanii. Chodziłem do najlepszej

trzeciorzędnej szkoły w kraju. Tam zrozumiałem, Ŝe ciągnie mnie do

show-biznesu i Ŝe nie mam ni krzty talentu. Pewnego dnia mój

wychowawca z pełną powagą stwierdził, Ŝe z takim charakterem nadaję

się na agenta. Teraz widzę, Ŝe wszyscy inni mają więcej ikry i Ŝe

umieją być bezwzględni, a to bardzo waŜne. Nina się uśmiechnęła.

- Chyba pomniejszasz swoje moŜliwości. - Co znowu - zaŜartował

kwaśno. - Jestem na to zbyt mały. To mój zasadniczy problem. Zatem

miałam rację, pomyślała. Ma jednak kompleks na punkcie niskiego

wzrostu! Nagle Elliott przejął inicjatywę. - A ty, Nino? Nie

brak ci rozumu. Nigdy nie chciałaś się oderwać od maszyny do pisania?

Pomyślała chwilę i pochyliła się nad stolikiem. - Szczerość za

szczerość? Elliott się rozpromienił. - Proszę bardzo. Zdradź mi

swoją tajemnicę. - Tak między nami... Co roku przyciskam nos do

szyby i patrzę, jak nawzajem podrzynacie sobie gardła w bezdusznej

rywalizacji. Lecz z drugiej strony, naprawdę chciałabym być agentką.

Nie taką jak Howard Spiro, ale kimś kreatywnym - kimś, kto pilnuje

kontraktu i ma teŜ wpływ na produkcję. AŜ kłębi mi się w głowie, gdy

myślę o nowych filmach. - Co ciekawego jest w tej dŜungli dla

młodej i miłej dziewczyny? - MoŜe to zabrzmi głupio, lecz zawsze

wydawało mi się, Ŝe praca nad spektaklem lub filmem niczym się nie

róŜni od przygotowań do szkolnego przedstawienia. W dodatku ci za to

płacą.

- O czym ty mówisz? - zapytał z rozbawieniem. - Pozwól, Ŝe

ujmę to w ten sposób. Wyobraź sobie, Ŝe jesteś w piątej klasie i

chcesz wraz z kolegami wystawić

Hamleta. | - Jasne.

| - Nie ma jednak nikogo w najbliŜszej okolicy, kto]

rzeczywiście mógłby zagrać rolę księcia Danii. NadąŜasz

za mną? Skinął głową, lecz zaraz dodał z nutą wątpliwości

w głosie: - Chyba tak, ale do czego zmierza ta dziwna metafora?

- Chcesz wystawić Hamleta, tylko Ŝe w piątej klasie nie ma

dobrych Hamletów. Twój brat chodzi do ósmej, a jego kolega to

świetny aktor. Dobrze byłoby mieć go

w obsadzie, prawda? Nareszcie zadała jakieś proste pytanie, na

które mógł

odpowiedzieć. - No tak... Lecz jak go namówić? Uśmiechnęła

się. - I tu, mój drogi, wkraczasz w wiek męski. Elliott myślał

przez chwilę nad kwiecistym sformuło waniem Niny i doszedł do

zaskakujących wniosków. - Więc dlaczego, psiakrew, sama nie

spróbujesz? - Ja? - zająknęła się, nagle się rumieniąc. -

Ty. PrzecieŜ to twój pomysł. Czego masz sii

obawiać? - Mogłabym stracić pracę. - I co z tego? Od

razu znajdziesz inną. Wiesz co Myślę sobie, Ŝe to czcza gadanina. W

gruncie rzeczy bra

ci odwagi. Maleńki płomyk, który od dawna się tlił w zakamarkac

jej duszy, strzelił jaśniejszym ogniem. 18

- Mam to traktować jak wyzwanie? - Szczerze? Być moŜe w

niezbyt zręczny sposób próbuję dodać ci odwagi. Znalazła się w

ciasnym rogu. - Powiedz prawdę. PrzecieŜ stykasz się z nimi na co

dzień. Miałabym jakąś szansę? - No pewnie! Dlatego mi się

SEGAL Erich. - Bez sentymentów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: