Blake Jennifer - Walc o Północy.pdf - Blake Jennifer - glinka7-1987

Jennifer Blake

WALC O PÓŁNOCY

Rozdział I

Silny wiatr zatrzasnął drzwi za Amelią Peschier Declouet. Ucichły odgłosy deszczu bębniącego o posadzkę

lodżii. Amelia zatrzymała się chwilę na plecionym dywaniku, by zdjąć przemoczony kaptur płaszcza i wytrzeć z

błota półbuty. Krople deszczu srebrzyły się refleksami na jasnobrązowych włosach, poskręcanych w loki. Takie

same krople zdobiły niczym paciorki ciemne brwi i rzęsy i osiadły na mającej kształt serca twarzy o różanej cerze.

Amelia stała teraz w salonie, gdzie nad marmurowym blatem stołu wisiało masywne lustro w ramach chippendale,

ale nie zerknęła w nie. Strzepując w roztargnieniu krople wody, skierowała się na lewo, w stronę drzwi do saloniku

pani Declouet. Właśnie stamtąd dobiegały odgłosy rozmowy.

- Naturalnie muszę odmówić, moja droga ciociu Zofio. Trudno mi uwierzyć, że taki pomysł w ogóle mógł przyjść

ci do głowy. Jeszcze bardziej zdumiewający jest fakt, że zdecydowałaś się posłać po mnie i coś podobnego mi

sugerować!

- Jesteś przeczulony na punkcie honoru, cher , dlatego czujesz się urażony. Jeśli tylko rozważysz wszystko bez

emocji, z pewnością dostrzeżesz...

Pani Zofia Declouet przerwała w środku zdania, gdy Amelia wpadła z impetem do środka. Na pomarszczoną jak

krepa i naciągniętą na wystających kościach policzkowych skórę starszej kobiety wystąpiły gorączkowe wypieki.

Rzuciła szybkie spojrzenie w stronę mężczyzny, który, zwrócony do niej twarzą, siedział wygodnie w fotelu po

drugiej stronie marmurowego kominka. Wstał sprężyście i lekko mrużąc ciemnoniebieskie oczy przeniósł wzrok na

Amelię.

Wyczuwała napiętą atmosferę panującą w tym przestronnym pokoju o kremowych ścianach, w którego oknach

wisiały eleganckie, jedwabne zasłony w kolorze szampana, a wytworności dodawały fantazyjne lustra w

obramowaniach ze złotych liści, a także meble z różanego drewna, ustawione na skraju dywanika z Aubusson.

Podniecenie, z jakim Amelia pragnęła coś obwieścić, topniało, w miarę jak spoglądała to na teściową, to na jej

gościa.

- Wybaacz, M’mere - powiedziała niskim, czystym, choć nieco zadyszanym głosem. - Sądziłam... to znaczy...

spodziewałam się zastać tutaj Juliana.

- Och, Julian zjawić się może w każdej chwili, ma chre . - Odzyskawszy panowanie nad sobą, starsza pani

zmusiła się do uśmiechu. - Podejdź bliżej. Pamiętasz zapewne Roberta? Jest kuzynem Juliana.

- Poznaliśmy się chyba podczas uroczystości ślubnej? - Amelia podeszła z ręką wyciągniętą do powitania.

- Oczywiście - powiedziała pani Declouet ze śmiechem, który z całą pewnością nie brzmiał naturalnie. - To

właśnie Robert był drużbą Juliana.

Amelia mgliście pamiętała sylwetkę wysokiego mężczyzny, który stał przy Julianie owego pamiętnego dnia

przed trzema miesiącami. Welon przesłaniał jej cały widok, a poza tym wokół było tak wiele nowych twarzy. Nie

znała wówczas dobrze nawet swojego narzeczonego, a cóż dopiero mówić o jego kuzynie! Od tamtej pory wiele

słyszała o Robercie Farnumie. Odpowiedziała uprzejmie:

- Tak, istotnie.

Ujął jej dłoń. Silne, stwardniałe od pracy palce zamknęły się wokół jej ręki. Kiedy skłonił nieco niedbale głowę,

strumień szarego światła zagrał na falach jego ciemnych włosów. Przez chwilę migotał też w głębinie

ciemnoniebieskich oczu, zdradzając, jak intensywnie były w nią wpatrzone.

Amelia przez dłuższą chwilę wytrzymała ten wzrok. Przez jej palce przeniknęło ciepło, które pulsując wędrowało

w górę ramienia, by w końcu wyrazić się przyspieszonym biciem serca. Nagle zdała sobie sprawę z potęgi

męskiego magnetyzmu, siły woli i determinacji. Nigdy czegoś takiego nie zaznała przy Julianie ani nawet przy

Stefanie, swoim pierwszym narzeczonym. Znieruchomiała, zabrakło jej powietrza, nie była w stanie się odwrócić

ani spojrzeć w bok, a już zupełnie nie mogła odwzajemnić konwencjonalnych uprzejmości. Z jakiejś niepojętej

przyczyny czuła się obezwładniona i całkowicie bezbronna.

- Nie tak dawno Robert był na Północy w interesach - odezwała się Madame Declouet, zmieniając temat. -

Chodziło o jakieś urządzenie do jego cukrowni.

Amelia nieco zbyt gwałtownym ruchem cofnęła dłoń. Z wdzięcznością podjęła temat:

- Tak, właśnie Julian mi o tym wspominał. Mam nadzieję, że udało się panu szczęśliwie doprowadzić całe

przedsięwzięcie do końca?

W kącikach ust zaigrał mu uśmiech, choć oczy i tym razem pozostały poważne.

- Proszę, mów mi po imieniu. A co do interesów, owszem, wszystko przebiegło pomyślnie.

Powiedział to tak zwyczajnie, że nie można było podejrzewać go o przechwałki. Jednakże Amelia odniosła

wrażenie, że Robert Farnum nieczęsto doznaje porażek. Obrzuciła go spod rzęs badawczym spojrzeniem. Miał

ciemną skórę, ale bez tej oliwkowej świeżości charakterystycznej dla francuskich Kreolów, za to zabarwioną

odcieniem brązu właściwym komuś, kto zwykł przebywać godzinami w promieniach niemalże tropikalnego słońca

południowej Luizjany. Czarne i gęste brwi zdobiły czoło nad głęboko osadzonymi, ocienionymi rzęsami oczyma.

Nos miał klasyczny, prosty, a powyżej dość wydatnej szczęki ładnie zarysowane, jakby wyrzeźbione usta. Prosty

surdut z ciemnoniebieskiego sukna dobrze leżał na jego szerokich ramionach. Pod spodem białą płócienną koszulę

rozchyloną przy szyi przytrzymywał szeroki pas z koziej skóry. Przy pobrudzonych błotem miękkich, wywiniętych

u góry butach lśniły kształtne srebrne ostrogi z gładkimi kółkami. Pokrewieństwo Roberta i jej męża rzucało się w

oczy; obaj byli tego samego wzrostu, mieli podobną cerę, równie szerokie ramiona. Różnica między nimi polegała

na sposobie bycia.

- Mam na imię Amelia, kuzynie Robercie - odpowiedziała, pragnąc ułożyć oporne usta w zdawkowy chociaż

uśmiech i sprawić, by jego imię zabrzmiało z odpowiednim francuskim akcentem.

- Twój płaszcz, ma chre - powiedziała pani Declouet. - Ścieka z niego woda na dywan. Dokąd chodziłaś w taką

ulewę?

Amelia odwróciła się z ulgą.

- Och, M’mere - odpowiedziała, zwracając się do matki męża w sposób, który starsza pani szczególnie lubiła,

ponieważ wiązał się z okresem dzieciństwa Juliana - o tym właśnie chciałam ci powiedzieć. Wracam znad rzeki.

Sir Bent powiada, że woda podnosi się i jeszcze przed wieczorem wystąpi z brzegów. Prawdopodobnie zaleje niżej

położone pomieszczenia w budynku, jeżeli nie postawi się zapory z worków wypełnionych piaskiem.

Zmobilizował paru mężczyzn z czworaków, ale jest ich jeszcze za mało, a pan Dye zginął gdzieś bez śladu.

Pani Declouet zmarszczyła czoło.

- Niewdzięcznik. Nie ma go nigdy, kiedy jest potrzebny.

Patryk Dye, nadzorca na plantacji Belle Grove, był pewnym siebie Irlandczykiem, którego przeświadczenie o

własnej wartości znacznie przewyższało poczucie obowiązku. Amelia, mimo usilnych starań, nie zdołała go

polubić. Teraz akurat był potrzebny, by zorganizować budowę prowizorycznej zapory i dopilnować wykonania tej

pracy.

- Może pojechał do miasteczka? Gdyby po niego posłać, pewnie zdążyłby jeszcze wrócić na czas.

- Równie dobrze może być gdzie indziej.

- Jakie zatem mamy jeszcze rozwiązanie?

To, że Amelia przyszła do starszej pani, a nie do swego męża, nie wywołało żadnego komentarza. Julian w ogóle

nie interesował się prowadzeniem plantacji i pewnie zachowałby całkowitą obojętność wobec perspektywy zalania

domu błotem. Bądź co bądź właśnie z myślą o takich sytuacjach cała konstrukcja została zbudowana na ponad

dwuipółmetrowych palach, pełniących funkcję podwyższonego fundamentu. Najniżej położone izby były

pierwotnie wykorzystywane jako magazyny i mieszkania służących. Główne pomieszczenia, zajmowane przez

członków rodziny, znajdowały się na pierwszym piętrze. Ewentualne szkody nie byłyby wielkie. Julian nie

troszczyłby się więc o to, jakie spustoszenie mogłoby powstać dookoła oraz jakiego nakładu pracy wymagałoby

doprowadzenie wszystkiego do porządku.

Pani Declouet smutnie potrząsnęła głową.

- Zostawcie to mnie - odezwał się nagle Robert Farnum.

- Tobie? - Amelia odwróciła się gwałtownie i obrzuciła go zdumionym spojrzeniem.

Jednocześnie starsza pani powiedziała:

- A co będzie z The Willows?

Nie zważając na zdziwienie Amelii, Robert Farnum rzekł do ciotki:

- Przecież moja posiadłość stoi na wzniesieniu, jak dobrze wiesz. Porozmawiam z Sir Bentem, ale nie

przypuszczam, by woda tam doszła. Nigdy dotąd nie zdarzyło się nic podobnego.

- Zatem byłybyśmy ci wdzięczne, gdybyś mógł to dla nas uczynić, mon cher .

- Na pewno mogę. - Robert odwrócił się i skierował kroki ku drzwiom.

- Poczekaj! - zawołała za nim Amelia. - Zaprowadzę cię do Sir Benta.

Przystanął z ręką na gałce lekko uchylonych drzwi.

- Sam go znajdę.

- A ty, moje dziecko, powinnaś zdjąć mokre rzeczy - zauważyła pani Declouet tonem delikatnej przygany.

Amelia skrzywiła lekko twarz w wyrazie niezadowolenia. Odrzuciła do tyłu poły płaszcza i przeniosła wzrok z

teściowej na stojącego w drzwiach mężczyznę. Niebieskie oczy Roberta Farnuma skierowane były na nią, badały ją

od czubka głowy poprzez wysmukłą kibić - teraz bardziej widoczną z powodu przemoczonego ubrania, które

oblepiało ciało - aż po czubki bucików wystających spod rąbka obwisłego materiału spódnicy. Wolała uznać, iż nie

zauważył, że odkryła na sobie jego badawczy wzrok, lecz rumieniec i tak oblał jej twarz. Zapomniała o wszystkim,

co miała jeszcze do powiedzenia, jej ciało ogarnęło mimowolne drżenie.

- Ciocia Zofia ma rację... przynajmniej jeśli o ciebie chodzi - stwierdził kategorycznie, a potem, rzuciwszy

surowe spojrzenie ciotce, szybko wyszedł z wyrazem ulgi na twarzy.

W sypialni Amelia oddała płaszcz pokojówce, która nadeszła przywołana odgłosem dzwonka. Dziewczyna

krzyknęła ze zdziwienia, gdy ze ściśniętej poły płaszcza woda spłynęła do dużego dzbana na brudną wodę; zaraz

jednak zamilkła, kiedy Amelia ostrzegawczo wskazała głową drzwi prowadzące do sypialni męża. Szerokie,

rozsuwane drzwi mogłyby połączyć dwa pomieszczenia, lecz teraz, jak zwykle o tej porze, były zamknięte. Julian

nigdy nie wstawał przed jedenastą, a czasami w ogóle nie podnosił się z łóżka przed południem.

Dziewczyna spoważniała w jednej chwili.

Właściciel Belle Grove mógł nie troszczyć się o prowadzenie plantacji, pozwalał rozpieszczać się wszystkim,

poczynając od matki, na starym Sir Bencie kończąc, jednakże z pewnością nie należał do ludzi, których należało

bezkarnie niepokoić.

W głębokiej ciszy Amelia dała się rozebrać i otulić miękkim flanelowym szlafrokiem, ozdobionym wstążką i

koronkami. Kiedy dziewczyna zaczęła uwalniać jej włosy ze spinek, by szybciej wyschły, odprawiła ją z

uśmiechem, postanawiając zrobić to sama. Rozczesała włosy tak, że spływały swobodnie na plecy, i z

szyldkretowym grzebieniem w dłoni podeszła do okna. Na dworze nadal padał deszcz, tak samo równo i tak samo

uporczywie jak przez ostatnie tygodnie, od kiedy nadeszła wiosna. Czasami Amelii wydawało się, że deszcz pada

bez przerwy od dnia jej ślubu.

Robert Farnum. Nie, nie miała z tamtego dnia żadnych wyraźnych wspomnień, związanych z jego osobą. Cała jej

uwaga koncentrowała się wówczas na mężczyźnie, którego miała poślubić. Jakże wtedy była podekscytowana,

jakże zdenerwowana! Wszystko odbyło się tak szybko. List pani Declouet z propozycją tego mariażu nadszedł do

ciotecznej babki Ton-Ton w listopadzie, a nim nastał luty, tuż przed wielkim postem, byli już po ślubie. Wielki

post stanowił pretekst do pośpiechu; nikt nie pobierał się w tym pełnym powagi okresie. Czekanie zaś oznaczałoby

przesunięcie zawarcia małżeństwa na czas po Wielkanocy, kiedy wszyscy zajęci są przygotowaniami do wyjazdu z

Nowego Orleanu na wieś.

Amelia mieszkała wówczas z cioteczną babką, panią Antoinette Peschier, w domu jej krewnych w Felicianas.

Nawet nie myślała o małżeństwie, a ponieważ niedługo miała skończyć dwadzieścia cztery lata, już niemal

pogodziła się z myślą o staropanieństwie.

Kiedy miała siedemnaście lat, zaręczyła się ze Stefanem Baudierem. Był to związek zrodzony z miłości. Stefan

był synem najlepszego przyjaciela jej ojca, łagodnym młodym mężczyzną, opiekuńczym, dobrze ułożonym,

troskliwym. Przy nim promieniała szczęściem. Cóż, kiedy potem nastąpił cały łańcuch tragicznych zdarzeń. Jej

ojciec zaraził się gorączką złota i wyjechał do Kalifornii. Listy od niego były fascynujące, aż nagle przestały

przychodzić. Niedbała kartka, wysłana przez jakiegoś lekarza wraz z mizernym zawiniątkiem drobiazgów, niewiele

mówiła na temat okoliczności jego śmierci. Był to dopiero początek. Pieniądze, które ojciec zabrał ze sobą na

sfinansowanie poszukiwań, pochodziły z pożyczki zabezpieczonej hipoteką na domu i ziemi, no i, rzecz jasna,

nigdy nie zostały zwrócone. Kiedy nadszedł ostateczny termin płatności, Amelia i jej matka, pogrążone w żałobie,

zamieszkały z Ton-Ton; poza nią nie miały bliższych krewnych.

Matka nigdy już nie doszła do siebie po podwójnej stracie: męża i domu. W ciągu miesiąca przygasła, zbladła, a

gdy dwa lata oficjalnej żałoby - jeden rok w czerni, drugi w purpurze i szarości - dobiegły końca, zmarła na skutek

wycieńczenia. Przynajmniej tak to określił lekarz, Amelia jednak znała prawdę.

W kolejnym roku żałoby, po którym ona i Stefan mieli się pobrać, rodzice wysłali go do Europy w wielką

podróż, trwającą nie jeden rok, ale całe dwa lata. Wrócił starszy, bardziej dojrzały, z odrobiną kosmopolitycznego

poloru, spragniony uczynić wreszcie z Amelii pannę młodą. Nadchodziło lato, na wsi nie miało to jednak

większego znaczenia; przygotowania do ślubu zaczęły nabierać tempa. Stefan zamówił we Francji specjalną ślubną

bransoletę według własnego projektu i na tydzień przed uroczystością wybrał się do Nowego Orleanu, by odebrać

drogocenną przesyłkę. Był czerwiec 1853 roku. Przed końcem lata malaria, przerażająca „żółta śmierć”, pochłonęła

w samym mieście dziesięć tysięcy ofiar. Stefan znalazł się pomiędzy nimi.

Przez następne dwa lata Amelia chodziła w żałobie, aż któregoś dnia nadszedł tamten list. Babka Ton-Ton znała

panią Declouet z dawnych czasów, gdy jeszcze ta ostatnia nazywała się inaczej. Obie przybyły do Felicianas jako

młode mężatki przed czterdziestoma laty, kiedy okolica była jeszcze całkiem dzika. Zaprzyjaźniły się, dzieląc

obawy i trudy codziennego życia. Po śmierci męża pani Declouet wyprowadziła się, potem zaś wyszła za mąż

ponownie, ale obie kobiety nadal utrzymywały kontakt, choć tylko listownie.

Aranżowanie małżeństwa w kręgu kreolskiej arystokracji, pomiędzy potomkami francuskich i hiszpańskich

osadników zamieszkałych w Luizjanie, nie było niczym wyjątkowym. Związek dwóch rodzin stanowił sprawę zbyt

poważną, by pozostawić ją w rękach dzieci. Nawet w okresie zalotów istniały pewne kwestie, które musiały być

starannie rozważone przez dorosłych: możliwości utrzymania żony przez młodego mężczyznę, wielkość posagu

narzeczonej, społeczna pozycja rodziny, pokoleniowa czystość krwi, która nie mogła zawierać nawet śladu caf au

lait . Zdarzało się, że związek, oparty z pozoru na miłości, był wynikiem starannie przemyślanych manewrów obu

matek. Potem, choćby wszystko przebiegało pomyślnie, nigdy nie pozostawiano młodzieńca sam na sam z

dziewczyną, nawet na moment oświadczyn, a skromny pocałunek dopuszczalny był jedynie po oficjalnych

zaręczynach. W takiej sytuacji nie wydawało się niczym dziwnym, że pani Declouet zaprosiła swoją przyjaciółkę

Ton-Ton oraz wnuczkę jej brata. Zamierzała bliżej przyjrzeć się młodej kobiecie jako kandydatce na żonę dla

swego syna Juliana.

Początkowo Amelia nie chciała się zgodzić. Była dość zadowolona z życia, jakie dotychczas wiodła, mieszkając

razem z cioteczną babką, składając wizyty, przyjmując odwiedziny, pomagając w zwykłych pracach domowych.

Znała Stefana tak długo, tak bardzo związała z nim swoje życiowe plany, że kiedy odszedł, nie pragnęła już innego

mężczyzny.

Ton-Ton nie okazała jednak zrozumienia. Wręcz przeciwnie - wybuchła gniewem. Amelia nie mogła przecież

ciągle nosić żałoby i żyć przeszłością. Nie powinna też sądzić, że jest potrzebna ciotecznej babce, jakby ta nie

miała pięciorga własnych dzieci i piętnaściorga wnucząt gotowych o nią zadbać. Byłoby głupotą przepuścić tego

rodzaju okazję - dowodziła - ponieważ następna mogła się już nie trafić. Żona Juliana Decloueta niewątpliwie

miałaby zapewniony dostatni byt i szacunek otoczenia. Nie zabrakłoby jej biżuterii i sukien sprowadzanych z

Paryża, najwygodniej szych powozów, zagranicznych podróży, zwłaszcza do Francji, z którą kandydata na męża

Amelii nadal łączyły rodzinne koneksje. Zimowy sezon towarzyski spędzałaby w domu, położonym w

rezydencjalnej dzielnicy Nowego Orleanu, przyjmując możnych i wpływowych gości, chodząc do opery,

uczestnicząc w najświetniejszych uroczystościach. Wiosną i jesienią odpoczywałaby w Belle Grove, nad brzegiem

Teche, nie opodal St. Martinville. W porze letnich upałów zaś przenosiłaby się na Isle Derniere, wyspę położoną

przy południowym wybrzeżu Luizjany, będącą miejscem wakacyjnego wypoczynku miejscowej socjety. A gdyby

perspektywy te nie były dość kuszące, powinna pomyśleć o posiadaniu męża i o miłości, jaką będzie mogła darzyć

dzieci narodzone z tego związku. Czego więcej powinna pragnąć od życia młoda kobieta?

Szacunku, delikatności, troski? Wydawało się, że akurat tego mogła oczekiwać. Julian był mężczyzną bardzo

atrakcyjnym, elokwentnym i pełnym wdzięku. Kiedy ujrzała go po raz pierwszy, pomyślała, że pewnie zdoła go

pokochać. Ich zaloty ograniczyły się zaledwie do dwóch spotkań, i to, jak nakazywał obyczaj, pod surowym okiem

przyzwoitki. Nawet oświadczyny odbyły się w obecności jej babki. Kiedy Amelia je przyjęła, została

wynagrodzona jedynie delikatnym pocałunkiem w czoło, ale w ciemnych oczach narzeczonego dostrzegła

obietnicę i szczerą sympatię. Pomyślała sobie wtedy, że mroczne lata w jej życiu dobiegły kresu.

Ceremonia zaślubin, uroczystość niezwykle poważna, była dla niej czasem próby. Bardzo obawiała się owych

pięciu dni odosobnienia przewidzianych nakazem tradycji, ale okazało się, że niepotrzebnie. Julian wielkodusznie

okazał zrozumienie i sam zasugerował, żeby wykorzystali ów okres na wzajemne poznanie się, a przy tym nie

musieli się krępować atmosferą intymności. Sypiali zatem osobno w sąsiednich sypialniach. Jakże Amelia była mu

wdzięczna za to zwlekanie, za wzgląd na jej panieńskie obawy! Serce jej przepełniała nadzieja, że znajdzie

szczęście w małżeństwie!

Jednakże zanim naprawdę mogli podjąć wspólne życie, należało odbyć całą turę zwyczajowych odwiedzin, wizyt

składanych krewnym, zamieszkującym to w górze, to znowu w dole rzeki pomiędzy mokradłami, i pozwolić

podejmować się w ich domach. Julian nalegał, żeby najpierw kupić Amelii nową garderobę, ponieważ suknie, jakie

sprawiła sobie do wyprawy, uważał za nieeleganckie i pozbawione wyrazu. Uznał, że zbyt długo chodziła w

żałobie, aby wiedzieć, co jest modne.

Nie sposób mu było odmówić wybornego gustu. Towarzyszył jej podczas każdej wizyty do krawcowej, służąc

pomocą w wyborze materiałów, które pasowałyby do jej cery, przeglądając z nią egzemplarze „La Mode Ilustree”

czy też analizując stroje modnie ubranych lalek, dostarczanych bezpośrednio z Paryża. Pomimo to nie był jeszcze

usatysfakcjonowany, więc ciągnął ją do modystek po czepki, kapelusze i welony, które miały ją chronić przed

promieniami słońca; do szewców po delikatne pantofelki; do jubilerów po drobiazgi, które ostatecznie pozwoliłyby

uznać każdy z jej licznych ubiorów za dzieło skończone. Nigdy jeszcze tak o nią nie dbano, nie rozpieszczano jej i

nie psuto. Miała wrażenie, że jest dla niego kimś nieskończenie cennym.

Nadeszła wreszcie noc, podczas której obudziła się i znalazła go przy swoim łóżku. Ogarnął ją dreszcz

podniecenia, gdy położył się obok. Jego pocałunki były gorące i słodkie, dotyk delikatny. W końcu już się nie bała,

gotowa naprawdę zostać jego żoną. Wziął ją w ramiona, pieścił, zdjął z niej nocną koszulę. Na tym jednak

poprzestał.

Odsunął się i leżał, wpatrując się w mrok. Nie rozumiała jego zachowania. Obawiała się, że z braku

doświadczenia uczyniła coś niewłaściwego, co go odstręczyło. Wyciągnęła dłoń, usiłując niedorzecznie na nowo

rozpalić jego pożądanie, lecz powstrzymał ją. W końcu rozpłakał się, próbując na próżno stłumić szloch, zdławić

ból, którego nie mogła pojąć. Jej twarz także stała się wilgotna od łez. Przyszedł do niej jeszcze dwa razy: na

pokładzie parowca, którym płynęli po ostatnich poślubnych wizytach, i gdy powrócili do Belle Grove, by spędzić

tu wiosnę. Nic się jednak nie zmieniło.

Amelia odwróciła się od okna. Z trudem rozczesywała szczotką splątane, mokre włosy. Powietrze w pokoju było

chłodne i nasycone wilgocią. Marzyła o ogniu na kominku. Postąpiła krok w kierunku dzwonka, ale ostatecznie się

rozmyśliła. Nie, w żadnym razie nie mogła zostać w swoim pokoju, kiedy przybierały wody, by zalać Belle Grove.

Musiała coś zrobić, aby pomóc, cokolwiek. Odkryła już, że stałe zajęcie jest doskonałym antidotum na natrętne i

przygnębiające myśli. Nie chodziło przy tym o to, że żałowała zamążpójścia. Julian był dobrym kompanem, gdy

akurat na to miał ochotę i pozostawał na plantacji, zamiast do białego rana szukać rozrywek w pobliskim St.

Martinville.

Niektórzy mogliby uważać, że jest niemądra, przywiązując takie znaczenie do fizycznej więzi między mężczyzną

a kobietą, że powinna być zadowolona, iż los uwolnił ją od tego obciążenia. W minionych latach wielokrotnie

miała okazję słyszeć o tym z ust starszych kobiet, które odwiedzały cioteczną babkę Ton-Ton i gawędziły

wieczorami przy herbacie, zapominając czasem o ściszeniu głosu ze względu na panieński stan Amelii. Ona sama

raczej nie podzielała tego zdania. Zdarzały się chwile, w których ogarniało ją bolesne pragnienie, aby znaleźć się w

ramionach mężczyzny, poczuć męską siłę i przeciwstawić jej swą własną.

Kochała swojego męża, kochała naprawdę. Czasem nawet żywiła wobec niego uczucia opiekuńcze. Miał wiele

godnych uznania cech: rozwagę, szczodrość, no i dar wymowy. Był przystojny: ciemnowłosy, wysoki, nosił się z

arystokratyczną elegancją. A jednak bywało i tak, że jego wymuszone dobre maniery, czar uśmiechu stawały się

przykre. Czasem chciała go sprowokować, uczynić coś swawolnego albo psotnego, cokolwiek, żeby tylko zburzyć

tę jego wystudiowaną obojętność, przyciągnąć uwagę i rozproszyć własny niepokój wywołany poczuciem braku

kobiecości, który ogarniał ją w chwilach słabości.

Jego uczuć wobec siebie nie była pewna. Obawiała się, że jeśli nawet istniały, to tłumiła je nadmierna troska o jej

wygody.

Nagle znieruchomiała. Czy to możliwe, że właśnie o niej i Julianie toczyła się przed chwilą rozmowa w salonie

teściowej? To tłumaczyłoby zakłopotanie starszej pani i uważny wzrok Roberta Farnuma. Bądź co bądź

niecodziennie widuje się mężatkę dziewicę. Z całą pewnością taka kobieta zasługuje na co najmniej dwa badawcze

spojrzenia, które miałyby pomóc wysnuć przypuszczenia co do takiego stanu rzeczy.

Z wrażenia rumieniec wystąpił jej na policzki. Nie, niepodobna! Choć teściowa z pewnością świadoma jest

sytuacji. Starsza pani potrafiła nieraz znaleźć okazję do poruszenia tej delikatnej kwestii. Nie można też

wykluczyć, że wiedzieli wszyscy domownicy. Pokojówki, które sprzątały pokój, musiały sobie uświadomić, że

sypiała sama, ponieważ prześcieradło i powłoki nie były zmięte, kiedy rano wstawała z łóżka; pudełeczko z

oczyszczonym gęsim tłuszczem o różanym zapachu, pozostawione na nocnym stoliku, by w razie potrzeby

złagodzić dolegliwości pierwszych zbliżeń, wyglądało na nietknięte. Czasami, powodowana dumą, mięła

prześcieradła i wgniatała drugą poduszkę.

Nie, ta sytuacja była nie do zniesienia! Nie powinna nawet myśleć, że teściowa mogłaby poruszać taki temat z

kuzynem Juliana; w jakim zresztą celu? Coraz bardziej ponosiła ją wyobraźnia. To, że sama tak boleśnie znosiła

swe niezwykłe położenie, nie oznaczało wcale, że stała się przedmiotem niestosownego zainteresowania innych.

Rozmowa między panią Declouet i siostrzeńcem jej męża z pewnością miała jakiś związek ze zwykłymi, nudnymi

sprawami dotyczącymi plantacji. A zainteresowanie okazane przez Roberta nie było niczym innym jak tylko

wyrazem zwykłej ciekawości.

Kiedy chwilę później Amelia wyszła ze swojego pokoju, miała na sobie marszczoną suknię z różowej popeliny i

trzy halki. Nie włożyła natomiast stelażu, by nie krępować sobie ruchów. Z włosami zaplecionymi w warkocz i

ułożonymi w małą koronę wokół głowy czuła się schludnie; była gotowa podjąć jakieś pożyteczne działanie.

Prosto z sypialni przeszła do salonu, a następnie skierowała się w stronę drzwi wychodzących na werandę i

zewnętrzne schody położone z tyłu domu.

Belle Grove zostało zbudowane na samym początku dziewiętnastego wieku, kiedy wszystkie pomieszczenia,

kominy i wewnętrzne klatki schodowe były opodatkowane. Z tej racji dom miał klatki schodowe na zewnątrz,

jedną od frontu i drugą z tyłu, ale ani jednej wewnątrz; zaledwie dwa kominy, lecz za to aż cztery paleniska.

Styl domu wyraźnie nawiązywał do architektury Indii Zachodnich. Pan Declouet, na którego zlecenie wzniesiono

budowlę, uciekł z Santo Domingo, kiedy wybuchło tam powstanie niewolników. Zamieszkał w pobliżu St.

Martinville, ponieważ miał tu sławnych, choć dalekich krewnych, między innymi Aleksandra Decloueta,

komendanta Poste de Attakapas w pierwszych latach osadnictwa na tych terenach. Prócz bardzo wysokiej piwnicy

jego dom miał pochyły dach z sześcioma mansardowymi oknami, trzema od tyłu i trzema od frontu. Dwie

wysunięte galerie kryły się pod okapem dachu podtrzymywanym przez kwadratowe ceglane kolumny na dole i

toczone, okrągłe na górze. Z tyłu biegły dwa rzędy lodżii: górnych i dolnych. Francuskie okna, ze szczebliną na

szczycie, otwierały się z większości frontowych pokoi w stronę galerii, stanowiącej część mieszkalną pod gołym

niebem. Niższą galerię wykorzystywano w podobny sposób.

Wewnątrz nie było głównego holu. Każdy z siedmiu pokoi na drugiej, głównej kondygnacji łączył się z

sąsiednim poprzez drzwi, co ułatwiało przepływ powietrza. Salon obejmował centralną część domu; stąd drzwi

wychodziły zarówno na lodzie, jak i na galerię. Po lewej stronie salonu mieściła się sypialnia pani Declouet oraz jej

salonik. Druga sypialnia została oddana do dyspozycji Chloe, chrześniaczki starszej damy. Sypialnie po prawej

stronie należały do Amelii i Juliana; do niego ta z tyłu, do niej ta w środku. Z przodu zaś znajdowała się jeszcze

jedna, nazywana pokojem panieńskim. Stały tutaj meble jak w każdej sypialni, a w przyszłości miała ona służyć

jednej z córek Juliana i Amelii, gdyby rodzina im się powiększyła. Jedyne wejście do tego pomieszczenia wiodło

przez pokój Amelii, co stanowiłoby nie lada przeszkodę przed potajemnymi wizytami ewentualnych konkurentów

do ręki młodej panny. Synowie zaś zamieszkaliby na drugim piętrze w obszernym pomieszczeniu z mansardowymi

oknami, ale tylko do czasu osiągnięcia wieku, w którym ich swawolne zachowanie nie okazałoby się zbyt

obraźliwe dla zamieszkujących dom kobiet. Zostaliby wówczas przeniesieni do garonnires , jednego z owych

małych, stojących oddzielnie dwukondygnacyjnych budynków, utrzymanych w jednakowym stylu Indii

Zachodnich, a położonych w głębi posesji po obu stronach głównego domu i oddawanych do dyspozycji gościom

płci męskiej.

Blake Jennifer - Walc o Północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: