Leabo_Karen_Lindy_i_szeryf_D0055.pdf

Karen Leabo

Lindy i szeryf

Rozdział 1

Do Corrigan pozostały tylko dwadzieścia cztery kilometry.

Miała dość czasu, by zdążyć tam dotrzeć na określoną godzinę.

Jednak Lindy Shapiro mocniej wcisnęła pedał gazu starego

cadillaca. Zbliżała się właśnie do miasta Winstonia. W polu

widzenia nie dostrzegła żadnego samochodu. Popołudnie było

gorące i bezwietrzne, a szosa East Texas gładka i prosta.

Pozwoliła wskazówce szybkościomierza przesunąć się do stu

trzynastu kilometrów. Wiatr zatargał jej włosami.

W chwili gdy ujrzała beżowy wóz patrolowy, było już za

późno. Zmieniła bieg i zdjęła nogę z gazu. Wysiłki nie zdały się

jednak na nic. Czerwone i niebieskie światła błyskały gniewnie

w jej lusterku.

Lindy nie traciła czasu. Skierowała ogromny samochód na

zakurzone pobocze zastanawiając się, co powiedzieć na swoje

usprawiedliwienie.

– Dzień dobry – zawołała do policjanta. Oszacowała go

szybko wzrokiem. Miał około metra osiemdziesięciu wzrostu, a

jego umięśnione ciało pozbawione było grama tłuszczu.

Sprawiał wrażenie twardego. Należał do tych nie lubiących

żartów osobników, którzy traktują swój zawód poważnie.

Wyglądał naprawdę groźnie.

Podszedł wolnym krokiem, a Lindy uśmiechnęła się

zniewalająco.

– O co chodzi? – zapytała.

Mężczyzna nie odwzajemnił uśmiechu. Patrzył na nią surowo.

„Halsey" informował napis na identyfikatorze. Halsey, Halsey.

To nazwisko nic jej nie mówiło, lecz Lindy już od dość dawna

nie była w tych stronach.

– Prawo jazdy proszę – powiedział przybierając kamienny

wyraz twarzy.

Lindy zaczęła przetrząsać plecioną sznurkową torbę.

– Chyba nie przekroczyłam szybkości? – zapytała z całą

młodzieńczą niewinnością. Niestety, na policjancie nie zrobiło to

wrażenia. Wziął prawo jazdy i oglądał je w milczeniu. Lindy nie

mogła nawet spojrzeć mu w oczy, ocienione rondem kapelusza.

– Możliwe, że trochę przekroczyłam szybkość – powiedziała,

żeby przerwać pełną napięcia ciszę. – Jadę na ślub mojej siostry

w Corrigan. Dziś rano miałam kłopoty z samochodem. Obawiam

się, że jestem spóźniona. Wiem, że nie powinnam była jechać

tak szybko.

– Pani prawo jazdy straciło ważność – powiedział.

– Co takiego?

– Miesiąc temu, a dowód rejestracyjny w marcu. Czy to pani

samochód?

– Oczywiście, że mój! – odparła szorstko. Po chwili

opamiętała się i uśmiechnęła znowu. – Ładny, prawda?

Żaden mężczyzna nie mógł się oprzeć czerwonemu

cadillacowi z odsuwanym dachem i ośmiocylindrowym

silnikiem pod maską. Policjant jednak milczał.

– Czy jest jakiś szczególny powód, dla którego mieszkaniec

stanu Waszyngton miałby znaleźć się w Teksasie z tablicami z

Kalifornii?

– Dużo podróżuję – wyjaśniła śmiejąc się nerwowo. –

Czasem trudno jest dopilnować wszystkich tych spraw na

bieżąco. Teraz, jak pan widzi, wracam do Teksasu. Pierwszymi

rzeczami, jakie załatwię w poniedziałek rano, będą prawo jazdy i

tablice.

– Czy pani wie, panno Shapiro, że jechała pani sto czternaście

kilometrów na godzinę, zamiast osiemdziesięciu?

– Och, myślałam, że ograniczenie jest do stu – powiedziała.

Tu przynajmniej nie oszukiwała. Nie ryzykowałaby tak bardzo.

Przy dziesięciu dolarach za każdy kilometr...

Policjant przyglądał się Lindy spokojnie, jakby oceniał

szczerość jej słów. Spojrzała na niego łagodnym wzrokiem. Jej

siostra Clara zabiłaby ją, gdyby zepsuła uroczystość ślubną

swoją nieobecnością. Wystarczy, że spóźniła się na próbę. A

teraz ten nadgorliwy przedstawiciel prawa krzyżuje jej plany.

– Zamierza pan wypisać mi ten mandat, czy nie?

– zapytała. – Czy mógłby pan już to zrobić? Naprawdę muszę

być na tym ślubie.

Jego surowa twarz zmiękła nieznacznie i Lindy pomyślała, że

jej się udało; po chwili jednak policjant podniósł rondo

kapelusza i dostrzegła wyraz jego oczu. Spojrzenie było

nieugięte.

– Musi pani pojechać ze mną, panno Shapiro – powiedział.

– Co?

– Powiedziałem, że musi pani„.

– Słyszałam, co pan powiedział. Nie ma pan chyba zamiaru

mnie aresztować?

– Powinienem.

Lindy stłumiła gniewną odpowiedź. Miała przy sobie tylko

kartę kredytową na benzynę i osiemnaście dolarów, za mało, by

zapłacić kaucję za więzienie. Musi przekonać tego człowieka,

żeby puścił ją wolno.

– Jak pan ma na imię, panie Halsey?

– Szeryf Halsey, do usług. Thad Halsey – powiedział

wskazując na odznakę przypiętą do koszuli. – Czy potrzebuje

pani dalszych szczegółów?

Oto jej szczęście, złapał ją sam szeryf okręgowy.

– To wystarczy. Jestem pewna, że moja matka, Mariannę

Shapiro, wie dokładnie, kim pan jest.

W końcu doczekała się reakcji, choć niezupełnie takiej, jakiej

się spodziewała.

– Sędzina Shapiro jest pani matką? No proszę! Nie dalej jak

tydzień temu mówiła, że chciałaby dobrać się do skóry tym,

którzy przekraczają szybkość.

Nie na wiele zdały się rodzinne powiązania. Lindy przygryzła

dolną wargę oczekując na pomysł, który nie przychodził.

Głos szeryfa Halseya stał się znowu rzeczowy i szorstki.

– Nie mam zamiaru pani aresztować – powiedział – lecz

muszę wypisać pani mandat. Nie mogę pozwolić, żeby

prowadziła pani samochód z nieważnym prawem jazdy. Musi

pani pojechać ze mną do biura i postarać się o inny transport.

– Och, nie może pan...

On jednak najwyraźniej mógł.

– A co z moimi rzeczami?

– Proszę podnieść dach. Przyślę kogoś po pani wóz.

– Zostały tylko dwadzieścia cztery kilometry – błagała.

Potrząsnął głową.

Westchnęła znowu i włączyła zapłon, by zamknąć dach i

okna. Następnie ten okropny człowiek poprowadził ją do

swojego solidnego oldsmobile'a z emblematem Departamentu

Szeryfa Okręgowego w Scanlon. Bez sprzeciwu pozwolił jej

natomiast zabrać cały dość duży bagaż. Usiadła na tylnym

siedzeniu trzymając kurczowo torbę, opakowaną w srebrny

papier paczkę i plastikowy pokrowiec na ubrania. Jeśli jakimś

cudem miała zdążyć na ślub Clary, nie chciała się na nim

pokazać bez prezentu, nie ubrana w strój druhny.

Ruszyli. Lindy zdała sobie sprawę, że nie wygląda najlepiej.

Była w podróży od siedmiu dni, a większość drogi przebyła z

otwartym dachem.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: