Erickson Lynn - Taniec na cienkim lodzie.pdf - Erickson Lynn - glinka7-1987

Lynn Erickson

Taniec

na cienkim lodzie

Taniec

na cienkim lodzie

Rozdział 1

N iebo nad gmachem sądu okręgowego miało barwę ołowiu, w okna uderzały

płatki śniegu. Ponure piątkowe popołudnie. Idealnie, pomyślała Ellie Kramer.

Uznała, że to doskonały moment, i postanowiła skorzystać z okazji; już dawno się

tego nauczyła.

- Podrzucę cię do domu - zaproponował prokurator okręgowy Ben Torres. -

To prawie po drodze.

- Och, nie, dzięki. - Ellie zdjęła okulary do czytania i podniosła na niego

wzrok. - Mam tu jeszcze trochę pracy.

- Jesteś pewna? Wszyscy już wyszli.

- Tak. Wrócę na piechotę albo autobusem.

- Jeśli jakiś pojedzie w tej śnieżycy.

- Dam sobie radę. Naprawdę.

Nad ramieniem Torresa widziała jedno z wąskich okien wychodzących na

dziedziniec. Warstwa śniegu na zewnątrz rosła z każdą chwilą. Przynajmniej raz

sprawdziły się prognozy pogody, czym wszyscy w biurze prokuratora byli

zachwyceni. Pierwszy listopadowy śnieg. Narty. W dodatku w piątek. Nikt jednak

nie cieszył się z tego bardziej niż Ellie. Była dopiero czwarta po południu, a

wszyscy już poszli do domu. Nie tylko ci z biura prokuratora; wszyscy, którzy

pracowali w tym budynku. Sale sądowe były puste, kantyna Tknięta, nawet w

biurach szeryfa na drugim piętrze zostało ledwie kilka osób i one pewnie wyjdą

wcześniej, żeby uniknąć korków w godzinach szczytu.

- Powiem Nate’owi, że jeszcze jesteś. - Torres wziął teczkę i spojrzał w okno.

- Ale sypie.

- Rzeczywiście - przyznała Ellie uprzejmie.

Nate. Zapomniała o ochroniarzu. Miły facet, ale czujny. Może się zastana-

wiać, co ona robi w archiwum, kiedy wszyscy poszli do domu. Do diabła. Cze-

kała całe lata na taką okazję i nie mogła pozwolić, by przeszła jej koło nosa.

- Dobranoc - powiedział prokurator.

- Dobranoc - odparła. Nerwy miała napięte jak struny.

Pracowała na komputerze, udając zaaferowanie, dopóki nie upewniła się, że

Ben rzeczywiście wyszedł. W całym budynku panowała cisza, niepokojąca na

zazwyczaj gwarnych korytarzach. Ale ta cisza była jej sprzymierzeńcem. Pozwoli

jej usłyszeć kroki, jeśli Nate pojawi się gdzieś w pobliżu.

Minęła gabinet prokuratora i wstukała numer przy drzwiach archiwum na

końcu korytarza. Otworzyły się z cichym stuknięciem. Przyciskając teczkę do

piersi, Ellie ruszyła w dół po schodach. Przed nią ciągnął się długi korytarz z

mnóstwem drzwi po obu stronach.

Archiwum.

Pchnęła właściwe drzwi i natychmiast poczuła charakterystyczny zapach

starego papieru i wilgoci. Znajomy i dziwnie uspokajający. Jako niższy urzędnik

spędzała wśród tych zakurzonych akt wiele czasu.

Sięgnęła do włącznika i po chwili wąchania zapaliła światło. W końcu wy-

konywała tylko swoją pracę - tak przynajmniej powie, jeśli Nate ją tu nakryje.

Oczywiście będzie się trzymała swojej historii.

Skręciła i weszła między półki. Wiedziała dokładnie, dokąd idzie. Wcześniej

wiele razy mijała pudło, w którym leżały interesujące ją akta. Tak. Oto one.

Nietknięte ludzką ręką od ponad dziesięciu lat.

Sprawa numer 6973. Stan Kolorado przeciw Johnowi Crandallowi.

Postawiła teczkę na podłodze, wzięła głęboki oddech i wyciągnęła pudło.

Nareszcie. Usiadła i położyła je obok.

Betonowa posadzka była zimna jak lód. Ellie przyciągnęła pudło bliżej i

zdjęła pokrywkę. Ręce drżały jej z podniecenia.

Już miała wyjąć pierwszą szarą teczkę z aktami, kiedy usłyszała dziwny

dźwięk, coś jakby ciche, drobne kroki. Znieruchomiała. Myszy? Nie. Nad nią, na

poziomie gruntu, znajdowało się małe zakratowane okienko. To śnieg uderzał w

szybę. Oczywiście, pomyślała, kładąc teczkę na kolanach. Dokumentacja

policyjna. Mnóstwo stron zapisanych drobnym drukiem, spomiędzy których

wystawało kilka czarno-białych fotografii. Wyciągnęła je, rozprostowała, a potem

długą chwilę wpatrywała się bez ruchu w pierwszą z nich.

- O Boże - szepnęła. Trzymała w ręce zdjęcie Stephanie Morris na szpital-

nym łóżku. Dziewczyna miała zamknięte oczy; była nieprzytomna. Na jej po-

wiekach widniały ślady popękanych naczyń krwionośnych, na szyi rozległe

siniaki.

Ellie gwałtownie wciągnęła powietrze. Zdjęcie musiało zostać zrobione przez

któregoś z policjantów tamtej nocy wiele lat temu.

Stephanie wyglądała młodo i spokojnie, zupełnie jakby spała. Chociaż nie,

niezupełnie.

Kolejne fotografie. Znowu Stephanie. Dom Morrisów, piwnica sfotografo-

wana z kilku miejsc. Ciemne zagracone pomieszczenie z półką pełną butelek

wina.

Ile lat miała ta dziewczyna? Szesnaście. Ellie była cztery lata starsza od

Stephanie. Teraz zbliżałaby się do trzydziestki. Ale nie będzie obchodzić swoich

urodzin.

Ellie wiedziała, że nie powinna tracić czasu na przeglądanie zdjęć, ale nie po-

trafiła się powstrzymać. Stephanie była ładną młodą dziewczyną o długich jas-

nych włosach. Czy bardzo cierpiała? Czy nadal cierpi, pogrążona w śpiączce?

Została zgwałcona, a potem sprawca ją dusił. Czy chciał ją zamordować?

Czy nie zrobił tego jak należy, czy może od początku zamierzał zostawić ją przy

życiu?

Może gwałciciel chciał, by jego ofiara żyła i mogła opowiadać o tym, jak

wielkie zadał jej cierpienie. Ale Stephanie Morris nie mogła być świadkiem.

Popełnił błąd, dusił ją trochę za długo.

Później albo zmienił sposób działania, albo go udoskonalił. Jego następna

ofiara, zaatakowana dziesięć lat temu, zmarła. Kolejna, sprzed siedmiu lat, także.

Obie zostały zgwałcone i uduszone. Potem znowu popełnił błąd. Jego ofiara nie

tylko przeżyła, ale nawet nie doznała żadnego uszkodzenia mózgu. Ellie czytała

raport z Pueblo. Ktoś mu przeszkodził. Tak, z pewnością tę dziewczynę też miał

zamiar zamordować.

Rozległ się głuchy metaliczny dźwięk i Ellie zamarła. Nagle przypomniała

sobie, gdzie jest i co robi. To musi być Nate albo dozorca sprawdza, czy drzwi są

zamknięte. Spokojnie. Wszystko w porządku. Oddychaj. Miała swoją bajeczkę, a

kłamać umiała doskonale.

Przejrzała wszystkie koszmarne zdjęcia Stephanie Morris, włożyła je do

teczki i zabrała się do zeznań jednego z dwóch policjantów, którzy pierwsi po-

jawili się na miejscu zbrodni. Podniosła zadrukowaną kartkę papieru i spojrzała

na podpis. Michael Callas. Zgadza się. I kilka kolejnych kartek podpisanych przez

Finna Rasmussena. Gliniarze. Cholerni gliniarze. Bohaterowie.

Zacisnęła zęby i przejrzała pierwsze raporty Callasa i Rasmussena. Musiała

przyznać, że odwalili kawał dobrej roboty. Nagle łzy napłynęły jej do oczu.

Dobra robota, w porządku, ale przecież oni się mylili. Za szybko aresztowali

niewinnego człowieka. Czy to się nazywa prawo? Sprawiedliwość? Do diabła, jak

mogli popełnić taki błąd?

Czytała raporty, nieświadoma zimna panującego w podziemiach i ciemności,

która zapadła za oknem. Wiatr z furią szarpał gałęziami drzew, w kątach

dziedzińca i na ławkach zbierał się śnieg. Ellie nie zwracała na to uwagi; cały jej

świat zawęził się do pudła wypełnionego papierem. Całe lata czekała, planowała,

oszukiwała i kłamała - po to właśnie, by znaleźć się w tym miejscu.

Drzwi na górze otworzyły się i zamknęły z trzaskiem. Ellie oprzytomniała i

ogarnęła ją panika.

Nate?

A jeśli ją zobaczy i wspomni o tym Torresowi? Nie miała żadnego powodu,

by siedzieć tego wieczoru w archiwum. Nate tego nie wiedział, ale Ben Torres -

owszem. Przez całą minutę wstrzymywała oddech i nasłuchiwała w napięciu. Nic.

Cisza.

Zesztywniała, ze zdrętwiałą nogą, wstała i wsadziła plik akt do swojej teczki.

Musi je dokładnie przestudiować. Może w poniedziałek uda jej się przemycić

akta z powrotem do archiwum i zabrać do domu kolejne. Teraz nic jej już nie

powstrzyma.

Weszła na schody i nasłuchując, zatrzymała się pod ciężkimi metalowymi

drzwiami. Potem ruszyła szybko korytarzem w stronę biur prokuratora. Na jej

górnej wardze pojawiły się kropelki potu. Ale gdyby Nate ją teraz zobaczył, nie

zauważyłby nic nadzwyczajnego. Ot, zapracowana studentka prawa. A nikt nigdy

nie sprawdzał, co nosiła w teczce. Przynajmniej nie wtedy, kiedy opuszczała

budynek. Ale w poniedziałek będzie musiała przejść przez ochronę, a jej torebka i

teczka zostaną prześwietlone... No i co z tego? Każdy urzędnik ma w teczce takie

czy inne dokumenty.

Zapinała właśnie teczkę, usiłując się uspokoić, kiedy drzwi biura się otwo-

rzyły.

- Jest tam kto? - rozległ się męski głos.

Kto to? Oby tylko nie Torres.

- To ja... Eleanor Kramer - rzuciła pogodnie. A potem zobaczyła Nate’a,

który przechodził przez oszklone drzwi oddzielające poczekalnię od recepcji i

biur.

- Och, Ellie, dobry Boże - powiedział. - Zapomniałem, że Torres mówił, że

będziesz pracowała do późna. Dobrze, że cię nie zastrzeliłem - zażartował.

- Rzeczywiście, mam szczęście.

- Wychodzisz?

- Zaraz idę.

- Odprowadzę cię.

- Dzięki - odparła. - Pogaszę tylko światła.

Wyszła, przyciskając teczkę do czarnego płaszcza. Kuląc się w ostrych

porywach wiatru, ruszyła w stronę Canyon Boulevard. Nie czuła zimna ani śniegu

padającego na jej twarz. Myślała tylko o tym, że w końcu zdołała zrealizować

swój plan.

Śnieżyca trwała całą noc. Nad ranem przestało padać i wiatr osłabł, ale

wszędzie leżała gruba warstwa śniegu. Boulder i cały region Gór Skalistych był

sparaliżowany. Na drogi natychmiast wyjechały wielkie pomarańczowe pługi i

główne arterie łączące miasto z Denver oraz autostrady międzystanowe były

przejezdne jeszcze przed ósmą.

Celeste Steadman, współlokatorka Ellie od sześciu lat, zbudziła ją wcześnie.

- Jedziemy na narty. Na A-Basin i Copper Mountain otwierają dzisiaj wy-

ciągi. Chodź, Jennifer i Bonnie już się zbierają.

- Na narty? - Ellie usiadła, przecierając oczy.

- Tak. Wiesz, to taki zimowy sport... dwie długie deski i plastikowe buty.

- Nie mam nart, Celeste, przecież wiesz.

- Narty można wypożyczyć, a Jenn ma dla ciebie buty. Tylko nie zaczynaj

znowu o karnecie na wyciąg. Ja stawiam. I nie chcę słyszeć słowa protestu. -

Celeste zniżyła głos. - Wiesz, że nie wytrzymam sama z Bonnie i Jenn.

Propozycja była bardzo kusząca. Pierwszy śnieg w górach. Narty, przyja-

ciółki, zabawa. Mężczyźni.

Ellie spojrzała na Celeste i zagryzła wargi.

Erickson Lynn - Taniec na cienkim lodzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: