Hoffmann Kate - Spadająca gwiazda.pdf - Hoffmann Kate - glinka7-1987

KATE HOFFMANN

Spadająca gwiazda

Shooting Stars

Cykl: Zapisane w gwiazdach/Written In The Stars

ROZDZIAŁ PIERWSZY

W piwnicy z winami panował chłodny półmrok. Grube kamienne mury i

solidny strop sprawiały, że przez okrągły rok temperatura ukrytego pod

wzgórzem pomieszczenia utrzymywała się na tym samym niskim poziomie.

Przez maleńkie drewniane okienka wpadało szare światło poranka,

ukazując chmury kurzu wzbijanego przez stopy Spencera Reida. Była to jego

ulubiona pora dnia, bo mógł sobie niespiesznie pospacerować między rzędami

ogromnych beczek z dębowego drewna, wypełnionych dojrzewającym winem.

Żeby dostać się do swojego biura, które mieściło się w odległym krańcu budynku,

wcale nie musiał schodzić do piwnic, jednak ta przechadzka napawała go miłym

poczuciem, że sukces jest już blisko.

Jeden koniec obszernego pomieszczenia zajmowały półki zastawione

baryłkami wina z ostatnich zbiorów. Merlot z ubiegłego roku został już rozlany

do butelek i czekał na swoją kolej w innej piwnicy. Reid wiązał z nim spore

nadzieje. Miał zamiar dowieść, że w połowie należąca do niego Winnica

Spadającej Gwiazdy produkuje nie tyle dobre, co doskonałe wina.

Drugi koniec pomieszczenia zajmowało stanowisko kipera. Przy starym

dębowym stole czekał już Alberto Castillo. Spencer zwolnił, gdy dostrzegł na

stole otwartą butelkę. Wiedział, że to merlot z rocznika 98 i przeczuwał, co go

czeka. Alberto, z którego zdaniem zazwyczaj bardzo się liczył, już od trzech

miesięcy zażarcie przekonywał, że należy wypuścić wino na rynek, ale Spencer

wciąż uważał, że jest na to jeszcze za wcześnie. Był pewien, że właśnie to wino

odmieni opinię o Spadającej Gwieździe. Niczym ojciec, który boi się puścić

dziecko na pierwszy samotny spacer, odwlekał tę chwilę w nieskończoność.

– Jest gotowe – oznajmił krótko Alberto. Spencer z łatwością odgadywał

jego myśli.

Dwa tysiące skrzynek wina po siedem dolarów za butelkę na razie nie

przynosiło nic poza większą ilością kurzu w piwnicy. Jednak przechowywanie

wina przez okres leżakowania było ryzykownym przedsięwzięciem i Spencer

chciał mieć pewność, że nadeszła właściwa chwila.

– Zaraz skosztuję – obiecał, gdy Alberto opuszczał już piwnicę.

Winiarnia była w jego rodzinie od lat siedemdziesiątych, gdy jego rodzice

zawiązali spółkę z Joem i Sophią Santinimi i wspólnie kupili winnicę w Sonoma

Valley. W tamtych czasach gromadzili się tu hippisi, a wina kalifornijskie dopiero

zyskiwały swoją markę. David Reid miał talent marketingowy, a Joe Santini

wiedział wszystko o produkcji wina, więc dość szybko wypuścili na rynek

całkiem niezłe Cabernet. Od tej chwili winiarnia przynosiła stały dochód, ale

Spencer wiedział, że tkwi w niej o wiele większy potencjał.

Teraz rodzice Spencera przeszli na emeryturę i przeprowadzili się do

Arizony, by być bliżej wnuków i swej starszej córki. Joe Santini zmarł rok przed

przeprowadzką Reidów i teraz Sophia zarządzała drugą połową spółki. Spencer

nie uważał jej jednak tylko za wspólniczkę. Była przyjaciółką, zastępczą matką i

wspaniałą nauczycielką. Pamiętała też czasy, kiedy Spadająca Gwiazda była

jedynie odległym marzeniem, jej osoba łączyła więc teraźniejszość z

przeszłością.

Uczynił krok w kierunku stołu, na którym stała samotna zielona butelka i

pusty kieliszek. Według wszelkich prawideł sztuki, Alberto otworzył wino

godzinę wcześniej, żeby pozwolić mu odetchnąć. Spencer chwycił kieliszek i

butelkę i głęboko się zamyślił. Był zbyt zdenerwowany, by od razu dokonać

oceny trunku. Czy wino spełni jego oczekiwania? Czy inwestycja w beczki z

francuskiego dębu się opłaci? A może będzie to kolejne zwykłe wino z kolejnej

zwyczajnej winnicy?

Spencer przechylił butelkę, ale wielka chwila została przerwana

nietypowym w winiarni dźwiękiem. Zaczął czujnie nasłuchiwać. W piwnicach, w

których przechowuje się wino, dźwięki zawsze są zniekształcane przez echo, ale

to, co przed chwilą do niego dotarło, brzmiało jak szczekanie psa. Za chwilę

usłyszał również stukot psich pazurów na kamiennej posadzce. Po chwili od

strony beczek nadbiegł niewielki, biały, puchaty piesek i zaczął zapamiętale

obwąchiwać buty Spencera.

– Co, do diabła?

Ton jego głosu nie spodobał się zwierzakowi, który zaczął warczeć.

Spencer, by się odsunąć, uczynił drobny kroczek i nagle mała bestia wpiła ostre

ząbki w nogawkę jego dżinsów. Intruz szarpał i ciągnął, aż podskakiwały mu

uszy. Nie puścił nawet wtedy, gdy Spencer uniósł wysoko nogę.

– Hej, puszczaj, ty...

– Gaby! Gaby! Arrête ! Przestań natychmiast! Mauvais chien! Niedobry,

niedobry piesek!

Spencer spojrzał na właścicielkę psa i stłumił nieprzyjemne słowa, które

cisnęły mu się na usta. W tej samej chwili pies puścił jego spodnie. Niewiele było

kobiet, które mogły na nim zrobić wrażenie, ale widok pięknej nieznajomej

odebrał mu dech w piorunującym tempie. Nawet w przyćmionym świetle

dostrzegł jej klasyczny profil, prosty nos, zmysłowe usta, ciemne włosy i

przepastne zielone oczy.

Ubrana była na czarno, poczynając od zawadiackiego beretu, kończąc na

wysokich, skórzanych, modnych butach. Spencer nie mógł nie zauważyć jej

zgrabnej sylwetki i odkrytych szczupłych nóg. Schyliła się, podniosła pieska,

przytuliła do siebie i szeptem zaczęła czynić mu wyrzuty po francusku.

– Wybacz – powiedziała ze skruchą. – Ona nie rozumie po angielsku.

W jej słowach nie było obcego akcentu.

– Ja... w czym mógłbym... co mogę dla pani... – Spencer kaszlnął, żeby

pokryć zażenowanie.

Wiedział, że bełkocze jak wyrwany niespodziewanie do tablicy uczniak.

– Nic mi nie trzeba.

Nie takiej odpowiedzi oczekiwał od niespodziewanego gościa.

– Czy pani kogoś szuka?

– Szukałam, ale już znalazłam. – Wtuliła twarz w puszyste futerko psa. – A

to co? – Wskazała butelkę, którą trzymał Spencer.

– Merlot.

– Młody?

– Nie. To rocznik 98.

– Mogę?

Spencer wciąż był nieco zdenerwowany, ale skinął głową, nalał odrobinę i

podał kieliszek pięknej nieznajomej. Najpierw powąchała wino. Bukiet musiał jej

się spodobać, bo kiwnęła głową z uznaniem i zakręciła winem w kieliszku.

Spencer patrzył na nią jak zahipnotyzowany. Sam robił to tysiące razy, oceniając

smak i zapach win, ale teraz każdy jej gest zdawał mu się szalenie egzotyczny i

uwodzicielski. Prawie jęknął, gdy jej zmysłowe wargi dotknęły brzegu kieliszka.

Posmakowała wina, zerknęła na Spencera znad naczynia i tajemniczo się

uśmiechnęła. Zakręciło mu się w głowie. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że

wstrzymuje oddech.

– Całkiem przyjemne – powiedziała powoli. – Powiedziałabym nawet, że

to dość niespotykany bukiet. – Z namysłem oblizała wargi.

Nie mógł oderwać od niej wzroku. Za nic w świecie nie chciał, by

czarowny moment minął.

– Mogę jeszcze? – Podstawiła mu kieliszek.

– Mhm – wymruczał, nalewając wino.

Znów chciwie patrzył, jak zanurza usta w rubinowym płynie. Niemal sam

się oblizał, widząc kroplę na jej wardze. Zamrugał gwałtownie, zaskoczony

biegiem swych myśli. Gdy nieznajoma znów się uśmiechnęła, zdał sobie sprawę,

że bawi ją jego zachowanie.

Zaklął pod nosem. Nie miał ochoty na głupie gierki, które prowadziły

donikąd. Jeśli to dalej potrwa, zrobi z siebie zupełnego głupca.

– Czego chcesz? – spytał prawie wrogo.

– Więcej wina – oznajmiła figlarnie i znów podetknęła mu kieliszek.

– Nie to miałem na myśli.

– Proszę? – Zrobiła błagalną minkę. Niechętnie chlusnął do kieliszka

trochę wina, ale nieznajoma znacząco skinęła głową.

– Jeszcze. – Zmarszczyła brwi, gdy znów dolał zaledwie kilka kropel.

– Wystarczy? – burknął, kiedy wino niemal przelewało się przez brzeg

kieliszka.

– Oui. Merci beaucoup. Tak. Bardzo dziękuję. – Zachichotała, okręciła się

na pięcie i ruszyła w stronę drzwi.

Gniewnie zawołał za nią, ale odpowiedziało mu tylko echo. Zaklął na głos.

Zmarszczył brwi, powąchał trunek, upił łyk z butelki. Wino niczym płynny

jedwab rozpłynęło mu się w ustach. Lekko uszczypnęło w język i spłynęło do

gardła, pozostawiając po sobie smak dojrzałych wiśni i wonnych porzeczek.

Wreszcie było gotowe. Jednak zamiast przywołać Alberta, ze zmarszczonymi

gniewnie brwiami wpatrywał się w cienie, myśląc wciąż o tajemniczej piękności.

– Witam! Witam!

Spencer drgnął, gdy pojawiła się przed nim Sophia Santini. Uśmiechała się

tak radośnie, że w kącikach oczu pojawiły się kurze łapki. Mimo że jej włosy

dawno posiwiały i dobiegała sześćdziesiątki, wciąż tryskała wigorem i roztaczała

dziewczęcy urok. Jak co rano niosła pod pachą zwiniętą gazetę, a w dłoniach

wielki kubek parującej kawy. Gdy zobaczyła, co Spencer trzyma w dłoniach,

stuknęła kubkiem o butelkę, jakby wznosiła toast.

– Czy to merlot z 98? Alberto wspominał, że dojrzałeś wreszcie do

skosztowania tego wina.

Spencer tylko skinął głową, błądząc myślami gdzieś daleko.

– Widziałaś ją? – zapytał gwałtownie po chwili milczenia.

– Kogo? – zdziwiła się Sophia i rozejrzała wokół.

– Kobietę z małym białym pieskiem i tym czymś na głowie. – Wykonał

niepewny gest. – Taki kapelusz, co go noszą Francuzi... Jakże on się nazywa?

– Beret?

– Właśnie! Dopiero co tu była. Trzymała na rękach niedużego puchatego

pieska. Była... naprawdę piękna.

– Nikogo nie widziałam. – Sophia, przyglądając mu się uważnie, usiadła

przy stole. – Ale mam dobre wieści. Tylko nie jestem pewna, czy powinnam ci je

zdradzić.

Spencer potrząsnął głową, starając się uporządkować myśli. Kim mogła

być piękna nieznajoma? Skąd się tu wzięła? Przecież jej sobie nie wymyślił.

Nerwowo zerknął na nogawkę spodni. Ślady po ostrych psich ząbkach wciąż tam

były.

– Co mi zdradzić? – zainteresował się w końcu.

Z nieśmiałym uśmiechem podała mu kopertę. Ledwie zerknął i już

dostrzegł logo „Konesera Win”, pisma, które było wyrocznią dla producentów

tego trunku. Sophia, widząc jego zdumienie, nie potrafiła dłużej powstrzymywać

radości. Wyjęła czasopismo z koperty i zaczęła czytać na głos:

– Jeśli merlot z 97 miałby przepowiadać przyszłość Spadającej Gwiazdy, to

powiedziałbym, że stanie się ona wiodącą winnicą w Sonoma Valley. Po

spróbowaniu naszego wina tak napisał Jonathan Cartwright. Dał nam

dziewięćdziesiąt osiem punktów na sto możliwych! Musimy szybko wypuścić

wino z następnego rocznika, póki ludzie jeszcze kupują poprzedni. Trzeba też

Hoffmann Kate - Spadająca gwiazda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: