Broadrick Annette - Miłość po teksasku.pdf - Cykl - Bracia z Teksasu - glinka7-1987

Broadrick Annette

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Miłość po teksasku

Chłodna woda lekko dotknęła jego bosych stóp. Po

chwili fala cofnęła się, odsłaniając mokry piasek.

Jasne promienie wschodzącego słońca łagodnym

blaskiem rozświetlały szeroki horyzont i niebo

rozciągające się nad Zatoką Meksykańską.

Najbardziej lubił tę porę o świcie, kiedy kolejny

nowy dzień budził się do Ŝycia. Zapatrzył się w słoń-

ce, z wolna wyłaniające się znad południowego skraju

niedalekiej wyspy. śadne z widzianych w Ŝyciu

miejsc nawet nie mogło równać się z tym zakątkiem.

Po raz pierwszy od bardzo dawna poczuł, Ŝe

ogarnia go spokój. Z kaŜdą chwilą malało napięcie,

powoli rozluźniały się ściągnięte mięśnie karku i ra-

mion.

Stał nieruchomo, zafascynowany obserwowaną

przez siebie grą światła i kolorów. Niebo z kaŜdą

chwilą jaśniało, zmieniało się bezustannie. Słońce

podnosiło się coraz wyŜej, jego promienie rozświetlały

wznoszące się ponad horyzontem chmury, oblewały je

płomiennym blaskiem. RóŜowopomarańczowe i łoso-

siowe barwy przechodziły w Ŝółć, mieniły się złotem.

Po chwili całe niebo płonęło.

Kolejne fale uderzały o brzeg, chłodny dotyk wody

koił zmęczone stopy. Czasami jakaś fala podchodziła

wyŜej i, rozbijając się na tysiące spienionych kropel,

MIŁOŚĆ PO TEKSASKU

MIŁOŚĆ PO TEK5ASKC

dochodziła mu aŜ do kolan, mocząc wizytowe spodnie,

Cole nawet tego nie zauwaŜał, całkowicie pochłonięty

pięknem rozgrywającego się wokół niego widowiska,

Powoli intensywność barw wygasała, Ŝywe kolory

przechodziły w łagodne pastele, bladły tym szybciej, im

wyŜej wznosiło się słońce. Uspokojone fale mieniły się

zielenią i błękitem, migotliwie odbijały złote promie-

nie.

Lekka bryza unosiła się nad wodą. Cole westchnął

głęboko, napełnił płuca rześkim porannym powiet-

rzem. Poczuł, jak wstępuje w niego nowa, oŜywcza

energia.

Rozkoszował się tą chwilą. By przeŜyć coś takiego,

warto było jechać przez noc z oddalonego o osiemset

kilometrów Dallas.

Tu był sam na sam z naturą, doświadczał jej jak

nigdzie indziej. Z tego miejsca mógł spojrzeć na swoje

Ŝycie z innej perspektywy, na nowo odnaleźć zagubio-

ny gdzieś spokój.

Kiedy tak stał na brzegu morza, zmieniały się

proporcje, wszystkie sprawy i dręczące go problemy

traciły na znaczeniu. To miejsce miało na niego

magiczny wpływ, tu wracał, kiedy potrzebował ukoje-

nia.

JuŜ wczoraj czuł, Ŝe musi oderwać się choć na kilka

godzin od tego, co robi. Wykończyły go ostatnie

tygodnie, te ciągnące się w nieskończoność narady i

nocne telefoniczne konsultacje z pracownikami za-

granicznych przedstawicielstw. Wprawdzie kiedy tyl-

ko mógł, starał się przerzucać odpowiedzialność na

innych, ale zawsze pozostawały decyzje, które tylko on

mógł podjąć.

Czuł się zmęczony. Nie pamiętał, kiedy ostatnio

przespał całą noc czy zjadł spokojnie posiłek.

Nie miał na to czasu. Zwykle, by załatwić jak

najwięcej spraw, ograniczał się do słuŜbowych obia-

dów i kolacji. Nie byłby w stanie przypomnieć sobie,

kiedy miał jakiś dzień dla siebie. Zresztą nawet nie

dzień, a choćby kilka godzin. Zaczynał się czuć jak

zwierzę uwięzione w klatce, coraz szybciej i szybciej

poruszające się w labiryncie bez wyjścia.

Wczorajsze zebranie przepełniło czarę. Przyglądał

się urzędnikom i dyrektorom, zaŜarcie walczącym ze

sobą o władzę i pozycję, wysłuchiwał ich wzajemnych

oskarŜeń i pretensji, ich nie kończących się kłótni, i

zastanawiał się, co on tutaj robi. Naraz, nieoczekiwa-

nie dla samego siebie zrozumiał, Ŝe to wszystko w ogóle

go nie obchodzi.

Wtedy po prostu wyszedł. Wsiadł do swojego

sportowego samochodu i ruszył prosto na południe, do

Austin, gdzie miał apartament w jednym z wieŜowców.

Po pięciu godzinach jazdy minął miasto i jechał dalej.

W pierwszej chwili myślał o leŜącym na południowy

zachód od San Antonio rodzinnym ranczu, ale zmienił

zdanie. Zamiast tego dalej jechał na południe, coraz

dalej w noc. Tylko on i potęŜny silnik ukryty pod

maską, który uwoził go w dal.

Uciekał, zostawiał wszystko za sobą. Świetnie o tym

wiedział, ale było mu to obojętne. Miał dość takiego

Ŝycia, musiał się stamtąd wyrwać. Za szybą migały

kolejne mijane miasteczka. Wreszcie dotarł do Port

Isabel. Dopiero tu zwolnił.

Była czwarta rano. Szerokie ulice były zupełnie

puste. Zatrzymał się na parkingu przed domem, w któ-

rym miał mieszkanie. Dziesięć lat temu, w czasie

boomu gospodarczego, jedna z jego kompanii wybu-

dowała na brzegu wyspy ten wieŜowiec z luksusowymi

apartamentami.

Zostawił w samochodzie marynarkę i krawat, ściąg-

nął buty i skarpetki. Boso ruszył w stronę wody. Szedł,

M1LOSC PO TEKSASKU

MIŁOŚĆ TO TEKSASKU

dopóki nie minął zaparkowanych przy nabrzeŜu samo-

chodów,

Teraz był zupełnie sam. Tylko woda, piasek, poroś-

nięte morską trawą wydmy i wschodzące słońce,

oblewające świat złotym blaskiem i zmieniające go w

cudowny sposób jak za dotknięciem czarodziejskiej

róŜdŜki.

Morska bryza targała mu włosy. Opadały na oczy,

przypominając, Ŝe juŜ dawno powinien wybrać się do

fryzjera. Przygładził je. To prawda, najwyŜszy czas,

Ŝeby coś z nimi zrobić. I nie tylko z włosami. Musi teŜ

coś zmienić w swoim Ŝyciu.

Do tej pory zgadzał się na odgrywanie roli, jaką los

mu wyznaczył. Nigdy nie protestował, choć czasami

nie mógł unieść ciąŜącej na nim odpowiedzialności.

Dopiero wczoraj wieczorem, kiedy wstał i wyszedł bez

słowa, poczuł, Ŝe juŜ dłuŜej nie da rady. Miał dość

wszystkiego - interesów, rancza, swoich dwóch braci,

ciotki - starej panny - tego, co spoczywało na jego

barkach, od chwili kiedy skończył dwadzieścia lat.

Od ponad piętnastu lat był głową rodziny, kierował

wszystkimi firmami Callawayów, Tyle lat, wydaje się,

Ŝe całe Ŝycie. I tyle lat Ŝył samotnie.

Przez chwilę widział obraz tego wszystkiego, co

utracił. Czarne, nieco skośne oczy, wpatrzone w niego.

Widział je tyle razy. Były tak róŜne... Czasem skrzące

się figlarnie, czasami pełne miłości i oddania, czasem

płonące ogniem. Jej usta... skrzywione, wygięte w

uśmiechu, drŜące z rozpaczy.

Allison. Serce mu się ścisnęło na samo przypo-

mnienie jej imienia. Minęło tyle lat, a ona nadal była

ideałem. Do niej porównywał kaŜdą poznaną kobietę.

Kiedyś juŜ niewiele brakowało, by kogoś poślubił.

Rozmyślił się, kiedy zdał sobie sprawę, Ŝe nie powinien

tego robić. Ze względu na nią i na siebie, bo tak

naprawdę to chciał tylko tego, by tamta kobieta

zastąpiła mu Allison. Ale nawet teraz widok kaŜdej

drobnej czarnowłosej kobiety o jasnej karnacji budził

w nim nigdy nie gasnącą nadzieję. Na krótką chwilę,

dopóki nie okazało się, Ŝe to nie Allison, serce

podchodziło mu do gardła.

Niestety, nigdy jej nie spotkał.

Allison zniknęła z jego Ŝycia w czasie, kiedy najbar-

dziej jej potrzebował. Jak mógłby o tym zapomnieć?

Jak miałby jej to wybaczyć? ChociaŜ zdarzały się

chwile, takie jak teraz, kiedy czuł, Ŝe wybaczyłby jej

wszystko, gdyby tylko znów pojawiła się przy nim.

Pochłonięty tymi myślami, mimowolnie sięgnął do

kieszeni po papierosa. Osłonił go stuloną dłonią i

odwrócił się tyłem do kierunku wiatru. Zaciągnął się,

dym wypełnił mu płuca. Natychmiast zaczął kaszleć.

Do diabła! Ze złością potrząsnął głową i wrzucił

papierosa do wody. Za duŜo palił, drapało go w gardle.

Zatrzymał się na brzegu. Cofnął się myślą do

wydarzeń ostatnich dni. Szkoda, Ŝe na wczorajszym

zebraniu nie było jego brata Camerona, który nie raz juŜ

mu pomógł. Potrafił spojrzeć na sprawy z właściwej

perspektywy. Cole ufał jego sądom i zawsze mógł na

niego liczyć. Miał w nim oparcie i gdyby nie to, juŜ

dawno dałby sobie spokój z tym wszystkim, tak jak

Cody, ich najmłodszy brat. Cody od razu oświadczył, Ŝe

nie chce mieć nic wspólnego z interesami i naleŜącymi do

rodziny firmami. śył swoim Ŝyciem i nie poczuwał się do

Ŝadnych obowiązków. MoŜe to dlatego Cole bywał na

niego taki wściekły. Nie przyznawał się do tego, ale

chyba podświadomie zazdrościł bratu swobody i moŜli-

wości decydowania o sobie. Nie wiedział, czy Cody się

tego domyślał; czy czuł, Ŝe nie dorósł do oczekiwań,

jakie pokładał w nim najstarszy brat.

Zamyślony, potrząsnął głową. Cody miał zaledwie

dziesięć lat, kiedy zginęli ich rodzice. Dla takiego

dziecka ich utrata była zbyt bolesnym ciosem. Cole

MIŁOŚĆ PO TEK5ASKU

MIŁOŚĆ PO TEKSASKU

starał się zastąpić braciom rodziców, ale nie zawsze do

końca to mu się udawało. Dobrze, Ŝe przynajmniej

Cameronowi ułoŜyło się Ŝycie. W wieku trzydziestu lat

miał juŜ Ŝonę i małą córeczkę. Skończył studia pra-

wnicze i ekonomiczne, co czyniło z niego niezastąpio-

nego doradcę w sprawach firmowych.

Ruszył w stronę samochodu. Na plaŜy pojawiło się

juŜ parę osób. Niedaleko przed nim trójka nastoletnich

chłopców ze śmiechem i krzykiem grała w piłkę.

Uświadomił sobie, Ŝe w wielu szkołach właśnie

rozpoczęły się tygodniowe ferie wiosenne. Patrząc na

chłopców, zazdrościł im Ŝywiołowej energii i roz-

pierającej ich radości Ŝycia. Jak to jest, kiedy nic na

człowieku nie ciąŜy, kiedy Ŝycie jest tylko po to, by bez

umiaru czerpać z niego przyjemności? Czy jemu kiedyś

zdarzyły się takie chwile?

Znów cofnął się myślą do przeszłości. MoŜe dlatego

wspomnienia związane z Allison były dla niego tak

cenne? Z nią wiązały się najlepsze lata, okres, kiedy

dorastał, kiedy Ŝyli rodzice, a Ŝycie jaśniało olśniewają-

cym blaskiem.

Powoli szedł w stronę chłopców, ukradkiem przy-

glądając się ich grze. Zatrzymał się, kiedy piłka

poleciała w kierunku najbliŜej stojącego chłopca.

Pchnięta wiatrem poszybowała ponad jego wyciąg-

niętymi w górę rękami i znalazła się tuŜ przy Cole'u.

Pochwycił ją zręcznie z jakąś dziwną radością.

Pozostali chłopcy wybuchnęli śmiechem. Biegając

po wodzie, wykrzykiwali słowa uznania. Trzeci gracz

z uśmiechem na ustach ruszył w jego stronę. Cole zdał

sobie sprawę, Ŝe musi wyglądać zabawnie, chodząc po

plaŜy w eleganckim garniturze, mokry po kolana, ale

wcale się tym nie przejął. Wydawało mu się, Ŝe ten

radosny poranek jakoś połączył go z tymi chłopcami.

- Bardzo pana przepraszam - zdyszanym głosem

zaczął chłopiec - jakoś mi przeleciała ta piłka. Bardzo

dziękuję...

Plusk fal zagłuszył jego słowa. Cole popatrzył na

chłopca. Nie mógł oderwać od niego oczu. Miał płowe,

przeplatane złotymi pasemkami włosy i czarne roze-

śmiane oczy. Gdyby nie te oczy, dałby głowę, Ŝe ma

przed sobą najmłodszego brata, kiedy miał tyle samo

lat. Ten kształt twarzy, wyraz oczu, uśmiech, kolor

włosów... Tak samo wyglądał niegdyś Cody.

Nie, to niemoŜliwe. Cody był za młody na takiego

syna, nawet gdyby przypadkiem jakaś jego dziewczyna

zaszła w ciąŜę.

Bez słowa oddał mu piłkę. Chłopiec jeszcze raz się

uśmiechnął, odwrócił się i rzucił piłkę kolegom. Cole

zawołał za nim:

- Hej, synu, jak się nazywasz?

Dopiero gdy te słowa ucichły, zdał sobie sprawę z tonu

swojego głosu. Przywykł do wydawania rozkazów i

egzekwowania poleceń. Chciał złagodzić złe wraŜenie,

przeprosić, ale nie wiedział, jak zacząć. Nie zdziwił się, Ŝe

chłopiec zamarł w bezruchu. Po chwili odwrócił się.

- Tony - odrzekł krótko.

Cole pospiesznie, zanim chłopiec zdąŜył znów się

odwrócić, z uśmiechem wyciągnął do niego rękę.

- Miło mi cię poznać, Tony. Jestem Cole Callaway.

Tony juŜ odchodził, ale na dźwięk jego nazwiska

stanął jak wryty. Popatrzył z niedowierzaniem i powoli

podszedł bliŜej. Wyciągnął rękę.

- Jest pan tym Cole'em Callawayem? - zapytał z

przejęciem i ciekawością.

- Nie znam nikogo o tym imieniu i nazwisku.

- Tym, który ma zamiar kandydować na guber-

natora? Tym, co... - urwał zmieszany.

Miał mocny, męski uścisk. Cole popatrzył na jego

dłoń, jakby za duŜą i za silną na takiego chłopca. Puścił

ją z dziwnym ociąganiem.

MIŁOŚĆ PO TEKSAS0KU

MIŁOŚĆ PO TEKSASKU

- Moje polityczne plany jeszcze nie są jeszcze do

końca sprecyzowane. Ale to nie przeszkadza środkom

przekazu snuć róŜnych spekulacji.

- Och! To wspaniale, Ŝe mogłem pana poznać!

- Ja teŜ się cieszę, Tony - uśmiechną! się Cole i

dodał, starając się, by zabrzmiało to obojętnie: - A

jakie ty nosisz nazwisko?

- Alvarez, proszę pana. Tony Alvarez.

Poczuł się jak uderzony obuchem. Przez chwilę nie

mógł dojść do siebie.

Tony Alvarez. Nazwisko przywołane z

przeszłości... i teraz naleŜące do kogoś, kto

przypomina Callawaya.

Przymknął oczy, Ŝeby nieco ochłonąć. Nie! Nie! To

niemoŜliwe! To niemoŜliwe! - ale w głębi duszy juŜ

wiedział, Ŝe odkrył prawdę.

- Czy coś się stało, panie Callaway? - zapytał ze

zdziwieniem Tony.

Cole potrząsnął głową, próbując się opanować.

- Nie, synu. Nic się nie stało. Po prostu zaskoczyłeś

mnie. Dawno temu znałem kogoś, kto teŜ się tak

nazywał.

Chłopiec uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Naprawdę? MoŜe to był mój dziadek? To po nim

tak się nazywam. Umarł, zanim się urodziłem, i mama

nadała mi jego imię.

Jeszcze tylko ostatnie pytanie.

- Ile masz lat? Wyglądasz na jakieś szesnaście czy

coś takiego.

- Wszyscy tak myślą - roześmiał się Tony. - Jestem

duŜy jak na swój wiek. Mam czternaście lat. W lipcu

zacznę piętnasty rok. Zawsze wyglądałem na star-

szego.

A więc to prawda. Cole czuł się jak ogłuszony.

- Mieszkasz tutaj? - zapytał dopiero po chwili

zmienionym głosem, idąc w kierunku zdziwionych

przeciągającą się rozmową chłopców.

- Nie, proszę pana. Przyjechaliśmy tu tylko na kilka

dni. Mieszkamy razem z mamą w Mason, małym

miasteczku w środkowym Teksasie. Mama ma tam

galerię - dodał z dumą w głosie. - Jest artystką,

zajmuje się rzeźbą. Zdobyła wiele nagród, a kilka jej prac

znajduje się w Cowboy Artists of America Museum w

Kerrville.

Stanęła mu przed oczami niewielka rzeźba, jaką

ostatnio zakupił do swojego biura. Uchwycone w pę-

dzie, biegnące w dół skalnego zbocza mustangi z roz-

wianymi grzywami i płynącymi w powietrzu kopytami.

Zachwyciła go ta praca, tak pełna Ŝycia i dzikiej

swobody. Była podpisana: „A. Alvarez".

- Allison — powiedział głośno.

Sam się tym zdumiał. Po raz pierwszy od tylu lat

wypowiedział na głos jej imię. Przez ten cały czas

mieszkała w Teksasie, niecałe dwieście kilometrów od

Austin.

- Tak, moja mama ma tak na imię. Zna ją pan?

- Ostatnio kupiłem jej rzeźbę - odrzekł, pomijając

milczeniem ostatnie pytanie.

- Naprawdę? To wspaniale! Muszę jej o tym

powiedzieć. - Zerknął na oczekujących go kolegów i

znów popatrzył na Cole'a. - Opowiem jej, Ŝe pana

poznałem.

Nie wiedział, co powinien na to odpowiedzieć, Ŝeby

nie urazić chłopca.

O BoŜe! Co teraz zrobić, jak przeŜyć ten szok i nie

dać nic po sobie poznać? Musi zostać sam, przynaj-

mniej przez kilka godzin. Musi to wszystko spokojnie

przemyśleć.

- Będziesz w tej okolicy przez jakiś czas? - zapytał

z udaną obojętnością.

- Tak. Przyjechaliśmy dopiero wczoraj i zostajemy

do końca tygodnia.

- W takim razie pewnie się jeszcze spotkamy -

zakończył Cole, dziękując w duchu za darowany mu

czas.

Broadrick Annette - Miłość po teksasku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: