Harper Madeline - Tym razem na zawsze.pdf - Harper madeline - glinka7-1987

Madeline Harper

TYM RAZEM NA ZAWSZE

(This Time Forever)

ROZDZIAŁ 1

Kayla Hartwell spóźniała się. Przechodziło to w stan

chroniczny, który nasilał się w trakcie tej jazdy przez cały

kraj.

Między zachodnim i południowym wybrzeżem Stanów

było tak wiele nęcących widoków, tak wiele do zobaczenia,

tyle rozwidlających się dróg. Tydzień, który przeznaczyła na

tę podróż, przeciągnął się do dziesięciu dni, a ona jeszcze nie

dotarła do celu.

Już trzykrotnie dzwoniła do biura prawnika ciotki, aby

zmienić termin spotkania. Każdy następny telefon wprawiał ją

w coraz większe zakłopotanie. Nie chciała jeszcze raz

dzwonić, ale chyba będzie musiała. Już i tak była bardzo

spóźniona, a do przebycia miała jeszcze ponad trzydzieści

kilometrów.

Nie powinnam się zatrzymywać w Salem, pomyślała. To

tylko kolejna historyczna miejscowość, jedna z wielu w tych

stronach. Ale ponieważ pochodziła z Kalifornii, gdzie

„historyczny znaczyło z reguły kilkudziesięcioletni, ciągle

miała ochotę na zwiedzanie prawdziwych zabytków.

Salem zaciekawiło ją również z innego powodu.

Nigdy nie fascynowany „ją czarownice, a tym bardziej

muzea czarownic. Ale po lunchu w Hawthorne Hotel doszła

do wniosku, że może sobie pozwolić na krótką wycieczkę.

Bardzo krótką. Przecież Muzeum Czarownic znajdowało się

naprzeciwko hotelu.

Mieściło się w budynku sprawiającym wrażenie na poły

gotyckiego, na poły romańskiego i, sądząc po tłumie

oczekującym na wejście, było najwyraźniej dużą atrakcją

turystyczną. Nie cierpiała kolejek i chciała już zrezygnować,

gdy usłyszała fragment intrygującej rozmowy.

– To przygnębiające – mówiła jakaś kobieta. – Wszyscy ci

niewinni ludzie skazani na śmierć. I za co? Przecież

czarownice nie istnieją.

– Może i tak – odparła jej sąsiadka z błyskiem w oku.

– A może nie – dorzucił jej mąż.

– Ja w każdym razie w to nie wierzę – oświadczył kolejny

rozmówca.

– To dlaczego stoi pan w kolejce?

– Po prostu z ciekawości.

Usłyszawszy to Kayla dołączyła do oczekujących. Również

była ciekawa.

Godzina spędzona w muzeum tylko wzmogła tę ciekawość.

Kayli nie mieściło się w głowie, że niecałe trzysta lat temu

dziewiętnaścioro mężczyzn i kobiet zostało powieszonych w

Salem. Było to znacznie bardziej fascynujące, niż się

spodziewała. Nie tylko fascynujące. Intrygujące i zatrważające

również.

W samochodzie spojrzała na zegarek. Postanowiła, że

przejedzie jeszcze Trasą Pamięci, ale nie może sobie pozwolić

na kolejne postoje.

Skąd miała wiedzieć, że trasa wiedzie obok Domu Siedmiu

Szczytów? Zamierzała tylko zwolnić i rzucić okiem. Doszła

jednak do wniosku, że powinna zatrzymać się na kilka minut.

Oto ten legendarny, dumnie wznoszący się gmach, z

szarymi szczytami malującymi się na tle błękitnego nieba.

Kayla pospieszyła do wnętrza z grupą turystów.

Przewodnik inteligentnie powiązał fakty historyczne z

powieścią Hawthorne’a. Dom był piękny, ale Kayla wyszła z

niego z uczuciem niepokoju, którego nie mogła się pozbyć.

Znów czarownice, stwierdziła w duchu ponuro. Opowieść

Hawthorne’a nawiązywała do procesów w Salem w 1692

roku, kiedy to niewinny mężczyzna został oskarżony o czary,

tylko dlatego żeby pułkownik Pyncheon mógł przejąć jego

majątek.

Kayla uruchomiła samochód i włączyła ogrzewanie. Drżała.

Czy sprawiła to pogoda, czy myśli wywołane niedawną

podróżą w przeszłość?

Książka przynajmniej zakończyła się szczęśliwie. Po

wiekach rodziny pułkownika i jego ofiary połączyły się. Kayla

włączyła światła i z niepokojem patrzyła w zapadający mrok.

Niestety, jej wypad w świat czarownic z Salem wpłynie na

teraźniejszość. Spóźni się na spotkanie z Benem

Montgomerym. Naprawdę miała wyrzuty sumienia, zwłaszcza

że odwołała poprzednie spotkania.

Będzie zły, przypuszczała, lecz grzeczny. Odpędziwszy

myśli o Salem i czarownicach, Kayla skoncentrowała się na

osobie prawnika. Ich korespondencja była tak sztywna i

formalna, że mogła go sobie niemal wyobrazić: chudego i

przygarbionego, w okularach w rogowej oprawie, łysiejącego i

w lekko zalatującym stęchlizną ubraniu, ale szarmanckiego.

No cóż, będzie musiała stawić mu czoło, uprzejmie

przeprosić, wziąć klucze do domu ciotki i udać się tam.

Chyba że pan Montgomery zmęczył się oczekiwaniem i

poszedł do domu na herbatę.

Nagle zobaczyła zieloną tablicę z białym, dobrze

widocznym napisem: New Sussex, Massachusetts. Liczba

mieszkańców: 9621.

– Od dziś 9622 – powiedziała na głos Kayla i uśmiechnęła

się.

Benjamin Montgomery odepchnął krzesło od biurka i

spojrzał na zegarek, a później na terminarz. Kayla Hartwell

miała tu być o czwartej. Dochodziła piąta, a ona tym razem

nawet nie raczyła zadzwonić.

Podniósł swoje metr dziewięćdziesiąt z krzesła, przeciągnął

się i opuścił rękawy koszuli. Był zirytowany, mimo iż

przypomniał sobie, że jego klientka pochodzi z Kalifornii i

zapewne nie ma nawyku punktualności. Wynikało to z jej

dotychczasowego zachowania.

– Długo jeszcze posiedzisz? – W drzwiach stała sekretarka,

Theresa Fiore, zapinając płaszcz i wkładając rękawiczki.

– Trudno powiedzieć, Terrie. Czekam na panią Hartwell.

Ben podszedł do okna i wyjrzał. Ulica była spokojna i

pusta.

– Mam nadzieję, że nie miała wypadku.

– Może po prostu utknęła w korku. Gdzieś tam są godziny

szczytu, choć nie domyśliłbyś się tego, sądząc po ulicach New

Sussex – odparła. – Czy mam zostać?

– Ależ nie. Idź do domu. Andy i dzieciaki pewnie już cię

wyglądają.

– Mam nadzieję, że zaczęli szykować kolację. Dziś kolej na

nich. – Terrie owinęła szalik wokół szyi. – Do zobaczenia

rano, szefie.

Ben kiwnął głową i pomachał do pleców Terrie, a jego

myśli zaprzątnęła Kayla Hartwell. Ta nieznajoma i dotychczas

nie widziana klientka zaintrygowała go, choć uosabiała to,

czego zawsze unikał – brak poczucia odpowiedzialności. Bez

wątpienia, gdy ją pozna, zareaguje tak jak zawsze. Do tego

czasu pozwoli sobie na błądzenie myślami wokół nieznanego,

co nie zdarzało mu się zbyt często.

Tymczasem Terrie wyszła, a Ben nie przejął się tym, że

nawet nie powiedział jej „do widzenia. W ciągu dziesięciu lat

pracy w biurze, a nawet wcześniej, gdy jeszcze spotykała się z

Andym, Terrie stała się niemal członkiem rodziny.

Ben i Andy Fiore chodzili razem do szkoły średniej,

występowali w zwycięskich zespołach koszykówki i piłki

nożnej, a od czasu do czasu wciąż jeszcze grywali we dwójkę.

W New Sussex w ciągu tych lat niewiele się zmieniło.

Chwilami Ben bolał, że tak było, ale coraz łatwiej

Harper Madeline - Tym razem na zawsze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: