Ranstrom Gail - Obcy mężczyzna.pdf - SPECIAL - KA-KAA

Gail Ranstrom

Obcy mężczyzna

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Litchfield, Hampshire, 21 maja 1814

Chloe Faraday, chwyciwszy kurczowo rękaw fraka

George'a, spojrzała w jego oczy dokładnie tak samo zielone,

jak jej własne. Jakby spojrzała w lustro.

- Jestem na dnie rozpaczy, George. Ojczym w ogóle nie

chce ze mną rozmawiać. Jest głuchy na moje błagania, a

wczoraj wieczorem znów mnie ukarał! Och, George! Komu w

końcu mam zaufać, jak nie tobie, własnemu bratu? Musisz mi

pomóc!

- Droga Chloe... - Brat czule pogłaskał siostrę po ręku. -

Nie dziwię ci się, że jesteś zdenerwowana. Przed ślubem

wszystkie panny mają wapory, mało która podchodzi do tego

spokojnie.

- Ale ja nie jestem rozpieszczoną, bojaźliwą panienką,

skłonną do histerii! Dobrze o tym wiesz! Naprawdę jestem

zrozpaczona. Przez dwa lata jakoś udawało mi się ignorować

fakt, że przyrzeczono mnie obcemu człowiekowi. Co innego

jednak teraz, kiedy uzmysłowiłam sobie, że za tydzień

rzeczywiście zostanę jego żoną! A ja nie mogę tego zrobić, nie

potrafię! Ja...

- Cicho, cicho, kociątko. Nie ma powodu do niepokoju.

Anthony Chandler jest moim kolegą ze szkolnej ławy, znam

go od lat. To przyzwoity, rozsądny człowiek, bardzo

zrównoważony, nie ulegający chwilowym namiętnościom.

Zawsze mi imponował.

A sam George, niestety, był znanym żartownisiem, trudno

więc było dać wiarę jego słowom. Chloe westchnęła i wolnym

krokiem podeszła do okna, za którym wiosna szykowała się

do pełnego rozkwitu. Zielone listki na drzewach i pąki były

jeszcze stulone, ale już niebawem, gdy słońce przygrzeje,

drzewa obsypią się kwieciem. Właśnie wtedy, gdy Chloe

będzie kroczyć środkiem kościoła, aby połączyć swe życie z

życiem obcego człowieka. Och, nie!

- George!

Odwróciła się od okna i spojrzała na brata

rozpłomienionym wzrokiem.

- Proszę, tylko nie mów mi teraz żadnych frazesów. To

bezcelowe. Powiedziałam ci, jestem zdesperowana i jeśli ty mi

nie pomożesz, zmuszona będę sama przedsięwziąć jakieś

kroki.

Zrobię coś, czego prawdopodobnie będę potem żałowała.

Ale zrobię. Ucieknę albo...

- Przestań, Chloe! Lepiej powiedz, skąd u ciebie taka

niechęć do małżeństwa? Przecież jesteś zaręczona z

Chandlerem od dwóch lat. A teraz raptem stajesz okoniem...

- Tak, teraz! Bo w ciągu tych dwóch lat mogło się jeszcze

wiele wydarzyć. Na przykład... na przykład gdyby on z tej

wojny nie powrócił, ogłosiłabym, że mam złamane serce i nie

wyobrażam sobie, żebym mogła wyjść za kogoś innego. W

tym stanie trwałabym do chwili osiągnięcia wieku, w którym

kobiety nie wychodzą już za mąż. Dzięki temu miałabym

spokój, mogłabym naprawdę cieszyć się sezonami w

Londynie. Żadnych nadskakujących kawalerów ani matron,

cmokających na mój widok z dezaprobatą, że jak to? To ona

jeszcze nie wyszła za mąż?!

Wielkie nieba! Powiedziała to na głos! Dlatego teraz

policzki zapiekły ją ze wstydu. Czy ona naprawdę jest tak

płytka i samolubna, jak jej słowa?

Ale brnęła dalej.

- Niestety, dwa tygodnie temu ojczym otrzymał ten

okropny list. Kapitan Chandler powiadomił o swoim powrocie

do Anglii i o tym, że dał już na zapowiedzi w swoim kościele

parafialnym. Prosił ojczyma, żeby zrobił to samo. I przez

ostatnie trzy niedziele, kiedy czytali te zapowiedzi, aż

kurczyłam się w sobie. Teraz w całym domu zamęt, służba

pucuje każdy cal kwadratowy na powitanie kapitana. A ja... ja

przecież wcale nie zamierzam wychodzić za mąż! Za nikogo!

- Trudno, Chloe. Udało ci się mieć jeszcze dwa lata

wolności, ale teraz musisz ponieść konsekwencje!

- Jakie konsekwencje?! I dlaczego, George? Dlaczego

mam wyjść za mąż za obcego człowieka, który nie raczył

jeszcze pokazać mi się na oczy?

Brat wzruszył ramionami.

- Widocznie zabrakło mu czasu. Po powrocie do Anglii

najpierw musiał pojechać do siebie, dać na zapowiedzi w

kościele parafialnym i przygotować dom na przyjazd

małżonki. A poza tym, kociątko, on już kiedyś pokazał ci się

na oczy. I podobno prezentował się bardzo miło. To twoje

własne słowa, pamiętasz?

Policzki Chloe znów pokryły się szkarłatem. Boże wielki!

Kto by się spodziewał, że niewinne kłamstewko będzie miało

takie konsekwencje! Niestety, fakt jest faktem. Kiedy ojczym

zapytał ją o kapitana Chandlera, powiedziała, że owszem,

pamięta go i że kapitan prezentował się bardzo miło.

- George! To był mój pierwszy sezon w Londynie!

Tańczyłam i gawędziłam z tyloma młodymi dżentelmenami,

że trudno mi ich było od siebie odróżnić. Ich twarze zlały mi

się w jedną całość, nie potrafiłabym dopasować do żadnej z

nich właściwego nazwiska. Tym bardziej że tamtej wiosny

tylu z nich nosiło mundury. A kiedy potem ty i ojczym,

opowiadając o bohaterskich czynach kapitana Chandlera pod

Ciudad Rodrigo, spytaliście mnie, czy go sobie przypominam

- skłamałam. Boże! Gdybym wiedziała, że on poprosił o moją

rękę! Do głowy by mi nie przyszło udawać, że go pamiętam.

A na domiar złego okazało się, że ojczym, nie pytając mnie o

zdanie, podpisał dokumenty i przesądził o wszystkim.

- Dziwna historia... Musiałaś wywrzeć na nim piorunujące

wrażenie, skoro poprosił o twoją rękę. A jednocześnie ty

zupełnie nie możesz go sobie przypomnieć, czyli on na tobie

nie wywarł najmniejszego wrażenia! Jakimże więc sposobem

doszło do tego wszystkiego?

- Nie mam pojęcia... Byłam bardzo nieroztropna... Po co

skłamałam, że go pamiętam?

Głos Chloe drżał, oczy lśniły podejrzanie. Czuła się

okropnie.

- Kiedy ojczym powiedział, że zaręczył mnie z kapitanem

Chandlerem, starałam się ze wszystkich sił przypomnieć

sobie, jak wygląda mój narzeczony. Niestety. W mojej

pamięci pozostał białą plamą. Wszyscy młodzi mężczyźni

prezentowali się w swoich mundurach doskonale.

Zachowywali się podobnie, przede wszystkim byli

podekscytowani rychłym wyjazdem na Półwysep (Półwysep

Iberyjski. Akcja opowiadania rozgrywa się w okresie wojen

napoleońskich). Nie, ja zupełnie go sobie nie przypominam!

- Szkoda, Chloe, ale cóż... Anthony Chandler zawsze był

człowiekiem, który wiedział dokładnie, czego chce i

konsekwentnie do tego dążył. Wiem, że tego samego dnia, w

którym został ci przedstawiony, dostał rozkaz powrotu do

Hiszpanii. Stąd zapewne jego nagła decyzja o oświadczynach.

Przecież podczas jego nieobecności ktoś inny mógł zdobyć

twoją rękę.

- Ktoś inny? Ależ, George, przecież ja w ogóle nie chcę

wychodzić za mąż. Nigdy! A ten kapitan Chandler, niby tak

mną oczarowany, dlaczego przez dwa lata milczał? Dlaczego

nie napisał ani jednego listu?

- Ani jednego? Hm... dziwne. A ty, kociątko? Ile razy do

niego napisałaś?

- Ja?!

Ranstrom Gail - Obcy mężczyzna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: