Hart Jessica - Serce nie sluga.pdf - Hart Jessica - glinka7-1987

Jessica Hart

Serce nie sługa

Rozdział 1

To było niczym uderzenie o skałę.

Zmagając się z cięŜką walizką, Phyllida nie zauwaŜyła męŜczyzny

wchodzącego przez te same drzwi dworca lotniczego, dopóki na niego nie wpadła.

Nigdy nie przypuszczała, Ŝe męskie ciało moŜe być takie twarde.

– Och! – Siła zderzenia wyparła jej dech z piersi i odrzuciła wstecz. Fiknęłaby

pewnie kozła przez własny bagaŜ, gdyby nieznajomy nie podtrzymał jej.

– OstroŜniej! – Rozluźnił Ŝelazny uścisk, a dziewczyna odzyskawszy

równowagę spojrzała na przyglądającego się jej bacznie męŜczyznę.

Był bardzo opalony, miał kasztanowate włosy i chłodne, przenikliwe oczy. W

pierwszej chwili zdziwiła się, Ŝe nie jest wcale taki wysoki i barczysty, jak mogła

sądzić po skutkach kolizji. Drobna budowa kryła jednak niezaprzeczalną siłę.

ZauwaŜyła teŜ, Ŝe nie był zbyt przyjacielsko nastawiony.

– Nie sądzi pani, Ŝe lepiej uwaŜać, gdy się taszczy coś takiego? – spytał,

wskazując na olbrzymią walizkę, która przewróciła się na bok. Głęboki głos

brzmiał lodowato.

Phyllida chciała go właśnie przeprosić, lecz poczuła się uraŜona jego słowami.

WciąŜ oszołomiona zderzeniem, rozcierała ramiona obolałe od chwytu

nieznajomego.

– Spieszę się – odparła ostrzej, niŜ zamierzała. W końcu on równieŜ jej nie

przeprosił. – Nie zauwaŜyłam pana.

– Najwyraźniej.

Sarkazm w jego głosie sprawił, Ŝe spojrzała mu w oczy – ciemne, uwaŜne,

zielone z szarym odcieniem. Serce dziwnie jej podskoczyło.

Nagle uświadomiła sobie, jak sama wygląda. PodróŜowała przez trzydzieści

siedem godzin i czuła się równie wymięta, jak jej elegancki, londyński, beŜowy

kostium. Złote, dobrane do paska, pantofelki piły niemiłosiernie opuchnięte stopy.

Niezbyt wysoka dziewczyna nadrabiała zazwyczaj brakujące centymetry

wzrostu dynamicznym stylem bycia. Niestety, nawet badawcze spojrzenie

nieznajomego nie dostrzegłoby obecnie tej cechy. Widział jedynie drobną,

zmaltretowaną osóbkę o twarzy zaczerwienionej po biegu przez dworzec lotniczy.

Na pewno zauwaŜył równieŜ pokiereszowane obcasy.

– Przed chwilą wylądował mój samolot z Londynu – zaczęła się tłumaczyć. –

Mieliśmy godzinne opóźnienie, ale ktoś powiedział, Ŝe jeśli się pospieszę, zdąŜę

jeszcze na ostatni lot do Port Lincoln. Przebiegłam całą międzynarodową część

lotniska... – urwała. PrzecieŜ nie interesują go jej kłopoty.

Zerknęła na zegarek. Ósma czterdzieści. Odlot za pięć minut.

– W takim razie, bardzo nierozwaŜnie postąpiłem wchodząc pani w drogę.

Ukryta drwina rozwścieczyła Phyllidę. Zarozumiały samiec, traktujący kobiety

z pobłaŜliwą pogardą. Ostatnimi czasy miała takich typków po dziurki w nosie. śe

teŜ trafił się jej zaraz po przylocie do Australii!

Zacisnąwszy wargi, schyliła się po walizkę, która teoretycznie powinna była

posłusznie dać się ciągnąć na kółkach. Zamiast tego zataczała się na boki,

podstępnie atakując łydki i kostki. Zniszczyła jej obcasy, a jutro pewnie pojawią się

siniaki.

Znienawidziła te okropne kółeczka tuŜ po wyjściu z domu. Walizka była jednak

za cięŜka, Ŝeby ją nieść.

Nieznajomy obserwował jej wysiłki. Pochylił się, oferując pomoc, lecz Phyllida

usłyszała jedynie zniecierpliwione cmoknięcie, co utwierdziło ją w podejrzeniach.

Był taki sam jak inni – przekonany, Ŝe kobiety nie potrafią sobie z niczym

poradzić.

– Dam sobie radę! – parsknęła, zerkając na niego.

– Nie wydaje mi się, nie najlepiej to pani wychodzi – zauwaŜył zjadliwie. – Czy

nie byłoby wygodniej podróŜować z czymś mniejszym od siebie?

Phyllida wojowniczo wysunęła podbródek.

– To, Ŝe jestem nieduŜa, nie znaczy, Ŝe mam kurzy móŜdŜek – odcięła się. –

Dlaczego męŜczyźni uwaŜają, Ŝe kobiety nie umieją zadbać o siebie? Przejechałam

pół świata bez protekcjonalnych, męskich rad, jak mam się spakować.

Na dowód swoich słów z wysiłkiem podniosła walizkę.

– No i co? – spojrzała na niego triumfalnie.

MęŜczyzna wydawał się nieporuszony.

– Przypomina to raczej walkę o Ŝycie – powiedział z ironią. – Osobiście

wolałbym raczej zdąŜyć na samolot, niŜ cokolwiek udowadniać. Jeśli zamierza

pani samodzielnie dotrzeć na czas do stanowiska odpraw i złapać samolot do Port

Lincoln, radziłbym się pospieszyć.

– Właśnie to robię – odparła chłodno. Ujęła rączkę walizki, która wcale nie

chciała toczyć się za nią jak posłuszny piesek. – Zechce pan wybaczyć – dodała z

wyszukaną uprzejmością.

Wytworne maniery w zestawieniu z drobną figurką w wymiętym kostiumie

najwyraźniej go rozbawiły.

– Oczywiście – rzekł równie uprzejmie.

Boleśnie świadoma swej śmieszności, ruszyła w stronę stanowiska odpraw, lecz

pełen godności odwrót zamienił się w klęskę, bo po paru krokach walizka znów się

przewróciła.

Nie licujące z damą słówko wymknęło się jej z ust, gdy szamotała się z

bagaŜem. Wiedziała, Ŝe nieznajomy ją obserwuje. Policzki płonęły jej ze wstydu.

Miała niejasne przeczucie, Ŝe to jego wina.

Zanim dotarła do odpowiedniego stanowiska, powtórzyło się to jeszcze

dwukrotnie i w związku z tym oczywiście nie zdąŜyła. Młody urzędnik był pełen

współczucia, lecz nieugięty. Samolot odleciał i aŜ do jutra nie będzie Ŝadnego

połączenia z Port Lincoln.

Phyllida wiedziała, Ŝe i tak było za późno. Miała jednak nadzieję, Ŝe i ten lot

będzie opóźniony, podobnie jak wszystkie w drodze z Londynu. Świadomość, Ŝe

zabrakło jej paru minut pogarszała jedynie sytuację.

Zrezygnowana oparła się o stanowisko odpraw. Zaczęła Ŝałować, Ŝe w ogóle

zdecydowała się na podróŜ do Australii. Pospieszny wyjazd, opóźnienia i stracone

połączenie, niewygodne fotele, podłe jedzenie i wrzeszczący dwuletni smarkacz w

samolocie... Znosiła to z zaciśniętymi zębami, wmawiając sobie, Ŝe wszystko

odbije sobie po przybyciu do Port Lincoln.

Tam czekają na nią przecieŜ Chris i Mike, a okropną walizkę wrzuci na trzy

miesiące do szafy. Tak bardzo liczyła, Ŝe znajdzie się u nich jeszcze tego wieczoru,

Ŝe omal nie rozpłakała się z wyczerpania i zdenerwowania, słysząc o kolejnym

opóźnieniu w podróŜy.

Kątem oka dostrzegła męŜczyznę, z którym zderzyła się w drzwiach. I tak nie

zdąŜyłaby na samolot, więc trudno byłoby go o to winić, a jednak spoglądała na

niego z niechęcią.

Gawędził sobie z przedstawicielem innych linii lotniczych. Wydawał się przy

tym taki spokojny i pewny siebie, Ŝe poczuła zazdrość. Zastanawiała się, dokąd

leci. Miał doskonale skrojone spodnie, koszulę z krótkim rękawem i krawat.

Wyglądał na kogoś zamoŜnego. Chyba nie wybierał się gdzieś dalej, bo za cały

bagaŜ słuŜyła mu skórzana aktówka.

CzyŜby wracał do domu, do rodziny? Było w nim coś, co sprawiało, Ŝe nie

potrafiła wyobrazić go sobie w otoczeniu Ŝony i dzieci. Zmieniła jednak zdanie,

gdy uśmiechnął się rozbawiony uwagą swojego rozmówcy.

Efekt był wręcz niesamowity. PowaŜny wyraz twarzy rozpłynął się w ciepłym

uśmiechu, łagodzącym surowe rysy twarzy. Nawet ze znacznej odległości Phyllida

dostrzegła kontrastujący z opalenizną błysk białych zębów i poczuła się, jakby

ponownie wpadła na nieznajomego. Jak mogła przeoczyć, Ŝe jest taki przystojny?

Zdumiona tą przemianą dziewczyna zapomniała na chwilę o swych kłopotach.

Kiedy męŜczyzna popatrzył w jej stronę a ich spojrzenia skrzyŜowały się,

zmieszała się nagle. Wiedziała, jak Ŝałośnie wygląda oparta cięŜko o kontuar. Była

przekonana, Ŝe widzi ironię w jego oczach. Na pewno zapamiętał buńczuczne

przechwałki, Ŝe sama doskonale da sobie radę.

Wyprostowała się. Postanowiła dotrzeć do Port Lincoln jeszcze dziś. Za

wszelką cenę, byle tylko dowieść nieznajomemu swoich racji. Fakt, Ŝe on się o tym

nie dowie, jakoś wypadł z jej świadomości. Liczyło się tylko wyzwanie.

Uśmiechnęła się wdzięcznie do młodzieńca za kontuarem. Pomimo zmęczenia

mała twarzyczka z zadartym noskiem I wielkimi, piwnymi oczyma wyglądała

prześlicznie w chmurze krótko przyciętych, kasztanowatych włosów.

– Czy istnieje jakaś moŜliwość, Ŝebym dotarła do Port Lincoln jeszcze dzisiaj?

– spytała ze łzami w oczach.

Niewielu męŜczyzn potrafiło oprzeć się spojrzeniu wielkich, piwnych oczu.

– Naprawdę mi przykro... – zaczął. – ChociaŜ... – Popatrzył gdzieś ponad jej

ramieniem. – MoŜe się pani jednak poszczęści! – rozpromienił się. – Jest tu Jake

Tregowan. Ma własny samolot i chyba wybiera się do Port Lincoln. Z pewnością

panią weźmie, jeśli go pani poprosi. Jake! – Pomachał ręką. – Pozwól tu na chwilę.

Phyllida nie musiała się odwracać, by zgadnąć, kto jest Jakiem Tregowanem.

Oczywiście. To był on. ZbliŜył się umyślnie niespiesznym krokiem z błyskiem

ironii w oku.

Serce jej zamarło. Czemu musiał to być właśnie on, jedyny człowiek, którego o

nic by nie poprosiła? Z rozpaczą przypomniała sobie, jak drwiąco pomagał jej w

zmaganiach z walizką, podkreślając, Ŝe bez męskiej pomocy nigdzie nie zdoła

dotrzeć.

Jake przywitał się wylewnie z młodym człowiekiem. Widocznie mnóstwo czasu

spędzał na lotnisku, bo ze wszystkimi był na ty. ChociaŜ stał o kilka kroków od

niej, wyczuwała siłę w jego ciele.

ZadrŜała, gdy spojrzał na nią, pytająco unosząc brew.

– Samolot tej damy z Londynu miał opóźnienie i nie zdąŜyła na przesiadkę –

wyjaśnił młodzieniec. – Bardzo pragnie dotrzeć jeszcze dzisiaj do Port Lincoln.

Czy wracasz tam teraz?

– Tak – odparł Jake, rozmyślnie nie proponując, Ŝe ją zabierze.

Phyllida zagryzła wargi. Nie mogła mieć o to pretensji, zwłaszcza po tym, co

Hart Jessica - Serce nie sluga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: