Steel Danielle - Samotny Orzel.pdf - Steel Danielle - ssaaggaa

Steel Danielle

Samotny Orzeł

PROLOG

Grudzień 1974

Telefon zadzwonił w chwili, kiedy najmniej się go spodziewała,

śnieŜnego grudniowego popołudnia, niemal dokładnie trzydzieści

cztery lata po ich pierwszym spotkaniu. Trzydzieści cztery lata, niezwykłe lata. Spędziła z nim

dwie trzecie swojego Ŝycia. Kair miała pięćdziesiąt jeden lat, Joe — sześćdziesiąt trzy. I mimo

wszystkich swoich doświadczeń i dokonań wciąŜ wydawał się jej młody, był witalny,

energiczny, pełen niespoŜytych sił. Przypominał kometę uwięzioną w ludzkim ciele, ciągle

pędzącą przed siebie, przebijającą kosmos w drodze ku niewidzialnym celom. Nikt nie był tak

ekscytujący i olśniewający jak on, pojęła to w momencie, kiedy się spotkali i nigdy później nie

zmieniła zdania, chociaŜ nie zawsze rozumiała powody takiego stanu rzeczy. Ale juŜ wtedy,

trzydzieści cztery lata temu, stało się dla niej oczywiste, Ŝe jest kimś odmiennym od

wszystkich, kimś waŜnym, szczególnym, kimś jedynym w swoim rodzaju.

Wszedł jej w krew, stał się cząstką jej duszy. Nie zawsze naj

będziesz przyjemniejszą, ale niezmiennie bardzo waŜną.

Zdarzały się w tych latach konflikty i wybuchy, bywały wzloty

i upadki, wschody i zachody słońca, burze i cisza, zawsze jednak był dla niej Everestem,

Szczytem świata, punktem wszelkich odniesień,

miejscem, które za wszelką cenę pragnęła osiągnąć. Był teŜ wciąŜ nie do końca spełnionym

marzeniem, piekłem i niebem rozdzielanymi czasem męczarnią w czyśćcu. Był geniuszem,

człowiekiem pełnym skrajności.

Wzajemnie nadawali sens swojemu Ŝyciu, nadawali mu barwę

głębię, niekiedy zaś budzili w sobie bezgraniczny lęk, jednakŜe

z czasem i z wiekiem przychodziły spokój, akceptacja i wyrozumiała miłość. Zapłacili za nie

wysoką cenę.

Stanowili dla siebie największe wyzwanie, a jedno było, pod wieloma względami,

ucieleśnieniem największych obaw drugiego, lecz w końcu uzdrowili się wzajem, dopasowali

niczym dwa elementy układanki, które połoŜone obok siebie sprawiają pozór jedności.

Przez trzydzieści cztery wspólnie przeŜyte lata znaleźli coś, co staje się udziałem niewielu... po

burzach, wybuchach i uniesieniach znaleźli więź jedyną w swoim rodzaju: nauczyli się

magicznego tańca o krokach tak trudnych, Ŝe tylko wybrani mogą je opanować.

Joe był człowiekiem wyjątkowym, odmiennym od reszty ludzi

— widział sprawy niedostrzegalne dla innych, przedkładał samotność nad czyjeś towarzystwo i

zdołał wykreować wokół siebie niezwykły świat. Z rozmachem wizjonera stworzył nowy

przemysł, imperium, rozepchnął granice świata, poszerzył jego horyzonty w takim stopniu, jaki

uwaŜano za niemoŜliwy. Coś gnało go nieustannie, by tworzyć, łamać bariery, nieprzerwanie

iść coraz dalej i dalej.

Kiedy zadzwonił telefon, od trzech tygodni przebywał w Kalifornii i miał wrócić za dwa dni. Kate

juŜ od dawna nie obawiała się o niego, bo choć odchodził czasem, zawsze wracał, jak pory

roku i słońce. Gdziekolwiek był — pozostawał blisko niej, poniewaŜ jedynym, co prócz Kate

miało znaczenie dla Joego, były jego samoloty. Jak ona, stanowiły nierozdzielną cząstkę jego

istoty. Były mu niezbędne, w pewnym sensie nawet bardziej niŜ ona. Rozumiała to i

akceptowała, widząc w samolotach równie waŜną cząstkę osobowości Joego jak jego dusza i

oczy. Nauczyła się je kochać, bo w jakimś sensie były nim, elementem cudownej mozaiki,

której na imię Joe.

Rada z ciszy panującej w domu i urody świata otulonego za oknami pierzyną świeŜego

śniegu, pisała dziennik. Najwyraźniej straciła poczucie czasu, bo kiedy zadzwonił telefon,

odruchowo zerknęła na zegarek i stwierdziła ze zdumieniem, Ŝe juŜ szósta. Odgarnęła z czoła

pukiel ciemnorudych włosów i z uśmiechem podniosła słuchawkę. Była pewna, Ŝe dzwoni Joe,

Ŝe za chwilę usłyszy głęboki aksamitny głos, który z oŜywieniem zacznie relacjonować

wydarzenia dnia.

— Halo? — odezwała się, wyglądając przez okno. Rozciągał się za nim bajeczny widok.

święta będą cudowne, kiedy tylko ściągną do

domu dzieci. Dzieci... mają domy, kariery, nowych najbliŜszych... Jej świat kręcił się teraz tylko

wokół Joego. Tylko Joe w nim pozostał, tylko on zajmował to uprzywilejowane miejsce w

samym centrum duszy.

— Pani Allbright? — Głos nie naleŜał do Joego. W pierwszej chwili była rozczarowana, ale

zaraz powiedziała sobie, Ŝe to nic, Ŝe Joe zadzwoni za parę minut. Bo przecieŜ zawsze

dzwonił. Nastąpiła dłuŜsza pauza, jak gdyby męŜczyzna o znajomym skądinąd głosie zakładał,

iŜ domyśli się powodów jego telefonu. Tak, był nowym asystentem Joego, kiedyś z nim

rozmawiała. — Tu biuro pana Allbrighta. — Znów pauza i Kate, bez Ŝadnego konkretnego

powodu, pomyślała, Ŝe to Joe kazał swojemu pracownikowi zadzwonić, chociaŜ duchem

obecny jest przy niej, stoi tuŜ obok.

— Ja... jest mi bardzo przykro. Był wypadek.

StęŜała, jak gdyby nagą wyrzucono ją na śnieg.

Zrozumiała, zanim dotarł do niej sens wypowiedzianych słów. Wypadek... był wypadek...

nastąpił wypadek... długo czekała na dzień, w którym zabrzmią te słowa, potem o nich

zapomniała, poniewaŜ Joe był na ten swój czarnoksięski sposób nieśmiertelny.

Niezniszczalny, niepokonany, nieugięty. Gdy się poznali, oświadczył, Ŝe ma do dyspozycji sto

Ŝywotów i wykorzystał zaledwie dziewięćdziesiąt dziewięć, tak więc w zapasie pozostaje

jeszcze jeden.

— Po południu poleciał do Albuquerque — kontynuował głos i nagle Kate usłyszała, Ŝe w

pokoju donośnie tyka zegar, tyka tak samo jak czterdzieści lat temu, kiedy przyszła matka,

Ŝeby powiedzieć jej o śmierci ojca. Tykanie było dźwiękiem, jaki wydaje uciekający czas, było

spadaniem w bezdenną otchłań... wierzyła, Ŝe nigdy więcej nie stoczy się w tę otchłań, Ŝe Joe

jej na to nie pozwoli. — Oblatywał prototyp. — Głos w słuchawce wydał się Kate chłopięcy.

Dlaczego to Joe nie dzwoni? Po raz pierwszy od wielu lat przeraŜenie ścisnęło ją swymi

szponami. — Samolot eksplodował.

Te ostatnie słowa poraziły ją jak bomba.

— Nie.., ja... to nie mogło się wydarzyć... to niemoŜliwe... wykrztusiła, a potem zastygła z

przeraŜenia. Wiedziała juŜ wszystko, nie musiał niczego dodawać. Wokół niej obracały się w

ruinę ściany jej bezpiecznego świata. — Tylko proszę nie mówić, Ŝe...

Zapadła długa chwila ciszy, potem młody asystent Joego, który jako jedyny znalazł w sobie

dość odwagi, aby zadzwonić do Kate, dodał:

— Rozbił się nad pustynią.

Kate zamknęła oczy. Nie było Ŝadnego wypadku, pomyślała. Ten telefon to urojenie. Joe by

tego nie zrobił. Był za młody, Ŝeby mogło mu się przydarzyć coś takiego. Ona była za młoda,

Ŝeby zostać wdową. A przecieŜ znała tyle kobiet opłakuj ących stratę swych męŜów

oblatywaczy. Joe je zawsze odwiedzał... A oto teraz dzwoni ten rnlokos... ten dzieciak... który

nie ma pojęcia, kim był dla niej be lub teŜ kim ona była dla niego. Skąd jednak mógłby

wiedzieć? Znał tylko budowniczego imperium. Człowieka-legendę. Nigdy nie dowie się o nim

tego wszystkiego, czego ona uczyła się przez pół Ŝycia.

— Czy zbadano wrak? — zapytała drŜącym głosem, dochodząc do wniosku, Ŝe chyba nie, bo

gdyby ktoś to zrobił, z pewnością znalazłby Joego, ten zaś otrząsnąłby się z kurzu, roześmiał i

kazał się zawieźć do najbliŜszego telefonu, z którego mógłby do niej zadzwonić.

Młody człowiek na drugim końcu linii nie chciał mówić, Ŝe eksplozja w powietrzu rozświetliła

niebo jak erupcja wulkanu czy teŜ

— by posłuŜyć się porównaniem uŜytym przez pilota, który lecąc znacznie wyŜej, obserwował

próbę — jak zrzucona na Hiroszimę bomba atomowa. Po Joem pozostało tylko nazwisko.

— Nie mamy złudzeń, pani Allbright... Najserdeczniejsze wyrazy współczucia. Czy mógłbym

coś dla pani zrobić?

Milczała, niezdolna znaleźć właściwe słowa. A pragnęła tylko powiedzieć, Ŝe Joe jest tu, przy

niej, i zawsze będzie. Nikt i nic nie zdoła go jej odebrać.

— Ktoś z biura zadzwoni do pani później w... w... mhm... sprawach organizacyjnych — rzekł z

zakłopotaniem młody człowiek. Kate w milczeniu skinęła głową i odłoŜyła słuchawkę. Nie

miała nic więcej do powiedzenia, nie mogła powiedzieć nic więcej. Spojrzała na śnieg za

oknem i zobaczyła Joego, stał tuŜ obok niej, jak zawsze. Wyglądał tak samo jak wtedy, kiedy

się poznali, bardzo dawno temu.

ChociaŜ ogarniała ją panika, wiedziała, Ŝe musi być silna, musi pozostać tą kobietą, którą

stała się dzięki niemu. Tego by po niej oczekiwał. Nie mogła dopuścić, by znowu ogarnęły ją

mroki, by

zawładnął nią lęk, z którego wyleczyła ją miłość do niego. Zamknęła oczy i kilkakrotnie

wymówiła jego imię.

Joe... Joe... nie odchodź... jesteś mi potrzebny — wyszeptała czując, jak po policzkach

spływają jej łzy.

„Jestem tutaj, Kate. Nigdzie nie idę, przecieŜ wiesz.”

Głos był mocny, spokojny i tak rzeczywisty, iŜ ogarnęła ją pewność, Ŝe słyszy go naprawdę.

Joe nigdy jej nie opuści, chociaŜ robi to, co musi zrobić, jest tam, gdzie pragnie być, w jakichś

swoich własnych niebiosach, które mu były pisane... tak samo, jak były mu pisane wszystkie

te lata jej miłości.

Mocarny. NiezwycięŜony. Wolny.

Nie mogła tego zmienić Ŝadna eksplozja, nic nie mogło go jej odebrać. Był ponad takie

błahostki, był zbyt wielki, Ŝeby umrzeć. Musiała raz jeszcze dać mu wolność, aby mógł

wypełnić swoje przeznaczenie. Miał to być — ze strony ich dwojga ostateczny dowód odwagi.

Nie potrafiła wyobrazić sobie Ŝycia bez Joego, ale kiedy spojrzała

w mrok, zobaczyła, Ŝe Joe oddala się od niej, potem przystaje, śle jej uśmiech... Był tym

samym męŜczyzną co zawsze, tym samym męŜczyzną, którego obdarzyła miłością i którego

kochała od tylu lat.I który od tylu lat ją kochał.

Dom wypełniła otchłanna cisza, Kate zaś długo w noc wspominała chwilę, kiedy się poznali.

Miała wtedy siedemnaście lat, a on był młody, olśniewający i pełen mocy. Ta chwila odmieniła

jej Ŝycie, właśnie wtedy — kiedy spojrzała nań po raz pierwszy — rozpoczął się taniec...

ROZDZIA£ I

Kate Jamison pierwszy raz spotkała Joego na balu debiutantek

w grudniu 1940 roku, trzy dni przed BoŜym Narodzeniem. Razem

z rodzicami przyjechała na tydzień z Bostonu do Nowego Jorku

— mieli zrobić zakupy świąteczne, spotkać się z przyjaciółmi, a przede

wszystkim wziąć udział w owym balu, Kate bowiem była przyjaciółką

młodszej siostry debiutantki. Udział siedemnastoletniej panny w podobnej imprezie nie był

rzeczą zwykłą, poniewaŜ jednak Kate była nad

wiek dojrzała i oszałamiająco piękna, gospodarze nie zawahali się

z wystosowaniem zaproszenia.

Salę, do której wkroczyła Kate pod ramię z ojcem, wypełniali niezwykli doprawdy ludzie: głowy

państw, osobistości ze świata polityki, damy i matrony, a poza tym tak wielu przystojnych

młodzieńców, Ŝe moŜna by z nich wystawić armię. Zawitali wszyscy liczący się przedstawiciele

nowojorskiej socjety, prócz tego zaś pojawiło się sporo gości z Bostonu i Filadelfii, w sumie

siedemset osób, obsługiwanych w sali balowej i ogrodzie — przez ponad stu wyfraczonych

kelnerów. Wszystko to składało się na olśniewający kalejdoskop pięknych kobiet i

przystojnych męŜczyzn, wytwornych sukien, klejnotów i fraków.

Gość honorowy — drobna jasnowłosa dziewczyna w kreacji od Schiaparellego — stojąc w

towarzystwie rodziców witała przybyWających, a czyniła to z ogromnym przejęciem, poniewaŜ

ten dzień, dzień, w którym oficjalnie rozpoczynała Ŝycie towarzyskie, był w jej przekonaniu

najwaŜniejszym z wszystkich dotychczasowych. Wyglądała jak porcelanowa laleczka.

Kate była znacznie bardziej uderzającej urody: wysoka i szczupła, miała ciemnokasztanowe

włosy wdzięczną falą spływające na ramiona, kremową cerę i nienaganną figurę, a podczas

gdy debiutantka witała gości z dystynkcją i powściągliwością, Kate zdawała się emanować silą

witalną, wręcz tryskać energią. Przedstawiana przez rodziców znajomym, patrzyła im prosto w

oczy z promiennym uśmiechem. Było w jej wyglądzie, kształcie ust coś, co sygnalizowało, Ŝe

lada chwila zaŜartuje albo teŜ powie jakąś rzecz waŜną i godną zapamiętania. Odnosiło się

wraŜenie, iŜ pragnie obdarzyć wszystkich cząstką swej triumfującej młodości, Ŝe pochodzi z

innego świata i jest jej pisana wielkość. W kaŜdym, nawet najlepszym towarzystwie wyróŜniała

ją uroda, inteligencja i dowcip. W domu zawsze skora do figlów i snucia najbardziej

szaleńczych planów, stanowiła dla rodziców niewyczerpane źródło radości i rozrywki. Przyszła

na świat dopiero po dwudziestu latach ich małŜeństwa, ale ojciec zwykł mawiać, Ŝe długie

oczekiwanie opłaciło się z nawiązką, matka zaś oburącz podpisywała się pod jego opinią.

Uwielbiali Kate, była centrum ich świata.

Dzieciństwo upływało jej beztrosko; pochodząc z bardzo zamoŜnej rodziny, znała tylko

dostatek i zabawę. Jej ojciec, dziedzic znamienitego bostońskiego rodu, poślubił jeszcze od

siebie bogatszą Elizabeth Palmer, a obje familie uznały mariaŜ za idealny. Ojca Kate wielce

powaŜano w kręgach finansjery za trzeźwe sądy i mądre inwestycje, ale podczas krachu w

1929 roku i jego strąciła w otchłań niepowstrzymana lawina bankructw, rozpaczy i beznadziei.

Na szczęście, z inicjatywy rodziny Elizabeth, w intercyzie został zawarty zapis o odrębności

majątkowej, dzięki czemu ostroŜnie zarządzana przez krewnych Elizabeth fortuna nie doznała

podczas krachu prawie Ŝadnego uszczerbku.

John Barrett natomiast swoją stracił w całości. Elizabeth robiła wszystko co w ludzkiej mocy,

aby pomóc mu otrząsnąć się z szoku i ponownie stanąć na nogi, lecz uczucie hańby

doszczętnie zburzyło fundamenty jego świata. Trzech z jego najpowaŜniejszych klientów i

najbliŜszych przyjaciół popełniło samobójstwo kilka miesięcy po bankructwie; załoŜony

przezeń bank upadł jeszcze wcześniej; John aby stoczyć się na samo dno rozpaczy,

potrzebował dwóch lat.

Kate rzadko widywała go w tym okresie. Oszańcował się w sypialni na górze, z nikim nie

spotykał, prawie nigdy nie wychodził. ¯ yjąc jak nieprzystępny, opryskliwy pustelnik

rozchmurzał twarz tylko wtedy, kiedy sześcioletnia podówczas Kate przynosiła mu cukierka

lub swój rys nek. Jak gdyby Wyczuwając intuicyjnie, Ŝe zagubił się w labiryncie Własnej

rozpaczy, usiłowała wywabić go na światło dzienne, jej próby jednak kończyły się fiaskiem i w

końcu nawet przed nią drzwi pokoju ojca zamknęły się na klucz, a matka przypieczętowała

sprawę kategorycznym zakazem wchodzenia na górę. Nie chciała, by choćby przypadkiem

Kate ujrzała pijanego, nieogolonego i zaniedbanego ojca, który potrafił przesypiać całe dni.

John Barrett odebrał sobie Ŝycie we wrześniu 1931 roku, niemal dwa lata po krachu; jedynym

pocieszeniem dla jego Ŝony i córki mogło być to, Ŝe naleŜą do niewielkiego grona

szczęśliwców, którzy w tych latach niepewności nie muszą się martwić o swoje

bezpieczeństwo finansowe.

Kate na zawsze zapamiętała tę chwilę, gdy dowiedziała się o śmierci ojca. Z ulubioną lalką w

ręku siedziała wówczas w pokoju dziecinnym pijąc czekoladę. Kiedy tylko weszła matka, dla

Kate natychmiast stało się jasne, Ŝe nastąpiło coś strasznego. A potem Elizabeth, bez płaczu

ani histerii, oznajmiła spokojnie i rzeczowo, Ŝe tata Kate poszedł do nieba i będzie teraz

mieszkać blisko Pana Boga. Kate poczuła, Ŝe wali się na nią cały świat: upuściła lalkę, z

przechylonej w bezwładnej dłoni filiŜanki pociekla na podłogę gorąca czekolada. Zrozumiała,

iŜ w jej ¯ yciu zaszła nieodwracalna zmiana.

Podczas pogrzebu Kate stała spokojnie i uroczyście, a z dobiegających jej uszu strzępków

rozmów zrozumiała jedynie to, Ŝe tata odszedł, bo był zbyt smumy... zrozpaczony.,, nigdy nie

doszedł do siebie.., zastrzelił się... zaprzepaścił majątki kilku klientów.., dobrze się stało, Ŝe

nie zarządzał równieŜ fortuną Elizabeth,..

Z pozoru dla Kate i Elizabeth niewiele się od tego momentu Zmieniło — mieszkały w tym

samym domu, widywały tych samych jzdzi, Kate chodziła do tej samej szkoły, a tuŜ po śmierci

ojca tflzpoczęła naukę w trzeciej klasie.

Ale przez wiele miesięcy towarzyszyło jej uczucie oszołomienia. Oto bowiem człowiek, którego

tak kochała, starała się naśladować, ktoremu bezgranjcznj ufała, człowiek, który poza nią nie

widział SWlata, oto ten człowiek odszedł — bez uprzedzenia, wyjaśnienia, bez jakiegokolwiek

zrozumiałego dla niej powodu. PoniewaŜ zaś zrozpaczona Elizabeth na kilka miesięcy niemal

całkowicie zniknęła z Ŝycia córki, Kate miewała wraŜenie, iŜ straciła nie tylko ojca, lecz oboje

rodziców.

Zarządzanie tym, co pozostało z majątku Johna, Elizabeth powierzyła bliskiemu przyjacielowi

rodziny, bankierowi Clarke”owi Jamisonowi. On teŜ wyszedł z krachu bez szwanku. Był

spokojnym, miłym i solidnym człowiekiem, jego Ŝona umarła na gruźlicę dwa lata wcześniej,

nie miał dzieci. Dziewięć miesięcy po śmierci Johna oświadczył się Elizabeth, został przyjęty, a

niespełna pół roku później poślubił ją podczas kameralnej uroczystości, której zaokrąglonymi

powaŜnymi oczyma przypatrywała się Kate.

Lata pokazały, Ŝe wychodząc za Clarke”a, Elizabeth podjęła mądrą decyzję. Powodowana

szacunkiem dla pamięci zmarłego męŜa, nigdy nie wyznała tego w gronie osób trzecich, ale

była z Clarkiem bodaj jeszcze szczęśliwsza niŜ z Johnem. Pasowali do siebie, mieli podobne

zainteresowania, poza tym zaś Clarke rychło zaczął darzyć Kate prawdziwym uwielbieniem,

niemal religijną czcią, usiłując z całego serca zastąpić jej utraconego ojca. Był

najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, kiedy zdołał tego dokonać, a w oczach Kate znowu

zapłonęły figlarne ogniki. Potem, po przedyskutowaniu sprawy w ro— dzinnym gronie,

oficjalnie zaadoptował dziesięcioletnią wówczas Kate. Dziewczynka zrazu Ŝywiła obawę, Ŝe

godząc się na to, uchybi pamięci ojca, jednakŜe w dniu kiedy miano dopełnić formalności,

wyznała Clarke”owi, iŜ o niczym innym nie marzyła tak mocno. Rodzony ojciec zaczął

wymykać się z Ŝycia Kate, kiedy miała zaledwie sześć lat, i to właśnie Clarke zagwarantował

przybranej córce niezbędną do prawidłowego rozwoju emocjonalną stabilność. Niczego jej nie

odmawiał, mogła na nim polegać w kaŜdej wyobraŜalnej i niewyobraŜalnej sytuacji.

Stopniowo zapominała, Ŝe nie jest jej biologicznym rodzicem, a o prawdziwym ojcu, który

odsuwał się coraz dalej z tych obszarów pamięci, gdzie wszystko jest wyraźne, myślała tylko w

nieczęstych chwilach powaŜnej zadumy. I robiła co w jej mocy, Ŝeby jak najrzadziej myśleć o

tym strasznym momencie, gdy usłyszała o jego śmierci. Wolała, by drzwi do tego

wspomnienia pozostawały zamknięte.

Charakter jej to ułatwiał. Nie naleŜała do osób samobiczujących się rozpaczą, skłonnych do

smętnego rozpamiętywania przeszłości. Wolała cieszyć się Ŝyciem i dawać radość innym,

przede wszystkim nowemu ojcu, który w ciągu dziewięciu lat stał się prawdziwym i jedynym

tak naturalnie i bezboleśnie, Ŝe Kate całkowicie przestała o tym myśleć. Ona zaś w kaŜdym

moŜliwym sensie juŜ dawno temu stała się jego córką.

Clarke Jamison był szanowanym bostońskim bankierem, pochodził z dobrej rodziny, studiował

w Harvardzie i był niezmiernie rad ze swojego Ŝycia, w szczególności zaś z tego, Ŝe poślubił

Elizabeth i adoptował Kate. UwaŜał — a wszyscy znajomi podzielali tę opinię

— Ŝe do szczęścia nie brakuje mu niczego. Dokładnie to samo mogła o sobie powiedzieć

Elizabeth. Wydając w czterdziestym roku Ŝycia córkę na świat, spełniła swe największe

marzenie i od tego momentu wszystkie nadzieje wiązała z Kate. Baczyła, by mimo swego aŜ

nadto czasem Ŝywego usposobienia, Kate nabierała nienagannych manier, aby umiejętnie

potrafiła wykorzystywać to wszystko, czym obdarował ją los. Potem, po ślubie z Clarkiem,

oboje traktowali Kate jak małą dorosłą kobietę, włączali ją w swe Ŝycie i zabierali w rozliczne

podróŜe za granicę: kaŜdego lata bywała w Europie, a jako szesnastolatka odwiedziła

Singapur i Hongkong.

Zgromadziła zatem znacznie więcej doświadczeń niŜ jej rówieśnice i gdy teraz sunęła

pomiędzy gośćmi, sprawiała wraŜenie prawdziwej młodej damy, nie zaś podfruwajki, za jaką

naleŜałoby ją uwaŜać z racji wieku. Dostrzegało się natychmiast naturalność jej zachowania,

całkowitą swobodę, z jaką podejmowała rozmowy na wszystkie moŜliwe tematy. Nic jej nie

peszyło i nic nie zbijało z tropu. Delektowała się Ŝyciem.

Większość dziewcząt wyglądała prześlicznie w pastelowych lub jaskrawych sukniach

balowych — kolor biały był bowiem zarezerwowany dla gościa honorowego — Kate jednak

wyróŜniała się i pod tym względem. Lodowoniebieska atłasowa suknia kupiona w ParyŜu

poprzedniego roku, nie przyozdobiona Ŝadnymi falbankami czy koronkarni, trzymająca się na

ramiączkach cienkich jak pajęczyna, zdawała się spływać z niej nizym woda, podkreślając jej

nienaganną figurę. Spod kunsztownych pukli przebłyskiwały co chwila kolczyki z

akwamarynów i brylancików, leciutko przypudrowana skóra zachowywała swą naturalną

bladoróŜaną barwę, z którą olśniewająco kontrastowała czerwień warg. Elegancja Kate była

równie kobieca jak jej zachowanie.

Powoli sunąc pod rękę z ojcem śmiała się z jego Ŝarcików, Elizabeth zaś, idąca tuŜ za nimi,

przystawała co pięć sekund, Ŝeby pogwarzyć z przyjaciółmi. Kilka minut później w grupie

młodych ludzi płci obojga Kate dostrzegła siostrę debiutantki, przyjaciółkę, która zaprosiła ją

na bal, odbiegła więc od ojca, rzucając na poŜegnanie, Ŝe zobaczą się później. Clarke

Jamison odprowadzał córkę spojrzeniem wyraŜającym bezgraniczną dumę: zapewne sama

nie zwróciła na to uwagi, kiedy jednak przeciskała się przez tium, wszystkie głowy odwracały

się w jej stronę. Kilka sekund później rozprawiała Ŝywo z nowym towarzystwem, a kaŜdy

chłopiec na sali wpatrywał się w nią cielęcym spojrzeniem. Ciarke pomyślał, Ŝe pragnienie

Ŝony, aby za parę lat Kate znalazła godnego siebie kandydata, zostanie zrealizowane bez

najmniejszego trudu.

Elizabeth zaś, szczęśliwa z Clarkiem w kaŜdej chwili ich dziesięcioletniego małŜeństwa,

takiego samego szczęścia pragnęła dla córki, ale Clarke łatwo ją przekonał, Ŝe najpierw Kate

musi zdobyć odpowiednie wykształcenie. Szkoda, oświadczył, marnować jej wrodzoną

inteligencję, choć, rzecz oczywista, studia wcale nie muszą oznaczać, Ŝe po ich ukończeniu

podejmie pracę. Niemniej dyplom to dyplom. Przez całą zimę zatem Kate, niezmiernie

podekscytowana perspektywą pójścia w przyszłym roku na studia, wysyłała papiery do

Wellesley, Radcliffe, Vassar, Barnard i innych, znacznie — z jej punktu widzenia — mniej

pociągających college”ów. Z racji harvardzkich studiów ojca numerem jeden było Radcliffe.

Wraz z całym towarzystwem Kate przepłynęła z sal recepcyjnych do balowej; zamieniała po

parę słów ze znajomymi dziewczętami, była przedstawiana tuzinom młodzieńców, z których

wielu dołączało do orszaku ciągnącego się za nią niczym welon panny młodej. Gdy rozpoczęły

się tańce, młodzieńcy owi odbijali sobie Kate z takim zapałem, Ŝe niekiedy podczas jednego

trzykrotnie zmieniała partnerów. Bawiło ją to, lecz zachowywała się powściągliwie.

Stała przy bufecie, rozmawiając ze znajomą, która opowiadała jej o pierwszym roku swej

nauki w Wellesley, gdy podniosła głowę, by po

sekundzie stwierdzić ze zdumieniem, Ŝe się na niego gapi. Był bardzo wysoki, miał szerokie

bary, płowe włosy i rzeźbione rysy... i... tak, był Znacznie starszy niŜ większość młodzieńców z

Steel Danielle - Samotny Orzel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: