2009_03.pdf

Jezus Chrystus

naszym Słońcem!

Andrzej Poręba

Wiosna to chyba najpiękniej-

sza pora roku, kiedy po zimie

wszystko się budzi do życia. Pi-

szę wszystko, bo dotyczy to nie

tylko wszelkich roślin, zwierząt

budzących się po zimowym śnie,

ale również ludzi spragnionych

słońca, jego światła i ciepła. My-

ślę, że ta pora roku jest wyczeki-

wana przez wszystkich. Wyraź-

nie wydłuża się dzień a noc staje

się krótsza, temperatura wyższa,

co sprawia, że rozpoczyna się in-

tensywna wegetacja roślin oraz

większa aktywność ludzi i zwie-

rząt.

W życiu duchowym człowie-

ka możemy zaobserwować po-

dobne zjawiska. Istnieje zależność

naszego duchowego samopo-

czu-cia od czasu przebywania

w bliskiej społeczności z naszym

Panem i Zbawicielem Jezu-

sem Chrystusem. On jest świa-

tłością świata – tym słońcem

dającym życie. Ewangelista Jan

relacjonuje słowa Jezusa: Ja jako

światłość przyszedłem na świat,

aby nie pozostał w ciemności nikt,

kto wierzy we mnie (J 12,46); Ja

jestem światłością świata, kto

idzie za mną nie będzie chodził

w ciemności, ale będzie miał

światłość żywota (J 8,12). Będąc

mieszkańcami krainy mroków,

chodząc w ciemności grzechu

i niewiedzy doświadczyliśmy

łaski zbawiennej wierząc w Jezusa

Chrystusa i powierzając

mu swe życie. Ujrzeliśmy

„światło wielkie” jak czy-

tamy w proroctwie Izajasza

(por. Iz 9,1). Jeśli nie bę-

dziemy żałować czasu na

przebywanie z Nim w bli-

skiej więzi podczas oso-

bistej modlitwy, czytania

Biblii, społeczności z in-

nymi wierzącymi na zgro-

madzeniu, nasz duchowy

rozwój będzie postępował.

Będziemy nabierać nowych

sił, by walczyć z przeciw-

nościami i nasza służba

stanie się efektywniej-

sza.

Pracując wiele lat w ko-

palni węgla miałem okazję zaob-

serwować jak wyglądały rośliny

czy grzyby rosnące na dole przy

ograniczonej ilości światła. Były

to karłowate egzemplarze o bla-

dym kolorze a czasami zupełnie

ich pozbawione. Również w na-

szych ogrodach możemy zauwa-

żyć, że warzywa i kwiaty rosnące

w zacienionych miejscach wolniej

się rozwijają, natomiast w słoń-

cu dużo szybciej i osiągają więk-

sze rozmiary oraz intensywniejsze

kolory.

Tak wiele możemy się nauczyć

obserwując przyrodę. Tak wie-

le możemy przeżywać błogosła-

wieństw respektując zalecenia

zawarte w Piśmie Świętym (por.

Hbr 10,25; Kol 3,16; Mt 26,41).

Tego życzę sobie i Wam drodzy

Czytelnicy. Korzystajmy z tego

słońca, bo to dla naszego zdro-

wia cielesnego jest istotne. Jed-

nak daleko ważniejsze jest dla nas

to Słońce – Jezus, który ma wpływ

nie tylko na nasze życie biolo-

giczne, ale również i to duchowe.

To od Niego zależy nasze życie

tu na ziemi i w wieczności.

W tym numerze zostały

zamieszczone 2 świadectwa by-

łych alkoholików, którzy uj-

rzeli to „Światło Wielkie” i ich

życie diametralnie się zmieni-

ło. Są oni obecnie słuchaczami

Szkoły Biblijnej przy Chrześcijań-

skiej Wspólnocie Zielonoświątko-

wej.

Uwaga – zmiana

numeru konta ChWZ!

Opłaty za prenumeratę

prosimy kierować na nowe konto

Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

60 1020 1954 0000 7202 0095 6904

DPŻ

droga Prawda Życie

dwumiesięcznik chrześcijański

Spis treści

Jezus Chrystus naszym Słońcem! .................................................................... 3

Nie zapomnij!...................................................................................................... 4

Jak ocalić rodzinę od zniszczenia .................................................................... 5

Prawdziwy Ojciec ............................................................................................... 9

Jedni Drugim ................................................................................................... 10

Dwukrotnie byłem skazany na śmierć, a jednak żyję ................................ 13

Historia Zboru zielonoświątkowego ChWZ w Gołdapi............................. 14

Litera zabija, Duch ożywia.............................................................................. 15

Największy problem człowieka ...................................................................... 18

Stare i Nowe Przymierze ................................................................................ 19

Kropla................................................................................................................. 24

Niezłomny pisarz.............................................................................................. 25

Oblubienicy Pana ............................................................................................. 30

Spoza granic naszego kraju............................................................................. 31

Koncert ewangelizacyjny dla Służby Zdrowia ............................................ 31

Wszystko ma swój czas.................................................................................... 32

Dobra wieść z dalekiej Etiopii ........................................................................ 32

Autorzy pieśni ze Śpiewnika Pielgrzyma ..................................................... 34

Poznanie przez patrzenie ................................................................................ 35

Post ..................................................................................................................... 37

Kurs Kesher – studium biblijne ..................................................................... 38

Dział młodzieżow y

Młodzież w Zborach ChWZ – prezentacja młodzieży zboru

w Legnicy .................................................................................................... 21

Sposoby na ewangelizację......................................................................... 23

Moje spotkanie z Jezusem ........................................................................ 24

Z życia wspólnoty

60 lat wspólnego życia............................................................................... 27

Zaproszenie X Konferencja w Górach Sowich 02-05.07.2009 .......... 27

Koncert ewangelizacyjny „VIA DOLOROSA”...................................... 28

Szkoła Biblijna – świadectwa ................................................................... 28

Rada RedakCyJna:

Andrzej Poręba (pandre@poczta.onet.pl) ,

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl) ,

Roman Jawdyk (roman.jawdyk@interia.pl)

RedaktoR naCZelny:

Andrzej Poręba

RedaktoR WydanIa:

Jan Stypuła (jan.stypula@chwz.com.pl)

WydaWCa:

Chrześcijańska Wspólnota

Zielonoświątkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

adReS RedakCJI:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze;

PRoJekt okładkI

Robert Bartlewski (robert@bartlewski.pl)

Skład

Andrzej Gocyła

komPUteRoPISanIe:

Mirosława Poręba, Daniel Flis,

RedakCJa tekStU:

Joanna Domieniuk , Andrzej Poręba,

Jeremiasz Zerbe

ZdJęCIe na okładCe:

Jan Stypuła

Cena PRenUmeRaty:

Prenumerata roczna wynosi 30,00 zł,

cena jednego egzemplarza 5,00 zł.

PoCZta e–maIl:

dpz@chwz.com.pl

InteRnetoWe aRChIWUm:

Tadeusz Moś (tadeuszm@autograf.pl)

Archiwum: http://dpz.chwz.com.pl

Nie zapomnij!

Nina Szpilko

Materiałów nie zamówionych redakcja nie zwraca.

Zastrzegamy sobie prawo do skracania i adiustacji

tekstów, oraz do zmiany tytułów. Kopiowanie i po-

wielanie dozwolone pod warunkiem druku tekstu

w całości z podaniem tytułu oraz numeru pisma.

G d y o t w i e r a s z r a n o o c z y

P o p r z e s p a n e j , c i c h e j n o c y ,

Nie zapomnij zgiąć kolana

I pomodlić się do Pana.

Podziękować Mu i prosić,

By dopomógł życiem głosić

Ewangelię Chrystusową

Czynem, prawdą, czystą mową.

N i e z a p o m n i j t e g o z r a n a ,

Aby skłonić swe kolana,

Dzień przed tobą jest nieznany,

Możesz być w nim oszukany!

Możesz wpaść w wielkie kłopoty

I zbyt wiele mieć roboty,

A więc czuwaj już od rana,

Na kolanach wzywaj Pana!

Bądź wśród tych, co jest niewielu,

Na modlitwie przyjacielu!

I w y b i e r a j z a w s z e z r a n a ,

Że znów szukać będziesz Pana!

Wykorzystaj możliwości,

Nie unikaj też karności,

Tak docenić zechciej czas,

Dany tylko jeden raz!

WIeRZymy W:

1. Jedynego Wszechmogącego Boga: Ojca, Syna

i Ducha Świętego.

2. Pismo Święte jako Słowo Boże, natchnio-

ne przez Ducha Świętego, jako najwyższy

autorytet w sprawach: prawdy, wiary i życia

chrześcijańskiego.

3. Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który przy-

szedł w ciele na ten świat rodząc się z Marii

Panny, jako jedynego Pośrednika i Orędownika,

zbawiającego grzeszników dzięki swej męczeń-

skiej śmierci i zmartwychwstaniu.

4. Zbawienie z łaski przez wiarę jako daru Bożej

miłości. Wiara w Jezusa Chrystusa jest całko-

witym zaufaniem Bogu i potwierdzona zostaje

dobrymi uczynkami wypływającymi z tej wiary.

Taka wiara jest czynna w miłości.

5. Nowonarodzenie z wody i Ducha, jako bez-

względnego warunku wejścia do Królestwa

Bożego.

6. Chrzest Duchem Świętym, w Jego prowadzenie

i dary (charyzmaty)

7. Konieczność przyjęcia chrztu wodnego przez

zanurzenie, Wieczerzy Pańskiej pod postacią

chleba i wina wraz z umywaniem nóg.

8. Kościół jako ciało Jezusa Chrystusa, którego

głową i budowniczym jest Jezus Chrystus.

9. Powszechne zmartwychwstanie wszystkich lu-

dzi i sąd Boży oraz życie wieczne zbawio- nych

i wieczne potępienie niezbawionych.

Jak ocalić rodzinę od zniszczenia

David Wilkerson

Bądźcie trzeźwi, czuwajcie! Prze-

ciwnik wasz, diabeł, chodzi woko-

ło jak lew ryczący, szukając kogo by

pochłonąć (1 P 5,8). Biblia mówi wy-

raźnie, że w obecnych, ostatecznych

czasach, Kościół Jezusa Chrystusa

doświadcza wielkiego gniewu dia-

bła. On wie, że ma niewiele czasu

i dlatego za wszelką cenę chce po-

chłonąć jak najwięcej dzieci Bożych.

Biada ziemi i morzu, gdyż zstąpił do

was diabeł pałający wielkim gnie-

wem, bo wie, iż czasu ma niewiele

(Ap 12,12).

W którą stronę jest skierowany

diabelski gniew? W stronę rodzin na

całym świecie, zarówno zbawionych

jak i niezbawionych. Szatan krąży

jak lew ryczący, napadając na domy,

niszcząc małżeństwa, oddzielając

dzieci od rodziców i nastawiając naj-

bliższych przeciwko sobie. Jego cel

jest oczywisty: doprowadzić do cał-

kowitego rozpadu tak wielu domów,

jak to będzie możliwe.

Jezus wspominał o tej działalno-

ści, opisując szatana jako mordercę

od samego początku (J 8,44). Rzeczy-

wiście, już pierwsza rodzina na ziemi

doświadczyła skutków diabelskiej

działalności skierowanej przeciwko

rodzinie. Diabeł nawiedził Kaina i

nakłonił go do zamordowania swego

brata Abla.

Ten, który był mordercą od sa-

mego początku, działa nadal. Na

przestrzeni ostatnich kilku lat moż-

na było to zaobserwować w wielu

sytuacjach. Cztery lata temu spro-

wadził dwóch nastolatków do

szkoły w Colorado i zamordo-

wał ich rękami wiele osób. Kiedy ci

dwaj chłopcy rozpętali w Colum-

bine istne piekło, świat doznał szo-

ku. Zastrzelili znajomą dziewczynę

w momencie, gdy modliła się na ko-

lanach. Któż oprócz szatana byłby

w stanie skłonić ich do tego?

Myślę o tragicznym stanie, w ja-

kim znajdują się zarówno rodziny

zabójców jak i oiar. Były tam sa-

mobójstwa, załamania psychiczne,

rozwody, kryzysy. Tamto wydarze-

nie wciąż jeży włos na głowie, a ro-

dzice i znajomi osób związanych

z tą tragedią będą rozpaczać do koń-

ca życia.

Rok później Kathleen Hagen,

naukowiec z Harvardu, odnosząca

sukcesy w dziedzinie urologii, we-

szła po cichu do sypialni swoich ro-

dziców w Chatham w stanie New

Jersey i udusiła ich oboje poduszką.

Jej ojciec miał 92 lata, a matka 86.

Hagen zamieszkiwała w tym domu

przez wiele dni po tym wydarzeniu,

nie zwracając uwagi na martwe cia-

ła w sypialni. Podczas przesłucha-

nia wyglądała na zdezorientowaną,

ale nie żałowała popełnionego czy-

nu. Psychologowie nie potraili wy-

tłumaczyć, dlaczego wykształcona

kobieta zamordowała dwoje ludzi,

a potem żyła tak, jakby wszystko

było w porządku.

Pomyślcie o zniszczeniach, któ-

re nie zostały wspomniane w tej

koszmarnej historii kryminalnej.

Ból członków rodziny, złamane ser-

ca wnuków – cóż za straszna ruina.

Któż oprócz szatana byłby w stanie

popchnąć poważaną kobietę do za-

mordowania własnych rodziców bez

jakiejkolwiek widocznej przyczyny?

Kilka lat temu New York Times

opublikował niepokojący raport pod

tytułem „Zniechęceni rodzice pod-

dają się”. Artykuł mówił o sfrustro-

wanych rodzicach przybywających

licznie do budynku sądu na Man-

hattanie, by poprosić o ustanowienie

kuratorów dla swoich dzieci lub skie-

rowanie ich do domów poprawczych.

Po prostu nie byli już w stanie utrzy-

mać ich na wodzy. Pewien ojciec po

śmierci żony nie potraił zapanować

nad swoim nastoletnim synem. Inny

załamał się, ponieważ jego nastolet-

nia córka kompletnie wyrwała się

spod jakiejkolwiek rodzicielskiej

kontroli. Urzędnicy sądowi słysząc

prośby rodziców byli kompletnie

zbici z tropu. Jeden z sędziów zadał

pytanie matce, która przyprowadzi-

ła swoją córkę: „Czy naprawdę już

jej Pani nie chce? Czy nie pragnie

Pani zabrać córki do domu?”. Zmę-

czona kobieta przecząco pokiwa-

ła głową, co spowodowało wybuch

spazmatycznego płaczu nastoletniej

dziewczynki.

Artykuł pokazywał, że rozpad

rodzin postępuje coraz szybciej.

Sąd rodzinny miasta Nowy Jork jest

dosłownie zarzucony ilością pozwów

i spraw. Wiele dzieci skierowanych

do poprawczaków wkrótce wchodzi

na drogę przestępczą. Niektóre koń-

czą na ulicy.

Szczególnie szokująca była inna

historia opisana w jednej z gazet, do-

tycząca nowego rodzaju narkoma-

nów. Gazetowy tytuł wołał: „Dzieci zażywają w domu

narkotyki razem z rodzicami”. Okazało się, że 30 procent

narkomanów zostało wprowadzonych w nałóg we wła-

snych domach przez rodziców. Jak coś takiego mogło się

stać?

Ci rodzice sami zażywali narkotyki w wieku nasto-

letnim. Potem, gdy ich dzieci osiągnęły ten wiek, po-

myśleli tak: „Cóż, my w tym wieku eksperymentowali-

śmy z narkotykami i jakoś nic nam się nie stało. Lepiej,

żeby nasze dzieci brały narkotyki w domu niż na ulicy.

Poza tym, lepiej, żeby nauczyły się tego od kogoś, kto ma

doświadczenie”. I tak nauczyli własne dzieci palić skrę-

ty, wąchać kokainę i używać strzykawek. Uważali, że

w ten sposób będą mogli kontrolować swoje dzieci

w tym zakresie.

Nadszedł jednak dzień zapłaty za te czyny. Dzie-

ci uzależniły się, a ich życie wymknęło się spod wszel-

kiej kontroli. Wiele z nich uciekło z domów i żyje teraz

na ulicy. Są wściekłe na rodziców i rozczarowane ich

okropnymi „poradami”. Odrzucone przez społeczeń-

stwo, nie widzą dla siebie żadnej nadziei. Z kolei ich

rodzice mają złamane serca, ogromne poczucie winy

i wylewają łzy w momencie, gdy jest już za późno.

Powiedzcie mi, jak którykolwiek rodzic może podjąć tak

głupie decyzje? Oni sami rujnują własne rodziny. Kto, je-

śli nie sam szatan, zaślepił im oczy?

Tragedie szerzące się dzisiaj w rodzinach są wprost

niewiarygodne. Wymienione przeze mnie przykłady do-

tyczą jedynie Ameryki. Tymczasem na całym świecie

rozwścieczony diabeł dokonuje w rodzinach totalnego

spustoszenia i nie spocznie, dopóki nie pochłonie ostat-

niej rodziny, jaka stanęła mu na drodze.

Dokonując niszczycielskiego dzieła, diabeł nie omija

domów chrześcijańskich.

Wiele wierzących rodzin zostało dotkniętych cha-

osem, smutkiem i cierpieniem. Demoniczna dewastacja

przybiera różne formy: rozwody, bunt dzieci, wszelkiego

rodzaju uzależnienia. Rezultat jest zawsze ten sam: szczę-

śliwa niegdyś rodzina zostaje rozdarta i pochłonięta.

Byłem świadkiem takich sytuacji przez ponad czter-

dzieści lat, gdy alkoholicy i narkomani przychodzili do

naszych ośrodków po pomoc. Cieszyłem się bardzo, wi-

dząc jak ci zniszczeni ludzie są zbawiani i uwalniani

z nałogów. Jezus zmieniał ich w ponadnaturalny sposób,

czyniąc z nich nowe stworzenie.

Najbardziej pewnym znakiem szczerego nawró-

cenia był moment, gdy młody mężczyzna lub kobieta

oglądali się wstecz i dostrzegali, jak wiele rzeczy diabeł

im kiedyś odebrał. Płakali nad zdjęciami bliskich, któ-

rych stracili w wyniku nałogu. Jako ludzie uzależnieni

nie dbali o takie straty, interesując się wyłącznie zdo-

byciem kolejnej dawki narkotyku czy alkoholu. Teraz

jednak gorzko płakali nad utratą swoich rodziców, mę-

żów, żon i dzieci. Pokazywali mi zdjęcia i mówili: „Pa-

storze Dawidzie, to moja żona. Kochała mnie, i ja też ją

kochałem. A to mój synek. Nie wiem, co się z nimi teraz

dzieje. Popatrz, co straciłem...”

To było dla każdego z nich straszne przeżycie. W ta-

kich chwilach człowiek uświadamia sobie niszczycielską

siłę szatana, jaka dotknęła tamtych rodzin. I rzeczywi-

ście, największą tragedią nie były nigdy chore, zniszczo-

ne ciała uzależnionych, lecz świadomość tego, co straci-

li: współmałżonka, dzieci, przyszłość. Jeszcze gorsze było

to, co straciły ich dzieci: szansę dorastania w pobożnej

rodzinie, doznania miłości od Jezusa i troskliwych rodzi-

ców, ich opieki oraz uczenia się na ich przykładzie jak żyć

dla Pana.

Dzięki Bogu, wielu ludzi wyrwanych z nałogu do-

świadczyła odrodzenia swych rodzin. W innych przy-

padkach założyli nowe rodziny, pobierając się ze współ-

pracownikami w służbie. Nadal jednak boleję wraz

z nimi nad zniszczeniem, jakiego zaznali.

Pozwólcie, że wrócę do tytułu mojego przesłania: „Jak

ocalić rodzinę od zniszczenia”. Oto, co Duch Święty obja-

wił mi w tej materii.

W każdym domu przeżywającym trudno-

ści ktoś musi mocno uchwycić się Jezusa .

Czasem przychodzi taki moment, gdy jakaś sytuacja

życiowa zupełnie przerasta ludzkie możliwości. Nie po-

maga żadna ludzka rada, żaden lekarz, żadne lekarstwo.

Nie ma wyjścia. Albo stanie się cud, albo nastąpi kata-

strofa.

W takich momentach jedyną nadzieją jest uchwyce-

nie się Jezusa. Któryś z członków rodziny musi zwrócić

się do Niego całym sercem i zacząć wzywać Jego imienia.

Nie ważne, kto to jest - ojciec, matka czy dziecko. Ta oso-

ba musi wziąć odpowiedzialność za uchwycenie się Jezu-

sa z całych sił i postanowić w swoim sercu: „Nie spocznę,

dopóki nie usłyszę Jego głosu i nie padną te słowa: „Wy-

konało się. Możesz już iść’”.

W Ewangelii Jana czytamy o takiej rodzinie, która

właśnie przechodziła kryzys: A był w Kafarnaum pewien

dworzanin, którego syn chorował (J 4,46). Była to rodzina

szlachetnie urodzonych, nad której domem zawisł duch

śmierci. Poza rodzicami opiekującymi się umierającym

synem było tam prawdopodobnie wielu innych członków

rodziny - wujków, ciotek, dziadków i pozostałych dzie-

ci. Czytamy, że całe domostwo uwierzyło, nawet słudzy .

I uwierzył [ojciec], i cały dom jego (J 4,53).

Ktoś w tej nękanej nieszczęściem rodzinie wiedział,

kim był Jezus, i słyszał o Jego mocy czynienia cudów.

W jakiś sposób dowiedział się, że właśnie przebywa On

w Kanie, oddalonej o jakieś 40 km. Ojciec umierające-

go dziecka był tak zdesperowany, że sam postanowił do-

stać się do Jezusa. Pismo mówi: Gdy ten usłyszał, że Jezus

przyszedł z Judei do Galilei, udał się do niego (J 4,47).

Od wielu lat przychodzą do mnie tuziny matek z na-

szego zboru, które rozpaczają nad swymi rodzinami

w stanie rozpadu. Bywało, że ojciec opuszczał rodzinę lub

syn traiał do więzienia, albo córka uprawiała prostytu-

cję, żeby zarobić na narkotyki. Niejednokrotnie to wła-

śnie matka jest ostatnią nadzieją rodziny na dotarcie do

Jezusa. Dlatego też bierze ona na siebie odpowiedzialność

za wstawiennictwo i z całego serca postanawia modlić się

dotąd, aż Pan przyniesie uwolnienie. Prosi znajomych

o wspólną modlitwę za jej rodzinę, mówiąc: „Znaleźliśmy

się poza granicą nadziei. Teraz liczę już tylko na cud”.

Dworzanina w 4 rozdziale Ewangelii Jana cechował

właśnie taki rodzaj determinacji. Udało mu się dotrzeć

do Jezusa. Biblia mówi, że prosił [Jezusa], aby wstąpił

i uzdrowił jego syna, gdyż bliski był śmierci (J 4,47). Cóż

za wspaniały obraz wstawiennictwa. Ten człowiek od-

stawił na bok wszystko inne, by szukać Pana i Jego sło-

wa. Lecz Chrystus odpowiedział mu: „Jeśli nie ujrzycie

znaków i cudów, nie uwierzycie” (J 4,48). Co miał na

myśli? Chciał powiedzieć dworzaninowi, że jego najpil-

niejszą potrzebą nie było cudowne uzdrowienie, lecz wiara.

Pomyślcie: Chrystus mógł pójść do domu tej rodziny,

włożyć ręce na umierającego syna i uzdrowić go. Wte-

dy jednak cała ich znajomość Jezusa polegałaby tylko na

tym, że On dokonuje cudów.

Jednakże Jezus chciał dla dworzanina i jego rodziny

czegoś więcej – chciał, żeby uwierzyli, iż jest On Bogiem,

który przyszedł w ciele. Dlatego powiedział do dworza-

nina mniej więcej tak: „Czy wierzysz w to, że przyszedłeś

ze swoją prośbą do samego Boga? Czy wierzysz, że jestem

Chrystusem, Zbawicielem świata?” Dworzanin odpowie-

dział: Panie, wstąp, zanim umrze dziecię moje (J 4,49).

Jezus z pewnością dostrzegł wiarę w tym człowieku. To

tak, jakby powiedział: „On uwierzył, że Ja jestem Bogiem,

który przyszedł w ciele”, ponieważ w następnym wersecie

czytamy: Idź, syn twój żyje (J 4,50).

Smutne jest to, że wielu wierzących odchodzi zanim

usłyszą jakiekolwiek słowo od Jezusa. Lecz ten człowiek

poszedł do domu pełen wiary. Na czym polega różnica?

On otrzymał od Pana słowo. Szukał Boga i czekał na Nie-

go w wierze. I nie odszedł, dopóki nie otrzymał obietnicy

pełnej życia. I uwierzył ten człowiek słowu, które mu rzekł

Jezus, i odszedł (J 4,50).

możemy płakać nad całym światem,

a równocześnie ignorować członków ro-

dziny, umierających w swoich grzechach

Oczekuje się że Kościół Jezusa Chrystusa będzie za-

jęty zdobywaniem dusz dla Pana. Większość chrześcijan

rzeczywiście wykazuje w tym wierność i gorliwość. Mo-

dlimy się o zgubione narody, o przebudzenie w naszych

miastach, o niewierzących sąsiadów. Dziękuję Bogu, że

Jego lud wykonuje tak istotne dzieło.

Pozwólcie jednak, że zapytam: kto wiernie się mo-

dli za swoich niezbawionych rodziców, rodzeństwo, ku-

zynów, dziadków? Modlitwa o najbliższych powinna być

najistotniejszym elementem w naszym życiu. Przecież

odpowiedzialność za wstawiennictwo spoczywa na tych,

którzy są na tyle blisko Pana, by prosić Go o te rzeczy.

Jeśli wy tego nie zrobicie, to kto? Kto będzie żarliwie się

modlił o zbawienie waszych rodzin, jeśli nie wy sami?

Może mówicie sobie: „Świadczyłem swojej rodzinie

przez wiele lat. Starałem się być dla nich dobrym świa-

dectwem. Wiedzą, w co wierzę. Muszę ich po prostu od-

dać Jezusowi”. To prawda, że powinniśmy oddać naszych

bliskich przekonującemu działaniu Ducha Świętego, lecz

nie oznacza to, że mamy przestać usilnie się za nich mo-

dlić. Porzucając wstawiennictwo, w istocie godzimy się

z beznadziejnością sytuacji.

Zaufanie Panu oznacza, że postępujemy zupełnie in-

aczej. Jeśli wierzymy Mu odnośnie ich zbawienia i uwol-

nienia, będziemy wołać tak jak ów dworzanin: „Panie

Jezu, proszę, przyjdź. Zrób coś, zanim moi bliscy zostaną

straceni na zawsze”. Jedynie nasza zdecydowana, żarliwa

modlitwa może skutecznie powstrzymać diabelskie ataki

mające na celu zniszczenie naszej rodziny. Letnie modli-

twy, w których brak zaangażowania niczego nie zmienią

i nie zburzą jego warowni. Musimy otrząsnąć się z wła-

snych problemów i zabrać poważnie do modlitwy, stając

przed Jezusem dotąd, aż nam odpowie.

Gdy Chrystus przebywał na wybrzeżu niedaleko

Tyru i Sydonu niewiasta kananejska, wyszedłszy z tam-

tych stron, wołała, mówiąc: Zmiłuj się nade mną, Panie,

Synu Dawida! Córka moja jest okrutnie dręczona przez

demona (Mt 15,22). Szatan wprowadził się do jej domu

i opętał jej córkę. Słowo przetłumaczone tutaj jako

„okrutnie” wywodzi się od źródłosłowu oznaczającego

zdeprawowana. Krótko mówiąc, dziewczyna była niego-

dziwa, nikczemna, kierowana przez szatana.

Ta Kananejka nie była złą matką. Uwierzyła, mimo że

była poganką. Jak widać, zwróciła się do Jezusa tytułując

Go „Panem, Synem Dawida”, czyli uznała Go za Zbawi-

ciela, Mesjasza przychodzącego od Boga. W tym miejscu

rodzi się pytanie: w jaki sposób szatan uzyskuje dostęp

do dzieci wierzących rodziców? Jak to może być, że bierze

w posiadanie dzieci wychowywane w pobożnym domu?

Być może jesteście wierzącymi rodzicami. Wychowa-

liście wasze dziecko w środowisku kościoła i zrobiliście

wszystko, by pokazać mu prawidłową drogę. Lecz teraz,

po latach chodzenia na szkółkę niedzielną i słuchania

namaszczonych kazań, dziecko stało się obojętne i zim-

ne wobec spraw Bożych. Nie ma ochoty służyć Jezusowi,

a wy zastanawiacie się: „Panie, jakże się to mogło stać?”.

W ciągu mojej służby widziałem wiele takich sytu-

acji w domach pastorów i innych usługujących. Całe rze-

sze tych młodych ludzi przybywały do naszych ośrodków

Teen Challenge po tym, jak popadły w różne uzależ-

nienia. Były wychowywane w pobożnych domach, lecz

w pewnym momencie zeszły na złą drogę, a ich życie za-

częło być kierowane siłami rodem z piekła. W ten sposób

popadały w narkomanię, alkoholizm, uzależniały się od

pornograii, oddawały się prostytucji.

Czytając powyższe słowa, być może wzdychacie

z ulgą, myśląc: „Chwała Bogu, że to nie dotknęło moje-

go syna, mojej córki. Mam dobre dzieci. Włożyłem wie-

le wysiłku, by wychowywać je w bojaźni i poznaniu Pana

i teraz wybrały dobrą drogę. Może nie płoną gorliwością

dla Jezusa, ale przynajmniej nie zażywają narkotyków”.

Tacy rodzice rzeczywiście mają za co dziękować

Bogu. Jednak nie zwracają uwagi na to, czy dziecko staje

się letnie w stosunku do Jezusa. A przecież zdaniem Jego

samego letniość jest stanem równie okropnym co bycie

nękanym przez demona. Gdy ostrzegał: wypluję cię z ust

moich (Ap 3,16) nie zwracał się do narkomanów. Mówił

o letnich chrześcijanach należących do Jego kościoła

(por. Ap 2-3). Jezus wie, że stan letniości może doprowa-

dzić każdego wierzącego do podatności na piekielne po-

kusy.

Wasze dzieci mogą być grzeczne, uprzejme i dobrze

się zachowywać. Mogą unikać złego towarzystwa, sza-

nować starszych i prowadzić się dobrze pod względem

moralnym. Lecz jeśli nie przylgną całym sercem do Je-

zusa, a zamiast tego pozwolą sobie na duchowe dryfo-

wanie, znajdą się w niebezpieczeństwie. Musicie zrozu-

mieć, że każde dziecko wychowane w chrześcijańskim

domu jest priorytetowym celem ataków szatana. On po-

luje na rodziny najbardziej oddane Bogu. Letniość wa-

szych dzieci ułatwia mu robotę. Będzie się cieszył, że tak

łatwo doprowadzić waszego syna czy córkę do zniewole-

nia grzechem.

Nawet najbardziej oddani Panu chrześcijanie – włą-

czając w to posługujących – mogą być zaślepieni na pu-

łapki, zastawione przez szatana na ich duchowo bierne

dzieci. Przeciwnik stale próbuje zgasić nawet najmniejszą

iskierkę duchowego życia w młodych ludziach.

Chrześcijańscy rodzice, ostrzegam was: nie pozwólcie

diabłu podejść do waszych dzieci. Codziennie padajcie

na twarz przed Panem, otaczając swoje dzieci modlitwą

wstawienniczą. Bóg wyposażył was w moc do wyrwania

ich ze stanu duchowej letniości.

Gdy moje dzieci miały po kilkanaście lat, myślałem że

mogę je wprowadzić do Królestwa Bożego miłością. Mó-

wiłem sobie: „Będę dostępny dla swoich dzieci. Będę dla

nich kumplem. One po prostu potrzebują komunikować

mi o swoich potrzebach”.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: