Gordon Abigail - Dom marzeń.pdf - Gordon Abigail - glinka7-1987

Abigail Gordon

Dom marzeń

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Na miejsce aukcji wybrano kryty łupkowym dachem budynek

starych stajni na samym krańcu miasteczka. Giselle rozejrzała się

dookoła i pomyślała, że czuć tu jeszcze koński zapach.

Od wyjazdu z Paryża nie opuszczało jej dziwne poczucie

nierealności. Co ona robi na tej głębokiej angielskiej prowincji?

Odpowiedź była prosta. Ojciec, który przez ostatnie dwadzieścia

pięć lat mieszkał ze swoją francuską żoną, a jej matką, w Paryżu,

niespodziewanie oświadczył, że chciałby wrócić na stałe do

rodzinnej miejscowości.

Ujawnienie przez ojca tego typu pragnień wstrząsnęło nią, lecz

towarzyszące owemu wyznaniu okoliczności były jeszcze bardziej

niewiarygodne. Po pierwsze powiedział jej o swoich planach w

dniu pogrzebu Celeste na francuskim cmentarzu, po drugie

oznajmił, iż dawny przyjaciel zawiadomił go, że dom, w którym

mieszkał jako mały chłopiec, właśnie będzie wystawiony na

aukcji.

Giselle słuchała tego wszystkiego oszołomiona.

– Jak możesz myśleć o takich rzeczach! – wykrzyknęła. –

Przecież dopiero pochowaliśmy maman.

– Otóż to – odparł ojciec ze smutkiem. – Nie wyobrażam sobie

dalszego życia w Paryżu bez niej. Sprowadziliśmy się tutaj, gdy

miałaś dwa latka, ponieważ Celeste bardzo tęskniła za tym

pięknym rodzinnym miastem. Ale teraz, kiedy jej już z nami nie

ma, chciałbym wrócić do Anglii.

– Nie możesz jechać na aukcję, tato – zaprotestowała Giselle i

spojrzała na ojca z troską. Miał siedemdziesiąt dwa lata, lecz

wyglądał starzej. – Wiele tygodni opiekowaliśmy się razem

mamą, jesteś bardzo zmęczony i osłabiony. Nie chciałabym stracić

i ciebie – dodała.

– W takim razie będziesz musiała mnie zastąpić. Uczynię cię

moim pełnomocnikiem – oświadczył.

Czekając teraz na rozpoczęcie aukcji, Giselle myślała, że nie

ma ochoty wyprowadzać się z Paryża i zamieszkać w jakiejś

zapadłej dziurze, na dodatek w kraju, gdzie bez przerwy pada

deszcz. Z drugiej strony, po śmierci matki nie mogła zostawić ojca

samego. Wiedziała, że w najbliższych miesiącach będzie mu

bardzo potrzebna.

W wielkim mieście Giselle czuła się jak ryba w wodzie. Wolne

chwile od pracy w szpitalu, gdzie przygotowywała się do

zrobienia specjalizacji, spędzała, korzystając z wszelkich atrakcji

metropolii, restauracji, teatrów, sklepów. Poza tym w Paryżu

mieszkał Raoul – szarmancki szczupły brunet. Chociaż ostatnio

rzadko się widywali. Raoul nie lubił rozmów o chorobach i często

namawiał ją, by znalazła sobie jakieś inne, bardziej estetyczne, jak

to ujmował, zajęcie.

Na opiekę nad matką Giselle wzięła długi urlop bezpłatny i

teraz powinna już być z powrotem na oddziale – na nowo zająć się

swą pracą oraz zacząć organizować sobie życie. I tak by uczyniła,

gdyby ojciec nie zastrzelił jej tym niezwykłym pomysłem. W

rezultacie, zamiast z powrotem przy łóżkach chorych, znajdowała

się teraz w tłumie obcych sobie ludzi w małej miejscowości w

Cheshire i szykowała się do wzięcia udziału w aukcji domu

noszącego nazwę Abbeyfields, nawiązującej do starego opactwa,

które w zamierzchłych czasach znajdowało się na terenie

posiadłości. Z Paryża ojciec skontaktował się z agencją

nieruchomości i gdy powiedział jej, jaka jest cena wywoławcza,

Giselle była przerażona.

– Stać nas na tyle? – wyszeptała z trudem.

– Jeśli nie będzie innego wyjścia – odparł niezrażony.

Wówczas dotarło do niej, jak bardzo mu zależy na powrocie w

rodzinne strony.

James Morrison, przyjaciel, który zawiadomił go o tym, że dom

jest na sprzedaż, prowadził w miasteczku niewielkie centrum

ogrodnicze. Wraz z żoną udzielił Giselle gościny. Pracownik

agencji pokazał jej dom, potem wrócili do biura omówić

szczegóły oferty. Wychodząc, Giselle omal nie zderzyła się w

drzwiach z zaaferowanym następnym klientem.

Mężczyzna, szeroki w ramionach, postawny błękitnooki

blondyn ze zdrową cerą, ubrany w tweedowy garnitur, uśmiechnął

się i rzucił w pośpiechu:

– Przepraszam...

Odpowiedziała mu lekkim skinieniem głowy, zbyt

zaabsorbowana myślami o tym, co przyniesie jutro, by poświęcać

więcej uwagi nieznajomemu. A jeśli ktoś ją przelicytuje? Agent

twierdził, że aukcja wzbudziła spore zainteresowanie. Bardzo nie

chciałaby wracać do Francji z wieścią, że ktoś inny kupił

Abbeyfields. Potoczyła wzrokiem po zebranych i nagle zauważyła

tego blondyna. Siedział po drugiej stronie przejścia i przeglądał

katalog nieruchomości wystawionych na sprzedaż. W pewnej

chwili, jak gdyby czując na sobie jej wzrok, uniósł głowę. Ich

spojrzenia się spotkały. Tym razem się nie uśmiechnął. Ukłonił się

zdawkowo i wrócił do lektury.

Giselle nie mogła oczywiście wiedzieć, że Marc Bannerman

odwiedził agencję nieruchomości w tym samym celu co ona. On

również zamierzał kupić Abbeyfields.

Dom znajdował się w cichym ślepym zaułku odchodzącym od

głównej ulicy miasteczka, a z okien na piętrze rozciągał się

wspaniały widok na okoliczne wzgórza. Doskonale nadawał się i

na mieszkanie, i na lecznicę. Wobec rosnącej liczby mieszkańców

w okolicy dotychczasowy lokal wynajmowany na przychodnię był

już zbyt ciasny.

Kiedy agent powiedział mu, że szykowna kobieta o lśniących

jasnobrązowych włosach i ładnej wyrazistej twarzy także jest

zainteresowana kupnem Abbeyfields, pomyślał cierpko, że kolejna

mieszkanka jakiegoś dużego miasta ulega modzie i postanawia

uciec na prowincję.

Zazwyczaj nie miał nic przeciwko nowym przybyszom. Każdy

ma prawo mieszkać, gdzie zechce. Ich miasteczko z domami z

kamienia wapiennego, sklepami od pokoleń prowadzonymi przez

te same rodziny, położone w pięknej dolinie pośród wzgórz, w

pewnej odległości od najbliższego większego miasta, to istna oaza

spokoju. Idealne miejsce, gdzie Tom i Alice mogą spędzić

szczęśliwe dzieciństwo. Jeśli tylko uda mu się kupić Abbeyfields.

Giselle wolałaby, by „jej” dom był licytowany na samym

początku. Chciała jak najprędzej mieć za sobą to mało przyjemne

doświadczenie, lecz Abbeyfields zajmowało dalekie miejsce na

liście, a ona, przysłuchując się bojom o kolejne nieruchomości,

odczuwała coraz większą tremę i zdenerwowanie.

Tak wiele zależy od powodzenia mojej misji, myślała. Ojciec

tak bardzo pragnie mieć ten dom, a po miesiącach towarzyszenia

matce w powolnym umieraniu należy mu się trochę szczęścia.

Nagle wszelkie obawy ustąpiły miejsca determinacji. Musi zdobyć

Abbeyfields dla niego! Nawet gdyby miała rzucić na szalę

wszystkie pieniądze, jakie posiadają, wszystkie co do ostatniego

pensa, kupi go.

Zauważyła, że nieznajomy siedzący po przeciwnej stronie sali

nie bierze udziału w przetargach. Ciekawe, na którą posiadłość ma

chrapkę? Wkrótce miała się dowiedzieć.

Kiedy przyszła kolej na Abbeyfields, nie przyłączył się do

licytacji i z jakiegoś niezrozumiałego dla niej samej powodu

Giselle odczuła ulgę. Chłodne spojrzenie, jakim ją obrzucił na

samym początku, wzmogło jej zdenerwowanie. Instynktownie

wyczuła, że daje jej do zrozumienia, iż on jest stąd, natomiast ona

jest tu obca.

Jednakże gdy kolejni uczestnicy licytacji zaczęli wycofywać się

z gry, blondyn przystąpił do ataku. Wkrótce na placu boju zostali

we dwójkę, Giselle i on.

Giselle ogarnęła panika. Jest taki spokojny i opanowany,

myślała, i równie jak ja zdeterminowany dopiąć swego. Błękitne

oczy, które wczoraj rozbłysły na jej widok, teraz parzyły na nią

tak lodowato, że najchętniej uciekłaby i schowała się w jakimś

bezpiecznym miejscu.

I nagle było po wszystkim. Po jej ostatnim odezwaniu się

zamilkł. Licytator trzykrotnie powtórzył sumę i przybił młotkiem.

Dom był ich. Jej i ojca.

Gordon Abigail - Dom marzeń.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: