Zappa Frank - Takiego mnie nie znacie.pdf - Muzyka rozrywkowa - Rozniste

FRANK ZAPPA

TAKIEGO MNIE NIE ZNACIE

MMII ®

WSTĘP

Książka? Jaka książka?

Nie chcę napisać książki, ale zrobię to, ponieważ Peter Occhio-

grosso mi pomoże. On jest pisarzem. Lubi książki, a nawet je czyta.

Myślę, że to dobrze, że książki wciąż istnieją, choć ja przy nich robię

się śpiący.

Oto jak zamierzamy to przeprowadzić: Peter zjawi się w Kali-

fornii i przez kilka tygodni będzie nagrywał moje odpowiedzi na

fascynujące pytania, następnie taśmy zostaną przetranskrybowane.

Peter dokona redakcji tekstu, wpisze go na dyskietki, a te przyśle

mnie. Ja zrobię korektę autorską i wyślę ją do Ann Patty z Po-

seidon Press, a ona zrobi z tego KSIĄŻKĘ.

Jednym z powodów całego zamieszania jest rozpowszechnianie

głupawych książek (w kilku językach), które są jakoby o Mnie.

Pomyślałem sobie, że powinna być chociaż jedna, która zawierałaby

prawdę. Nie sądźcie jednak, że to cała prawda. Moja książka to po

prostu lekka lektura, nie żadna tam szczegółowa biografia.

Kilka uwag wstępnych

[1] Autobiografię zazwyczaj pisze ktoś, kto uważa, że jego życie jest

naprawdę zajmujące. Nie uważam, żeby moje życie było w jakikol-

wiek sposób zajmujące, jednak okazja do wydania drukiem kilku

poglądów o tym i owym nie zdarza się co dzień.

[2] Dokumenty i cytaty będą odpowiednio oznaczone.

[3] Epigrafy na początku rozdziałów (wydawcy uwielbiają te rzeczy)

zostały wybrane przez Petera — wspominam o tym, gdyż nie

chciałbym, żeby ktoś pomyślał, iż przesiaduję całymi dniami czy-

tając Flauberta, Twitchella i Szekspira.

[4] Jeśli twoje nazwisko znalazło się w tej książce, a nie chcia-

łeś tego (lub mój komentarz ci nie odpowiada) — z góry przepra-

szam.

[5] Jeśli twojego nazwiska nie ma w książce i czujesz się pominięty

— z góry przepraszam.

ROZDZIAŁ l

Czy naprawdę jestem

ekscentrykiem?

„Nigdy nie starałem się być ekscentryczny. To inni ludzie zawsze

mnie tak odbierali".

Frank Zappa („Baltimore Sun", 1986)

Książka ta opiera się na założeniu, że interesuje kogoś, kim

jestem, dlaczego jestem taki, jaki jestem, i o co mi, kurwa, chodzi.

Odpowiadając na Wyimaginowane Pytanie Nr l śpieszę wy-

jaśnić, KIM NIE JESTEM. Oto dwie popularne legendy na mój

t e m a t .

Ponieważ w 1969 roku nagrałem na płycie Hot Rats piosenkę

„Son of Mr. Green Genes", ludzie przez lata wierzyli, że osobnik

o tym nazwisku (grany przez Lumpy'ego Brannuma) z telewizyjne-

go show pt. Captain Kangaroo, był moim prawdziwym ojcem. Otóż

nie był.

Druga bajeczka głosi, że podczas koncertu wysrałem się kiedyś

na scenie. Istnieje wiele wersji na ten temat, między innymi poniższe:

[1] Zjadłem gówno na scenie.

[2] Ja i Captain Beefheart zrobiliśmy sobie na scenie „konkurs-

-obrzydlistwo" (co to, kurwa, jest konkurs-obrzydlistwo?) i obaj

zjedliśmy gówno.

[3] Ja i Alice Cooper zrobiliśmy sobie konkurs-obrzydlistwo na

scenie i on rozdeptywał kurczaczki, a ja wtedy zjadłem gówno.

W 1967 lub 1968 roku byłem w Londynie w klubie Speak Easy.

Podszedł do mnie członek grupy Flock, nagrywającej wówczas dla

Columbii, i powiedział:

„Jesteś fantastyczny. Kiedy usłyszałem, że zjadłeś to gówno na

scenie, pomyślałem, »no, ten facet to naprawdę odjazd «."

Odpowiedziałem: „Nigdy nie zjadłem gówna na scenie". Gość

wyglądał na załamanego, jakby mu pękło serce.

Zanotujcie to sobie, ludzie: nigdy nie zjadłem gówna na scenie,

zaś w ogóle najbliższy zjedzenia gówna byłem w 1973 roku — spo-

żywając posiłek w bufecie Holiday Inn w Fayetteville w Północnej

Karolinie.

Informacje dla tych, którzy chcieliby wiedzieć, co

jadam

Większość potraw, które przyrządzała matka, nie wprawiała

mnie w euforie. Choćby taki makaron z nasionami soczewicy. Było

to jedno z najbardziej znienawidzonych przeze mnie dań. Matka

robiła tego w ogromnym garze tyle, że wystarczało na tydzień. Po

kilku dniach trzymania w lodówce zaczynało czernieć.

Ulubione dania mojego dzieciństwa to placek z borówkami, sma-

żone ostrygi i smażony węgorz. Lubiłem też kanapki z kukurydzą —

fura ziemniaków i kukurydza z puszki na kromce białego chleba.

(Co jakiś czas będę wracał do tego fascynującego tematu, gdyż

wydaje się, że ma on wielkie znaczenie dla niektórych odbiorców.)

To co zwykle w biografii

„Prowadź zwyczajne i uporządkowane życie, tak abyś w swej pracy

mógł być nieokiełznany i oryginalny".

Gustaw Flaubert

Co wy na ten epigraf, eh? Peter, szybko zacząłeś mnie wychwa-

lać. Dobra, zaczynamy... Moje prawdziwe nazwisko brzmi Frank

Vincent Zappa (nie Francis, wyjaśnię to później). Urodziłem się

21 grudnia 1940 roku w Baltimore w stanie Maryland. Kiedy

wyskoczyłem, byłem cały czarny — myśleli, że nie żyję. Teraz

jednak czuję się dobrze.

W moich żyłach płynie sycylijska, grecka, arabska i francuska

krew. Babcia ze strony matki była półkrwi Francuzką i półkrwi

Sycylijką, a jej ojciec Włochem (z Neapolu). Z moich przodków ona

pierwsza była Amerykanką. Pochodzenie grecko-arabskie zawdzię-

czam mojemu ojcu. Urodził się on w sycylijskiej wiosce o nazwie

Partinico i do Stanów przypłynął na jednym ze statków z imigranta-

mi, kiedy był jeszcze dzieckiem.

Pracował w zakładzie fryzjerskim swego ojca przy nabrzeżu

Maryland. Za centa dziennie (lub tygodniowo — nie pamiętam) stawał na

skrzynce i kładł pianę na twarze marynarzy, a jego ojciec

Zappa Frank - Takiego mnie nie znacie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: