Hart Jessica - Debbie czy Debora.pdf - Hart Jessica - glinka7-1987

JESSICA HART

Debbie czy

Debora?

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Debora opuściła szybę i wychyliła się przez okno. Miała

nadzieję, że podziwiając widoki, łatwiej zapomni o jedzeniu.

Spała jak kamień; kierowca autobusu musiał nią mocno

potrząsnąć, by się wreszcie dobudziła. Dopiero gdy gestem

głowy wskazał przydrożną knajpkę, pojęła, że zrobiono postój

na lunch. Och, po co w ogóle ją obudził! Była na niego zła,

choć, oczywiście, Bogu ducha winny człowiek nie mógł wie-

dzieć, że młoda pasażerka prawie nie ma grosza przy duszy.

W istocie zostało jej tak mało pieniędzy, że w tej sytuacji

rozsądniej było z lunchu zrezygnować. Ale żołądek nie pod-

dawał się rozsądnym perswazjom...

Debora była zła. Głodna i zła.

Z uczuciem nie ukrywanej zazdrości przyglądała się teraz

towarzyszom podróży, siedzącym nad parującymi talerzami z

nasi goreng, a aromatyczne zapachy indonezyjskiej kuchni

drażniły jej nozdrza. Odwróciła wzrok i westchnęła z żalem.

Wprost uwielbiała tę pikantną, indonezyjską potrawę przyrzą-

dzoną z podsmażanego ryżu, ostrej papryki, cebuli i rozmai-

tych dodatków. Ślinka napłynęła jej do ust na samą myśl o

porzuceniu ostrożności i zamówieniu ogromnego talerza z tym

smakowitym jadłem. Muszę być rozsądna, pomyślała w

przypływie nagłej stanowczości. Zaoszczędzone pieniądze

wystarczą w najlepszym razie na prom powrotny na Jawę. Nie

było sensu trwonić ich na lunch, bez którego z powodzeniem

mogła się obejść. Zwłaszcza teraz, gdy dotarła na wyspę Serok

-jedną z najbardziej dzikich i odludnych wśród trzynastu ty-

sięcy indonezyjskich wysp - nie powinna zawracać sobie gło-

wy tak przyziemną sprawą jak jedzenie!

Panorama, którą miała przed oczyma, w istocie była urze-

kająca. Znajdowali się na wzgórzu, skąd rozpościerał się za-

pierający dech widok na dolinę. Daleko w dole rzeka lśniła w

słońcu jak srebrna nitka, a na jej drugim brzegu majaczyły

spowite w pajęczynę srebrzystej mgły górskie zbocza poroś-

nięte tropikalnym lasem.

Debora z łokciami wspartymi na okiennej framudze roz-

myślała, dlaczego otwarto restaurację akurat tu, na zupełnym

odludziu. Pusta droga wiła się wokół wzgórza i niknęła w cze-

luściach dżungli, a mała restauracja była jedynym śladem cy-

wilizacji pośród bezkresnej przestrzeni wilgotnego, ciemno-

zielonego gąszczu.

Nie opodal autobusu stał zaparkowany tylko jeden pojazd. To

był elegancki samochód i Debora patrzyła nań z taką samą

zazdrością, jak przed chwilą na nasi goreng. Podróżowanie

lokalnymi autobusami miało co prawda swoje zabawne strony,

ale teraz, po wielu godzinach męczącej jazdy - którą odbyła

wciśnięta pomiędzy okno, a kobietę z dwojgiem dzieci i

ogromnym koszem piszczących kurcząt na kolanach - pry-

watny samochód wydawał się szczytem luksusu.

Z pewnością ma klimatyzację, pomyślała z tęsknotą. Nawet tu,

na wzgórzach, powietrze było duszne i lepkie. Debora uniosła

do góry gruby warkocz, by choć trochę ochłodzić szyję i

zerknęła pospiesznie na ustawione pod rozłożystą markizą

stoły, poszukując wzrokiem szczęśliwego właściciela sa-

mochodu.

Spostrzegła go od razu. Przy jednym ze stołów stał mężczyzna

wyglądający na Europejczyka i płacił rachunek. Wyróżniał się

wśród kolorowego tłumu dyskretną elegancją oraz pewną

sztywnością w sposobie bycia, którą Anglicy nazywali

powściągliwością. Nie udzielił mu się wesoły, swobodny na-

strój innych biesiadników. Mężczyzna przebywał daleko stąd -

w poważnym, statecznym świecie własnych myśli.

Debora, zdmuchując raz po raz niesforne kosmyki włosów,

które kleiły jej się do czoła, przypatrywała się nienagannie

eleganckiemu mężczyźnie oczami rozszerzonymi z podziwu.

Po chwili nieznajomy, skinąwszy kelnerowi głową na po-

żegnanie, skierował się w stronę samochodu. Maszerował

krokiem energicznym, zdecydowanym, który odróżniał go od

poruszających się z leniwym wdziękiem tubylców jeszcze

bardziej niż jasny kolor skóry. Był szatynem, a twarz jego o

rysach niezbyt regularnych miała wyraz dziwnie czujny i

skupiony. Roztaczał wokół siebie atmosferę fachowości,

dyskrecji i chłodnej rezerwy. Debora w mig doszła do wnio-

sku, że musi być Anglikiem.

Mijając autobus, zerknął nań nieobecnym wzrokiem i nawet

jeśli zauważył potarganą dziewczynę w oknie, niczego nie dał

po sobie poznać. Debora rozczarowana kompletnym

zlekceważeniem jej osoby, pocieszyła się myślą, że nieznajo-

my borykał się właśnie z jakimś poważnym problemem, bo

jego ciemne brwi były ściągnięte w ponurą linię, a wyraz

twarzy całkiem nieobecny, gdy otwierał bagażnik samochodu

i wyjmował z niego teczkę. Z uwagą śledziła jego wyważone,

metodyczne ruchy. Wyczuwała w tym mężczyźnie pewien

rodzaj skupionej siły, który zawsze jej imponował,

wewnętrzną równowagę i dojrzałą samodzielność. Na ogół

cechy te charakteryzowały mężczyzn starszych, ten zaś nie

wyglądał na więcej niż trzydzieści pięć lat.

Zastanawiała się, co też mógł tu porabiać. Nieskazitelnie biała,

wykrochmalona koszula z krótkim rękawem i ciemne spodnie

nie przypominały wakacyjnego stroju. Poza tym był zbyt

poważny, zbyt zaaferowany... Na wakacjach nawet Anglicy

prezentowali się mniej urzędowo. Właściwie mógłby być

lekarzem, pomyślała. Miał jakże charakterystyczny dla

lekarzy wygląd człowieka budzącego zaufanie. Wytężyła

wzrok, ale nigdzie w samochodzie nie dostrzegła śladu lekar-

skiej torty. Z niejasnych przyczyn wykluczyła możliwość, że

był zwykłym urzędnikiem lub biznesmenem. Po prostu coś nie

pasowało. Nie wyglądał również na dyplomatę, chyba że

wypełniał jakąś tajną, specjalną misję... Ten pomysł od razu

jej się spodobał. Oczywiście, że mógł być szpiegiem! - ucie-

szyła ją przenikliwość własnego umysłu. Nieugiętość, opano-

wanie, samokontrola, ledwie uchwytny władczy rys... Wszy-

stko pasowało jak ulał do tej koncepcji. Nawet chłodna rezer-

wa i dyskrecja.

Gdy z rosnącym zainteresowaniem Debora zastanawiała się

nad ewentualnym celem jego tajnej misji, mężczyzna spojrzał

na zegarek i z trzaskiem zamknął bagażnik. Trzymając pod

pachą teczkę, podszedł do przednich drzwi wozu. Folgując

wyobraźni, śledziła go zaciekawionymi oczami, tak że gdy

nagle zatrzymał się i spojrzał na nią znienacka, przyłapał ją na

gorącym uczynku. Jego szare oczy były zimne jak dwa sople

lodu i oślepiająco jasne na tle opalonej twarzy. Debora z

mdlącym uczuciem w żołądku odniosła wrażenie, że nie-

oczekiwanie znalazła się w przeręblu.

- Czy coś się stało? - spytał głosem tak zimnym i twardym jak

jego spojrzenie.

- Nie - odparła nieco zaskoczona, a jednocześnie zadowolona,

że znów intuicja jej nie zawiodła. Mężczyzna był rodowitym

Anglikiem. Akcent miał tak samo nienaganny, jak

powierzchowność.

- Dlaczego więc tak natarczywie mi się pani przygląda? -

spytał niezbyt uprzejmym tonem. - Czy otwieranie bagażnika

jest czynnością szczególnie fascynującą?

Inna dziewczyna prawdopodobnie usiłowałaby zaprzeczać, że

w ogóle go obserwowała - ale nie Debora.

- Staram się oderwać myśli od jedzenia - wyznała bezce-

remonialnie.

- Wątpię, by patrzenie na mnie mogło tu w czymś pomóc -

powiedział cierpko. - Powinna pani skoncentrować się na

widokach.

Hart Jessica - Debbie czy Debora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: