2006_1.pdf

Droga Prawda ¯ycie

(dwumiesiêcznik chrzeœcijañski)

· Rada redakcyjna:

Zbigniew L. Gadkowski (zlg@ol.onet.pl),

Andrzej Porêba (pandre@poczta.onet.pl)

Andrzej Nazimek (zimeryt@interia.pl)

· Redaguje: Zbigniew L. Gadkowski

· Wydawca:

Chrzeœcijañska Wspólnota

Zielonoœwi¹tkowa,

ul. Sudecka 3, 59–220 Legnica

· Adres redakcji:

ul. Czechowa 1, 41–807 Zabrze

· Redakcja techniczna: Joanna Kaniszczak

(asia_kaniszczak@Jezus.pl)

· Komputeropisanie: Miros³awa Porêba,

Aneta Zerbe, Ewelina Twardowska

· Korekta: Maria Olech (maria-zo-

fia@wp.pl), Andrzej Porêba, Jeremiasz

Zerbe (nimrod@pf.pl)

· Ok³adka: Robert £opatka (rl22@op.pl),

Jan Stypu³a (redaktor@lupa.chwz.pl)

W numerze

4 Matka mê¿a stanu - opr. Adela Bajko

5 Przepracowane matki – dr Witold Tomczyk

6 Modl¹ca siê matka – opr. Adela Bajko

7 Chrzeœcijañskie wychowanie dzieci – Czes³aw Bassara

9 Wzór dla mê¿czyzn - Adam Prozorowski

11 Bo¿a ksiêga - Miko³aj Makarczuk

12 Gorycz - Jan Dutek

14 Droga do wielkoœci - Stanis³aw Nimicz

16 Bo¿y ogród - Jola Jakimowicz

17 Edykt mediolañski

18 Dlaczego nie jestem rzymskim katolikiem - £ukasz Wolski

21 Osobiste œwiêto - zlg

22 O objawieniu siê Boga i o Biblii - Tadeusz Zieliñski

24 Pascha a Wieczerza Pañska – Zbigniew L. Gadkowski

26 Co siê sta³o Salomonie - Wies³aw Janik

28 Ciê¿ar przebaczenia - P. Staroœcik

29 Praca dla nas wszystkich - Zbigniew L. Gadkowski

30 Z ¿ycia naszej Wspólnoty

34 Wiedzieæ warto – Zbigniew L. Gadkowski

36 Historia Zboru w Trzebini

Materia³ów nie zamówionych redakcja nie

zwraca. Zastrzegamy sobie prawo do skra-

cania i adiustacji tekstów, oraz do zmiany

tytu³ów. Kopiowanie i powielanie dozwolo-

ne pod warunkiem druku tekstu w ca³oœci

z podaniem tytu³u oraz numeru pisma.

· Cena prenumeraty: roczna wynosi

30 z³, cena jednego egzemplarza 5,00 z³.

· Poczta e–mail: dpz@chwz.pl

G³upiemu l¿ej

Nauka nasza oparta jest na wiernym

wyk³adzie Pisma Œwiêtego. Dla nas Pi-

smo Œwiête jest jedynym Ÿród³em i

norm¹ wiary chrzeœcijañskiej oraz

¿ycia chrzeœcijañskiego. Zgodnie z

nauk¹ Pisma Œwiêtego nie ma w nikim

innym zbawienia jak tylko w Jezusie

Chrystusie, jedynym Zbawicielu, Od-

kupicielu i Poœredniku, ukrzy¿owanym

i zmartwychwsta³ym Panu. Jego

œmieræ jest drog¹ do odkupienia i zba-

wienia. Wierz¹cy zostaje usprawiedli-

wiony jedynie z ³aski Bo¿ej. Zbawie-

nie nie mo¿na zyskaæ przez w³asne

zas³ugi, lecz jedynie przez zas³ugê Je-

zusa Chrystusa.

Wiara w Jezusa Chrystusa jest zu-

pe³nym zaufaniem Bogu, a dobre

uczynki wyp³ywaj¹ z tej ¿ywej wiary.

Cz³owiek czyni dobrze z wdziêczno-

œci za darowane mu zbawienie. Spo-

sób ¿ycia i uczynki nie s¹ wiêc czymœ

oderwanym od wiary, one nale¿¹ do

wiary i niej wyp³ywaj¹. Nie ma chrze-

œcijañskiej wiary bez chrzeœcijañskie-

go ¿ycia. Tam gdzie nie ma mi³oœci i

troski o drugiego cz³owieka, gdzie nie

s¹ przestrzegane przykazania Bo¿e,

tam nie ma wiary – prawdziwego

chrzeœcijañstwa.

JERZY MADEJ

Gdy ciê mêczy trud codzienny, to w pamiêci stale miej

pocieszenie to niezmienne; w zamian jest pró¿niakom l¿ej.

Widzisz wokó³ brudy œwiata? - to siê nie drêcz; wiedzieæ chciej,

¿e sam tego nie posprz¹tasz; œlepym - pod tym wzglêdem - l¿ej.

Gdy stek bluŸnierstw s³yszysz wokó³, to siê tym pocieszaæ chciej,

¿e g³uchego g³os nie rani; g³uchym - pod tym wzglêdem - l¿ej.

Chcesz swe serce oddaæ ludziom? - to praktycznie wiedzieæ chciej:

nie doczekasz siê wdziêcznoœci; - egoistom w œwiecie l¿ej.

Twe ¿yciowe si³y s³abn¹? - to pociechê z tego miej!

Tê¿yzna przes³ania trzeŸwoœæ; s³abym - trzeŸwo myœleæ - l¿ej.

Gdyœ serdeczne pozna³ bóle, z Ducha braæ pociechê chciej;

Bólu nie zna duch w ogóle; poza cia³em bêdzie l¿ej.

Gdy wci¹¿ smucisz siê nad œwiatem, to doczeœnie wiedzieæ chciej:

radoœæ Ducha - ¿ycia kwiatem; radosnemu sercu l¿ej.

Mêdrców œwiata drêczy wiedza - wiêc siê wiar¹ cieszyæ chciej,

gdy¿ przed œwiatem wiara - g³upstwem; a g³upiemu znacznie l¿ej.

Szydz¹ z ciebie: „œwiêty g³upiec”? - to pociechê z tego miej!,

gdy¿ przed S¹dem nie szydercy, lecz „g³upiemu” bêdzie l¿ej.

Szanujmy nasze matki

BOLES£AW WINNIK

darem dla ludzkoœci. Nic na

œwiecie nie przewy¿sza mi³oœci

matki. Matka wiêcej mi³uje swoje

dziecko ni¿ siebie i gotowa jest dla

jego dobra poœwiêciæ ca³e ¿ycie.

Wzorem matek jest matka Pana

Jezusa Chrystusa, któr¹ On opuœci³,

gdy mia³ 30 lat. Uczyni³ to jednak

nie ze z³ej woli, lecz w s³u¿bie nie-

biañskiego Ojca. Nie³atwe ¿ycie

mia³a osamotniona Maria.

Nieweso³e wieœci dociera³y do niej

o Synu. Czasami by³ podziwiany,

ale czêœciej pogardzany, wyœmie-

wany, obmawiany, a¿ wreszcie

oskar¿ony i skazany. By³a ona

obecna u stóp Jego krzy¿a na gó-

rze Golgocie i serce jej pêka³o, gdy

widzia³a Jego straszne cierpienia i

zgon. Chwila ta by³a tak donios³a,

¿e nawet s³oñce siê zaæmi³o i zie-

mia zatrzês³a. Wtedy te¿ spe³ni³y

siê prorocze s³owa Symeona: Tak-

¿e twoj¹ w³asn¹ duszê przeniknie

miecz (£k 2,35).

Boleœæ Marii przewy¿sza³a boleœæ

wszystkich matek, tak samo jak i

to, co siê z niej narodzi³o (£k 1,35),

przewy¿sza³o wszelkie inne naro-

dzenia. Kto jest w stanie zmierzyæ

udrêkê matczynego serca, która

patrzy na w³asne dziecko przybite

do krzy¿a? Jedyn¹ pociech¹ mia³y

byæ dla niej s³owa umieraj¹cego

Syna, który poruczy³ pieczê nad ni¹

swojemu umi³owanemu uczniowi

Janowi. W jej cierpieniu nie ma

jednak szemrania ani narzekania,

a w jej milczeniu niejako s³yszy siê

s³owa, które wyrzek³a podczas

zwiastowania: Oto ja, s³u¿ebnica

Pañska… (£k 1,38).

Niejedna matka krwawym po-

tem i ³zami torowa³a swym dzie-

ciom drogê. Jednak niejedno dziec-

ko, zajête potem w³asnymi k³opo-

tami o tym zapomina i nie okazuje

nale¿ytego szacunku i mi³oœci swo-

niejsza od œmierci. Matki potrafi¹

przebaczaæ bez koñca. Takie same

s¹ na ca³ym œwiecie. Wszystkie je

³¹czy jedno i to samo uczucie mat-

czynej mi³oœci.

Za matki siê uwa¿a nie tylko te,

które w fizycznych cierpieniach

urodzi³y swoje dzieci, lecz i te

szlachetne niewiasty, które wycho-

wuj¹ cudze, osierocone dzieci,

ucz¹c je mi³oœci i szacunku wobec

bliŸnich. ¯yciowa droga matek jest

ciê¿ka, lecz bywaj¹ i przyjemne

chwile, gdy matki, otoczone mi³o-

œci¹ i trosk¹ swych dzieci, dumne

s¹, ¿e wyros³y one na szlachetnych,

po¿ytecznych i bogobojnych ludzi.

Dobre dzieci s¹ chlub¹ swoich

matek. Wszyscy, którzy mamy

jeszcze matki, darzmy je szacun-

kiem, uznaniem i mi³oœci¹, bo-

wiem w pe³ni na to zas³uguj¹.

jej matce. Czêsto i matki nie s¹ bez

winy. Ile¿ to matek zapomnia³o o

obowi¹zku skierowania uwagi

dzieci na Jezusa Chrystusa? Nie-

jedna zapomnia³a o bezgranicznej

mi³oœci Bo¿ej, wyra¿onej w daro-

waniu nam swego Syna i nie pa-

miêta³a o poniesionej przez Niego

za ca³y rodzaj ludzki ofierze. A

czy pamiêtamy s³owa Marii: Co

wam powie, czyñcie! (J 2,5)? One

dotycz¹ i dzisiaj ka¿dego z nas.

Czy czynimy, co On nam nakazu-

je?

Ile trosk i niepokoju prze¿ywa

matka z powodu swoich dzieci! Ile

bezsennych nocy spêdza przy ³ó¿ku

chorego dziecka! Ile przy tym

ukrytych westchnieñ i ³ez! Ile cier-

pliwoœci i trudu poœwiêca matka na

wychowanie swoich dzieci! Jej

trwóg, prze¿yæ i cierpieñ nie da siê

opisaæ. Matka jest bezgranicznie

ofiarna, zaœ wszelkie ujemne ce-

chy jej dziecka boleœnie j¹ rani¹.

Mi³oœæ matek i ich lojalnoœæ wo-

bec nieszczêœliwych dzieci jest sil-

Mam skarb

ADELA BAJKO

Mam skarb wielki i wspania³y,

Nie oddam go za œwiat ca³y.

Nigdy z nim siê nie rozstajê.

On mym œcie¿kom œwiat³o daje,

Póki ziemskie ¿ycie trwa

- Moja Biblia i ja!

Szanujmy nasze matki

M acierzyñstwo jest wielkim

Matka mê¿a stanu

opr. z ang. ADELA BAJKO

…ukrywa³a go przez trzy miesi¹ce

(Wj 2,2)

trzciny ma³y koszyk, w³o¿y³a weñ

dziecko i z gor¹c¹ modlitw¹ do Boga

swych ojców po³o¿y³a w sitowiu na

Jochebed, przez swego syna zo-

stawi³a niezatarte œlady na wszyst-

kich przysz³ych pokoleniach. Cechy

Nikt, oprócz Syna Bo¿ego, nie

mia³ tak wielkiego wp³ywu na myœl

i ¿ycie œwiata, jak Moj¿esz - przy-

wódca narodu, który przetrwa³ na

drodze cywilizacji prawie cztery ty-

si¹ce lat. Spisa³ kodeks prawny, któ-

ry jest podstaw¹ tak staro¿ytnego jak

i wspó³czesnego prawoznawstwa.

Prawa i ustawy dotycz¹ce traktowa-

nia chorób zakaŸnych, dotycz¹ce hi-

gieny, ma³¿eñstwa, ekonomii, itp.

wyprzedzaj¹ dzisiejsze osi¹gniêcia.

Moj¿esz by³ historykiem i poet¹.

Jego utwory zalicza siê do klasycz-

nych. Jest on duchowym przodkiem

tak ¯ydów, jak i chrzeœcijan. Da³ on

¯ydom religiê i przepowiedzia³ przez

symbole i ofiary przyjœcie Chrystusa

i Jego œmieræ za grzechy œwiata.

Sk¹d czerpa³ ten cz³owiek si³ê i

m¹droœæ, Co pozwala³o mu wywie-

raæ tak ogromny wp³yw na otocze-

nie?!

Gdy Jakub ze swymi synami i ich

rodzinami przyby³ do Egiptu, by³o ich

77 osób. Czterysta lat póŸniej naród

Jakuba tak siê rozmno¿y³, ¿e swoj¹

liczebnoœci¹ zagra¿a³ Egipcjanom.

Problem wymaga³ drastycznego roz-

wi¹zania. I tak faraon uczyni³ Izra-

elitów robotnikami pañszczyŸniany-

mi i gnêbi³ ich ciê¿kimi robotami,

lecz ci tym wiêcej siê rozmna¿ali i

rozrastali. Wtedy faraon wyda³ roz-

kaz, by przy porodzie zabijano

wszystkich hebrajskich ch³opców.

Ale wydaj¹c ten rozkaz, w³adca egip-

ski nie wzi¹³ pod uwagê kobiet he-

brajskich. Macierzyñska mi³oœæ jest

silniejsza od wszystkich tyranów.

Mniej wiêcej w tym czasie, gdy ów

dekret by³ wydany, w krainie Goszen

nad Nilem urodzi³ siê ma³y ch³opiec.

Jego ojciec nazywa³ siê Amram, a

matka Jochebed. W³aœnie ona prze-

ciwstawi³a siê dekretowi faraona.

Jakiœ czas ukrywa³a dziecko, a gdy

to ju¿ siê sta³o niemo¿liwe, zrobi³a z

Arabskie dzieci szkolne

brzegu Nilu. Tego dnia córka króla

Thermuthis przysz³a nad rzekê, aby

siê wyk¹paæ i znalaz³a dziecko. Nie

maj¹c w³asnych dzieci wziê³a ch³op-

czyka za syna. I wtedy, jakby zni-

k¹d, zjawi³a siê ma³a dziewczynka

proponuj¹c, ¿e znajdzie mamkê he-

brajsk¹ i wróci³a z Jochebed. I tak,

jakby drwi¹c z okrutnego losu, który

skaza³ go na œmieræ zanim siê jesz-

cze urodzi³, Moj¿esz znalaz³ siê pod

opiek¹ królewskiej córki, swe naj-

wczeœniejsze lata spêdzaj¹c jedno-

czeœnie pod duchowym kierownic-

twem w³asnej matki.

Cudowna historia dzieciñstwa

Moj¿esza przypomina nam, ¿e ka¿-

dym wydarzeniem, czy to w ¿yciu

cz³owieka czy ca³ego narodu, kieru-

je Bo¿a rêka. Wszystko dzieje siê

wed³ug Bo¿ego planu. To nie by³

przypadek, ¿e w³aœnie tego dnia cór-

ka faraona przysz³a nad rzekê - Bóg,

do którego Jochebed siê modli³a,

skierowa³ tam jej kroki.

jej umys³u i serca znajdujemy u ma-

tek wszystkich czasów. Przede

wszystkim w sercu Jochebed by³a

NADZIEJA.

Nadzieja jest to pragnienie, które-

mu towarzyszy oczekiwanie i deter-

minacja w d¹¿eniu do tego, czego siê

pragnie. Jochebed z ludzkiego punk-

tu widzenia znajdowa³a siê w bez-

nadziejnej sytuacji. Ca³a moc najpo-

tê¿niejszego wówczas pañstwa

zwróci³a siê przeciwko niej. Jej m¹¿

by³ niewolnikiem, a jej dziecko by³o

przeznaczone na œmieræ. Lecz jej

oczy nadziei i mi³oœci widzia³y wyj-

œcie z ciemnoœci. Moj¿esz jest po-

mnikiem niez³omnej nadziei jego

matki.

Matka Moj¿esza by³a równie¿ ko-

biet¹ WIARY.

Dla niej Bóg jej ojców by³ realny,

czci³a Go i kocha³a. Pragnê³a te¿

ca³ym swym jestestwem, by i to jej

dziecko kocha³o i s³u¿y³o Bogu. Czy

mo¿na zmierzyæ si³ê macierzyñ-

stwa?! Matka Moj¿esza nie mog³a

czekaæ a¿ jej syn wyroœnie, by zrzec

siê swojej duchowej odpowiedzial-

noœci za niego. Córka faraona powie-

rzy³a jej ch³opca tylko na krótki czas.

Nadchodzi³ dzieñ, gdy bêdzie musia-

³a oddaæ syna ksiê¿niczce i skoñcz¹

siê jej mo¿liwoœci wychowywania go.

Jochebed musia³a dzia³aæ prêdko. Z

wielk¹ mi³oœci¹, ale uporczywie wpa-

ja³a w ten dziecinny umys³ religijne

idee swego narodu. Mo¿e wielu z nich

on jeszcze nie rozumia³, ale ona nie

ustawa³a, modl¹c siê, aby jej nauki nic

w jego umyœle nie zatar³o.

I przyszed³ dzieñ, gdy ch³opiec prze-

szed³ z matczynych r¹k na dwór fa-

raona, w rozpasanie i wyuzdanie naj-

gorszego spo³eczeñstwa ówczesnego

œwiata. Tam czyha³y na niego naj-

wiêksze i najgorsze pokusy. I wtedy

pouczenia jego matki z lat dziecin-

nych wy³oni³y siê z jego pamiêci i

trzyma³y go jak kotwica podczas bu-

rzy. Z³oty ³añcuch modlitw matki,

trzyma³ go przy tronie Boga i nie

przerwa³ siê w ci¹gu wielu lat prób i

doœwiadczeñ.

A¿ przysz³a godzina wyboru. Wie-

le wieków potem autor listu do He-

brajczyków pisa³: Przez wiarê Moj-

¿esz, kiedy dorós³, nie zgodzi³ siê, by

go nazywano synem córki faraona, i

wola³ raczej znosiæ ucisk wespó³ z

ludem Bo¿ym, ani¿eli za¿ywaæ prze-

mijaj¹cej rozkoszy grzechu, uznaw-

szy hañbê Chrystusow¹ za wiêksze

bogactwo ni¿ skarby Egiptu; skiero-

wa³ bowiem oczy na zap³atê (Hbr

11,24-26).

Wp³yw matki ogarnia o wiele wiêcej

ni¿ tylko jej w³asny dom. Jej wp³yw

potrzebny jest ca³emu krajowi.

Matko! Jaki jest twój wp³yw? Do-

bry, czy z³y?

Przepracowane matki

dr WITOLD TOMCZYK

szych czasów jest problem z prze-

ci¹¿eniem kobiet pracuj¹cych zawo-

dowo. Naturalnie, chodzi przede

wszystkim o kobiety zamê¿ne. Pra-

cuj¹ one, albo w przedsiêbiorstwach

obcych albo musz¹ pomagaæ mê¿o-

wi w sklepie lub biurze. Ale i gospo-

darstwo domowe te¿ nie mo¿e byæ

zaniedbane, a dzieci nie obs³u¿one.

Matka wiêc powinna byæ wszêdzie:

gdy jest w sklepie lub biurze, jest nie-

zbêdna i w domu, np. przy chorym

dziecku. Gdy natomiast pozostanie w

domu, z pewnoœci¹ powstan¹ trud-

noœci w przedsiêbiorstwie jej mê¿a.

To przeci¹¿enie jest oczywiœcie po-

nad si³y kobiece. Nic wiêc dziwne-

go, ¿e powstaj¹ce napiêcie prowa-

dzi nieraz do rozstroju nerwowego.

Co jednak pocz¹æ w takich wypad-

kach?

Naturalnie, ¿e b³êdem by³oby, gdy-

byœmy zamiast spojrzeæ realnie na

sprawy, zaczê³y uwa¿aæ siê za isto-

ty godne po¿a³owania. Nic bowiem

nie zabiera tyle energii, co skargi i

narzekania, a mo¿e nawet i szemra-

nie przeciwko Bogu. W wiêkszoœci

wypadków nie pozostanie kobietom

nic innego, jak wytrwaæ na swym

stanowisku. Gdy jednak nasze w³a-

sne si³y zaczn¹ zawodziæ, to mo¿e-

my skorzystaæ z pomocy, jak¹ ofia-

ruje nam ktoœ, kto rozporz¹dza nie-

wyczerpanymi zasobami energii, a

mianowicie Jezus Chrystus. Nie cho-

dzi tu o jak¹œ ideê, ale o ¿yj¹c¹ oso-

bistoœæ - o Syna Bo¿ego, który zmar-

twychwstawszy ¿yje na wieki i rz¹-

w twoim sercu, odnowiæ je i obja-

wiæ swoj¹ moc w twoim ¿yciu.

Wszak On powiedzia³ PójdŸcie do

Mnie wszyscy, którzy jesteœcie spra-

cowani i obci¹¿eni, a Ja wam dam

ukojenie. WeŸcie na siebie moje jarz-

mo i uczcie siê ode mnie, ¿e jestem

cichy i pokornego serca, a znajdzie-

cie ukojenie dla dusz waszych (Mt

11,28-29).

Pod wyra¿eniem „spracowani i

obci¹¿eni” Zbawiciel rozumie w³a-

œnie osoby przeci¹¿one prac¹. S³o-

wa te wiêc skierowane s¹ równie¿

pod adresem matek, które oprócz

swej pracy domowej, musz¹ jeszcze

pracowaæ zawodowo. Jezus mo¿e

doskonale wczuæ siê w ich po³o¿e-

nie, gdy¿ wzi¹³ na siebie daleko

wiêkszy ciê¿ar, a mianowicie grze-

chy ca³ego œwiata. Proponujê wiêc

tobie, droga Czytelniczko, abyœ

wziê³a Jego jarzmo na siebie. Wszak

chodzi tu o wspólny zaprz¹g. Wtedy

On poniesie twój ciê¿ar i twoja wê-

drówka stanie siê l¿ejsza i radoœniej-

sza. Teraz zale¿y tylko od ciebie, czy

propozycjê tê przyjmiesz. O ile tak,

to spe³ni On swoje przyrzeczenie

Dosyæ masz, gdy masz ³askê moj¹,

albowiem pe³nia mej mocy okazuje

siê w s³aboœci (2 Kor 12,9)

Dziecko na Synaju

dzi wszystkim, zasiad³szy po prawi-

cy majestatu Bo¿ego. Napisano bo-

wiem, ¿e Bóg wszystko podda³ pod

stopy Jego (1Kor 15,27)

Zbawiciel pragn¹³by zamieszkaæ

J ednym z trudnych zagadnieñ na

Modl¹ca siê matka

Opr. ADELA BAJKO

siê, by Bóg zbawi³ jej syna i by

zosta³ on g³osicielem Ewangelii.

Jacek jednak nadal grzeszy³ i

wreszcie dosta³ siê do wiêzienia.

Lecz matka nie przestawa³a siê

modliæ za niego, wiedz¹c, ¿e Bóg

us³yszy jej modlitwy. Pewnego

dnia matka otrzyma³a zawiadomie-

nie z wiêzienia, ¿e syn jej zmar³.

By³a zdruzgotana t¹ wiadomoœci¹,

ale przypomnia³a sobie Bo¿¹ obiet-

nicê z Biblii, ¿e On wys³ucha

szczerej modlitwy wierz¹cych.

Osunê³a siê na kolana i zaczê³a siê

modliæ: „Panie, ja wierzê Twoim

obietnicom. Zawsze wierzy³am, ¿e

doczekam tego dnia, kiedy mój Ja-

cek bêdzie zwiastowaæ Twoj¹

³askê. Teraz zawiadomiono mnie,

¿e on umar³. Czemu mam wierzyæ

- tej wiadomoœci, czy Twoim s³o-

wom?” Gdy powsta³a z kolan i

wys³a³a do wiêzienia telegram:

„To pomy³ka. Mój syn nie umar³.”

To rzeczywiœcie by³a pomy³ka. Ja-

cek ¿y³ i w nied³ugim czasie zna-

laz³ w Chrystusie zbawienie. Po

wyjœciu z wiêzienia zacz¹³ g³osiæ

Ewangeliê i przyprowadzi³ wielu

do Boga.

Ile mo¿e zdzia³aæ modlitwa mat-

ki! Szczêœliwe dzieci, które maj¹

matki modl¹ce siê za nich!

Kiedy Bóg pos³a³ swego Syna na

œwiat jako bezradne niemowlê, da³

Mu modl¹c¹ siê matkê. Gdy Ma-

ria dowiedzia³a siê, ¿e ma zostaæ

matk¹ Zbawiciela œwiata, modli³a

siê: Wielbi dusza moja Pana! Roz-

radowa³ siê duch mój w Bogu, Zba-

wicielu moim, bo wejrza³ na uni-

¿onoœæ s³u¿ebnicy swojej. Oto bo-

wiem odt¹d b³ogos³awion¹ zwaæ

mnie bêd¹ wszystkie pokolenia (£k

1,46-48). Te s³owa siê wype³ni³y,

bowiem do dzisiejszego dnia Ma-

ria jest nazywana b³ogos³awion¹.

Jezus nie wstydzi³ siê swej matki.

Gdy zosta³ zaproszony na wesele

w Kanie Galilejskiej, Jego matka

równie¿ tam by³a. I by³a tam mat-

ka Jezusa, czytamy w ewangelii

Jana (J 2,1). Chrystus nawet na

krzy¿u troszczy³ siê o swoj¹ mat-

kê, powierzy³ j¹ opiece Jana. Jaki¿

to niepowtarzalny przyk³ad dla

wszystkich dzieci — i ma³ych i

du¿ych.

Pewien kaznodzieja lubi³ odwie-

dzaæ cz³onków swojego Zboru,

szczególnie pewn¹ rodzinê. Gdy

tam przyszed³ pewnego dnia, ma³a

dziewczynka otworzy³a drzwi i po-

wiedzia³a: „Pastor nie mo¿e teraz

rozmawiaæ z moj¹ mam¹. Ona

modli siê ka¿dego ranka od 9. do

10. godziny”. Pastor czeka³ 45 mi-

nut, a¿ matka wysz³a ze swego

pokoju, gdzie ka¿dego dnia modli-

³a siê przez godzinê. Jej twarz ja-

œnia³a niebiañskim œwiat³em. I pa-

stor zrozumia³, dlaczego ta rodzi-

na by³a jedn¹ z najszczêœliwszych

w jego zborze i dlaczego w ich

domu czu³ siê tak dobrze.

Dzisiaj ¿ycie wymaga od matek

tak wiele. Niejedna, oprócz opie-

kowania siê w³asnym domem i ro-

dzin¹, zmuszona jest pracowaæ za-

robkowo. Lecz, drogie matki, po-

starajcie siê mimo wszystko zna-

leŸæ czas na modlitwê za wasze

dzieci, za wasze domy. ¯adna

troskliwa opieka ani ¿adne

pieni¹dze nie zrobi¹ tego, co

mo¿e uczyniæ modlitwa.

Modlitwa to wiêcej ni¿ korzyœæ —

to obowi¹zek. Dzieci - to odpowie-

dzialnoœæ. Matka najczêœciej spê-

dza wiêcej czasu z dzieæmi ni¿ oj-

ciec, dlatego ponosi wiêcej odpo-

wiedzialnoœci za ich wychowanie.

Wszystkim modl¹cym siê — mat-

kom, ojcom i dzieciom — Biblia

obiecuje: Zbli¿cie siê do Boga, a

zbli¿y siê do was (Jk 4,8). Sam

Zbawiciel równie¿ nam obieca³:

Proœcie, a bêdzie wam dane, szu-

kajcie, a znajdziecie; ko³aczcie, a

otworz¹ wam. Ka¿dy bowiem, kto

prosi, otrzymuje, a kto szuka, znaj-

duje, a kto ko³acze, temu otworz¹

(Mt 7,7-8). Mo¿e byæ i tak, ¿e nie-

prêdko pojawi siê odpowiedŸ na

wasze modlitwy, albo nie taka, jak

jej oczekiwa³yœcie. Bywa, ¿e mimo

matczynych modlitw, dzieci nie id¹

dobr¹ drog¹. Ale matko, jeœli zro-

bi³aœ, co mog³aœ, to w Dzieñ S¹du

bêdziesz mog³a œmia³o stan¹æ

przed Najwy¿szym Sêdzi¹ i On ciê

nie os¹dzi. Matka mo¿e nigdy za

swego ¿ycia nie dowiedzieæ siê,

jaki wp³yw mia³y jej modlitwy na

¿ycie jej dzieci.

Wiele lat temu na ma³ej zakopco-

nej uliczce Londynu mieszka³a

wierz¹ca, bogobojna matka. Na

skromne utrzymanie zarabia³a pra-

niem i prasowaniem bielizny dla

bogatych ludzi. Mia³a ona syna, ale

nie wiedzia³a, gdzie siê znajduje.

Jeszcze jako m³ody ch³opak uciek³

z domu na handlowy statek i gdzieœ

zagin¹³. Mo¿e zgin¹³ na morzu,

mo¿e wpad³ w rêce z³ych ludzi…

Czêsto ³zy matki miesza³y siê z

modlitwami, gdy pior¹c modli³a siê

o jedynaka. Modlitwy jej nie by³y

daremne. Po wielu doœwiadcze-

niach, cierpieniach i stratach, syn

jej znalaz³ wreszcie drogê do Boga

i poœwiêci³ Mu swoje ¿ycie. Zna-

ny by³ jako „p³ywaj¹cy kaznodzie-

ja”.

Matki, czy modlicie siê za wasze

dzieci? Nie tylko o ich fizyczne i

materialne potrzeby, ale przede

wszystkim o ich los w wiecznoœci.

To nic, ¿e mo¿e czasami wydaje-

cie siê im staromodne, sentymen-

talne. Najwa¿niejsze, by w ich ser-

cach pozosta³ obraz matki

modl¹cej siê za swoje dzieci.

P ewna matka wiele lat modli³a

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: