21.tupolana(1).pdf

Głos wolny

Tupolana

O "leśnym Tupolewie", "sensacji z nadleśnictwa Gostynin",

dowiedziałem się od Macieja - mojego starszego redakcyjnego kolegi z

"Gazety Lokalnej". Przez kilka chwil nie potrafiłem poskładać jego

relacji w spójną całość, bo - jak to miał w zwyczaju w chwilach

wzburzenia - zapowietrzył się przekomicznie - głównie sapał, coś tam z

rzadka dorzucając. W końcu jakoś udało mi się go zrozumieć. Brzmiało

rzeczywiście dziwacznie i jakoś mało wiarygodnie: gdzieś pod

Gostyninem, w pobliżu wsi Lipianka, w środku lasu, odkryto połamane

drzewa, których pozostałe w ziemi pnie ułożyły się w kształt samolotu,

a ściślej mówiąc każdy pień odpowiadał swoim położeniem jednemu z

foteli z pokładu Tu-154.

Pech Macieja polegał na tym, że wkroczywszy do holu naszego

biurowca wybrał prawą windę, tą, którą akurat z podziemnego

parkingu jechał na górę nasz naczelny. A ten z miejsca wysłał go do

tego wzorca dziury z Sevres pod Paryżem , celem zrobienia krótkiego

reportażu. Dla Macieja, któremu pozycja w redakcji pozwalała

przebierać w tematach znacznie poważniejszych, oznaczało to

konieczność odłożenia na jakiś czas gotowych już prawie materiałów

wyborczych.

Nic dziwnego, że dał upust swojej irytacji przyrównując całe to

sensacyjne skądinąd znalezisko do "zbożowych kręgów podlanych

tajemnicą z Roswell i na koniec zmieszanych z Archiwum X".

Rozumiałem go i nawet chciałem mu okazać współczucie, ale gdy

zwrócił się do mnie per "stary przyjacielu", zapaliła mi się ostrzegawcza

lampka nakazująca błyskawiczną ucieczkę "w długą".

O nie, na żadne mistyczno-patriotyczne leśnie krzyże jakiegoś

drugiego Świtonia nie miałem, w środku tego gorącego, politycznie i

dosłownie, lata najmniejszej ochoty. Błyskawicznie zaszyłem się gdzieś

na końcu labiryntu redakcyjnych korytarzy. Skutecznie. Maciej jeszcze

parędziesiąt minut krążył jak kukułka po lesie, ale w końcu dał za

wygraną. Gdy już skapitulował, z zakamarków redakcji powypełzało

kilku jego świeżych "starych przyjaciół" i pilnując się, by ani jeden

mięsień nie drgnął nam na twarzy, udzieliliśmy mu kilku cennych rad:

jak wysikać się siedząc dziesięć godzin na "ambonie", jak udawać głos

puszczyka w okresie godowym (to ja), jak przebrać się za krzak

leszczyny. Pożegnaliśmy go chóralnym "darz bór Macieju", a gdy tylko

zatrzasnęły się za nim redakcyjne drzwi, dupy nam ze śmiechu

odpadały dobre pół godziny.

To było 3 tygodnie temu. Wieczność temu, w skali sezonu

ogórkowego. Początkowo temat leśnego Tupolewa rozbłysnął jak młoda

gwiazda, poszalał w prajmtajmie i na pierwszych kolumnach gazet,

potem poobijał się jak bilardowa kula po blogosferze, a obecnie

przystąpił do fazy odchodzenia w niebyt. Owszem - w dawnych,

akademickich czasach na dziennikarstwie szykowałem obszerną pracę

o cyklu życia takich ogórkowych tematów. Wycięty w samym środku

mazowieckiego lasu, przez tajemnicze osoby, a może nawet i tajemne

moce, kokpit samolotu, pasowałby mi wtedy do tych analiz jak ulał.

Ale dziś? Na dodatek po właśnie zakończonej kampanii wyborczej?

Szkoda słów.

Co zatem robię na międzywojewódzkiej drodze nr 50, którą nie

można dojechać ani do Fontainbleau, ani do Rzymu, ani nawet do

Łodzi, ale można nią dojechać do Gostynina i dalej, już gminnymi

asfaltówkami, do Lipianki? Co pchnęło mnie by, ni stąd ni z owąd,

wziąć trzy dni urlopu i pojechać do tego lasu, do tego milczkowatego

leśniczego i jego, wygadanego z kolei za czterech, synalka? Wyruszyć

nagle, prawie tak jak stałem zamiast zaleczyć postępujące

przeziębienie, które się od kilku dni za mną wlecze?

Co mi kazało zobaczyć Tupolanę (tak miejscowi ochrzcili to COŚ i

nazwa przyjęła się z miejsca, a wymawia się to jakoś tak z nutą

nabożnej czci, jak mi to drwiąco relacjonował Maciej po swoim

powrocie), chociaż wcześniej tak pokpiwałem z pielgrzymujących do

Lipianki tłumów? Zobaczyć to, co zostało po stu trzydziestu paru

zwalonych w środku lasu drzewach. Same drzewa leśniczy usunął, a

pozostawił płaskie, ścięte piłą tarczową pniaki, układające się w równe

rzędy "foteli". Dokładnie takie same w proporcjach jak rzędy foteli w

rządowej 101-ce, która uległa katastrofie pod Smoleńskiem. Tam gdzie

w 101-ce było przejście pomiędzy rzędami, tam w lesie również ostała

się linia drzew. Podobnie pojedyncze poprzeczne linie drzew wydzielały

przedział stewardess, prezydencką salonkę, saloniki VIPów i samą

kabinę pilotów.

Teraz chyba jest już dla Was jasne, że temat na sezon ogórkowy był

przedni, a jednocześnie maciejowe skojarzenia z wycinanymi pod

osłoną nocy kręgami zbożowymi nasuwały się same aż za dobrze.

Po co zatem to robię? Dlaczego? Czy to jakaś wiara, że tam

rzeczywiście miało miejsce COŚ nadprzyrodzonego i to COŚ właśnie

przede mną odkryje swoje tajemnice? Czasem faktycznie pociągały

mnie spiski i lochy, kaptury i szpady, duchy i demony, nawiedzone

miejsca i zagadki bilokacji, ale aż tak naiwny nie byłem. Chyba.

A może to jakaś daleka nuta awanturniczej żyłki przyszłego mistrza

śledczego dziennikarstwa? Nadzieja, że dotrę, przeniknę i rozpracuję

jakąś lokalną grupę patriotów-zapaleńców, którzy w ten sposób

postanowili uczcić pamięć o ofiarach katastrofy? Nie, nic z tych rzeczy.

A zatem dlaczego? Szczerze? Może Was rozczaruję, ale nie wiem.

Spakowałem się w dziesięć minut, ruszyłem, i póki co najbardziej

chyba cieszy mnie ten właśnie spontaniczny aspekt całej wyprawy - to,

że jednak wciąż stać mnie na taką fanaberię, jakże kontrastującą z

brakiem jakichkolwiek racjonalnych motywów. Za jedyny motyw robiło

bowiem mgliste, ulotne poczucie, że po prostu muszę tam pojechać .

Gorzej - że muszę tam pojechać właśnie teraz, z marszu. Wbrew

szefowi, obowiązkom służbowym, planom rodzinnym i chorobie. No

weźcie i wytłumaczcie coś takiego żonie.

Z drugiej strony podejrzewam, że prawie każdy z nas nosi gdzieś w

sobie potrzebę przeżycia takiej spontan-wyprawy, nawet w mini skali,

skali gostynińskiego powiatu, więc może to to? Może.

Wiem natomiast dobrze, co na pewno nie jest motorem mojego

narcystycznego szaleństwa (tak, czasem cytuję swoją kochaną

małżonkę). Nie jest nim żaden aspekt dziennikarskiego rzemiosła. Mam

pełną świadomość, że nie będę w Lipiance ani pierwszy, ani najlepszy.

Wszyscy, którzy mieli być na Tupolanie już się przez nią przewinęli.

Przez media przewaliła się bowiem najpierw fala sensacji, następnie

dobrze opisanych faktów, potem mejnstrimowych podśmiechujek

("stary, żebyś wiedział jakie to freaki są, no po prostu total, jeszcze

tylko brakuje tam kolejnej matki boskiej naszybowskiej" - to mój

znajomy z niezawodnej gazety dla inteligentów w swojej pełnej formie).

Teraz sprawa wyraźnie cichła, media żyły już praktycznie tylko

wątkiem karno-administracyjnym sprawy. Jak bowiem orzekł jakiś

ekspert od leśnictwa, są poszlaki, że doszło tam do celowego działania

człowieka. A zatem to nie tajemnicza siła nawiedziła ten las pewnej

czerwcowej nocy i precyzyjnie wyłamała całą kupę drzew. Ktoś

przypomniał sobie jakieś knajpiane zwierzenia leśniczego, ktoś dodał,

że widział go nocą jeżdżącego z synem po lesie, ktoś złożył doniesienie

do prokuratury, zrobił się szum. A już wczorajszy pasek tvn24 nie

pozostawiał wątpliwości, co do kierunku, w którym zmierza narracja.

"Katastrofa Tupolany - leśniczy z Lipianki przesłuchany w

prokuraturze w sprawie wycięcia drzew w parku krajobrazowym".

Oczywiście nie żadne "w" tylko obok, ale sprawa faktycznie robiła się

gruba.

"A zatem jednak kręgi zbożowe" - pomyślałem oglądając ten nius i

natychmiast przyłapałem się na pewnym rozczarowaniu. A może nawet

bardziej - na współczuciu. Tak, na mocnym współczuciu dla leśniczego

i jego syna. Przez te kilka tygodni chyba podświadomie zacząłem coraz

bardziej im kibicować. Tak wiele starań włożyli w całe przedsięwzięcie i,

co by nie mówić, byli w tym wszystkim bardzo przekonujący, by nie

rzec - autentyczni. Naprawdę kupowało się ich emocje, gdy oprowadzali

ekipy telewizyjne i z nieskrywanym przejęciem pokazywali detale i

ciekawostki Tupolany. Jak choćby to, że jej położenie tzn. kierunek

geograficzny tej wydłużonej leśnej polany, odpowiada co do jednego

stopnia kierunkowi geograficznemu wyrąbanej przez 101kę przesieki

kilkaset metrów od smoleńskiego pasa. Takich frapujących szczegółów

było tam zresztą znacznie więcej.

Targany tymi wszystkimi mieszanymi uczuciami ruszyłem 2

godziny temu skorupą, jak pieszczotliwie nazywałem swoją poobijaną

Mazdę, spod bloku na warszawskim Mokotowie.

A teraz właśnie zjeżdżam do przydrożnego baru. Wcale nie z

powodu pragnienia, głodu czy zmęczenia podróżą. Po prostu, mniej lub

bardziej świadomie, odwlekam moment spotkania z Tupolaną.

Celebruję każdy odcinek tej podróży.

Powitał mnie koślawo wybetonowany placyk, coś co miało

przypominać podhalańską chatę i cappucino w proszku zalane

wrzątkiem, w plastikowym kubeczku, przez panią, co pracuje tu chyba

za karę. Po prostu pycha. Usiadłem nad mapą nadleśnictwa Gostynin.

Chwile pogapiłem się na zieleń nieregularnych plam. Wyjąłem teczkę z

riserczem. Zbyt wielkie może słowo - miałem 4 artykuły i kilka notatek

z pobieżnie przelecianych blogów. Wybrałem artykuł ze zdjęciem, na

którym wysoki ogorzały mężczyzna stoi na tle kilku rzędów pni. Podpis:

"Leśniczy Władysław Staśko pełni społecznie funkcję kustosza tego

najmłodszego w Polsce muzeum". Nie chciało mi się już nawet

powyzłośliwiać nad autorem tych słów. Jakie muzeum? Przecież tam

nie ma żadnych eksponatów. Jeśli już to osobliwość natury, pomnik

przyrody. Bardziej jednak niż równie niskich lotów tekst, pociągała

mnie sama twarz Władysława Staśko. Kogoś mi przypominał, ale nie

mogłem skojarzyć, kogo. Podobnie jak widniejący na fotografii obok,

jego syn - Artur Staśko. Podpis pod tym zdjęciem: "Nie szukamy

rozgłosu, nie chcemy przyciągać turystów - tak twierdzi Artur Staśko,

który jako pierwszy odkrył w Lipiance leśnego Tupolewa".

Również i jego twarz miała coś w sobie znajomego i przez dobrych

kilka chwil bawiłem się własną pamięcią. A raczej ona bawiła się ze

mną. Niestety - nici. Kolejna lekcja pokory. Kochani - 40tka na karku

dawała o sobie znać z zastanawiającą pasją, szturmowała mury mojego

samozadowolenia niczym fale seryjnie rozbijające się o klif. Tak,

starzeję się, wiem, wiem, a teraz odwalcie się wszyscy łaskawie,

parekselans.

Wiem, czemu sięgnąłem po te fotografie. Zrobiłem tak, bo pośród

wielu powodów, dla których od zawsze lubiłem wgapiać się w ludzkie

twarze, jest i swoista próba odczytania z nich prawdziwego charakteru

człowieka. Więcej - wręcz sczytania go .Wyssania. Miałem nawet swoją

własną teorię, która zakładała, że np. patrząc w oczy osoby prawej,

sam staję się ociupinkę lepszy. Dlatego lubiłem otwierać albumy na

starych fotografiach warszawskich powstańców albo "leśnych",

"wyklętych" i nawiązywać z nimi tą taką moją sekretną łączność. Teoria

miała pewne luki, wiem, nie jestem idealny, nie wyrobiłem sobie

bowiem jeszcze zdania co do kwestii symetryczności takich relacji. Czy

ktoś staje się inny gdy na niego patrzę, pod moim wpływem? Nie

napisałem "lepszy", bo, mimo całego mojego życiowego draństwa, tą

resztkę obiektywizmu w spojrzeniu na swoje żałosne "ja"

pielęgnowałem i hołubiłem. Tak jakby tracąc ten dystans do siebie

tracił bezpowrotnie szansę na zbawienie. A rezygnować z opcji

zbawienia? Nawet, jeśli chwilowo znów nie uznawałem za stosowne

wierzyć w Boga to jednak nie potrafiłem zdobyć się na takie ryzyko.

Przypominało mi to dziecięce chomikowanie wszystkich tych skarbów,

w postaci nikomu nie potrzebnych sreberek, gumek, pudełek i

naklejek. Zbawienie, jako komiks z gumy Donald - tak, to po prostu

cały ja. No, ale - powiedzcie sami - jeśli się kiedyś rzeczywiście do

czegoś przyda? I bądź tu mądry.

No dobrze, ale o czym to ja... a, właśnie - risercz. Patrzyłem w oczy

leśniczego i jego syna i próbowałem przeniknąć ich tajemnicę. Włamać

się do ich mózgów i uzyskać odpowiedź na podstawowe pytanie. A

pytanie to brzmiało: czy Tupolana to jakaś niecodzienna maskarada,

czy - jak utrzymywali Staśko oraz ci z miejscowych, którzy dawali im

wiarę - to autentyczny cud, przedziwne zjawisko naturalne lub wręcz

nadnaturalne.

Po pięciu minutach dałem sobie spokój. Zamknąłem teczkę,

zapłaciłem, nie dałem się oszukać przy wydawaniu reszty i ruszyłem z

piskiem opon. Celebrowanie celebrowaniem, ale było już późne

popołudnie.

W Gostyninie byłem po kolejnej godzinie. Zacząłem od samej

podstawy piramidy Maslowa - wysikałem się i załatwiłem sobie nocleg

w miejscowym domu turysty. Recepcjonista i kierownik w jednej osobie

popatrzył na mój dowód i, nie pytany, zaczął relacjonować niebywały

tłok, jaki za sprawą Tupolany panował do niedawna w okolicy.

Starałem się być miły, ale gdy zaczął recytować szczegółową listę

lokalnych notabli, którzy zaszczycili Lipiankę swoją obecnością

skorzystałem z pierwszego lepszego pretekstu do ucieczki. - Dostanę w

schronisku piwo? Nie? Aha, a gdzie najbliższy sklep? To dziękuję, do

widzenia.

Wolny od konieczności udawania zainteresowania wróciłem do

skorupy.

Po prawie dwudziestu minutach jazdy beznadziejną gminną drogą

byłem już w okolicach Lipianki. Drogę do lasu zagradzał szlaban.

Towarzyszyła mu smętna, pordzewiała i pogięta tabliczka

przypominająca, by informować o zauważonym pożarze. Rozejrzałem

się na boki. Nie było, o czym alarmować.

Po drugiej stronie drogi stał, pamiętający jeszcze XIX wiek,

ładniutki ceglany budynek nadleśnictwa, a obok urządzono całkiem

przyzwoity parking. Rząd toi-toi, po jednej stronie miejsca dla

osobówek, po drugiej dla autokarów. Automat do coca-coli. Oj musiało

się tu dziać jeszcze parę dni temu. Teraz naliczyłem raptem 3

samochody.

Trzask drzwiczkami, wyprost, przeciągnięcie się, kilka wdechów i

wydechów świeżym leśnym powietrzem. Już mi się podobało. Bez

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: