Gold Kristi - Pocałunek nieznajomego.pdf - Gold Kristi - glinka7-1987

KRISTI GOLD

Pocałunek nieznajomego

Renegade Millionaire

Tłumaczyła: Anna Kamińska

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nikt dotąd tak nie całował Joanny Blake. Gdyby jeszcze znała jego imię.

Podszedł do niej, gdy wybiła północ, niczym fascynująca zjawa o oczach

barwy topazów. Stała w rogu hotelowej sali balowej, w poŜyczonej sukience,

niezauwaŜana przez resztę medycznego grona bawiącego się na balu

sylwestrowym. A oto nieznany męŜczyzna rzucił na nią urok, który dał jej

odwagę, by poczuła się wolna.

Kiedy przyciągnął ją mocniej i pogłębił pocałunek, serce Joanny zaczęło

walić jak szalone. Jego zapach i ciepło w niezwykły sposób przemówiły do jej

zmysłów, z których istnienia dotąd nie zdawała sobie sprawy.

Przerwał pocałunek, ale nie odrywał wzroku od jej twarzy. Do Joanny

ledwo docierały toasty i wesołe okrzyki. Byli sami w jakimś innym

wszechświecie.

– Szczęśliwego Nowego Roku – mruknął jej do ucha, a potem dodał

jakieś słowo, którego nie zrozumiała, w języku równie egzotycznym, jak on

sam. Brzmiało dźwięcznie i tajemniczo. Uśmiechnął się, a ona spontanicznie

odwzajemniła uśmiech.

Nagle czar zniknął i powróciła rzeczywistość. Joanna cofnęła się,

przeraŜona tym, co zrobiła. Nigdy nie całowała się z nieznajomymi, a prawdę

mówiąc, w ogóle od dawna się nie całowała. MoŜe dlatego na to pozwoliła i tak

jej się podobało? Ale to Ŝadne usprawiedliwienie.

– Muszę juŜ iść – wymamrotała spłoszona.

– Tak szybko? – Uniósł ciemną brew.

Nie mogła pozwolić, by miał na nią taki wpływ.

– Muszę wracać do domu.

Do pustego, zimnego, okropnego mieszkania.

Odwróciła się i ruszyła w stronę bezpiecznej kryjówki, gdzie nie działał

niezwykły urok nieznajomego. Zrobiła parę kroków i zatrzymała się, by

spojrzeć jeszcze raz. Obserwował ją z lekkim uśmiechem.

Ciemne włosy miał związane na karku, a jego gładka skóra miała odcień

ciepłego karmelu. WyróŜniał się ubiorem. Pozostali męŜczyźni mieli na sobie

tradycyjne garnitury z krawatami, on zaś szarą marynarkę i spodnie oraz czarną

koszulę spiętą pod szyją platynowym medalionem. Diamentowy kolczyk w uchu

wydawał się odbijać światła San Antonio, widoczne w oknie za jego plecami.

Joanna pobiegła do drzwi, by uciec przed magnetyzmem nieznajomego.

W głębi serca wiedziała, Ŝe nigdy nie zapomni o nim, na zawsze zapamięta jego

wspaniałą sylwetkę rysującą się na tle nocnego nieba. Nie zapomni upajającego

pocałunku ani niewytłumaczalnego zauroczenia.

Gdy była juŜ pod drzwiami i nerwowo szukała kluczyków, upuściła

torebkę, której zawartość rozsypała się po podłodze. Uklękła i szybko pozbierała

drobiazgi, po czym pobiegła na parking.

Usiadła za kierownicą swojego mało reprezentacyjnego auta i przymknęła

oczy, próbując się otrząsnąć. Dobrze, Ŝe wypiła tylko jeden kieliszek szampana,

inaczej nie mogłaby prowadzić. Kręciło jej się w głowie, ale nie alkohol to

spowodował. Wszystko przez ten pocałunek. Przez tego męŜczyznę.

W końcu uznała, Ŝe moŜe jechać. Niestety, kapryśny silnik odmówił

posłuszeństwa. Właśnie w tym momencie ogłosił strajk generalny, co

zapowiadał od miesięcy.

Oparła czoło o kierownicę i jęknęła. Dlaczego właśnie teraz? Nie miała

do kogo zadzwonić, nikt jej nie podwiezie, chyba Ŝe wróci na salę. A jeśli to

zrobi, zaryzykuje spotkanie z nieznajomym. MoŜe to jednak nie takie straszne?

O nie! W jej Ŝyciu był juŜ jeden męŜczyzna i wystarczy. Joseph, ze

swoim ufnym uśmiechem i nad wiek rozwiniętym umysłem i charakterem, był

jej światem, nadzieją, wszystkim. PoniewaŜ miał dopiero sześć lat, stanowił

duŜo mniejsze zagroŜenie niŜ dorośli męŜczyźni, a zwłaszcza jego ojciec, który

zostawił ich na pastwę losu, a sam pogonił za kolejnym marzeniem o bogactwie

i luksusach. MęŜczyzna, który nie potrafił poŜegnać się z młodością. Adam nie

chciał zmierzyć się z odpowiedzialnością, zadbać o rodzinę. Joanna za późno

zrozumiała, Ŝe nigdy się nie zmieni.

A teraz ich dziecko – którego tak bardzo pragnęła – mogło liczyć tylko na

nią, bo ojca po prostu nie obchodziło. Gdyby jej mama nie zaopiekowała się

Josephem na jakiś czas, pewnie by sobie z tym wszystkim nie poradziła.

Tęskniła za synkiem ogromnie, ale powinna być wdzięczna za dar losu.

Zepsuty samochód, zrujnowane mieszkanie – oto dlaczego jej syn musi

mieszkać z babcią, oddalony o kilkaset kilometrów. Musiała go tam zostawić,

ale jakŜe to było bolesne.

Wspomniała dzień poŜegnania z Josephem i złoŜoną mu obietnicę, Ŝe

niedługo znowu będą razem. Próbowała nie płakać, być silna, ale bezskutecznie.

Chłopczyk okazał się duŜo silniejszy. Kiedy objęła go mocno, poklepał ją po

plecach i powiedział: „JuŜ dobrze, mamusiu. Będziesz miała dobrą pracę,

zarobisz pieniądze, a wtedy wrócę do San Antonio, dobrze?”.

Jej dzielny mały męŜczyzna. Od rozstania przed dwoma miesiącami

Joanna codziennie walczyła z pragnieniem, by zabrać go do siebie.

Musiała jednak o tym zapomnieć. Joseph potrzebował poczucia

bezpieczeństwa, domu, a tego nie mogła mu zapewnić, póki nie znajdzie

lepszego mieszkania, nie spłaci długów.

Ktoś zapukał w okno. Zaskoczona Joanna omal nie krzyknęła głośno.

Ogarnęła ją wielka ulga, gdy za szybą zobaczyła Cassie O’Connor, a nie

jakiegoś złodzieja.

Wysiadła i oparła się o drzwiczki samochodu.

Cassie odrzuciła sięgające ramion jasne włosy.

– Dokąd tak ci się spieszy? – zapytała z troską. Joanna usiłowała uspokoić

bijące serce.

– Jutro idę do pracy.

– To okropne pracować w Nowy Rok.

Dla Joanny ten dzień nie miał szczególnego znaczenia, skoro nie mogła

spędzić go z synem.

– Dzieci nie przejmują się kalendarzem. No i mam zaległe rachunki do

zapłacenia.

A przybędzie jeszcze jeden, za naprawę auta. Następny dług, a wszystko

przez byłego męŜa.

– Przepraszam, Ŝe cię przestraszyłam – powiedziała Cassie. – Widziałam,

jak wybiegasz i pomyślałam, Ŝe coś ci się stało.

– Właściwie to świetnie, Ŝe przyszłaś. Samochód nie chce zapalić.

Cassie spojrzała ze współczuciem.

– Kiepski początek nowego roku. Masz numer do mechanika?

Joanny nie było stać na komórkę. Ledwo mogła sobie pozwolić na

obowiązkowy pager.

– Nie, i nie mam pojęcia, gdzie dzwonić. – Nie wiedziała teŜ, jak zapłaci

za naprawę. Jako pielęgniarka nie zarabiała źle, ale zrujnowały ją długi Adama.

– Zapytam Brendana – oznajmiła Cassie. – Poszedł po samochód.

MoŜemy cię podrzucić.

Joanna nie była zachwycona myślą, Ŝe O’Connorowie zobaczą dzielnicę,

w której mieszka.

– To bardzo miło z waszej strony, ale moŜecie zostawić mnie w ośrodku.

Mam tam zapasowe ubranie.

– Na pewno nie chcesz wracać do domu?

– Na pewno. W ten sposób nie będę tłukła się autobusami, skoro auto

wysiadło.

– No dobrze. – Cassie uśmiechnęła się. – Jak ci się podobał doktor

Madrid?

– Doktor Madrid?

– Tak, Rio Madrid. Całowałaś się z nim przed chwilą. Joanna zarumieniła

się gwałtownie. Miała nadzieję, Ŝe nikt nie dostrzegł jej bezwstydnego

zachowania. No cóŜ, znowu zrobiła z siebie kompletną idiotkę.

– A, ten. Nie wiedziałam, Ŝe to lekarz. – Ani jak się nazywał.

– Asystował doktorowi Andersonowi, kiedy rodziłam bliźniaki.

– Jest połoŜnikiem? – Joanna nie zdołała ukryć zaskoczenia.

– Tak. Dziwne, Ŝe go dotąd nie poznałaś. Nadal formalnie nie byli sobie

przedstawieni...

– Pracuję w ośrodku dopiero od sześciu tygodni. Nie znam jeszcze

wszystkich połoŜników.

– MoŜe to i lepiej – uznała Cassie. – Nie najlepiej się odnosi do

alternatywnego połoŜnictwa.

Typowy konserwatywny lekarz, uznała Joanna, chociaŜ nie wyglądał na

przedstawiciela tej profesji. Ale męŜczyźni umieli się maskować. Wiedziała coś

o tym.

– Jak dobrze pójdzie, to jeszcze długo na siebie nie wpadniemy.

– Zawodowo czy prywatnie? – Cassie uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

– Jedno i drugie.

Cassie potarła ramiona i zadrŜała.

– Zabierajmy się stąd. Zimno, a poza tym muszę zwolnić opiekunkę.

Joanna nie zauwaŜała zimna, pewnie dlatego, Ŝe wciąŜ było jej gorąco po

spotkaniu z doktorem Riem Madridem. ZauwaŜyła, Ŝe drzwi samochodu

przytrzasnęły jej sukienkę, zresztą poŜyczoną od Cassie. Jaka jeszcze katastrofa

mogła się dzisiaj wydarzyć?

Gdy otworzyła drzwi, od razu zauwaŜyła brzydką plamę na granatowym

materiale.

– Wybacz. Byłaś taka miła i poŜyczyłaś mi ją, a teraz jest pewnie do

wyrzucenia.

Cassie zerknęła na plamę.

– Nic się nie stało. Na pewno da się wyczyścić.

Joanna nie była co do tego przekonana.

– Oddam ją do czyszczenia.

– Na razie masz dosyć zmartwień. Zajmę się tym. Jak się ma półroczne

bliźniaki, wciąŜ biega się do pralni.

Joanna podziękowała opatrzności za Cassie i jej męŜa, doktora Brendana

O’Connora, z którymi zaprzyjaźniła się zaraz po podjęciu pracy. Cassie była

pracownikiem socjalnym w Memorial i z tej racji miała kontakt z ośrodkiem

rodzenia, co jakiś czas kierowała tu bowiem swoje podopieczne. Dzięki tej

przyjaźni Joanna odrobinę łatwiej znosiła nieobecność Josepha.

– Chyba dzisiaj mam pecha – westchnęła. Cassie znów się uśmiechnęła.

– Na pewno. Pocałunki o północy przewaŜnie tak się kończą.

Joanna przytaknęła z całą powagą. WciąŜ czuła ten pocałunek na

wargach. Ale postanowiła o nim zapomnieć, chociaŜ był... niezapomniany.

Pocałunek pięknego nieznajomego. Przystojnego lekarza. Tylko tego jej

brakowało.

Rio Madrid przycisnął guzik pagera. Ostry dyŜur – wspaniale! W ciągu

osiemnastu godzin przyjął trzy porody, zbadał mnóstwo pacjentek i nie miał

czasu odetchnąć, o jedzeniu nie wspominając. Zaczynał się zastanawiać, czy nie

naleŜało znaleźć wspólnika po przejściu Andersona na emeryturę. Ale

Gold Kristi - Pocałunek nieznajomego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: