May Karol - Old Firehand.pdf - May Karol - januszernest

KAROL MAY

OPOWIADANIA

OLD FIREHAND

Tytuł oryginału: Old Firehand und andere Erzahiungen

Wódz indiański Inn-nu-woh

Nadeszła pora roku, w której febra i czarna gorączka bagienna czyniły pobyt w

Nowym Orleanie niebezpiecznym dla białych i każdy, kogo nie trzy mała na miejscu

żelazna konieczność, śpieszył się. by opuścić duszne, nasycone wyziewami powietrze

okolic dolnego biegu Missisipi i zamienić nadrzeczne niziny na tereny położone wyżej.

Ostrożnej arystokracji x miasta już od dawna nie było widać, a tych kilku, którzy

zostali jeszcze ze względu na interesy, także patrzyło, by jak najszybciej wynieść się z

zagrożonego miejsca. Naokoło mówiło się już o licznych przypadkach nagłych zgonów, a

więc i ja spakowałem swój skromny dobytek i udałem się na przy stań, aby wsiąść na

parowiec, który miał mnie zabrać do San Louis, gdzie krewni oczekiwali mego przybycia.

Posługacz hotelowy Ned. stary siwowłosy Murzyn, który wyjątkowo mnie polubił i

niósł do przystani moją walizkę, siał teraz oparty obok mnie o jeden ze stalowych

dźwigów, służących do załadunku i wyładunku ogromnych ciężarów; i szczerząc zęby

rzucał pocieszne uwagi o najróżniejszych postaciach, uwijających się naokoło. Wtem

złapał mnie za ramię i ustawił inaczej, tak że musiałem spojrzeć w tył.

- Widzi mister tamtego Indianina?

- Którego? Masz na myśli tego ponurego faceta, idącego właśnie w naszym

kierunku?

- Tak, tak, mister! Zna go mister?

-Nie.

- On być wielki wódz od Siuksów, a nazywa się Inn-nu-woh i jest najlepszym

pływakiem w Stanach Zjednoczonych.

- Dobrych pływaków jest wielu.

- Słusznie, panie. Ale lak jest. naprawdę.

Nic nie odpowiedziałem, przyglądałem się za to bacznie mężczyźnie, który dumnie

wyprostowany właśnie przechodził obok nas. Jego imię nie było mi nieznane, dość często

mówiło się o nim. ale zawsze wątpiłem w prawdziwość krążących naokoło cudownych

opowieści o jego wprawie i wytrzymałości. Nie był zbyt wysoki, ale krępa budowa jego

ciała i niezwykła szerokość piersi zachwiały nieco mym niedowierzaniem, jakie

objawiałem do tej pory.

W tym momencie nadjechał otwarty powóz, w którym siedział starszy mężczyzna i

młoda zawoalowana dama. Stangret w liberii bogato zdobionej galonami z niespotykaną

bezwzględnością rozpędzał tłum, strzelając z bata nad głowami zagradzających mu drogę.

Przerażeni ludzie rozbiegali się, i tylko Indianin szedł spokojnie dalej, ani o włos nie

zbaczając z obranego kierunku. Ostatecznie po bokach było sporo miejsca dla

wielkopańskiego powozu, który równie dobrze mógł wybrać wybrukowaną kocimi łbami

drogę po drugiej stronie, a niekoniecznie tę tutaj wyłożoną szerokimi kamieniami

ciosowymi.

- Z drogi, psie indiański, a może jesteś głuchy? - zawołał woźnica, a gdy Indianin

mimo głośnych, gburowatych nawoływań kontynuował swój marsz nie oglądając się.

dorzucił wymachując batem: - Wynoś się, psie, albo mój bat pokaże ci drogę!

Chociaż to słowo oznaczało najwyższą obelgę dla Indianina, nagabywany nie

zwróci} na nie uwagi i szedł powoli dalej. Wtedy stangret nie wytrzymał i zdzielił batem

czerwonoskórego w twarz, na której z miejsca pojawiły się ślady po uderzeniu rzemienia.

W tym samym momencie ugodzony znalazł się przy koźle powozu, zadał od dołu źle

wychowanemu woźnicy solidny cios, trafiając w nos i wargi, po czym jak piórko podniósł

go z siedzenia i z wściekłością rzucił na bruk. gdzie ten pozostał z rozpostartymi nogami i

rękami, nie wydawszy jednego dźwięku.

To wszystko odbyło się tak szybko, że siedzący w powozie mężczyzna nie zdążył

przyjść z pomocą swemu słudze. Teraz jednak wyszarpnął rewolwer z kieszeni i mierząc w

Indianina zawołał:

- Poślę cię do diabla, kanalio, jeśli on w lej minucie nie usiądzie z powrotem na

koźle!

Z nieruchomą twarzą, nie drgnąwszy nawet powieką, Indianin zdjął strzelbę z

ramienia i wycelował wjankcsa. Z pewnością doszłoby między nimi do brzemiennych w

skutki czynów, gdyby co prędzej nie odciągnęło ich od siebie kilku konstablów, usilnie

prosząc właściciela ekwipażu, aby schował broń.

- Proszę, jedźcie dalej, sir - powiedział jeden z nich. - Pański stangret już się

podniósł i, nie licząc obrażeń twarzy, nie odniósł żadnych szkód. To była nieostrożność z

jego strony, bo przecież musiał wiedzieć, że według indiańskich praw takie uderzenie

może być odkupione jedynie śmiercią,

Tak jak to bywa wśród Amerykanów, którzy nigdy nie mieszają się w waśnie

między drugimi, a swego zainteresowania sporem dowodzą tylko tym, że robią miejsce dla

walczących stron, świadkowie wydarzenia otoczyli powóz, czekając, jak zakończy się

podniecająca historia, ale że w tym momencie rozległ się ostry gwizd przybijającego do

przysłani parowca, a siedzący już z powrotem na koźle stangret, ponaglony przez swego

pana, skierował zaprzęg w stronę pomostu, krąg gapiów szybko się rozproszył. Każdy

śpieszył się, aby zająć dobre miejsce na pokładzie.

Nie był to zwykły, komfortowo wyposażony parów icc. lecz jeden z owych

wielkich statków pocztowych, które całkiem wyjątkowo wykorzystuje się do przewozu

osób, i to tylko wtedy- gdy z początkiem niezdrowej pory trudno dać sobie radę z

natłokiem pasażerów. Dlatego brakowało tu wszelkich wygód, które sprawiają, że

podróżowanie nie jest tak uciążliwe, i pasażerowie musieli zajmować miejsca jak

popadnie.

Pożegnawszy Murzyna, wspiąłem się na stos pak. który osłaniał rząd

czworokątnych skrzyń, ciągnących się niemal przez całą długość pokładu. Tu, na górze,

miałem lepszy widok niż na dole: na twarzy czułem orzeźwiający powiew wiatru, a biorąc

pod uwagę, że bez skrępowania mogłem się wyciągnąć. uznałem, że moje miejsce jest

wspaniałe.

Kiedy rozejrzałem się naokoło, stwierdziłem, że zarówno właściciel pojazdu z

towarzyszącą mu damą, jak i Indianin są wśród pasażerów. Biały bez wątpienia wywodził

się z wyższych sfer i ze statku pocztowego korzystał tylko dlatego, by jak najszybciej

opuścić zagrożone tereny, a Indianin prawdopodobnie sprzedał przywieziony ze sobą do

miasta zapas skór i teraz, wracał na prerię, aby poprowadzić swój szczep na nowe

polowanie i ku nowym przygodom. Także i jemu musiało być duszno na dole. a tłok

wydawał się nie do zniesienia, skoro wdrapał się na górę i nic kwestionując prawa do

zajętego przeze mnie miejsca usiadł na pierwszej z brzegu skrzyni.

Zaledwie usiadł, powietrzem wstrząsnął ryk, tak głęboki i dudniący- że

pasażerowie aż podskoczyli z przerażenia i zaczęli się rozglądać w poszukiwaniu jego

źródła. Tylko jeden Inn-nu-woh siedział spokojnie dalej, choć ów ryk wydobył się

dokładnie spod niego. Żaden rys jego brązowej nieruchomej twarzy nie zdradzał śladu

zaskoczenia czy lęku. a przestraszeni ludzie na pokładzie byli w jego mniemaniu

najwyraźniej niewarci nawet przelotnego spojrzenia.

Wtem otworzył się luk i wydostał się z niego mężczyzna, na którego widok

natychmiast pojąłem, skąd pochodził len ryk. Widziałem tego człowieka w Bostonie,

Nowy m Jorku, a potem też w Charlestonie i nawet zawarłem z nim w miarę bliską

znajomość. Był to Forster, słynny pogromca zwierząt. który objeżdżał wtedy ze swą

menażerią większe miasta Stanów Zjednoczonych, a wszędzie, dokąd przybył, zdobywał

największe uznanie dzięki władzy, jaką zdawał się mieć nawet nad najdzikszymi bestiami.

Skrzynie należały do niego i kryły w swych wnętrzach klatki z jego czworonożnym

dobytkiem. Indianin usiadł na klatce lwa, spowodowany przy tym odgłos przerwał

zwierzęciu sjestę i skłonił go do gniewnego ryku, który usłyszał Forster i oczywiście

pośpieszył wyjaśnić jego przyczynę.

W ostrożnej Europie wzdragano by się przed przyjęciem menażerii na pokład

statku, którego przeznaczeniem jest przewóz pasażerów. Z Amerykaninem jednak nawet i

w takich razach łatwiej dojść do porozumienia. Zamieszkiwany przez niego kraj jest

ojczyzną niebezpieczeństwa, tutaj jest się z nim zżytym, zna się jego różne oblicza, bierze

sieje pod uwagę, ale się go nie lęka. a ponieważ jest się przyzwyczajonym śmiało i bez

strachu stawiać czoło czworonożnym mieszkańcom leśnych ostępów czy prerii, więc tym

bardziej nie obawia się spotkania z nimi. gdy są ujarzmione.

Podróżni przerazili się jedynie dlatego, że stało się to tak niespodziewanie. Kiedy

poznali zawartość owych licznych skrzyń, śmiali się zlękli, jaki nimi owładnął, i poprosili

właściciela, aby zdjął obudowę klatek.

- Dobrze, nie mam nic przeciwko temu, jeśli tylko sprawi wam to przyjemność.

panie i panowie. Odrobina świeżego powietrza dobrze zrobi zwierzętom. Ale spytajcie

wpierw kapitana; na własną rękę nie wolno mi tego uczynić! - odrzekł, po czym zwrócił

się do Indianina: - Czy nie byłbyś łaskaw zejść jednak z tego tronu, człowieku? Lew jest

królem i nie ścierpi nad sobą nikogo!

Zagadnięty nie otworzył ust. wykonał tylko lekki, zbywający gest ręką, dając w ten

sposób do zrozumienia, że tam na górze mu się podoba i że nie ma zamiaru opuścić swego

miejsca.

- Cóż. dobrze, mnie tam obojętne. Ale nie skarż się, jeśli spotka cię coś

nieprzyjemnego,

Przyprowadzono kapitana, który wahał się chwilę, ale w końcu pozwolił odsłonić

klatki z jednej strony. Z pomocą pogromcy zdjęcie drewnianych osłon odbyło się bardzo

szybko, a ponieważ Forster chciał skorzystać z okazji i nakarmić zwierzęta, widzom

zaoferowano w ten sposób interesujące i zabawne widowisko.

Menażeria składała się w przeważającej części z naprawdę wspaniałych okazów, a

całkiem szczególnym wśród nich była bengalska tygrysica. która wzbudzała powszechną

uwagę. Zwierzę zostało schwytane dopiero niedawno. przewiezione z Indii do Ameryki i

kupione przez obecnego właściciela. Jeszcze nie poskromiona, zażywająca do niedawna

wolności, sprawiała imponujące wrażenie, wzbudzając podziw budów ą swego potężnego

ciała, pierwotną sprężystością ruchów i mrożącym krew w żyłach rykiem.

- Wejdziecie do jej klatki, sir? - spytał jeden z otaczających pogromcę.

May Karol - Old Firehand.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: